4,6 τρισεκατομμύρια!

Γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος

Ζούμε μέρες απόλυτης παραφροσύνης! Θα 'λεγε κανείς ότι όλες οι δυνάμεις του φρενοκομείου έχουν ενωθεί και σαρώνουν τις κοινωνίες της Ευρώπης απ' άκρη σ' άκρη! Ομως, αυτό το «τρελάδικο» δεν είναι προϊόν κάποιας διαταραγμένης φύσης. Αποτελεί, αντίθετα, την τυπική λειτουργία ενός συστήματος που φέρει μέσα στο γονιδίωμά του την τρέλα του μισανθρωπισμού, της αναρχίας και της κεφαλαιοκρατικής κτηνωδίας.

Ιδού, λοιπόν, τι σημαίνει καπιταλισμός, και μάλιστα με τα ίδια τα δικά τους στοιχεία:

Από τη μια μεριά έχουμε:

Τον ελληνικό λαό να αποδεκατίζεται από μια πολιτική που, μέσω του μνημονίου, υπαγορεύει αφαίμαξη λαϊκών εισοδημάτων, ύψους 30 δισ. ευρώ.
Τον βρετανικό λαό να βιώνει τη μεγαλύτερη μεταπολεμική αφαίμαξη, ύψους 80 δισ. στερλινών.
Τον ιρλανδικό λαό να καλείται να θυσιαστεί υποβαλλόμενος σε νέο πρόγραμμα λιτότητας, ύψους 15 δισ. ευρώ.

Ολους τους λαούς των κρατών - μελών της ΕΕ, από Γαλλία και Γερμανία, μέχρι Πορτογαλία, Ισπανία και Ιταλία (για να περιοριστούμε στα κράτη της Ευρωζώνης), να υφίστανται μια άνευ προηγουμένου πολιτική λιτότητας, με εξάρθρωση των ασφαλιστικών τους δικαιωμάτων, «πάγωμα» μισθών, κατάλυση κάθε έννοιας ασφάλειας στις εργασιακές σχέσεις, απολύσεις και κάθε λογής βαρβαρότητα.

Και, τώρα, από την άλλη μεριά:

Οπως ανακοίνωσε χτες η Κομισιόν, από τον Οκτώβρη του 2008, δηλαδή από την εκδήλωση της χρηματοπιστωτικής κρίσης, το ποσό που έχει διατεθεί στις ευρωπαϊκές τράπεζες για την ενίσχυσή τους έχει ξεπεράσει τα 4,6 τρισεκατομμύρια ευρώ!

Είναι φοβερό, είναι ασύλληπτο, είναι πέρα από κάθε λογική: Η ανεργία θερίζει, η φτώχεια σαρώνει, οι λαοί της Ευρώπης αρχίζουν να ψάχνουν ξανά την τύχη τους στη μετανάστευση, αλλά στις ευρωπαϊκές τράπεζες, μέσα στα δύο αυτά χρόνια του «κατακλυσμού», έχουν διατεθεί ένα βουνό λεφτά και για την ακρίβεια 4,589 τρισ. ευρώ!

Μάλιστα, τα 2 τρισ. ευρώ από αυτό το μυθικό ποσό έχουν ήδη απορροφηθεί από τις τράπεζες μέσα στα έτη 2008 - 2009 (με άδηλο ακόμη το ακριβές ποσό που έχουν εισπράξει οι τράπεζες εντός του 2010). Δηλαδή, εδώ δε μιλάμε γενικά για «εγγυήσεις» ή για πακέτα «στήριξης» χωρίς αντίστοιχες εκταμιεύσεις.

Πρόκειται για ζεστό χρήμα, το οποίο έχει μετακινηθεί, απευθείας, από τα κρατικά ταμεία στα ταμεία του χρηματοπιστωτικού τομέα!

Δίπλα στα προηγούμενα ας προστεθεί και τούτο:
Οπως ανακοίνωσε το οικονομικό πρακτορείο «Thomson Reuters», αυτή τη στιγμή σε όλο τον κόσμο οι πολυεθνικοί όμιλοι - πέραν εκείνων του χρηματοπιστωτικού τομέα - διαθέτουν σε ρευστό χρήμα ένα ποσό που ανέρχεται στα 4,3 τρισ. δολάρια, με το 1,17 τρισ. από αυτά να βρίσκονται σε ευρωπαϊκές εταιρείες!

Το συμπέρασμα είναι προφανές: Με τα χρήματα αυτά που ενθυλακώνει η χρηματιστική ολιγαρχία, η σύμφυση δηλαδή του βιομηχανικού με το τραπεζικό κεφάλαιο,
η Ευρώπη και ο κόσμος όλος θα μπορούσαν να έχουν εξαφανίσει τη λέξη «λιτότητα» για τα υπόλοιπα εκατό χρόνια!

Αν αυτός ο πέραν πάσης φαντασίας πλούτος δεν αποτελούσε ιδιοκτησία των κηφήνων και των σφετεριστών, αν βρισκόταν στα χέρια όσων τον παράγουν, τότε οι έννοιες «φτώχεια», «ανεργία» και «εξαθλίωση» θα είχαν εξαφανιστεί και στη θέση τους θα είχε αναδυθεί ο πραγματικός πλούτος, δηλαδή το δικαίωμα του ανθρώπου να χαρεί τη ζωή του, να αναπτύξει ολόπλευρα την επιστημονική του κατάρτιση, τη μορφωτική του καλλιέργεια, τον ελεύθερο χρόνο του, τα ταλέντα και τα ενδιαφέροντά του.

Εχουμε απέναντί μας ένα σύστημα που λειτουργεί σαν τον Ερυσίχθονα του Οβίδιου που, λόγω της ασέβειάς του προς τη Δήμητρα, τιμωρήθηκε με αιώνια ακόρεστη πείνα, σε σημείο που άρχισε να κατατρώει τις ίδιες τις σάρκες του. Σε αντίθεση, όμως, με τον Ερυσίχθονα, ο καπιταλισμός τρέφεται από τις σάρκες των μισθωτών σκλάβων του. Η «ακόρεστη πείνα» του κεφαλαίου για κέρδη κι άλλα κέρδη είναι αυτή που οδηγεί τον πλανήτη σε μια πρωτοφανή στην ιστορία λεηλασία των εργαζομένων.

Ο ιμπεριαλισμός, δηλαδή ο καπιταλισμός στο ανώτατο στάδιό του, το μονοπωλιακό του στάδιο, εμφανίζεται μπροστά στα μάτια ολόκληρης της ανθρωπότητας με την αποκρουστική μορφή του αιμοβόρου Μινώταυρου.

Τα στοιχεία που με κυνισμό δημοσιοποιούν η Κομισιόν και τα διεθνή πρακτορεία, πιστοποιούν ότι ο βαθμός της εκμετάλλευσης των αδυνάμων έχει φτάσει στα όρια του κανιβαλισμού!
Οι εργαζόμενοι δημιουργούν, παράγουν, κι ο αμύθητος πλούτος που έχει γεννηθεί από το αίμα και τον ιδρώτα τους όχι μόνο δεν επιστρέφει στους ίδιους ως ανταμοιβή των κόπων τους, αλλά τους ζητούνται κι από πάνω νέες θυσίες, τη στιγμή που οι κεφαλαιοκράτες εισπράττουν τρισεκατομμύρια!

Η καπιταλιστική κρίση, μια κρίση που εκδηλώθηκε ως χρηματοπιστωτική, πήρε τη μορφή της κρίσης δανεισμού και τώρα - σε μια αποθέωση της ληστρικής φύσης του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού - έχει μετατραπεί σε κρίση χρέους, με τα μονοπώλια, από τη μια, να ξαφρίζουν το δημόσιο ταμείο και, από την άλλη, να φορτώνουν τις ζημιές τους στις πλάτες των λαών, περιγράφεται από τους καπιταλιστές σαν «ευκαιρία».

Εννοούν ότι βρήκαν την «ευκαιρία» να γυρίσουν τον προλετάριο στην εποχή του χαλκού. Αλλά υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος: Να δοθεί η ευκαιρία, αυτή τη φορά στους λαούς, να βγουν μαζικά στο προσκήνιο της Ιστορίας και να δώσουν, τελεσίδικα, τη δική τους απάντηση πάνω στο από κάθε άποψη επίκαιρο δίλημμα: «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα;»...