Οι υπότροποι...

Είμαι μισ θωτός.
Ηδη υπέστην μείωση μισθού μετά την αύξηση της φορολόγησής του. Στη συνέχεια, ή μάλλον από πιο πριν, είχα ήδη υποστεί άλλη μείωση εισοδήματος, επαχθέστερη, με την επιβολή έμμεσων φόρων.

Κατόπιν το εισόδημά μου μειώθηκε κι άλλο, λόγω δεύτερου κύματος έμμεσων φόρων, αύξησης των τελών κυκλοφορίας, έκτακτων εισφορών κι άλλων συναφών. Ακολούθως το εισόδημά μου συνέχισε να μειώνεται λόγω πληθωρισμού, ο οποίος ήδη έχει ξεπεράσει το 5% - ο «επίσημος»! ο ανεπίσημος;

Τώρα ο μισθός μου έχει παγώσει. Και πιθανόν να υποστεί περικοπές και ο ίδιος πλέον, είτε σε μηνιαία βάση, είτε με την αποκοπή μερών του σε ενιαύσια, όπως έπαθαν οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι.

Αν τυχόν απολυθώ, οσονούπω θα έχω λαμβάνειν το μισό της αποζημίωσής μου, ώσπου να φτάσουμε το τριτοκοσμικό επίπεδο των ΗΠΑ και να μην έχω λαμβάνειν σέντσι τσακιστό.
  Επίσης, τώρα πλέον είναι πιο εύκολο να με απολύσει ο εργοδότης μου, θα έχει μεγαλύτερη «οροφή» στο ποσοστό απολύσεων, όπως προσέτι θα έχει και τη δυνατότητα (για να μου κάνει τη χάρη να μη με απολύσει) να επιβάλει επαχθείς όρους στην εργασία μου, να προσπαθήσει, αν το θέλει, να με μειώσει επαγγελματικώς, να παίξει με την αξιοπρέπειά μου.

Γύρω μου, περίπου 1.000.000 Ελληνες («επισήμως» 700.000) είναι ήδη άνεργοι. Οι νέοι ξεκινάνε τη ζωή τους στην αγορά εργασίας με 570 ή 600 ή 700 ευρώ. Τα παιδιά μας δεν θα πετύχουν ποτέ τους, ούτε στα πενήντα τους, το εισόδημα που η γενιά μου διαμόρφωνε ήδη στα τριάντα-τριάντα πέντε της.

Τέλος, όσον εσείς διαβάζετε τα παρόντα, το εισόδημα όλων μας διαρκώς μειώνεται, αναλόγως της μείωσης του κοινωνικού κράτους παντού. Αν τώρα βγω στη σύνταξη πρόωρα, ενώ στην πραγματικότητα θα έπρεπε να νιώθω ότι βρίσκομαι στο ζενίθ του επαγγελματικού μου βίου, θα πάρω τ' αγγειά του Καράμπελα. Κι αν, αντιθέτως, επιμείνω και παραμείνω για να βγω στη σύνταξη λίγο πριν να πεθάνω, θα πάρω το ένα απ' τα αγγειά του Καράμπελα. Ή, τίποτα.


Αν λοιπόν η αφεντιά μου, ένας από τους υψηλόμισθους στον ιδιωτικό τομέα, έχει μέσα σε οκτώ μήνες μια μείωση εισοδήματος πάνω από 30-35% ίσως και 40%, αν κάνει μαύρες σκέψεις, και, αντί να 'ναι δημιουργικός και παραγωγικός, απλώς προσπαθεί να αποφύγει το μέλλον (κι όχι να χαίρεται όσον του έμεινε), τι να σκέφτεται και πώς να νοιώθει ο μεσαίας κλίμακας μισθωτός; ο χαμηλόμισθος, ο υποαπασχολημένος, ο άνεργος, ο μακροχρόνια άνεργος; οι νέοι που μπαίνουν τώρα στο γκεζί ή μένουν στην απόξω;


Για όλα αυτά κι άλλα δεινά χειρότερα για την κοινωνία και την πατρίδα, υπεύθυνος είναι ο κ. Γεώργιος Α. Παπανδρέου και οι συν αυτώ Παμπουκοπριγκιπονικολάκηδες. Αυτός πήρε την κληρονομιά Μητσοτάκη - Σημίτη - Καραμνλή και τη βελτίωσε σε βρόχο γύρω απ' τον λαιμό μας. Με μπιρμπιλοκαμώματα (ως προς την ελαφρότητα) και μαφιόζικες πρακτικές (περί τα κρίσιμα). Ναι, μαφιόζικες! Διότι υπηρετούν τη διαπλοκή και τη διαφθορά. Διότι τα «λαμόγια» του Σημίτη και οι «νταβατζήδες» του Καραμανλή συνεχίζουν να πλουτίζουν. Οπως επίσης συνεχίζεται και η λεηλασία της χώρας -έως και τα ύδατά της σκέφτονται να ξεπουλήσουν.
..........................................
Ετσι έχοντας τα πράγματα δύο εκδοχές ανοίγονται μπροστά μας: του Φόβου ή της Οργής.
Ο φόβος ήδη διασπείρεται. Καλλιεργείται. Ο φόβος για το χειρότερο οδηγεί στην υποταγή. Προσπαθώντας να περισώσουν ό,τι μπορούν οι άνθρωποι, εύκολα ή δύσκολα είναι ικανοί να επιστρέψουν πάλι στην πρωτοβιομηχανική εποχή: να δουλεύουν δώδεκα ώρες την ημέρα για ένα πιάτο φαΐ. Αυτό θα είναι ο τελικός Θρίαμβος της Κρίσης: η καθιέρωση εκ νέου της εργασιακής σκλαβιάς, ο οριστικός θάνατος της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και η Παλινόρθωση της Ολιγαρχικής Τυραννίας.

Αντιθέτως, αν η Οργή εμφανισθεί, αν σε κάποια χώρα της Ευρώπης ξεσπάσει, αν οι εργαζόμενοι δεν παραδεχθούν την ήττα, τότε η ιστορία δεν θα έχει τελειώσει, το ανθρώπινο στοίχημα θα παίζεται ακόμα.

Η Οργή.
Και η Βία.
Η παρότρυνση «ας προσέχουν οι Υπατοι» δεν έχει νόημα πια. Εχουν προδώσει τη Δημοκρατία. Η Δημοκρατία «ας προσέξει». Τους προδότες...

Σ. ΣΤΑΘΗΣ