Από το Cogito Ergo Sum
Δεν μας παραξενεύει που τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης δεν έχουν δώσει σημασία στο "πρόγραμμα εξυγίανσης", το οποίο προωθεί η κυβέρνηση για τους καλλικρατικούς δήμους. Και δεν μας παραξενεύει, επειδή ξέρουμε ήδη πού οδηγεί ένα τέτοιο πρόγραμμα εν μέσω δραστικών περικοπών του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων. Τι να βγουν να πουν τα κανάλια, δηλαδή; Ότι ετοιμάζεται δημοτική φοροκαταιγίδα; Ας μην είμαστε και πλεονέκτες. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά.
Πρώτα-πρώτα, ας δούμε μερικά βασικά στοιχεία. Κατ' αρχάς, η συμμετοχή των υπερχρεωμένων δήμων στο συγκεκριμένο πρόγραμμα δεν είναι υποχρεωτική. Να γιατί είχε λυσσάξει πέρυσι ο Παπανδρέου σχετικά με την υπερψήφιση των υποψηφίων τους οποίους είχε στηρίξει το ΠΑΣΟΚ. Το όλο σκηνικό μού θυμίζει την κατά συνείδηση ψήφο των βουλευτών σε κρίσιμα νομοσχέδια, όπου -κατά περίεργο τρόπο- η συνείδηση όλων των κυβερνητικών βουλευτών είναι θετική κι όλων των άλλων αρνητική. Μου θυμίζει και την τρόικα, η οποία μας αφήνει ελεύθερους να επιλέξουμε αν θα υπογράψουμε ή όχι τα διάφορα μνημόνια, ενώ αυτή περιορίζεται στην επίβλεψη της τήρησης των υποχρεώσεων που αναλαμβάνουμε με την -ελεύθερα βαλμένη πάντα!- υπογραφή μας.
Τί θα γίνει, όμως, με όσους δήμους υπαχθούν στην "εξυγίανση"; Κατά κύριο λόγο, υποχρεούνται να διαθέσουν μέρος ή το σύνολο των πάσης φύσεως εσόδων τους (εισπράξεις Συλλογικής Απόφασης Τοπικής Αυτοδιοίκησης, δημοτικά τέλη και φόρους, ανταποδοτικές εισοφρές κλπ) για την εκπλήρωση των στόχων που θα θέτει το πρόγραμμα (π.χ. αποπληρωμή πάσης φύσεως δανείων, εξυπηρέτηση υποχρεώσεων προς προμηθευτές κλπ.), ενώ θα διαχειρίζονται μόνο τα αναγκαία ποσά για την υποτυπώδη λειτουργία τους. Φυσικά, θα παγώσουν ή θα περιορίσουν δραστικά τις προσλήψεις προσωπικού και θα προβούν σε δραστικό περιορισμό του προσωπικού που εργάζεται με ελαστικές σχέσεις εργασίας.
Επίσης, το πρόγραμμα προβλέπει την σύνταξη ειδικής δέσμης μέτρων ανά δήμο, ανάλογα με τις υποχρεώσεις του, με στόχο την αύξηση των εσόδων. Αυτά τα μέτρα δεν εξειδικεύονται αλλά μπορούμε να φανταστούμε πώς σχεδιάζεται η αύξηση των εσόδων αφού είναι δεδομένο ότι περικόπτεται δραστικά η κρατική συνεισφορά. Μέχρις εκεί μας κόβει, γαμώτο!
Σύμφωνα με νόμους και σύνταγμα, το κράτος πρέπει να καταβάλλει κάθε χρόνο στους δήμους ένα συγκεκριμένο ποσοστό από τον κρατικό προϋπολογισμό. Όμως, αυτό δεν γινόταν, δεν γίνεται και δεν θα γίνεται ακόμα περισσότερο στο μέλλον. Όλες οι κυβερνήσεις παρακρατούσαν και συνεχίζουν να παρακρατούν αυθαίρετα αυτούς τους πόρους, με αποτέλεσμα το σύνολο αυτής της παρακράτησης να έχει ξεπεράσει τα 10,5 δισ. ευρώ. Αυτά τα χρήματα είναι χρήματα από την φορολόγηση του λαού και υποτίθεται ότι μέρος τους πρέπει να επιστρέφεται στους φορολογουμένους με την παροχή έργων και υπηρεσιών μέσω των δήμων. Αυτή η τακτική της παρακράτησης έχει ως αποτέλεσμα την προσφυγή των δήμων σε τραπεζικό δανεισμό, ακόμα και για πάγιες υποχρεώσεις.
Είναι γεγονός ότι σε ένα αστικό κράτος ο κρατικός προϋπολογισμός είναι μέσο πρόσθετης απομύζησης των εργαζομένων και πρόσθετο μέσο στήριξης των επιχειρηματιών. Ωστόσο, η τοπική διοίκηση πρέπει να έχει σημαντικό μερίδιο χρηματοδότησης από τον προϋπολογισμό, μιας και τα διατιθέμενα απ' αυτόν κονδύλια είναι μέρος του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου. Κάθε άλλη επιλογή δεν αποτελεί παρά στρέβλωση. Κι αυτή η στρέβλωση, βέβαια, δεν αποτελεί ελληνικό "προνόμιο". Σε μια καπιταλιστικά δομημένη Ευρωπαϊκή Ένωση παρατηρούμε, για παράδειγμα:
- Στο Ρεκανάτι της Ιταλίας, μια πόλη 22.000 κατοίκων, για να αντιμετωπιστούν τα χρέη ιδιωτικοποιήθηκε το πάρκο της πόλης, έκλεισαν οι δημοτικοί παιδικοί σταθμοί, μειώθηκαν τα βοηθήματα προς τους ηλικιωμένους και ανεστάλησαν έργα επιδιόρθωσης των γραφικών πλακόστρωτων δρόμων της πόλης.
- Στο Σαιντ Ετιέν της Γαλλίας διπλασιάστηκαν οι δημοτικοί φόροι, μειώθηκε στο 1/3 το σχέδιο ανακαίνισης του ιστορικού τοπικού μουσείου και ματαιώθηκε η κατασκευή γραμμής τραμ.
- Στο Βερολίνο, την πρωτεύουσα της Μέρκελ, η δημοτική αρχή προχώρησε σε μείωση προσωπικού, μείωση μισθών, κλείσιμο αρκετών εγκαταστάσεων (δημοτικές πισίνες, βιβλιοθήκες, θέατρα κλπ) και αύξηση συνδρομών και εισιτηρίων.
Αν θέλουμε, λοιπόν, να συνοψίσουμε το εν λόγω πρόγραμμα "εξυγίανσης", το οποίο προωθεί η κυβέρνηση, μπορούμε να πούμε σχηματικά ότι θυμίζει έντονα το μνημόνιο με την τρόικα: αφού η κεντρική πολιτική οδήγησε τους δήμους σε υπερχρέωση, τώρα περικόπτονται κοινωνικές παροχές και καλούνται οι πολίτες να καταβάλουν αυξημένους φόρους και τέλη ώστε να εξυπηρετηθεί ένα χρέος για το οποίο δεν φέρουν καμμία ευθύνη. Τόσο απλά.
Υστερόγραφο: Ανυπομονώ να δω ποια θέση θα πάρουν οι περίφημοι "ανεξάρτητοι" δήμαρχοι, οι οποίοι ψηφίστηκαν κόντρα -τάχατες- στις κυβερνητικές επιλογές. Ιδού η Ρόδος, κύριοι, ιδού και το πήδημα!
Πρώτα-πρώτα, ας δούμε μερικά βασικά στοιχεία. Κατ' αρχάς, η συμμετοχή των υπερχρεωμένων δήμων στο συγκεκριμένο πρόγραμμα δεν είναι υποχρεωτική. Να γιατί είχε λυσσάξει πέρυσι ο Παπανδρέου σχετικά με την υπερψήφιση των υποψηφίων τους οποίους είχε στηρίξει το ΠΑΣΟΚ. Το όλο σκηνικό μού θυμίζει την κατά συνείδηση ψήφο των βουλευτών σε κρίσιμα νομοσχέδια, όπου -κατά περίεργο τρόπο- η συνείδηση όλων των κυβερνητικών βουλευτών είναι θετική κι όλων των άλλων αρνητική. Μου θυμίζει και την τρόικα, η οποία μας αφήνει ελεύθερους να επιλέξουμε αν θα υπογράψουμε ή όχι τα διάφορα μνημόνια, ενώ αυτή περιορίζεται στην επίβλεψη της τήρησης των υποχρεώσεων που αναλαμβάνουμε με την -ελεύθερα βαλμένη πάντα!- υπογραφή μας.
Τί θα γίνει, όμως, με όσους δήμους υπαχθούν στην "εξυγίανση"; Κατά κύριο λόγο, υποχρεούνται να διαθέσουν μέρος ή το σύνολο των πάσης φύσεως εσόδων τους (εισπράξεις Συλλογικής Απόφασης Τοπικής Αυτοδιοίκησης, δημοτικά τέλη και φόρους, ανταποδοτικές εισοφρές κλπ) για την εκπλήρωση των στόχων που θα θέτει το πρόγραμμα (π.χ. αποπληρωμή πάσης φύσεως δανείων, εξυπηρέτηση υποχρεώσεων προς προμηθευτές κλπ.), ενώ θα διαχειρίζονται μόνο τα αναγκαία ποσά για την υποτυπώδη λειτουργία τους. Φυσικά, θα παγώσουν ή θα περιορίσουν δραστικά τις προσλήψεις προσωπικού και θα προβούν σε δραστικό περιορισμό του προσωπικού που εργάζεται με ελαστικές σχέσεις εργασίας.
Επίσης, το πρόγραμμα προβλέπει την σύνταξη ειδικής δέσμης μέτρων ανά δήμο, ανάλογα με τις υποχρεώσεις του, με στόχο την αύξηση των εσόδων. Αυτά τα μέτρα δεν εξειδικεύονται αλλά μπορούμε να φανταστούμε πώς σχεδιάζεται η αύξηση των εσόδων αφού είναι δεδομένο ότι περικόπτεται δραστικά η κρατική συνεισφορά. Μέχρις εκεί μας κόβει, γαμώτο!
Σύμφωνα με νόμους και σύνταγμα, το κράτος πρέπει να καταβάλλει κάθε χρόνο στους δήμους ένα συγκεκριμένο ποσοστό από τον κρατικό προϋπολογισμό. Όμως, αυτό δεν γινόταν, δεν γίνεται και δεν θα γίνεται ακόμα περισσότερο στο μέλλον. Όλες οι κυβερνήσεις παρακρατούσαν και συνεχίζουν να παρακρατούν αυθαίρετα αυτούς τους πόρους, με αποτέλεσμα το σύνολο αυτής της παρακράτησης να έχει ξεπεράσει τα 10,5 δισ. ευρώ. Αυτά τα χρήματα είναι χρήματα από την φορολόγηση του λαού και υποτίθεται ότι μέρος τους πρέπει να επιστρέφεται στους φορολογουμένους με την παροχή έργων και υπηρεσιών μέσω των δήμων. Αυτή η τακτική της παρακράτησης έχει ως αποτέλεσμα την προσφυγή των δήμων σε τραπεζικό δανεισμό, ακόμα και για πάγιες υποχρεώσεις.
Είναι γεγονός ότι σε ένα αστικό κράτος ο κρατικός προϋπολογισμός είναι μέσο πρόσθετης απομύζησης των εργαζομένων και πρόσθετο μέσο στήριξης των επιχειρηματιών. Ωστόσο, η τοπική διοίκηση πρέπει να έχει σημαντικό μερίδιο χρηματοδότησης από τον προϋπολογισμό, μιας και τα διατιθέμενα απ' αυτόν κονδύλια είναι μέρος του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου. Κάθε άλλη επιλογή δεν αποτελεί παρά στρέβλωση. Κι αυτή η στρέβλωση, βέβαια, δεν αποτελεί ελληνικό "προνόμιο". Σε μια καπιταλιστικά δομημένη Ευρωπαϊκή Ένωση παρατηρούμε, για παράδειγμα:
- Στο Ρεκανάτι της Ιταλίας, μια πόλη 22.000 κατοίκων, για να αντιμετωπιστούν τα χρέη ιδιωτικοποιήθηκε το πάρκο της πόλης, έκλεισαν οι δημοτικοί παιδικοί σταθμοί, μειώθηκαν τα βοηθήματα προς τους ηλικιωμένους και ανεστάλησαν έργα επιδιόρθωσης των γραφικών πλακόστρωτων δρόμων της πόλης.
- Στο Σαιντ Ετιέν της Γαλλίας διπλασιάστηκαν οι δημοτικοί φόροι, μειώθηκε στο 1/3 το σχέδιο ανακαίνισης του ιστορικού τοπικού μουσείου και ματαιώθηκε η κατασκευή γραμμής τραμ.
- Στο Βερολίνο, την πρωτεύουσα της Μέρκελ, η δημοτική αρχή προχώρησε σε μείωση προσωπικού, μείωση μισθών, κλείσιμο αρκετών εγκαταστάσεων (δημοτικές πισίνες, βιβλιοθήκες, θέατρα κλπ) και αύξηση συνδρομών και εισιτηρίων.
Αν θέλουμε, λοιπόν, να συνοψίσουμε το εν λόγω πρόγραμμα "εξυγίανσης", το οποίο προωθεί η κυβέρνηση, μπορούμε να πούμε σχηματικά ότι θυμίζει έντονα το μνημόνιο με την τρόικα: αφού η κεντρική πολιτική οδήγησε τους δήμους σε υπερχρέωση, τώρα περικόπτονται κοινωνικές παροχές και καλούνται οι πολίτες να καταβάλουν αυξημένους φόρους και τέλη ώστε να εξυπηρετηθεί ένα χρέος για το οποίο δεν φέρουν καμμία ευθύνη. Τόσο απλά.
Υστερόγραφο: Ανυπομονώ να δω ποια θέση θα πάρουν οι περίφημοι "ανεξάρτητοι" δήμαρχοι, οι οποίοι ψηφίστηκαν κόντρα -τάχατες- στις κυβερνητικές επιλογές. Ιδού η Ρόδος, κύριοι, ιδού και το πήδημα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΚΑΝΟΝΕΣ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΥ
Είμαστε ανοιχτοί σε όλα τα σχόλια που προσπαθούν να προσθέσουν κάτι στην πολιτική συζήτηση.
Σχόλια :
Α) με υβριστικό περιεχόμενο ή εμφανώς ερειστική διάθεση
Β) εκτός θέματος ανάρτησης
Γ) με ασυνόδευτα link (spamming)
Δ) χωρίς τουλάχιστον ένα διακριτό ψευδώνυμο
Ε) που δεν σέβονται την ταυτότητα και τον ιδεολογικό προσανατολισμό του blog
ΘΑ ΔΙΑΓΡΑΦΟΝΤΑΙ.
Παρακαλείστε να γράφετε τα σχόλια σας στα Ελληνικά
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.