Φωτισμένα μυαλά!

Άρθρο από το Cogito ergo Sum

Πριν δυο περίπου μήνες, στις 11 Οκτωβρίου, απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ Οικονομίας για το 2010. Για να είμαστε ακριβείς, απονεμήθηκε το "Βραβείο της Τράπεζας της Σουηδίας για τις Οικονομικές Επιστήμες στην μνήμη του Άλφρεντ Νόμπελ", όπως είναι ο κανονικός τίτλος του βραβείου.

Είναι αλήθεια ότι πολλές φορές έχουμε βλαστημήσει, βλέποντας πολλούς απ' αυτούς στους οποίους απονέμονται βραβεία Νόμπελ. Ειδικά σ' εκείνο το ξεφτιλισμένο Νόμπελ Ειρήνης έχουμε δει να βραβεύονται οι απίθανοι των απιθάνων. Πάρτε παραδείγματα: Χένρυ Κίσσινγκερ (για την ειρήνη στο...Βιετνάμ!), Μεναχέμ Μπέγκιν και Ανουάρ Αλ Σαντάτ (για την μεταξύ αράβων και ισραηλινών...ειρήνη!), Λεχ Βαλέσα (γιατί όχι; δεν αρκεί το ότι ήταν αντικομμουνιστής ο άνθρωπος;), Μιχαήλ Γκορμπατσόφ (προφανώς, για την στήριξη των ντελιβεράδων πίτσας!), Σιμόν Πέρες (άλλος εβραίος ειρηνόφιλος!), Τζίμμυ Κάρτερ (αν δεν είναι ειρηνόφιλος ένας πρόεδρος των ΗΠΑ, τότε ποιος είναι;), Αλ Γκορ (τζάμπα επενδύει ο άνθρωπος σε εταιρείες βιοκαυσίμων;) κλπ. Ακόμα κι ο Ομπάμα πήρε πέρυσι Νόμπελ ειρήνης, πριν κλείσει καν έναν χρόνο στην προεδρία, δίχως να έχει μειώσει ούτε κατά έναν τους ανά την υφήλιο διασκορπισμένους αμερικανούς στρατιώτες.

Ας ξαναγυρίσουμε, όμως, στην οικονομία. Μη νομίζετε ότι το Νόμπελ Οικονομίας έχει απονεμηθεί σε λιγότερα φυντάνια απ' ότι το Νόμπελ Ειρήνης! Δείτε, για παράδειγμα, τι έγινε εφέτος.


Εφέτος, λοιπόν, το Νόμπελ Οικονομίας απονεμήθηκε σε τρεις μεγάλους άνδρες. Κι όταν λέω "μεγάλους", το εννοώ: ο Πήτερ Ντάιμοντ (αμερικανός, καθηγητής του ΜΙΤ) είναι 70 ετών, ο Ντέηλ Μόρτενσεν (αμερικανός, καθηγητής στο Ιλλινόις) 71 ετών και ο Χριστόφορος Πισσαρίδης (κύπριος, καθηγητής του London School of Economics) είναι 71 ετών επίσης. Τουλάχιστον, όσον αφορά την ηλικία τους, το "μεγάλοι" είναι σωστό.

Γιατί βραβεύθηκε, όμως, αυτή η τριανδρία; Όπως ανακοίνωσε η Βασιλική Σουηδική Επιτροπή Επιστημών, κέρδισαν το βραβείο για την εργασία τους η οποία εξηγεί πώς η ανεργία και οι μισθοί επηρεάζονται από το ρυθμιστικό πλαίσιο και τις πολιτικές επιλογές. "Γιατί υπάρχουν τόσοι άνεργοι, ενώ την ίδια ώρα υπάρχουν πολλές προσφορές θέσεων εργασίας; Πώς η οικονομική πολιτική επηρεάζει την ανεργία; Οι τιμηθέντες φέτος με το βραβείο ανέπτυξαν μια θεωρία, η οποία μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να απαντήσει στα ερωτήματα αυτά", διευκρινίζει η επιτροπή σε ανακοίνωσή της. Αλλά, ας γίνουμε σαφέστεροι.

Κατ' αρχάς, ας ξεκαθαρίσουμε ότι οι τρεις βραβευθέντες δεν έκαναν καμμία κοινή εργασία. Ο καθένας έχει τον δικό του δρόμο και το δικό του έργο. Απλώς, αν και ακολούθησαν ξεχωριστούς δρόμους μελέτης της ανεργίας, κατέληξαν στα ίδια συμπεράσματα. Ποια;

Πρώτον: Ανακάλυψαν και οι τρεις ότι ο βασικός φταίχτης για την ύπαρξη ανεργίας είναι τα...επιδόματα! Υποστηρίζουν ότι όσο μεγαλύτερα είναι τα επιδόματα ανεργίας και όσο επιμηνύνεται ο χρόνος επιδότησης, τόσο θα αυξάνονται οι άνεργοι και τόσο περισσότερο θα διαρκεί το διάστημα κατά το οποίο θα παραμένουν άνεργοι. Με απλά λόγια, η αγία βραβευμένη τριάδα υποστηρίζει ότι οι άνεργοι βολεύονται με τα επιδόματα ανεργίας, μαθαίνουν στην τεμπελιά και δεν έχουν κίνητρα να ψάξουν για δουλειά.

Δεύτερον: Οι έρευνες και των τριών απέδειξαν ότι ο καλύτερος τρόπος πάταξης της ανεργίας είναι η μεγαλύτερη ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας. Μάλιστα, απέδειξαν ότι η ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας προσφέρει οφέλη όχι μόνο σε συνθήκες κρίσης ή ύφεσης όπως τώρα, αλλά ακόμα και σε περιόδους ανάπτυξης.

Μεγάλα μυαλά! Σου λένε: αντί να δουλεύει ο άλφα οκτάωρο και ο βήτα να είναι άνεργος, βάλτους και τους δυο να δουλεύουν από τέσσερις ώρες για να μην έχεις κανέναν άνεργο. Σου λένε, επίσης: εκεί που η επιχείρηση δίνει ένα χιλιάρικο σε έναν εργάτη, κατάργησε συμβάσεις και νόμους ώστε να πέσει ο μισθός στο πεντακοσάρικο και να μπορεί η επιχείρηση να απασχολεί δυο εργάτες πληρώνοντας τα ίδια. Και μιας κι οι άνθρωποι είναι επιστήμονες, βλέπουν και την πουστιά: επειδή με το επίδομα ανεργίας στα 450 ευρώ, η δουλειά για ένα πεντακοσάρικο γίνεται ασύμφορη, κόψε τα επιδόματα ανεργίας ώστε να τσακιστούν όλοι να πάνε για μεροκάματο.

Τέτοια φωτισμένα μυαλά! Πού να καταλάβουμε εμείς οι αμόρφωτοι το απύθμενο βάθος της σκέψης τους; Πώς θα μπορούσαμε εμείς οι αστοιχείωτοι να τεκμηριώσουμε "επιστημονικά" την παγκόσμια επίθεση κατά των εργασιακών δικαιωμάτων; Άξιο το Νόμπελ τους!

Α, ρε φουκαρά Άλφρεντ... να 'ξερες την κατάντια της ιδέας σου...