“Εθνικισμός και λαϊκισμός” στην ατζέντα της “λέσχης μπίλντερμπεργκ”

“Εθνικισμός και λαϊκισμός” είναι ο τίτλος ενός από τους θεματολογικούς “άξονες” στη φετινή συνεδρίαση της “Λέσχης Μπίλντερμπεργκ”, που άρχισε την Πέμπτη στη Μεγάλη Βρετανία.

“Για την ιστορία”: Στη φετινή σύναξη έχουν προσκληθεί μεταξύ άλλων: Ο Ζοζέ Μπαρόζο, πρόεδρος της Κομισιόν. Ο Τίμοθι Γκάιτνερ, πρώην υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ. Ο Χένρι Κίσινγκερ, πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ. Η Κριστίν Λαγκάρντ, γενική διευθύντρια του ΔΝΤ. Ο Αλί Μπαμπακάν, αναπληρωτής πρωθυπουργός της Τουρκίας για οικονομικά θέματα. Ο Πίτερ Λέσερ, πρόεδρος της «Ζήμενς». Ο Μάριο Μόντι, πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας. Η πριγκίπισσα Βεατρίκη της Ολλανδίας. Η Βίβιαν Ρέντινγκ, επίτροπος της ΕΕ. Ο Μαρκ Ρούτε, πρωθυπουργός της Ολλανδίας. Ο Πίτερ Σάδερλαντ, πρόεδρος της Γκόλντμαν Σακς. Ο Έρικ Σμιντ, πρόεδρος της «Γκουγκλ».

Ανάμεσα στα πρόσωπα που “κοσμούν” την Οργανωτική της Επιτροπή συναντάμε τους Γιόζεφ Άκερμαν, επικεφαλής της Ντόιτσε Μπανκ, Ρότζερ Άλτμαν, πρώην αναπληρωτή υπουργό Οικονομικών των ΗΠΑ, Ζαν-Κλοντ Τρισέ, πρώην πρόεδρο της ΕΚΤ, Ντέιβιντ Ροκφέλερ, μεγιστάνα επιχειρηματία.

Επίσης, τον Λουκά Τσούκαλη, πρόεδρο του ΕΛΙΑΜΕΠ (Ελληνικό Ίδρυμα Ευρωπαϊκής & Εξωτερικής Πολιτικής), ενώ εκτός από αυτόν, από την Ελλάδα είναι φέτος προσκαλεσμένοι στην συνεδρίαση ο δημοσιογράφος Αλέξης Παπαχελάς και ο βιομήχανος Οδυσσέας Κυριακόπουλος (πρώην πρόεδρος του ΣΕΒ και νυν ειδικός απεσταλμένος του Business Europe για τις ευρωμεσογειακές υποθέσεις).

Ας σημειωθεί ότι στο παρελθόν στις συνεδριάσεις της “Λέσχης Μπίλντερμπεργκ” από “δικούς μας”
έχουν συμμετάσχει συντηρητικοί, φιλελεύθεροι και σοσιαλδημοκράτες από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ όπως οι Αντώνης Σαμαράς, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, Κώστας Καραμανλής, Γιώργος Παπανδρέου, Ντόρα Μπακογιάννη, Γιώργος Αλογοσκούφης, Άννα Διαμαντοπούλου, Θεόδωρος Πάγκαλος, Γεράσιμος Αρσένης, Ανδρέας Ανδριανόπουλος, Στέφανος Μάνος, καθώς και εφοπλιστές, τραπεζίτες και βιομήχανοι, όπως οι Γ. Δαβίδ της «Κόκα – Κόλα», Κ. Καρράς («Πόρτο Καρράς»), Σ. Αργυρός (πρώην πρόεδρος του ΣΕΒ), Γ. Κωστόπουλος (Alpha Bank), Γ. Λιβανός(εφοπλιστής), Γ. Λύρας (εφοπλιστής), Θ. Παπαλεξόπουλος (ΤΙΤΑΝ), Μ. Περατικός (εφοπλιστής).

*

“Εθνικισμός και λαϊκισμός” λοιπόν ένα από τα θέματα στο “στρογγυλό τραπέζι” των “ιπποτών” του ευρωατλαντικού μονοπωλιακού κεφαλαίου, ή με άλλα λόγια του ευρω-αμερικανικού καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού. Για ποιες, άραγε, επιδιώξεις τοποθετείται το “αντικειμενο” αυτό στο μικροσκόπιο της “Μπίλντερμπεργκ”; Απο ποια σκοπιά θα το εξετάσουν οι “προσκεκλημένοι” της;

Καταρχήν θα πρέπει να θεωρούμε βέβαιο ότι η ορολογία που χρησιμοποιείται από τη Λέσχη δεν ταυτίζεται νοηματικά με τον τρόπο που οι ίδιοι όροι γίνονται αντιληπτοί στην κοινή χρήση τους. Πίσω από τον τίτλο “εθνικισμός και λαϊκισμός” το πραγματικό θέμα της συνεδρίασης είναι: έθνος και λαός (ή μάλλον ακριβέστερα: έθνη και λαοί). Ύστερα από αυτή την πρωταρχική επισήμανση, και από αυτή τηναφετηριακή βάση, μπορούμε να προχωρήσουμε σε μια πρώτη εκτίμηση για την προσέγγιση της “λέσχης” ως προς τον συγκεκριμένο “θεματολογικό άξονα” της συνεδρίασής της.

Σύσσωμοι λοιπόν οι “προσκεκλημένοι” της “λέσχης” δεν μπορεί παρά να είναι αντίθετοι με αυτό που οι ίδιοι ονομάζουν “εθνικισμό”, εφόσον η η διεθνής εξουσία του συνασπισμού των καπιταλιστικών μονοπωλίων βρίσκεται σε αντίθεση με κάθε μορφή κοινωνικής συγκρότησης που η ύπαρξή της αποτελεί όριο στην κυριαρχία αυτή, στο βάθεμα και την επέκτασή της. Και μια τέτοια ιστορική βαθμίδα της κοινωνικής συγκρότησης είναι τα έθνη. Τα έθνη σαν βαθμίδα της κοινωνικής συγκρότησης με προέλευση και αναφορά επαναστατική, σαν βαθμίδα κοινωνικής συγκρότησης η μορφή και η εξέλιξη της οποίας αναγκαστικά εξαρτάται από την αντικατάσταση των όρων που έχουν πάψει πιά να υπηρετούν τις κοινωνικές ανάγκες με τους όρους που τις υπηρετούν, σαν βαθμίδα της κοινωνικής συγκρότησης καθοριζόμενη από το επίπεδο ανάπτυξης της ταξικής πάλης που αντιστοιχεί στο εκάστοτε επίπεδο της αντίθεσης ανάμεσα στους όρους που αντιστρατεύονται και τους όρους που υπηρετούν τις κοινωνικές ανάγκες.

Γι’ αυτό, και από αυτή την “κεντρική” σκοπιά, η μονοπωλιακή-καπιταλιστική ολιγαρχία, ο ιμπεριαλισμός, βρίσκεται σε αντίθεση με τα έθνη, και εντός των ορίων του παραπάνω περιεχομένου αυτής της αντίθεσης, βρίσκεται σε αντίθεση και με αυτό που η “Οργανωτική Επιτροπή” της “λέσχης” αποκαλεί “εθνικισμό”. Ένα, όμως, μόνο βήμα πέρα από τα όρια του ίδιου περιεχομένου δεν μπορεί παρά η απόρριψη του “εθνικισμού” να μετατρέπεται σε εκτίμηση των υπηρεσιών του:

Ο “εθνικισμός” είναι χρήσιμος για ό,τι η “λέσχη” εκπροσωπεί συνολικά, εφόσον πρόκειται για τον ιδεολογικό και πολιτικό μηχανισμό καθυπόταξης και ενσωμάτωσης των εθνών στην κυριαρχία του διεθνούς μονοπωλιακού κεφαλαίου. Εφόσον πρόκειται για μηχανισμό συσπείρωσης των εθνών γύρω από τις αντιδραστικές τους δυνάμεις, εκείνες δηλαδή τις δυνάμεις που στο εσωτερικό τους υπερασπίζονται τους εθνικούς όρους ύπαρξης οι οποίοι ήδη αντιστρατεύονται την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών, και που έρχονται επιθετικά αντιμέτωπες με την αντικατάσταση αυτών των όρων από νέους αντίστοιχους με τις ανάγκες της κοινωνίας και την ικανοποίησή τους. Αυτό, άλλωστε, είναι και ο “εθνικισμός” γενικά, αυτές οι δυνάμεις είναι που κατά κανόνα σε κάθε έθνος αυτοπροσδιορίζονται σαν “εθνικιστικές”, καθώς οι δυνάμεις που από τη φύση τους είναι ικανές να επιφέρουν μια προοδευτική ριζική ανανέωση στη ζωή των εθνών αναγκαστικά προσδιορίζονται και αυτοπροσδιορίζονται με ορους κοινωνικής – ταξικής αναφοράς.

Στο πλαίσιο, όμως της ίδιας συνολικής χρησιμότητάς του για τους γενικούς στόχους της ιμπεριαλιστικής – μονοπωλιακής κυριαρχίας, αυτός ο “εθνικισμός” (δηλαδή μιλώντας με τους δικούς μας όρους κι όχι με τους όρους σύγχυσης που επιτηδευμένα χρησιμοποιούν οι οργανωτές της “λέσχης”: ο εθνικισμός) έχει και μια χρησιμότητα ξεχωριστή για τον καθένα από τους “προσκεκλημένους” της στο πλαίσιο των μεταξύ τους ανταγωνισμών: Τι φυσικότερο από το να μιλά λ.χ. ο Κίσινγκερ από τη σκοπία των διεθνών επιδιώξεων όχι μόνο του μονοπωλιακού κεφαλαίου γενικά αλλά από την ειδικότερη σκοπιά του “αμερικάνικου καπιταλισμού” και της δικής του “σημαίας”; Τι φυσικότερο από το να αναφέρονται οι σκέψεις και οι πράξεις του Π. Λέσερ (προέδρου της Ζήμενς) στις παραδοσεις και το μεγαλείο του “γερμανικού ράιχ”, των βρετανών προσκεκλημένων αντίστοιχα στις αυτοκρατορικές παραδόσεις του “βρετανικού λέοντα”, και του “δικού μας” κ. Κυριακόπουλου στα ελληνικά μεγαλοϊδεατικά ιδεολογήματα του παρελθόντος και στους σημερινούς τρόπους προσαρμογής τους στις συνθήκες της ελληνικής κοινωνίας και των διεθνών (του) σχέσεων;

Δεν είναι λοιπόν παράξενο αν στη βάση των παραπάνω οι μηχανισμοί της κυρίαρχης ιδεολογίας (ως άμεσες ή έμμεσες προεκτάσεις των σχετικών “πορισμάτων” από τη συνεδρίαση της “λέσχης”) εξαπολύσουν “αντιεθνικιστικές” εκστρατείες προκειμένου να πλήξουν από τη μια τον “εθνικισμό” με την πρώτη έννοια, να πλήξουν δηλαδή τις εθνικές μορφές της κοινωνικής συγκρότησης και εξέλιξης, και να διοχετεύσουν τις αντιδράσεις που προκαλούν οι ίδιες τους ιδεολογικές “εκστρατείες” στον “εθνικισμό” με την δεύτερη έννοια, σε αυτόν δηλαδή που γνωρίζουμε σαν εθνικισμό και στη χώρα μας με τη μορφή του φασιστικού-ναζιστικού κόμματος-συμμορίας της “Χρυσής Αυγής” κλπ.

Όμως για τον λαό είναι στενό το κοστούμι που του ράβουν, είναι στενός με άλλα λόγια ο αέρας που του επιτρέπουν ν’ αναπνέει ανάμεσα στους επικριτές του “μύθου” του Ζαλόγγου και τους επικριτές του “μύθου” του ναζιστικού ολοκαυτώματος. Κι από τη στιγμή που ο λαός, ο κάθε λαός, δεν είναι διατεθειμένος να περιορίσει την ύπαρξή του σε μια τέτοια στενότητα, τίθεται το ζήτημα του δεύτερου σκέλους του “θεματολογικού άξονα”: του “λαϊκισμού”, για τον οποίο πρέπει φυσικά να αναμένονται αντίστοιχες επεξεργασίες από τη συνεδρίαση της “λέσχης”.

Δεν θέλει πια πολλή φαντασία για να είναι κανείς βέβαιος ότι ως “λαϊκισμός” (σε ένότητα μάλιστα με το άλλο σκέλος του θέματος: τον “εθνικισμό”) αναγορεύονται οι λαϊκές διεκδικήσεις, ότι ο χαρακτηρισμός του “λαϊκισμού” αποτελεί και θα αποτελέσει μια μορφή βρισιάς ενάντια στους λαούς που αγωνίζονται, ενάντια στο κίνημα των εργαζομένων και της νεολαίας, προκειμένου και πάλι να τροφοδοτούνται με ιδεολογικά χειραγωγημένες λαϊκές μάζες οι μηχανισμοί της πολιτικής τους χειραγώγησης στην υπηρεσία της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

*

Για μια πιο ολοκληρωμένη παρουσίαση αντιγράφω από την πηγή ορισμένα ακόμα στοιχεία σχετικά με τη “Λέσχη Μπίλντερμπεργκ” και τη φετινή της συνεδρίαση:

Η φετινή σύναξή της ξεκίνησε, όπως αναφέραμε, την Πέμπτη στη Μεγάλη Βρετανία με τη συμμετοχή 140 διαλεγμένων εκπροσώπων της πλουτοκρατίας, των αστικών πολιτικών κομμάτων και των επιχειρηματικών ομίλων των ΜΜΕ.

Τι συζητούν; Αναλυτικά και με ακρίβεια δεν το λένε ποτέ δημόσια. Οι συμμετέχοντες στη σύναξη της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ είναι σαν να έχουν πάρει ένα είδος όρκου σιωπής.

Όπως λένε οι ίδιοι στην ιστοσελίδα της Λέσχης, η σύναξή τους είναι «ένα φόρουμ για ανεπίσημες συζητήσεις γύρω από τις βασικές τάσεις και τα κυριότερα ζητήματα που αντιμετωπίζει ο κόσμος. Χάρη στη μυστική φύση της συνεδρίασης, οι συμμετέχοντες δε δεσμεύονται από τις συμβάσεις του αξιώματός τους ή από προσυμφωνημένες θέσεις. Έτσι, μπορούν να ακούσουν, να εκφραστούν και να μάθουν. Δεν υπάρχει λεπτομερής ατζέντα, δεν προτείνονται διακηρύξεις, δε γίνονται ψηφοφορίες και δε γίνονται πολιτικές δηλώσεις».

Οι ίδιοι παρουσιάζουν μόνο κάποιους άξονες στους οποίους θα κινηθεί η συζήτηση. Έτσι, τα θέματα-κλειδιά στη φετινή σύναξη είναι, μεταξύ άλλων: Δουλειές, κοινωνικές παροχές και χρέος. Μπορούν οι ΗΠΑ και η ΕΕ να αναπτυχθούν ταχύτερα και να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας; Οι εξελίξεις στη Μ. Ανατολή. Οι πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Οι προκλήσεις της Αφρικής. Ο κυβερνοπόλεμος και η εξάπλωση των ασύμμετρων απειλών. Οι βασικές τάσεις στην ιατρική έρευνα. Εκπαίδευση μέσω διαδικτύου: Ελπίδες και αντίκτυπος. Εθνικισμός και λαϊκισμός.

Διαβάζοντας πίσω από τις λέξεις, καταλαβαίνουμε ότι σε αυτή τη Λέσχη οι εκπρόσωποι της πλουτοκρατίας, αφήνουν στην άκρη ανταγωνισμούς και αντιθέσεις που έχουν μεταξύ τους και κοιτούν το «κοινό καλό» της τάξης τους και της εξουσίας της. Δηλαδή; Ποιο είναι το κοινό καλό που αφορά όλους μα όλους τους εκπροσώπους της πλουτοκρατίας. Πώς θα αυξήσουν την εκμετάλλευση των εργαζομένων σε όλα τα καπιταλιστικά κράτη, πώς θα ξεζουμίσουν τους λαούς, πώς θα τσακίσουν τα εργατικά και λαϊκά κινήματα, πώς θα διασφαλίσουν την εξουσία τους με όλους τους τρόπους, και με τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.

Ποιοι συμμετέχουν; Διαλεγμένοι εκπρόσωποι της πλουτοκρατίας (μεγαλοεπιχειρηματίες, τραπεζίτες, βιομήχανοι κ.ά.), εκπρόσωποι ιμπεριαλιστικών οργανισμών, αστοί πολιτικοί, διευθυντές ΜΜΕ, καθηγητές πανεπιστημίων, με άλλα λόγια το αφάν-γκατέ της πλουτοκρατίας.

Η Λέσχη Μπίλντερμπεργκ είναι ένα κλειστό κλαμπ – ανεπίσημο ιμπεριαλιστικό όργανο, που ιδρύθηκε το 1954 και πήρε το όνομά της από το ομώνυμο ξενοδοχείο της Ολλανδίας όπου έγινε η πρώτη σύναξη. Η πρωτοβουλία για τη σύστασή της, εν μέσω του Ψυχρού Πολέμου, ανήκε στον Βέλγο πρίγκιπα Βερνάρδο και στον Γιόζεφ Ρέτινγκερ, εξόριστο Πολωνό πολιτικό επιστήμονα, ο οποίος πρωτοστάτησε και στην «Ευρωπαϊκή Κίνηση» που συστήθηκε για να προωθήσει την ευρωπαϊκή ιμπεριαλιστική ενοποίηση. Στόχος της δημιουργίας της διαβόητης Λέσχης Μπίλντερμπεργκ ήταν να συσφίξει τις σχέσεις ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Δυτική Ευρώπη, με σκοπό την ενιαία απάντηση στην αύξηση της επιρροής της Σοβιετικής Ένωσης στους λαούς της Δυτικής Ευρώπης.

Πηγη: Διεξοδος