Πάλη για «αστική διακυβέρνηση λαϊκής ανακούφισης» ή για τη λαϊκή εξουσία;

Γράφει ο Στέφανος Κρητικός

Οι οπορτουνιστικές δυνάμεις και η δράση τους στην υπονόμευση της ανατροπής του καπιταλισμού

ΚΟΥΚΟΣ

Το τελευταίο χρονικό διάστημα δυναμώνουν οι διάφορες «φωνές» στο λεγόμενο «χώρο της αριστεράς» που προβάλλουν την ανάγκη «μιας μεταπολίτευσης του λαού». «Τι πρέπει, λένε, να επιλύσει και πώς μια μεταπολίτευση του λαού, δηλαδή, μια μεταπολίτευση κατά την οποία ο λαός θα βάλει τη σφραγίδα του στις εξελίξεις;». Και απαντούν: «Αποκατάσταση της λαϊκής κυριαρχίας, στοιχειώδης λειτουργία της κοινοβουλευτικής διαδικασίας, πάταξη της διαπλοκής, περιορισμό της τηλε-δημοκρατίας, να πάνε φυλακή οι υπεύθυνοι για τη χρεοκοπία και τη σπατάλη, πλήρης διαφάνεια, απαλλαγή από το Μνημόνιο και από όλους τους νόμους και τις ρυθμίσεις που ψηφίστηκαν στο πλαίσιό του, νέα συντακτική συνέλευση, διαπραγματεύσεις και επανακαθορισμός της θέσης της Ελλάδας σε διεθνείς οργανισμούς με πιθανή διενέργεια δημοψηφισμάτων. Ανατροπή της κυβέρνησης Παπανδρέου, ανατροπή όλου του πολιτικού συστήματος, αλλαγές σε όλα τα τμήματα του πολιτικού κρατικού μηχανισμού που να διασφαλίζουν μια πραγματική και βαθιά δημοκρατία, να ακούγεται η φωνή του λαού, να ζητιέται η γνώμη του σε κρίσιμα ζητήματα, να είναι ενεργός παράγοντας σε όλες τις κρίσιμες αποφάσεις και προσανατολισμούς».

Πώς θα γίνουν ολ' αυτά; Η απάντηση που δίνουν είναι: «Το "ανατροπή του σάπιου πολιτικού συστήματος της υποτέλειας στην τρόικα, της περιορισμένης κυριαρχίας, της επιβολής δυσβάσταχτων μέτρων, για να πληρωθούν τοκογλυφικές συμμορίες" κ.λπ. πρέπει να συνοδευτεί από μια πλατιά αποκάλυψη των όρων και των μέτρων που θα αντικαταστήσουν την κατάσταση αυτή. Αυτό δεν είναι τόσο εύκολο όσο φαντάζει. Γιατί απαιτεί μια νέα συνείδηση, που δεν οικοδομείται αυθόρμητα και αυτόματα».

Παπαγεωργίου Βασίλης

Και πώς θα οικοδομηθεί η «νέα συνείδηση»; Με το κίνημα, απαντούν, και προσδιορίζουν και με ποιο κίνημα. «Οι πλατείες ζήτησαν και απαίτησαν μια μεταπολίτευση του λαού. Πρόβαλαν στην πρώτη γραμμή το αίτημα "να φύγουν όλοι", πολιτικοί και Μνημόνιο, "να πάνε φυλακή οι υπεύθυνοι", ζήτησαν δημοκρατία και εθνική αξιοπρέπεια, ανεξαρτησία, πλήρη και άμεση δημοκρατία, κατάργηση του χρέους, ανακούφιση των εργαζόμενων, παραγωγική ανασυγκρότηση και δουλειά για όλους. Μπήκαν σε κίνηση δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, που διαδήλωσαν, εκδήλωσαν την οργή τους, συγκρούστηκαν με τις κατασταλτικές δυνάμεις, ξεπέρασαν τον ίδιο τον εαυτό τους κάνοντας πράγματα που πριν από 1-2 χρόνια ούτε θα τα σκέφτονταν καν ("Δεν πληρώνω", Κερατέα κ.λπ.)» (τα αποσπάσματα από την εφημερίδα «Δρόμος της Αριστεράς» 24/7/2011). Αυτά από δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ γενικά υποστηρίζει ως διέξοδο μια σοσιαλδημοκρατική πολιτική, που περιλαμβάνει την αναδιαπραγμάτευση του χρέους (μέσω του λογιστικού ελέγχου του κ.λπ.), την εθνικοποίηση τραπεζών και την επαναφορά στο Δημόσιο πρώην ΔΕΚΟ, την αναδιανομή του εισοδήματος, την απλή αναλογική, απαλλαγή από το Μνημόνιο και από όλους τους νόμους και τις ρυθμίσεις που ψηφίστηκαν στο πλαίσιό του, πάλη για απαλλαγή της ΕΕ από το νεοφιλελευθερισμό, να μην περάσει το «Σύμφωνο για το ευρώ», κ.λπ.

Η άλλη πλευρά του νομίσματος

Την ίδια ώρα άλλο τμήμα του λεγόμενου χώρου της αριστεράς (ΝΑΡ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ) καλεί σε κίνημα και μέτωπο για «έξοδο από την Ευρωζώνη και την ΕΕ». Να τι λένε γι' αυτό:
«"Κίνδυνος" και "καταστροφή" για το λαό δεν είναι η έξοδος από την Ευρωζώνη και την ΕΕ, αλλά η παραμονή σε αυτή την "κρεατομηχανή" των λαϊκών αναγκών και δικαιωμάτων. Αυτά που θα κερδίσουν οι εργαζόμενοι με την έξοδο από το ευρώ και τη συνολική ρήξη με την ΕΕ, με τη μη αποπληρωμή του χρέους και την εθνικοποίηση των τραπεζών με εργατικό έλεγχο, με την ανακατανομή του κοινωνικού πλούτου υπέρ των εργαζομένων είναι πολύ περισσότερα από αυτά που ίσως χάσουν στιγμιαία και απ' αυτά που σίγουρα θα χάσουν προοπτικά εντός ευρώ και ΕΕ.

Να φύγουμε τώρα από τη φυλακή του ευρώ και της ΟΝΕ. Για λαϊκή απειθαρχία και συνολική ρήξη με την ΕΕ του κεφαλαίου. Συμπορευόμαστε σε αυτή την κατεύθυνση αγωνιστές με διαφορετική πολιτική καταγωγή και οπτική. Αγωνιστές που παλεύουν για την αποδέσμευση πριν απ' όλα της χώρας μας, αλλά και των άλλων χωρών στην πορεία μιας τέτοιας ρήξης. Αγωνιστές που παλεύουν για τη συνολική διάλυση της ΕΕ ως ολοκληρωτικού μορφώματος του κεφαλαίου και αγωνιστές που παλεύουν ενάντια στις συνέπειες της πολιτικής της ΕΕ. Κοινός μας στόχος είναι μια άλλη διεθνιστική συνεργασία των λαών και των χωρών, με αλληλεγγύη, ισοτιμία και δικαιοσύνη, στη βάση των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων, στην προοπτική της καθολικής κοινωνικής απελευθέρωσης!

Να μην περάσει το αντιδραστικό "Σύμφωνο για το Ευρώ". Να αποτραπεί η ψήφισή του από το συντονισμένο πανευρωπαϊκό αγώνα των λαών, που μπορεί να γίνει τώρα εφικτός! Να ανατραπεί η αντεργατική επίθεση κυβέρνησης, ΕΕ, ΔΝΤ, κεφαλαίου και το σάπιο πολιτικό τους σύστημα. Να ανατραπεί από τα κάτω, ως αποτέλεσμα της λαϊκής πάλης και δυναμικής, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και κάθε άλλη κυβέρνηση ή συγκυβέρνηση που θα υλοποιεί την ίδια πολιτική!» (εφημερίδα «Πριν» 24/7/2011).

Ο ίδιος χώρος προβάλλει την πολιτική διέξοδο ως εξής:

«Η δικαιολογημένη και διευρυμένη οργή και αγανάκτηση των εργαζομένων, της νεολαίας, του λαϊκού κόσμου, δεν αξίζει να καθηλώνεται σε αδιέξοδες και αντιπολιτικές πρακτικές.
Δεν μπορεί να εγκλωβίζεται σε εκλογίστικες διαχειριστικές λογικές. Αντίθετα, σήμερα είναι αναγκαίο, δυνατό και ρεαλιστικό να ανυψωθεί, σε μαζικό πολιτικό αγώνα για ανατροπή. Να μετασχηματιστεί σε μαζική πολιτική πάλη για την ανατροπή του "μνημονίου διαρκείας", του "μεσοπρόθεσμου", της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και κάθε επίδοξου διαχειριστή της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής (ΝΔ, συγκυβερνήσεις κ.ά.). Ανατροπή από τη σκοπιά της αντικαπιταλιστικής επανάστασης και στην προοπτική της εργατικής εξουσίας - εργατικής δημοκρατίας.

Μαζί με τους γνωστούς, πλατιά κατανοητούς, πολιτικούς στόχους (άμεση παύση πληρωμών, διαγραφή του ληστρικού χρέους, κρατικοποίηση τραπεζών χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο, έξοδος από ΕΕ κ.ά.) τον ανατρεπτικό πολιτικό αγώνα τον διευκολύνουν και προωθούν και ορισμένοι πολιτικοί στόχοι όπως είναι:

• Παραδειγματική τιμωρία, κατάσχεση κλεμμένων και δήμευση των περιουσιών όλων όσοι συνέβαλαν στην αρπαγή και διασπάθιση του δημόσιου πλούτου (πρωθυπουργοί, υπουργοί, βουλευτές, κρατικοί υπάλληλοι, κομματικά στελέχη, επιχειρηματίες κ.ά.).
• Κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών.
• Κατάργηση ασυλίας βουλευτών.
• Αμεση κατάργηση σε όλα τα προνόμια των βουλευτών.
• Κατάργηση του βουλευτικού μισθού και της βουλευτικής σύνταξης.
• Κατάργηση της τακτικής και της πρόσθετης εκλογικής επιδότησης των κομμάτων.
• Να καταργηθούν όλα τα εκλογικά παράβολα.
• Ισότητα - ισοτιμία της ψήφου με πάγιο εκλογικό σύστημα την απλή αναλογική. Αύξηση του αριθμού βουλευτών για να υπάρχουν περισσότερα κόμματα μέσα στη Βουλή για γνησιότερη καταγραφή όλων των πολιτικών ρευμάτων και διάδοση πολιτικών προγραμμάτων.
• Αμεση εκλογή βουλευτών από τους χώρους δουλειάς και σπουδών, από τους δήμους με δυνατότητα ανάκλησής τους.

Η διεκδίκηση αυτών των άμεσων πολιτικών στόχων από το μαζικό λαϊκό κίνημα και την αντικαπιταλιστική, επαναστατική Αριστερά είναι πολλαπλά χρήσιμη. Επικοινωνεί καλύτερα με και μετασχηματίζει βαθύτερα και ποιοτικά τη λαϊκή οργή και αγανάκτηση. Προωθεί το συνολικό ανατρεπτικό πολιτικό αγώνα» («Πριν» 17/7/2011).

Η σύμπλευση

Αν κάνουμε εκτενείς αναφορές στο πολιτικό πλαίσιο το οποίο προβάλλουν αυτές οι δυνάμεις ως φιλολαϊκή διέξοδο από την οικονομική κρίση του καπιταλισμού στην Ελλάδα, είναι για να κατανοηθεί το γεγονός ότι σχεδόν όλες οι πολιτικές τους προτάσεις συμπίπτουν, άρα υπάρχει πολιτικό πλαίσιο σύγκλισης.

Αυτό που συνοπτικά μπορεί να καταγραφεί σε άξονες είναι ως εξής: Εκσυγχρονισμοί της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, του αστικού πολιτικού συστήματος, του αστικού κράτους, για να γίνει «δημοκρατικό», θεσμοθέτηση δυνατοτήτων συμμετοχής του λαού με τις λεγόμενες αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες για να προωθούνται φιλολαϊκές λύσεις στα προβλήματα και στο επίπεδο της οικονομίας προώθηση ενός κρατικού τομέα τραπεζών και πρώην ΔΕΚΟ, που πάνω του θα ασκείται κοινωνικός έλεγχος, επομένως το κράτος, αν και καπιταλιστικό, θα μπορεί να ασκεί πολιτική ανακούφισης του λαού, με την κατάργηση των μνημονίων και των αντιλαϊκών νόμων, με αναδιανομή εισοδημάτων υπέρ του λαού. Να φύγει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, να μην έρθει η ΝΔ. Ως εδώ φτάνει η ανατροπή του αστικού πολιτικού συστήματος που επαγγέλλονται, προβάλλοντάς την μάλιστα ως ριζοσπαστική λύση. Και καλούν το λαϊκό κίνημα σε πάλη γι' αυτή τη διέξοδο ως δική του προοπτική, που μάλιστα μπορεί να ανοίξει το δρόμο μέχρι το σοσιαλισμό, αφού αυτό, σύμφωνα με ΝΑΡ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αποτελεί γραμμή συγκέντρωσης δυνάμεων για το σοσιαλισμό!

Τα προβαλλόμενα πολιτικά πλαίσια των δυνάμεων του οπορτουνισμού συνιστούν σοσιαλδημοκρατική πολιτική γραμμή και φαίνεται ξεκάθαρα σύγκλιση του ΣΥΡΙΖΑ με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Οι διαφορές τους είναι ελάχιστες. Για πληρωμή του λεγόμενου νόμιμου χρέους κάνει λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ, για μη πληρωμή του η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Για αναδιαπραγμάτευση των όρων συμμετοχής στους διεθνείς οργανισμούς και πάλη για απαλλαγή της ΕΕ από το νεοφιλελευθερισμό κάνει λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ (στις γραμμές του υπάρχουν δυνάμεις που κάνουν λόγο για έξοδο από την Ευρωζώνη και όχι από την ΕΕ και επιστροφή στη δραχμή), για έξοδο από την Ευρωζώνη και την ΕΕ και επιστροφή στη δραχμή κάνουν λόγο ΝΑΡ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Δηλαδή και σ' αυτό υπάρχουν σημεία σύγκλισης (δραχμή), αφού στο κάλεσμα για το μέτωπο ενάντια στο ευρώ μιλούν αρχικά για έξοδο από την Ευρωζώνη. Βεβαίως, σ' αυτό το ζήτημα διαφοροποιείται ο ΣΥΝ.

Στόχος τους μια αστική κυβέρνηση

Ποιος θα εφαρμόσει αυτό το πολιτικό πλαίσιο - πρόγραμμα; Προφανώς μια κυβέρνηση που θα επιβάλει ο λαός, έτσι θα φέρει τη «νέα μεταπολίτευση».
Ετσι ο ΣΥΡΙΖΑ θέτει ως πολιτικό στόχο «...τη δημιουργία του νέου συνασπισμού εξουσίας που θα... αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας». Δηλαδή, προβάλλει ως διέξοδο μια κυβέρνηση των «αριστερών» και ευρύτερων αντιμνημονιακών δυνάμεων, στο έδαφος της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και εξουσίας. Κάνουν λόγο για «νέα κοινωνική πλειοψηφία» που περιλαμβάνει δυνάμεις από το ΣΥΡΙΖΑ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τους Οικολόγους Πράσινους, τη Δημοκρατική Αριστερά (Κουβέλης), το Αρμα Πολιτών (Δημαράς), τμήμα του ΠΑΣΟΚ, μέχρι και τη λαϊκή Δεξιά.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο ίδιο ζήτημα απαντά ως εξής: «...Μέσα στην όξυνση των κοινωνικών και πολιτικών αντιθέσεων και την κρίση του πολιτικού συστήματος, που κάνουν εμφανές το ενδεχόμενο για κατάρρευση κυβερνήσεων υπό το βάρος του λαϊκού παράγοντα, είναι πιθανό να δούμε ένα φάσμα ενδεχομένων από αστικές κυβερνήσεις που να λειτουργούν υπό τον εκβιασμό του λαϊκού κινήματος, αντιφατικές κυβερνήσεις ή κυβερνήσεις ταξικής συνεργασίας, πιθανώς και με συμμετοχή κομματιών της Αριστεράς. Φυσικά, η στάση των ταξικών δυνάμεων, του εργατικού κινήματος και της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής Αριστεράς απέναντι σε τέτοιες κυβερνήσεις δεν είναι ίδια με τη στάση απέναντι σε καθαρά αστικές κυβερνήσεις...».

Φαίνεται λοιπόν ότι κυοφορούνται διεργασίες για «αριστερές» συμμαχίες με το παραπάνω, κοινό πλέον, πολιτικό πλαίσιο, ως το πρόγραμμα μιας αστικής κυβέρνησης που θα είναι τάχα φιλολαϊκή, θα την επιβάλει ο λαός και θα μπορεί να την πιέζει με το κίνημά του για να δίνει φιλολαϊκές λύσεις. Που θα εφαρμόζουν εναλλακτική πολιτική στα πλαίσια του καπιταλισμού, δηλαδή στην πραγματικότητα θα δρουν σε όφελος του κεφαλαίου. Ουσιαστικά προβάλλουν ως πολιτική διέξοδο ωφέλιμη για το λαό και εδώ καλούν σε συμμαχία αστικών και «αριστερών» δυνάμεων, μια σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση της μορφής των δεκαετιών του '60 και του '70, της σοσιαλδημοκρατίας, του λεγόμενου «κοινωνικού κράτους» με εφαρμογή κεϋνσιανής οικονομικής πολιτικής (αναδιανομή πλούτου που θα τονώσει τη ζήτηση και θα βγάλει την οικονομία από την κρίση, αντινεοφιλελευθερισμό τον έλεγαν πριν το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης), αλλά ακόμη και αν γίνει πάλι το κεφάλαιο ενισχύει την εξουσία του. Αυταπάτες καλλιεργούν ότι δήθεν μπορεί να υπάρξουν φιλολαϊκές λύσεις χωρίς σύγκρουση με την καπιταλιστική ιδιοκτησία και εξουσία, παίζοντας το παιχνίδι των κεφαλαιοκρατών.
Αυτή η πολιτική των οπορτουνιστικών δυνάμεων και η διέξοδος που προτείνουν αντιστρατεύονται στην πράξη την πολιτική του ΚΚΕ για την οικοδόμηση της κοινωνικής συμμαχίας ανάμεσα στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα σε πολιτική κατεύθυνση ρήξης και σύγκρουσης με την εξουσία των μονοπωλίων, γραμμή που αναδεικνύει την ουσιαστική διαχωριστική γραμμή που υπάρχει στην ελληνική καπιταλιστική κοινωνία, ανάμεσα στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα από τη μια και τους κεφαλαιοκράτες από την άλλη.

Υπονόμευση της ταξικής πολιτικής πάλης για την ανατροπή του καπιταλισμού

Πράγματι, την ώρα που απαιτείται η μέγιστη δυνατή ταξική ενότητα δράσης της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων κόντρα στην πολιτική του κεφαλαίου και των κομμάτων του, που πασχίζουν να σωθεί ο καπιταλισμός από την κρίση, με πλαίσιο πάλης την ικανοποίηση όλων των λαϊκών αναγκών, πάλη για όξυνση της κρίσης σε βάρος του κεφαλαίου ως την ανατροπή του, αυτοί προτείνουν αλλαγή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ με άλλη κυβέρνηση, σε καθεστώς που θα συνεχίζουν να υπάρχουν καπιταλιστές. Μιλούν για αλλαγή διακυβέρνησης χωρίς αλλαγή ιδιοκτησίας. Καλλιεργούν μια επικίνδυνη πολιτική ενσωμάτωσης και χειραγώγησης, αφού θέλουν μια κυβέρνηση που θα διαχειρίζεται τον καπιταλισμό αλλά θα την αναδείξει το κίνημα, το οποίο μάλιστα θα της επιβάλλει κάθε φορά και τη θέλησή του, ως κυβέρνηση και των αστών και των εργαζομένων. Επομένως, θέλουν και ένα κίνημα που η προοπτική του θα εξαντλείται μέχρι τον ταξικό συμβιβασμό με τους καπιταλιστές, οι οποίοι θα έχουν και την ιδιοκτησία και την εξουσία.

Δεν είναι τυχαίο ότι υπερπροβάλλουν ως κίνημα που φέρνει αποτελέσματα όχι το εργατικό κίνημα αλλά τις «πλατείες», το «δεν πληρώνω», την «Κερατέα» κ.λπ. Ενδόμυχα τα αντιπαραθέτουν στο οργανωμένο εργατικό κίνημα, που τάχα είναι αναποτελεσματικό. Ουσιαστικά ωθούν στην υπονόμευση της οργάνωσης της εργατικής τάξης, του λαού, στην υπονόμευση της ανάγκης ενίσχυσης του ταξικού χαρακτήρα του εργατικού κινήματος, επομένως και του περιεχομένου και του προσανατολισμού της ταξικής σύγκρουσης στην πραγματική της αντίθεση, κεφαλαίου - εργασίας.

Να γιατί είναι όρος για την ανάπτυξη της ταξικής πολιτικής πάλης, της αντεπίθεσης και ανατροπής της εξουσίας του κεφαλαίου, της πάλης για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία, για τη νίκη της εργατικής τάξης, η σταθερή, αταλάντευτη, μόνιμη ιδεολογικοπολιτική διαπάλη με τον οπορτουνισμό και τις δυνάμεις του.

Η ήττα αυτών των πολιτικών θέσεων στη συνείδηση των εργαζομένων είναι όρος ακόμα και για να κάνει βήματα το ταξικό κίνημα στην πάλη ενάντια στα μονοπώλια.
Ας μην αποπροσανατολίζουν η αντικαπιταλιστική ρητορεία ΝΑΡ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η πάλη για έξοδο από την ΕΕ. Με καπιταλισμό τη θέλουν και πάνω σ' αυτό το ζήτημα υπάρχει οξύτατη ενδοαστική διαπάλη. Ούτε βεβαίως τα καλέσματα για «αντιμνημονιακή πάλη», για αναδιαπραγμάτευση, του ΣΥΡΙΖΑ, που τάχα θα ανακουφίσουν το λαό.

Μονόδρομος για την εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, είναι η ανάπτυξη του εργατικού κινήματος, η ταξική του ανασύνταξη, καθώς και η συμμαχία του εργατικού κινήματος με το ριζοσπαστικό κίνημα των αυτοαπασχολούμενων, της φτωχής αγροτιάς, το ριζοσπαστικό κίνημα της νεολαίας και των γυναικών με γραμμή πάλης που η τελική της έκβαση στοχεύει στη λαϊκή εξουσία - οικονομία.