Το Το 64% του λαϊκού εισοδήματος πάει σε φόρους και εισφορές.

Η πολιτική αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου, μπορεί να προβλέπει την ελεγχόμενη απαξίωση μέρους των υπερσυσσωρευμένων κεφαλαίων, ταυτόχρονα, όμως, προϋποθέτει τη βίαιη μαζική και εντελώς ανεξέλεγκτη χρεοκοπία των εργατικών νοικοκυριών, των μικρομεσαίων αγροτών, των αυτοαπασχολούμενων, των γυναικών και των νέων.

Η επιλογή της χρεοκοπίας των λαϊκών στρωμάτων, προκειμένου να διασωθούν τμήματα της άρχουσας τάξης από τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης, που προκαλεί η φιλομονοπωλιακή πολιτική, αποτέλεσε κυρίαρχο συστατικό στοιχείο της πολιτικής που ακολούθησε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ από την πρώτη στιγμή, που βρέθηκε στη διακυβέρνηση. Πριν ακόμα μπουν οι υπογραφές στο μνημόνιο και πριν καθοριστούν οι στόχο του Μεσοπρόθεσμου.

Μαζί με την πολιτική των μαζικών απολύσεων και της ανεργίας, μαζί με τη συρρίκνωση των αποδοχών των εργαζομένων και την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, μαζί με την κατάργηση των συντάξεων όπως τις γνωρίσαμε τον προηγούμενο αιώνα και την παραπέρα εμπορευματοποίηση των υπηρεσιών της Παιδείας και της Υγείας, κυβέρνηση και τρόικα, με πρωτοφανή σπουδή, σχεδίασαν και εφαρμόζουν μια πολιτική φορολογικής λεηλασίας των λαϊκών στρωμάτων.


Αξιοποιώντας ένα αντιδραστικό φορολογικό σύστημα, που, από τη φύση του, στηριζόταν στη συνεχή αφαίμαξη των εργαζομένων και προκειμένου να εξασφαλίζεται η φοροασυλία και τα προνόμια των μεγαλοεπιχειρηματιών πήραν μια σειρά μέτρα που κυριολεκτικά συντείνουν στην οικονομική εξόντωση εκατομμυρίων νοικοκυριών στη χώρα.

Η νέα φορολογική κλίμακα, τα εξωφρενικά τεκμήρια διαβίωσης και οι έκτακτες εισφορές που επιστρατεύτηκαν για να μπορούν οι κυβερνώντες να στηρίζουν τους περιβόητους δανειστές της χώρας, έχουν δημιουργήσει ένα απαράδεκτο, ακόμα και για τα δεδομένα των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, καθεστώς που ενισχύει ακόμα περισσότερο το ρόλο του κράτους στη διαδικασία αναδιανομής των εισοδημάτων. Ετσι, αυξάνεται ακόμα περισσότερο το μέρος των λαϊκών εισοδημάτων που με τη μορφή των φόρων διαχειρίζεται το αστικό κράτος, προκειμένου να μεταφέρει ακόμα μεγαλύτερο μέρος από τον παραγόμενο πλούτο στα χρηματοκιβώτια της άρχουσας τάξης. Φτάσαμε με αυτόν τον τρόπο στο σημείο να καλούνται να πληρώσουν φόρο εισοδήματος ακόμα και νέοι άνθρωποι που, λόγω της ανεργίας, δεν έχουν ούτε ένα ευρώ εισόδημα, αλλά έτυχε να έχουν, από γονική παροχή ένα διαμέρισμα στο οποίο και ζουν.

Είναι χαρακτηριστικές οι περιπτώσεις κυρίως νέων ανθρώπων που αν και δεν έκαναν κανένα μεροκάματο ολόκληρο το χρόνο καλούνται, αυτές τις μέρες που στέλνονται τα εκκαθαριστικά της εφορίας, να πληρώσουν φόρο 50 και 100 ευρώ, μόνο και μόνο επειδή οι γονείς τούς έχουν παραχωρήσει ένα σπιτάκι για να καλύπτουν τις ανάγκες στέγασής τους. Ετσι, τα νέα τεκμήρια διαβίωσης, που υποτίθεται ότι θα χτύπαγαν την περιβόητη φοροδιαφυγή μεγαλοεισοδηματιών που κρύβουν τα εισοδήματά τους, αποτέλεσαν ένα ακόμα εργαλείο της κυβέρνησης, για να γονατίσει οικονομικά - φορολογικά τα λαϊκά νοικοκυριά.

Μέτρα οικονομικής αφαίμαξης

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, για να μπορέσουν να ισχύσουν οι νέες φοροελαφρύνσεις προς τους μεγαλοεπιχειρηματίες και η χαμηλότερη φορολογία των επιχειρήσεων, χωρίς να υπάρξει μείωση των κρατικών εσόδων, έχει προχωρήσει στη:

Μείωση του αφορολόγητου ορίου για μισθούς και συντάξεις.
Επιβολή πρόσθετης φορολογίας σε όλα τα εισοδήματα πάνω από 12.000 ευρώ.
Τρεις αυξήσεις στους συντελεστές του ΦΠΑ.
Τρεις αυξήσεις στον ειδικό φόρο κατανάλωσης για καύσιμα.
Τρεις αυξήσεις στον ειδικό φόρο για ποτά και τσιγάρα.

Ολα αυτά, είναι μέτρα που συμπιέζουν ακόμα περισσότερο το λαϊκό εισόδημα. Και επειδή οι μεγάλες αυξήσεις αφορούν τους έμμεσους φόρους (ΦΠΑ και ειδικοί φόροι), εντείνεται ακόμα περισσότερο ο αντιδραστικός χαρακτήρας του φορολογικού συστήματος, αφού όσο μικρότερο είναι το εισόδημα κάποιου, τόσο μεγαλύτερη είναι η επιβάρυνσή του σε έμμεσους φόρους.

Απόλυτα αντικειμενικοί υπολογισμοί, με βάση τα στοιχεία που αφορούν την κατανάλωση των νοικοκυριών, αποκαλύπτουν ότι μετά τις συνεχείς αυξήσεις των άμεσων και των έμμεσων φόρων, ένα πολύ μεγάλο μέρος του μεροκάματου και του μισθού των εργαζομένων μετατρέπεται σε φόρους και άλλες επιβαρύνσεις για να καλυφθούν οι ανάγκες χρηματοδότησης του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου. Είτε με την πληρωμή τοκοχρεολυτικών δόσεων στους διάφορους τραπεζικούς ομίλους, είτε για την εξασφάλιση οικονομικών κινήτρων που δίνονται στο όνομα της επιχειρηματικότητας και των επενδύσεων.

Ενα παράδειγμα

Είναι χαρακτηριστικό ότι μισθωτός με εισόδημα 15.000 ευρώ το χρόνο, δηλαδή με μηνιάτικο όλο κι όλο 1.071 ευρώ, καλύπτοντας τις στοιχειώδεις ανάγκες της οικογένειάς του, αναγκάζεται να πληρώσει φόρους που αγγίζουν τα ...9.000 ευρώ!!!

Ο σχετικός πίνακας είναι χαρακτηριστικός.
Το παράδειγμα, όπως είπαμε, αφορά εργαζόμενο με ετήσιο εισόδημα 15.000 που ζει, με την οικογένειά του σε ένα διαμέρισμα 100 τετραγωνικών στο Δήμο Ζωγράφου και οικογενειακώς, κατά μέσο όρο το μήνα, ξοδεύουν:

Για την αγορά τροφίμων 300 ευρώ.
Για ρούχα και παπούτσια 50 ευρώ.
Για διάφορες αγορές ειδών σούπερ μάρκετ, συσκευές οικιακής χρήσης, έπιπλα κ.λπ. 100 ευρώ.
Για την κατανάλωση ηλεκτρικού ρεύματος 67 ευρώ.
Για την κατανάλωση νερού 17 ευρώ.
Για βενζίνη 20 λίτρα τη βδομάδα.
Για κοινόχρηστα, χωρίς το πετρέλαιο θέρμανσης, 25 ευρώ.

Ο εργαζόμενος αυτός με την οικογένειά του διαθέτουν και συντηρούν ένα αυτοκίνητο 1.600 κυβικών, έχουν μία έξοδο το μήνα, καπνίζει ένα πακέτο τσιγάρα την ημέρα, αγοράζει ένα μπουκάλι ποτό το μήνα και διαθέτει για προσωπικά έξοδα των μελών της οικογένειας 3 ευρώ τη μέρα.
Με βάση τους σχετικούς υπολογισμούς, ο συγκεκριμένος εργαζόμενος, για τις μετρημένες δαπάνες που αναφέρονται παραπάνω ξοδεύει 13.820 ευρώ το χρόνο. Ε, από αυτή τη δαπάνη τα 8.858 ευρώ πάνε στα ταμεία του Δημοσίου. Μιλάμε για το 64% της συνολικής δαπάνης, Για κάθε 100 ευρώ, δηλαδή, που ξοδεύει ο εργαζόμενος του παραδείγματός μας, τα 64 ευρώ, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο πάνε στο Δημόσιο.

Να τονιστεί ότι στην καθημερινή ζωή τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Γιατί μπορεί, πράγματι, τα στοιχεία αυτά να αποκαλύπτουν ένα μέρος της κλοπής των λαϊκών εισοδημάτων, που γίνεται από το καπιταλιστικό κράτος για να κερδίζουν οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις και τα αφεντικά τους, όμως εδώ μιλάμε για τις εντελώς στοιχειώδεις δαπάνες των νοικοκυριών. Αν υπολογίζαμε αναγκαστικές δαπάνες για την Υγεία, όπου οι ταρίφες αυξάνονται συνέχεια, την Παιδεία όπου η παραπαιδεία και τα φροντιστήρια απαιτούν χιλιάδες και χιλιάδες ευρώ, τις μετακινήσεις, το όνειρο για καλοκαιρινές διακοπές, τη συντήρηση του σπιτιού και τόσα άλλα που καθημερινά προκύπτουν ως ανάγκες μιας οικογένειας, εύκολα θα διαπιστώναμε ότι όχι μόνο η σχετική φορολογική επιβάρυνση θα ήταν μεγαλύτερη, αλλά θα αποκαλύπτονταν ότι οι αποδοχές των 15.000 ευρώ δεν φτάνουν ούτε για ...«ζήτω».

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν είναι ικανοποιημένη από τους φόρους που εισπράττει, πολύ περισσότερο που και οι ρυθμοί κάλυψης των στόχων του προϋπολογισμού για τα έσοδα παρουσιάζουν ήδη σημαντικές «τρύπες». Με αυτήν την έννοια, και με αφορμή το νέο Φορολογικό που θα καταθέσουν, είναι απόλυτα βέβαιο ότι ετοιμάζονται να αυξήσουν ακόμα περισσότερο τη φορολογική επιβάρυνση των λαϊκών νοικοκυριών. Στο ίδιο μήκος κύματος και οι εργαζόμενοι, οι αυτοαπασχολούμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα θα πρέπει να δείξουν τη δική τους ετοιμότητα για να αντιμετωπίσουν τη νέα κυβερνητική επέλαση.

Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ