Καταστρέφουν τους εργαζόμενους

Δύο κινητοποιήσεις, που έγιναν πρόσφατα στην Αθήνα, ανέδειξαν, για πολλοστή φορά, τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης και των μονοπωλιακών ανταγωνισμών. Οι εργαζόμενοι στα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα (ΕΑΣ), έξω από το υπουργείο Οικονομικών, απαίτησαν να μην υλοποιηθούν τα σχέδια για κλείσιμο ή «ενοποίηση» - και κατά συνέπεια δραστική συρρίκνωση - της μεγαλύτερης αμυντικής βιομηχανίας της χώρας. Την ίδια ώρα, οι εργάτες της τσιμεντοβιομηχανίας LAFARGE της Χαλκίδας, βρίσκονταν στα κεντρικά γραφεία της εταιρείας διαμαρτυρόμενοι για το κλείσιμο του εργοστασίου και τις απολύσεις που κάνει η πολυεθνική. Αν και πρόκειται για δύο ξεχωριστές περιπτώσεις, ωστόσο αναδεικνύεται το ίδιο ζήτημα. 'Οτι, ενώ χρειάζονται τα ΕΑΣ για την 'Αμυνα και η τσιμεντοβιομηχανία για κατασκευές, κλείνουν.

Τα ΕΑΣ, με διαχρονική ευθύνη των κυβερνήσεων, διαρκώς απαξιώνονται και συρρικνώνονται. Εντείνεται ο παραγωγικός μαρασμός όλων των εργοστασίων της εταιρείας. Οι εργαζόμενοι είναι απλήρωτοι εδώ και τέσσερις μήνες. Οι εξελίξεις αυτές δεν αφορούν μόνο στα ΕΑΣ, αλλά στο σύνολο των αμυντικών βιομηχανιών της χώρας. Η απαξίωσή τους, που σχετίζεται με τη συνολική στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ΝΑΤΟ, δε στοχεύει παρά στην ενίσχυση των μεγάλων πολεμικών μονοπωλίων και στην παράδοση της αμυντικής βιομηχανίας στο μεγάλο κεφάλαιο. Καθόλου τυχαία, όλα τα προηγούμενα χρόνια εντεινόταν η τεράστια αύξηση των εξοπλιστικών προγραμμάτων και οι εισαγωγές οπλικών συστημάτων και πυρομαχικών. Και όλα αυτά όταν θα μπορούσε, με τη δημιουργία και την ανάπτυξη ενός ενιαίου φορέα κρατικής αμυντικής βιομηχανίας, να δημιουργηθούν χιλιάδες θέσεις εργασίας. Αλλά αυτό απαιτεί άλλη οικονομία, άλλη εξουσία.


Ταυτόχρονα, η πολυεθνική LAFARGE βάζει λουκέτο στην τσιμεντοβιομηχανία της Χαλκίδας. Η κρίση στον κλάδο των κατασκευών επιδρά και στην τσιμεντοβιομηχανία. Αυτό δε σημαίνει μόνο ότι περισσότεροι από 230 εργάτες θα πεταχτούν στην ανεργία. Σημαίνει ότι ένα εργοστάσιο καταστρέφεται και μια τεράστια τεχνογνωσία χάνεται. Αυτό το εργοστάσιο θα μπορούσε να παράγει τσιμέντο για να χτιστούν λαϊκές κατοικίες, σχολεία και παιδικοί σταθμοί, όταν κάθε χρόνο δεκάδες χιλιάδες παιδιά κάνουν μάθημα σε ακατάλληλα σχολεία σε όλη τη χώρα ή δεν μπορούν να πάνε στους παιδικούς σταθμούς λόγω έλλειψης κτιρίων. Να χτιστούν νοσοκομεία (να σημειωθεί ότι σε όλη την Αθήνα υπάρχουν μόνο δύο δημόσια μαιευτήρια). Να γίνουν έργα αντιπλημμυρικής και αντισεισμικής προστασίας, σε μια χώρα που πλημμυρίζει σε κάθε νεροποντή και όπου εκλύεται το 50% της σεισμικής ενέργειας σε όλη την Ευρώπη. Τα παραπάνω αναδεικνύουν πως όχι μόνο δεν έπρεπε να κλείσει το τσιμεντάδικο της Χαλκίδας, αλλά θα έπρεπε να ανοίξουν και νέα.

Γιατί, όμως, γίνονται αυτά που γίνονται, όχι μόνο σε αυτές τις περιπτώσεις, αλλά συνολικά; Γιατί κλείνουν τα εργοστάσια; Διότι η οικονομία «κινείται» με γνώμονα τα κέρδη του κεφαλαίου και όχι με βάση τις ανάγκες του λαού και του τόπου. Γι' αυτό ακριβώς και όσο εντείνεται η κρίση, ο ανταγωνισμός, τόσο περισσότερο θα απολύονται εργάτες, θα συρρικνώνονται και θα κλείνουν παραγωγικές μονάδες. Αυτά, όμως, είναι απότοκα της ίδιας της καπιταλιστικής οικονομίας. Και είναι ακριβώς για τον ίδιο λόγο που απαιτείται ο λαός, οι εργαζόμενοι, να πάρουν «τα κλειδιά της οικονομίας» στα χέρια τους, άρα και την εξουσία, κοινωνικοποιώντας τα μονοπώλια. Για να αναπτυχθεί ο τόπος και να καρπώνονται οι ίδιοι οι παραγωγοί τα αποτελέσματα του μόχθου τους.

Αναδημοσίευση από τη στήλη «Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ» του «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ» της Τετάρτης 12 Ιούνη 2013

Πηγή : 902.gr