Εντάξει το εμπεδώσαμε Μανώλη και Όλγα ... οι Ρώσοι καπιταλιστές είναι ολιγάρχες, βαρώνοι, και τσάροι, οι οποίοι έχουν το κακό συνήθειο, εκτός απο το να παρασιτούν εις βάρος της κοινωνίας, να χρησιμοποιούν φορολογικούς παραδείσους ώστε να ξεπλένουν μαύρο χρήμα, να μην πληρώνουν φόρους και να τζογάρουν μέσο του τραπεζικού συστήματος.
Απαπαπα, παράλογα πράγματα αυτά για καπιταλιστές.
Αντιθέτως θεωρείτε (δια της μονομερούς στοχοποίησης), πως οι Γερμανοί, Γάλλοι, Αμερικάνοι και φυσικά οι Έλληνες καπιταλιστές, όπως για παράδειγμα τα αφεντικά σας ... είναι οι υγιείς και παραγωγικοί στυλοβάτες της κοινωνίας, οι οποίοι δεν κατέχουν off shore εταιρείες στην Κύπρο, το Γιβραλτάρ, το Λουξεμβούργο κλπ, ώστε να ξεπλένουν χρήμα και να μην πληρώνουν φόρους. Ούτε βεβαίως χρησιμοποιούν χρηματοπιστωτικά εργαλεία ή κατέχουν χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, ώστε να αυξήσουν την κερδοφορία τους.
Τοσο πολυ τους στοιχειωνει μεχρι σημερα το φαντασμα τησ ΕΣΣΔ που οτιδηποτε και οποιοσδηποτε προερχεται απο την σημερινη καπιταλιστικη ρωσια ειναι εφσαμιλο του εξω απο δω καταραμενο.
ΑπάντησηΔιαγραφήαπό το βιβλίο του Νίκου Μπογιόπουλου "Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε"
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.scribd.com/doc/79335609/%CE%95%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CE%BA%CE%B1%CF%80%CE%B9%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CE%B7%CE%BB%CE%AF%CE%B8%CE%B9%CE%B5-%CE%9D%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82-%CE%9C%CF%80%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82
.....Πάμπολλες φορές έχει ακουστεί από τους διαχειριστές του κυρίαρχου κοινωνικού και πολιτικού μοντέλου ότι η ανάλυση του φαινομένου της σήψης και της διαφθοράς η οποία παραπέμπει στην ταξική προσέγγιση του θέματος είναι μια ανάλυση «δογματική», «στενόμυαλη», «ξύλινη». Οι συχνότερες μάλιστα ειρωνείες ότι συνιστά «κόλλημα των κομμουνιστών» να θεωρούν τη διαφθορά σύμφυτη του καπιταλισμού προέρχονται κατά βάση από τα ίδια εκείνα πρόσωπα και κόμματα που είναι βουτηγμένα μέχρι ΤΟ λαιμό μέσα στο«πανηγύρι» της λαμογιάς και της αρπαχτής.
Όχι σπανιότερα, επίσης, ακούμε ότι μια «κάθαρση» είναι το ζητούμενο για να βελτιωθούν όχι μόνο η βιτρίνα αλλά και τα ενδότερα του συστήματος. Αυτά στο πεδίο της προπαγάνδας. Στο πεδίο της «ξεροκέφαλης» πραγματικότητας, όμως, η αλήθεια είναι διαφορετική. Είναι, δε, τέτοια η έκταση και το βάθος των σχέσεων του πολιτικού με το οικονομικό κατεστημένο στον καπιταλισμό, που από ένα σημείο και μετά τις άνευ αντικρίσματος διακηρύξεις περί «κάθαρσης» όσον αφορά το χαρακτήρα και τη λειτουργία του ιμπεριαλισμού καθίστανται διασκεδαστικές. Ας θυμηθούμε:
1. Η κυρία Ράις, πριν γίνει υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, είχε γίνει...τάνκερ, αφού η πετρελαϊκή πολυεθνική Chevron βάφτισε ένα από ταπετρελαιοφόρα της με το όνομα της κ. Ράις εκτιμώντας τις υπηρεσίεςτης προς την εταιρεία.
2. Ούτε ο ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας του NATO μετεβλήθη επειδήπριν από λίγα χρόνια αποπέμφθηκε ο Β. Κλας από γενικόςγραμματέας του, λόγω της εμπλοκής του στο σκάνδαλο με ταελικόπτερα Agusta, ούτε βεβαίως το πλιάτσικο στο Ιράκ έπαψε να είναι πλιάτσικο επειδή επήλθε εκείνη η «κάθαρση» στην πυραμίδατου NATO.
3. Ουδέποτε «συναχώθηκε» ο καπιταλισμός στις ΗΠΑ, όταν τη δεκαετία του 70 βρέθηκε στο στόχαστρο η δυναστεία Ροκφέλερ ή επειδή τη δεκαετία του '90 συνέβη κάτι ανάλογο με τη Microsoft του Μπιλ Γκέιτς, ή επειδή κατέρρευσε η δεμένη με χίλια νήματα διαπλοκής με το Λευκό Οίκο εταιρεία Enron, ή επειδή υπήρξαν ακόμα και πολιτικοί σεισμοί στο αμερικανικό πολιτικό εποικοδόμημα μεγέθους ενός Γουότερ-γκέιτ ή ενός Ιράν-γκέιτ . Όσο για τις πολυεθνικές, με τα1,5 δις δολάρια που «έσπρωξαν» σε Ομπάμα, Χίλαρι Κλίντον και Κέιν στις προεδρικές των ΗΠΑ, το 2008, ξέρουν καλύτερα ποιοι εκλέγουν τους προέδρους στις ΗΠΑ.
4. Ουδέποτε μετεβλήθη ο χαρακτήρας της EE, όπως προέβλεπαν επί προεδρίας Σαντέρ διάφοροι «φωστήρες», λόγω της αποπομπής ολόκληρης (!) της Κομισιόν με την κατηγορία των σκανδάλων. Παρομοίως, οι επίτροποι ποτέ δεν έπαψαν να διορίζονται με βάση την προϋπηρεσία που έχουν σε πολυεθνικές ή να προστρέχουν σε αυτές μετά την «ευδόκιμη» θητεία τους στην Κομισιόν.
5. Ούτε τα «καθαρά χέρια» των εισαγγελέων εξάγνισαν το σύστημα στην Ιταλία του Μπερλουσκόνι και της Κεντροαριστεράς. Ούτε η αυτοκτονία Μπερεγκοβουά έφερε την «κάθαρση» στη Γαλλία, μια χώρα όπου τον Σιράκ, με την «περιώνυμη» θητεία του στο Δήμο του Παρισιού, τον διαδέχτηκε ο Σαρκοζΐ, επίσης ελεγχόμενος για δοσοληψίες του δικού του κόμματος με τη βαθύπλουτη Μπετανκούρ της L'Oreal. Ούτε βεβαίως η φυλάκιση Βρετανού βουλευτή το Γενάρη του 2011 με αφορμή τα σκάνδαλα «αξιότιμων» μελών του βρετανικού κοινοβουλίου απέτρεψε τη λιτότητα, μια λιτότητα που όμοιά της δεν έχουν ζήσει οι Βρετανοί πολίτες από την εποχή που ο Τσόρτσιλ τούς υποσχόταν «δάκρυα και αίμα». Αντιθέτως, έχουμε το φαινόμενο η θητεία ακόμα και σε πρωθυπουργικούς θώκους, όπως των Σρέντερ και Μπλερ, να αξιοποιείται ως μια πρώτης τάξεως «συστατική» για τις προσλήψεις τους ως συμβούλων, από την Gazprom και από την JPMorgan, αντίστοιχα....
από το βιβλίο του Νίκου Μπογιόπουλου "Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε"
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.scribd.com/doc/79335609/%CE%95%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CE%BA%CE%B1%CF%80%CE%B9%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CE%B7%CE%BB%CE%AF%CE%B8%CE%B9%CE%B5-%CE%9D%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82-%CE%9C%CF%80%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82
.. Για το διαπλανητικό χαρακτήρα του φαινομένου «μιλάει» ο τζίρος της διαφθοράς, που το 2010 υπολογίστηκε από την οργάνωση Διεθνής Διαφάνεια σε περίπου 1 τρις δολάρια ετησίως. Το ποσό είναι τεράστιο. Είναι όμως εκείνο το ικανό μέγεθος για να αποδοθούν σε αυτό τα αίτια της καπιταλιστικής κρίσης; Η απάντηση –και από την άποψη των οικονομιών κλίμακας- είναι κατηγορηματικά «όχι».
Ο τζίρος της διαφθοράς δεν αποτελεί παρά το 0,5% του συνολικού παγκόσμιου πλούτου. Ποσοστό πολύ μικρό που δε δικαιώνει τους «Ηρακλειδείς» του συστήματος οι οποίοι θέλουν να «εξηγούν» την καπιταλιστική κρίση σκιαμαχώντας εναντίον της διαφθοράς. Αντίθετα, μέσα από αυτές τις σκιαμαχίες συλλαμβάνονται επ' αυτοφώρω να προσπαθούν αφενός να οικειοποιηθούν τη δίκαιη οργή των λαϊκών στρωμάτων που αηδιάζουν με τα φαινόμενα της αρπαχτής και αφετέρου να επιδιώκουν μέσω ηθικολογικοί κηρυγμάτων να ξεστρατίσουν και να εκτονώσουν αυτή τη δίκαιη λαϊκή οργή τάζοντας «αυστηρή τιμωρία στους επίορκους». Στην πραγματικότητα, «καταγγέλλοντας» τη διαφθορά εκείνο που πασχίζουν είναι να κατασκευάσουν το είδωλο ενός «άλλου»καπιταλισμού και να του εκδώσουν το αναγκαίο συγχωροχάρτι, το αναγκαίο πιστοποιητικό, ότι, εφόσον απαλλαγεί από τους «επίορκους», θα πρόκειται για έναν τάχα «καλή, αδιάφθορο και ηθικό» καπιταλισμό.
Όσο όμως κι αν προσποιούνται, όσο κι αν ψάχνουν να κρυφτούν πίσω από τους «αποδιοπομπαίους», με όση θεατρικότητα κι αν βαφτίζουν ως υπαίτιους της κρίσης τους «επίορκους» του συστήματος, αδυνατούν να αθωώσουν και να συσκοτίσουν την πηγή της κρίσης, που είναι το καπιταλιστικό σύστημα αυτό καθαυτό. Και αδυνατούν καθώς είναι αδύνατο να δώσουν επαρκή απάντηση στο απλό ερώτημα: Γιατί ο υπόλοιπος και κατά 99,5% «καλός και ηθικός» καπιταλισμός δεν μπορεί να κατισχύσει εκείνου του «μιαρού» αλλά μόλις 0,5% που είναι εμπλεκόμενος στη διαφθορά; Πώς γίνεται, δηλαδή, αυτό το 0,5% να σπρώχνει στην κρίση το υπόλοιπο 99,5% του «τίμιου» καπιταλισμού; Η διαφθορά λοιπόν μπορεί να είναι -και είναι- μόνιμο συστατικό της καπιταλιστικής λειτουργίας, είτε σε συνθήκες ανάπτυξης είτε σε συνθήκες ύφεσης της καπιταλιστικής οικονομίας. Αλλά δεν είναι η διαφθορά και δη η πολιτική διαφθορά αυτή που προκαλεί την καπιταλιστική κρίση
Ο Κολ ομολογούσε επισήμως ότι το κόμμα του, το κόμμα των Χριστιανοδημοκρατών (με το οποίο συγκυβέρνησαν οι Σοσιαλδημοκράτες στη Γερμανία) τα 'πιανε από μεγαλόσχημους χρηματοδότες. Ο Μπλερ, ως ένδειξη αναγνώρισης για κείνους που «τα 'χωναν» στο κόμμα του, τους Εργατικούς της Βρετανίας, μετά τις εκλογές ως ανταπόδοση μοίραζε στους«χορηγούς» του τίτλους ευγενείας και τους έχριζε «Λόρδους» και «Βαρόνους»…..