Οι λαοί της Ευρώπης στο στόχαστρο

Από την αρχή της κρίσης ήταν φανερό ότι οι βασικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις θα επιχειρούσαν να μετακυλίσουν τις συνέπειές της έξω από τα σύνορά τους, εκμεταλλευόμενες τις σχέσεις εξάρτησης που είχαν οικοδομήσει τις προηγούμενες δεκαετίες με μια σειρά χώρες. Και ιδιαίτερα οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές, είχαν στα χέρια τους το όπλο της ΕΕ και του ευρώ για να πετύχουν αυτόν το στόχο.

Επειδή, βέβαια, τα …όπλα καμιά φορά μπλοκάρουν και εκπυρσοκροτούν στο πρόσωπο των χειριστών τους, η κίνηση αυτή όχι μόνο δεν είχε τα αναμενόμενα αποτελέσματα, αλλά δημιούργησε σοβαρά προβλήματα τόσο στους βασικούς πυλώνες του ευρώ (Γαλλία, Γερμανία), όσο και σε αρκετές άλλες χώρες της ευρωζώνης (Πορτογαλία, Ισπανία, Ιρλανδία, ως και Ιταλία), με πρώτη και καλύτερη την Ελλάδα, η οποία έγινε ο αδύναμος κρίκος ολόκληρου του οικοδομήματος.

Γαλλία και Γερμανία δικαίως φοβούνται για τις αλυσιδωτές αντιδράσεις που μπορεί να έχει η κατάρρευση μιας χώρας-μέλους της ΟΝΕ. Δικαίως ανησυχούν όχι μόνο για το αν θα πάρουν πίσω τα λεφτά που δανείζουν, αλλά, κυρίως, για το πώς θα καταφέρουν να αυξήσουν την κερδοφορία των επιχειρήσεών τους, όρος απαραίτητος και καθοριστικός για την ίδια τους την επιβίωση στον ανταγωνισμό μεταξύ τους, με τις ΗΠΑ, αλλά και με τη Ρωσία και την Κίνα.

Κι όταν το κεφάλαιο αναζητά κερδοφορία, δηλαδή περισσότερο πλούτο, δεν έχει παρά να πάει …κατευθείαν στην πηγή: στους εργαζόμενους! 

Τις τελευταίες μέρες βλέπουμε να παίζονται οι πρώτες πράξεις του …ελληνικού δράματος και σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Η ΕΕ αμφισβητεί τα στατιστικά στοιχεία της Βουλγαρίας. Το spread της Πορτογαλίας από περίπου 150 μονάδες ανέβηκε στις πάνω από 400 και η κυβέρνηση σχεδιάζει ιδιωτικοποιήσεις, απολύσεις και πάγωμα μισθών στο δημόσιο και αυξήσεις στα όρια συνταξιοδότησης. Το χρηματιστήριο της Μαδρίτης έχει πάρει την κατιούσα και παίρνονται αντίστοιχα μέτρα και μάλιστα όταν η ανεργία έχει ήδη φτάσει το 20%. Στην Ιρλανδία, οι συνέπειες της κρίσης στις τράπεζες τις κατασκευές και τα ακίνητα αντιμετωπίστηκε ήδη με ραγδαίες μειώσεις στις δημόσιες δαπάνες από πέρσι και ο πρωθυπουργός δηλώνει ότι η χώρα θα καταφέρει να ξεπεράσει την κρίση μόνη της (κάτι που σημαίνει ακόμα πιο δυσβάσταχτα μέτρα).

Στην Ιταλία συζητιούνται αυξήσεις στα όρια συνταξιοδότησης. Στη Γαλλία ήδη προωθήθηκαν αλλαγές στο ασφαλιστικό, ενώ σχεδιάζονται νέα μέτρα λιτότητας με στόχο τη μείωση του ελλείμματος. Αντίστοιχα και στη Γερμανία ανακοινώθηκαν απολύσεις στο δημόσιο, ενώ δε θεωρείται βέβαιο ότι δε θα υπάρξουν αυξήσεις στη φορολογία, όπως διαβεβαιώνει μέχρι σήμερα η κυβέρνηση.

Η επίθεση του κεφαλαίου έχει τις ίδιες αιτίες και τους ίδιους στόχους σε όλες τις χώρες, με σημαντικές, ταυτόχρονα, διαφορές που απορρέουν από την ισχύ και τη θέση της κάθε αστικής τάξης στο διεθνές σκηνικό. Μέσα σε ένα πεδίο άγριου ανταγωνισμού, το μόνο σημείο που συνενώνει το σύνολο των δυνάμεων του συστήματος είναι ότι η επίθεση στους λαούς πρέπει να συνεχιστεί με μεγαλύτερη ένταση. Αυτή είναι η σίγουρη επιλογή, αυτή από την οποία κανείς δεν μπορεί να κάνει πίσω.

Με την έννοια αυτή, και οι αγώνες που αναπτύσσουν οι εργαζόμενοι σε όλη την Ευρώπη ενάντια στα σκληρά αυτά μέτρα έχουν πολλά κοινά στοιχεία και απευθύνονται στον ίδιο εχθρό. Και θα ήταν, πράγματι, σημαντικό, σε μια πορεία, να μπορέσει να υπάρξει συντονισμός και πολιτική αλληλοτροφοδότηση των αγώνων αυτών.

Ωστόσο, για να γίνει αυτό είναι απαραίτητη προϋπόθεση να αναπτυχθεί το κάθε κίνημα στη χώρα του. Να σταθεί στα πόδια του και να παλέψει απαλλαγμένο από τις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες του. Μόνο έτσι μπορούν να προχωρήσουν οι αγώνες των εργαζόμενων σε ένα άλλο επίπεδο, όπου ο αγώνας σε μια χώρα θα εμπνέει και θα στηρίζει τον αγώνα σε μια άλλη, όπου το σύστημα θα βρεθεί αντιμέτωπο με τις πιο επικίνδυνες, γι΄ αυτό, συνέπειες της αντιλαϊκής πολιτικής του: με τον ξεσηκωμό όλων αυτών που σήμερα θεωρεί ως τα εύκολα –και αναμφισβήτητα!- θύματα της κρίσης του.

http://antigeitonies.blogspot.com