Αποσπάσματα από τη συνέντευξη της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκας Παπαρήγα στη ΝΕΤ και τους δημοσιογράφους Αννέτα Καββαδία και Διονύση Μποτώνη.

"Πείτε μου, όχι τώρα τα τελευταία χρόνια της κρίσης, αλλά ας πάρουμε τη σύγχρονη περίοδο από τη συνθήκη του Μάαστριχ και μετά, πού το ΚΚΕ έχει πέσει έξω; Θα έλεγα ότι και ταχύτερα απ’ ότι προβλέπαμε ή μπορούσαμε να προβλέψουμε, τα γεγονότα μας επιβεβαίωναν.
Η κρίση δεν είναι γενικά και αφηρημένα συστημική. Αυτοί που λένε ότι η κρίση είναι συστημική, σε τελευταία ανάλυση μένουν στο εποικοδόμημα. Επομένως, ό,τι συναντάμε σήμερα είναι αναπόφευκτο, όχι για το λαό, αλλά για τους διαχειριστές της κρίσης του καπιταλισμού.

Ευρωομόλογο βρίσκουν; Είναι και αυτό μια μορφή δανεισμού. Υπάρχουν αντιθέσεις. Ο καπιταλιστικός κόσμος δεν είναι ενιαίος. Είναι ενιαίος μόνον όσον αφορά στην επίθεση εναντίον των λαών. Υπάρχουν ανταγωνισμοί και πάρα πολύ σκληροί.

Διοχετεύουν τα χρήματα στις τράπεζες και από εκεί λέει θα πάνε στην ανάπτυξη. Μα οι συναλλαγές κράτους τραπεζών, όλος αυτός ο χώρος ο τραπεζικός, με τα ομόλογα, με τα έντοκα γραμμάτια, με το ένα και το άλλο δημιουργεί τέτοιες αντιφάσεις που συνεχώς υπάρχει πρόβλημα ρευστότητας.


Αυτό που διάβασα σήμερα στις εφημερίδες, που είναι επίσης κάτι που προβλέπουμε, ότι μέχρι το τέλος του 2011 δεν θα μπορεί το ΙΚΑ να πληρώσει συντάξεις. Όπου το ΙΚΑ σήμερα αγκαλιάζει, αν δεν κάνω λάθος, το 80%, το 90% των εργαζομένων.
Το σχετικά καινούργιο που υπάρχει, και αυτό εμφανίστηκε από τις αρχές της δεκαετίας του 1970, είναι ότι η διαχείριση της κρίσης του καπιταλισμού δεν μπορεί να γίνει με τον τρόπο που έγινε το 1929 - 33 ή και τα κατοπινά χρόνια. Το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα δεν έχει τα φάρμακα για να βγει από την κρίση και να επιστρέψει στο επίπεδο της ανάπτυξης που είχε πριν. Επομένως, ακόμα και όταν περνάει η κρίση, όπως έγινε και στις ΗΠΑ, στην Ελλάδα δεν έχει περάσει ακόμα η φάση, θα υπάρχει στασιμότητα. Η παραγωγή θα είναι χαμηλή, η ανεργία θα είναι μεγάλη. Οι εργαζόμενοι θα ζουν, τηρουμένων των αναλογιών, με όρους του 1850, του 1890. Λέω τηρουμένων των αναλογιών. Οι δυνατότητες να ζουν καλύτερα οι εργαζόμενοι είναι πάρα πολύ μεγάλες. Εδώ πρόκειται για βαρβαρότητα. Επομένως το καπιταλιστικό σύστημα δεν σώζεται».

Για το ενδεχόμενο εκλογών

«Αυτό που μπορεί να γίνει στις εκλογές, γιατί βεβαίως εμείς έχουμε πολύ μεγάλα οράματα που μπορούν να πραγματοποιηθούν, είναι να υπάρξει ένα ρήγμα στο πολιτικό σύστημα. Με στόχο ο λαός, όχι να πάει να στηρίξει εναλλακτικά σενάρια αναμόρφωσης, αλλά να βάλει σαν στόχο την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.

Δεν είμαστε στην περίοδο της δεκαετίας του '70, του '80 ή των αρχών του '90 που μπορούσες να επεξεργαστείς τέσσερις πέντε ριζοσπαστικούς στόχους πάλης, πχ αυξήσεις, πώς θα λειτουργήσει η τριμερής χρηματοδότηση στα Ταμεία. Τέτοιες προτάσεις εμείς έχουμε κάνει. Η περίοδος αυτή τη στιγμή απαιτεί ανατροπές».