Τα ιδεολογήματα περι "κατοχής" και "κηδεμονίας" της χώρας, υπονομεύουν την ώριμη ανάγκη για λαϊκή αντεπίθεση

Απο τον Ριζοσπάστη

Υπάρχει ένα σημείο τομής στην προπαγάνδα όλων ανεξαιρέτως των πολιτικών δυνάμεων, από το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ και τον ΛΑ.Ο.Σ., μέχρι τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και την αυτοαποκαλούμενη «αντικαπιταλιστική αριστερά». Ο καθένας με τις δικές του ιδιαίτερες αποχρώσεις και σκοπιμότητες αναπαράγει το ιδεολόγημα ότι η χώρα βρίσκεται υπό την «κατοχή» και την «κηδεμονία», είτε της ΕΕ, είτε του ΔΝΤ, είτε και των δυο μαζί και πως η κυβέρνηση δεν ασκεί δική της πολιτική, αλλά, αντίθετα, υλοποιεί αποφάσεις άλλων.

Πρόκειται για προπαγάνδα που ζημιώνει το λαό και το κίνημα, για τους εξής κυρίως λόγους:

1. Λιγότερο ή περισσότερο συνειδητά, αθωώνει την κυβέρνηση και την πολιτική της, αφού τη διαχωρίζει από τους στρατηγικούς συμμάχους της, την ΕΕ και το ΔΝΤ στον πόλεμο που διευθύνει ενάντια στο λαό και την παρουσιάζει σαν αθώα του αίματος για την πρωτοφανή σφαγή των λαϊκών δικαιωμάτων ( ... χωρίς βέβαια να υποβαθμίζουμε τον κυριαρχικό ρόλο της αστική τάξης άλλων κρατών και των διεθνών οργανισμών που ελέγχουν). Με το βολικό ιδεολόγημα της «κατοχής» από την ΕΕ και το ΔΝΤ, η ελληνική κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα απαλλάσσονται από τις πρωταγωνιστικές τους ευθύνες στο σχεδιασμό και την υλοποίηση της βάρβαρης πολιτικής που έχει ανάγκη το κεφάλαιο και βαρύνονται με την ανώδυνη για το αστικό πολιτικό σύστημα κατηγορία ότι ανέχονται απλώς το ξεκλήρισμα του λαού, επειδή, εδώ που έφτασαν τα πράγματα, δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά. Και αθωώνει επίσης τους μεγαλοεπιχειρηματίες, το κεφάλαιο στην Ελλάδα.

2. Κρύβεται από το λαό ότι η ενσωμάτωση της χώρας στις διακρατικές ενώσεις και τους άλλους οργανισμούς του κεφαλαίου, όπως είναι η ΕΕ και το ΔΝΤ, αποτέλεσαν και αποτελούν στρατηγική επιλογή της ντόπιας αστικής τάξης (... όχι πως θα μπορούσε να κάνει και διαφορετικά, εφόσον δεν θέλει να την καταπιεί ο ανταγωνισμός, αλλά δεν χρειάζεται να την απαλλάσουμε και από την ευθύνη της ...). Αυτήν την επιλογή υλοποιούν διαχρονικά οι κυβερνήσεις και τα κόμματα της πλουτοκρατίας. Η ΕΕ και το ΔΝΤ δεν ήρθαν «ακάλεστοι» στην Ελλάδα. Τους έφεραν η σημερινή και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, με τις συνθήκες και τις συμφωνίες που υπογράφουν εδώ και 30 χρόνια για τη σύσταση και τη θωράκιση της καπιταλιστικής ΕΕ σε όφελος των μονοπωλίων. Το ίδιο ισχύει και με το ΔΝΤ, αφού η Ελλάδα και οι άλλες χώρες της Ευρωένωσης είναι μέλη αυτού του πολιτικοοικονομικού ιμπεριαλιστικού οργανισμού.

3. Κρύβεται η πραγματική αιτία των μέτρων, που καμιά σχέση δεν έχουν με το χρέος και τα ελλείμματα, αλλά αυξάνουν την εκμετάλλευση και τα κέρδη του κεφαλαίου. Κρύβεται ο χαρακτήρας της κρίσης και σε τελική ανάλυση ο αντιδραστικός χαρακτήρας του ίδιου του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, τον οποίο, κατά τα άλλα, δυνάμεις δήθεν αντικαπιταλιστικές καμώνονται στα λόγια ότι θέλουν να τον ανατρέψουν. Τα μέτρα, που με ιδιαίτερη σφοδρότητα προωθούν οι δυνάμεις του κεφαλαίου στην ΕΕ και σε όλον τον κόσμο, στοχεύουν στην παραπέρα υποτίμηση της εργατικής δύναμης, σαν αναγκαία προϋπόθεση για να ξεπεραστεί η καπιταλιστική κρίση, που είναι παγκόσμια και συγχρονισμένη. Οι φιλομονοπωλιακές ανατροπές δεν αποτελούν έμπνευση της στιγμής μιας «κακής ΕΕ» ή ενός «κακού ΔΝΤ», όπως θέλουν να τα παρουσιάσουν όσοι αναπαράγουν το ιδεολόγημα της κατοχής και της κηδεμονίας. Είναι μέτρα ζωτικής σημασίας για την κερδοφορία του κεφαλαίου, τα οποία, σε συνθήκες κρίσης, προωθούνται με ταχύτατους ρυθμούς, αφού το κεφάλαιο δεν έχει άλλη επιλογή από το να καταστρέψει παραγωγικές δυνάμεις για να ξεπεράσει την ύφεση και να μπει σε νέο κύκλο μεγέθυνσης. Αυτήν τη βαθιά αντιλαϊκή στρατηγική δεν την έφεραν αυτόκλητα στην Ελλάδα η ΕΕ και το ΔΝΤ τον τελευταίο μόνο χρόνο, όπως ισχυρίζονται ακόμα και οι αυτοαποκαλούμενοι «αντικαπιταλιστές», καλλιεργώντας μ' αυτόν τον τρόπο την αυταπάτη ότι οι «προ ΔΝΤ» κυβερνήσεις ασκούσαν φιλολαϊκή δήθεν πολιτική.

4. Συγκαλύπτεται ότι την κρίση την δημιούργησαν οι πλουτοκράτες και η ληστρική πολιτική των κομμάτων τους. Και επειδή το ξεπέρασμά της απαιτεί σαρωτικές αντιλαϊκές ανατροπές, η σημερινή σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση, που ανέλαβε να τις προωθήσει για λογαριασμό του κεφαλαίου, είναι η χειρότερη των τελευταίων δεκαετιών. Το ίδιο ισχύει και για τις άλλες χώρες της ΕΕ, ακόμα και εκεί όπου το ΔΝΤ δεν έχει συνάψει δάνεια, όπως η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ιταλία. Το ίδιο ισχύει, όμως, και για τις ισχυρές καπιταλιστικές οικονομίες της ΕΕ, όπως η Γερμανία και η Γαλλία, οι κυβερνήσεις των οποίων σαρώνουν ό,τι άφησαν όρθιο όλα τα προηγούμενα χρόνια.

5. Η προπαγάνδα περί «κατοχής» και «κηδεμονίας» συσκοτίζει τη μόνη φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση, που είναι η συγκέντρωση δυνάμεων για την κατά μέτωπο σύγκρουση και την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων. Αυτήν την πάλη, η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της πρέπει να την οργανώσουν και να τη διευθύνουν νικηφόρα πρώτα και κύρια στο εθνικό πεδίο, δυναμώνοντας ταυτόχρονα τη διεθνιστική αλληλεγγύη με τα λαϊκά κινήματα στα κράτη - μέλη της ΕΕ και παγκόσμια. Οι δυνάμεις που μεταθέτουν τον αντίπαλο εκτός συνόρων και κρύβουν ότι στην επέλαση σε βάρος του λαού πρωταγωνιστεί η ντόπια αστική τάξη, η κυβέρνηση και τα κόμματά της, με συνεργούς την ΕΕ και το ΔΝΤ, αδυνατίζουν το μέτωπο στην κυρίαρχη πολιτική και στοχεύουν στον αφοπλισμό του λαού.

Διέξοδος ακίνδυνη για το κεφάλαιο

Απόλυτα συναρτώμενες με τις αντιεπιστημονικές αναλύσεις τους περί «κατοχής» και «κηδεμονίας», είναι και οι «διέξοδοι» που προτείνουν αυτές οι δυνάμεις στο λαό. Τι λένε μεταξύ άλλων;

• Δυνάμεις, όπως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και ο Κουβέλης, εκλιπαρούν την κυβέρνηση να αποκτήσει μεγαλύτερη διαπραγματευτική ισχύ στην ΕΕ και μ' αυτόν το σκοπό να επιδιώξει κολεγιές με άλλες καπιταλιστικές χώρες εντός της λυκοσυμμαχίας. Με άλλα λόγια, καλούν το λαό να στοιχηθεί πίσω από την ντόπια πλουτοκρατία και τα αστικά κόμματα, σε μια κοινή προσπάθεια να δημιουργηθούν εφήμερες συμμαχίες με άλλες καπιταλιστικές χώρες, που βρίσκονται επίσης χαμηλά στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, σαν να πρόκειται μια τέτοια εξέλιξη να αντιστρέψει τη νομοτέλεια της ανισόμετρης ανάπτυξης του καπιταλισμού και να αποδώσει καρπούς για οποιονδήποτε άλλο, πέρα από την αστική τάξη. Τέτοιες κολεγιές και συμμαχίες επιδιώκει άλλωστε και η ίδια η κυβέρνηση στα ευρωενωσιακά παζάρια, έχοντας όμως σαν δεδομένο ότι η στρατηγική ενάντια στο λαό και τα δικαιώματά του είναι ο αδιαπραγμάτευτος συνδετικός κρίκος ανάμεσα σε όλες τις χώρες της ΕΕ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το ευρωομόλογο, το οποίο διεκδικούν με ένα στόμα η κυβέρνηση, άλλες καπιταλιστικές κυβερνήσεις της ΕΕ, η ΝΔ, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ο Κουβέλης και άλλοι, σαν να πρόκειται τα συμφέροντα του λαού να ταυτίζονται με αυτά των πλουτοκρατών. Το ίδιο ισχύει και με άλλα μέτρα, όπως η αναδιάρθρωση και το «κούρεμα» του χρέους, η κρατικοποίηση τραπεζών και πάει λέγοντας.
• Οι ίδιες δυνάμεις, μαζί και το ΝΑΡ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ, καλούν με την προπαγάνδα τους το λαό να διαλέξει ιμπεριαλιστή, παρουσιάζοντας το ΔΝΤ σαν τον «κακό» της τρόικας και την ΕΕ σαν τον «καλό». Αυτά τα ιδεολογήματα άκμασαν ιδιαίτερα τους πρώτους μήνες μετά την υπογραφή του μνημονίου και συνέβαλαν, ώστε ανώριμες πολιτικά μάζες να μην αντιληφθούν έγκαιρα το ενιαίο της επίθεσης από την πλευρά της κυβέρνησης και των συνεργατών της και να εκτονώσουν την αντίδραση για τα μέτρα με την ανώδυνη για το σύστημα κριτική ότι η κυβέρνηση έφερε το ΔΝΤ στην Ελλάδα και δεν κατάφερε να περιορίσει την όποια παρέμβαση στο πλαίσιο της ΕΕ.
• Για έλλειψη διαπραγματευτικής ισχύος κατηγορεί την κυβέρνηση και η ΝΔ, συντηρώντας τη βολική για το σύστημα αυταπάτη ότι μια άλλη κυβέρνηση, ενδεχόμενα η δική της, θα μπορούσε να διαπραγματευτεί καλύτερους όρους στο μνημόνιο με τις ισχυρές καπιταλιστικές χώρες και τους άλλους οργανισμούς. Λέει, δηλαδή, πως το πρόβλημα για το λαό συνίσταται στην αλλαγή κυβέρνησης και όχι πολιτικής, διεκδικώντας να γίνει αυτή χαλίφης στη θέση του χαλίφη και να καθίσει στο σβέρκο του λαού.
• Αλλες δυνάμεις, όπως το ΝΑΡ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ζητάνε αποδέσμευση από την καπιταλιστική ΕΕ, αφήνοντας σε δεύτερο και τρίτο πλάνο την ανάγκη αυτήν την αποδέσμευση να την επιβάλει το ίδιο το λαϊκό κίνημα στην πορεία της πάλης για ριζικές αλλαγές στο επίπεδο της εξουσίας. Σήμερα, ώριμη και αναγκαία είναι η αποδέσμευση της Ελλάδας από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία. Εκεί πρέπει να κατατείνει η πάλη του λαού, ξεκινώντας από τη βασική θέση ότι πρέπει να ηττηθούν τα κόμματα του κεφαλαίου και η πολιτική τους στην Ελλάδα. Κάθε υποχώρηση πίσω από αυτήν την αρχή ζημιώνει το κίνημα, αφού ανοίγει χαραμάδες να μπλεχτούν στα πόδια του πολιτικές δυνάμεις και μερίδες της πλουτοκρατίας που για τα δικά τους ιδιαίτερα συμφέροντα μπορεί να επιδιώκουν κι αυτοί την αποδέσμευση από την ΕΕ, μιας καπιταλιστικής όμως Ελλάδας.

Πάλη για λαϊκή εξουσία

Ολα αυτά τα κόμματα και οι πολιτικές δυνάμεις δεν έχουν στρατηγική ρήξης με τα μονοπώλια και την εξουσία τους, γι' αυτό βολοδέρνουν σε ερμηνείες της κρίσης και προτάσεις ακίνδυνες για το καπιταλιστικό σύστημα. Η διέξοδος που προτείνουν ακουμπάει και αστικές δυνάμεις ή άλλες μερίδες του κεφαλαίου που συνδέουν τα συμφέροντά τους με τη μια ή την άλλη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης, με την πρόσδεση στον έναν ή τον άλλο ιμπεριαλιστή.

Ο λαός έχει κάθε συμφέρον να ξεμπερδεύει με τέτοιες και άλλες αυταπάτες. Σήμερα, είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαία η οργάνωση της λαϊκής πάλης για την κατάργηση της ιδιοκτησίας των μονοπωλίων πάνω στα μέσα παραγωγής. Το πραγματικό κριτήριο που καθορίζει τη στρατηγική κάθε πολιτικής δύναμης συνοψίζεται στο δίλημμα «με τα μονοπώλια ή με το λαό». Το ΚΚΕ αποδεικνύει καθημερινά τη συνέπεια με την οποία υπερασπίζεται τα λαϊκά συμφέροντα, πρωτοστατώντας στην οργάνωση της άμυνας και της αντεπίθεσης του λαού στον πόλεμο που του έχουν κηρύξει η πλουτοκρατία, οι κρυφοί και φανεροί της σύμμαχοι.