Το πρώτο μέρος εδώ
Και συχνά η μεταφυσική ντύνεται τον μανδύα της επιστήμης, αποκτά μέθοδο αντίστοιχη με αυτή των επιστημών στην προσπάθεια της να τις μιμηθεί και έτσι να αντλήσει μια κάποια εγκυρότητα. Η ομοιοπαθητική για παράδειγμα, ως ψευδοεπιστήμη που είναι, μιμείται την ιατρική, τα διάφορα ινστιτούτα εναλλακτικών θεραπειών μιμούνται τις κλινικές, και οι κομπογιαννίτες συχνά φορούν λευκές ποδιές μιμούμενοι τους γιατρούς. Άλλες φορές η μεταφυσική ποντάρει στην επιστημονικοφανή ονομασία των κλάδων της, βιομαγνητισμός για παράδειγμα(biomagnetism). Πολλές φορές βασίζεται σε κάτι υπαρκτό, όμως η ανάγκη για αισχροκέρδεια, εντυπωσιασμό, και η εκμετάλλευση των αναγκών και των επιθυμιών των ανθρώπων, την αναγκάζει να προικίσει με πλαστές ιδιότητες το αντικείμενο της για να επεκτείνει την αγορά στην οποία απευθύνεται και να αυξήσει τις πωλήσεις. Είναι διαφορετικό για παράδειγμα να σου λέει κάποιος ότι η πορτοκαλάδα ενισχύει την άμυνα του οργανισμού και διαφορετικό να σου λέει ότι θεραπεύει το Aids. Η μεταφυσική προσαρμόζεται στην εκάστοτε κοινωνία, αλλάζει το περίβλημα της, όταν κάτι «δεν τραβά» εκμοντερνίζεται. Και όπως οι αρχαιότερες κοινωνίες είχαν την αστρονομία αλλά είχαν και την αστρολογία, είχαν την αριθμητική αλλά είχαν και την αριθμοσοφία, έτσι και οι πιο σύγχρονες έχουν την ψυχολογία αλλά έχουν και την παραψυχολογία.
Και θα πει κανείς, «οκ, είναι λογικό για τις «παραδοσιακές κοινωνίες» να παράγουν τέτοια φαινόμενα, γιατί όμως αυτό συμβαίνει και στις μέρες μας, μετά από τόσες προόδους που έχει κάνει η επιστήμη και ο «ορθός λόγος»;
Καταρχήν οι υποσχέσεις που έχει δώσει κατά το παρελθόν ο θετικισμός, ο ορθός λόγος, τα οράματα των επιστημόνων και οι ουτοπίες που υπόσχονταν τα θαύματα της τεχνολογίας, απέχουν πολύ από το να έχουν εκπληρωθεί. Αυτό το τσάκισμα των αυταπατών που δημιούργησε η ραγδαία επιστημονική και βιομηχανική πρόοδος από τα μέσα του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα, μετατράπηκε σε απαισιοδοξία και εκφράστηκε με φιλοσοφικά ρεύματα όπως ο μηδενισμός. Ο Νίτσε για παράδειγμα, βλέπει τα αδιέξοδα του διαφωτισμού, του ουμανισμού, της αστικής δημοκρατίας και του φιλελευθερισμού και με το έργο του αποδομεί όλες εκείνες τις ιδέες που ήταν μεν κυρίαρχες στην εποχή του, αλλά βρίσκονταν σε κρίση εξαιτίας του ότι η πραγματικότητα της διέψευδε. Η διέξοδος, αν μπορούμε να την πούμε έτσι, που πρότεινε ο Νίτσε, μάλλον περισσότερο κοντόφθαλμη και περισσότερο παιδιάστικη(και πιο μικροαστική) ήταν από τις αντιλήψεις και τις θεωρίες στις οποίες εναντιώνονταν και αποδομούσε. Και ενώ τα κηρύγματα του ήταν στα λόγια αντί-διαφωτιστικά, στην πραγματικότητα η ίδια η μέθοδος της κριτικής του, όφειλε την ύπαρξη της στις ιδέες του διαφωτισμού.