Μα φυσικά και θα τα έβρισκαν Ρεπουμπλικάνοι και Δημοκρατικοί, ώστε να
"σωθεί η χώρα και να μπορουν να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις" (όχι που νομίζατε πως κατέχει την πρωτοτυπία ο Γιώργος Παπανδρέου) . Μόνο που οι Αμερικάνοι, επηρρεασμένοι εμφανώς απο το Χόλλυγουντ που βρίσκεται στην γειτονιά τους, είπαν να του δώσουν λίγο σασπένς παραπάνω και η συμφωνία ανακοινώθηκε μόλις μια ημέρα πριν τον "ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΑΡΜΑΓΕΔΩΝΑ" που θα έπληττε τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Και τι συμφώνησαν άραγε οι πολιτικοί εκπρόσωποι των αμερικάνικων πολυεθνικών ? Μα φυσικά να φορτώσουν τις νέες αποτυχίες του συστήματος στις πλάτες των αμερικάνων εργαζομένων και να προχωρήσουν σε περικοπές περίπου
1 τρισεκατομμυρίων δολαρίων στα επόμενα 10 χρόνια,
εφόσον δεν υπάρξει ξανά τέτοια κρίση !!!! Κι όμως - λέμε εμείς -
θα υπάρξει ....
και αυτό δεν οφείλεται στις μεταφυσικές μας ιδιότητες.
"Θέλω να ανακοινώσω ότι οι ηγέτες και των δύο πλευρών επέλεξαν να συμφωνήσουν στην στρατηγική που θα έχει ως αποτέλεσμα τη μείωση του ελλείμματος και την αποφυγή της στάσης πληρωμών, επιλογή που εάν δεν γινόταν θα έφερνε καταστροφικά αποτελέσματα για τη οικονομία μας" δήλωσε ο κατα τα άλλα συμπαθής Πρόεδρος από τον Λευκό Οίκο συμπληρώνοντας παρακάτω,
"Οι συμβιβασμοί στους οποίους θα προβούμε, εξασφαλίζουν ότι οι ΗΠΑ δεν θα αντιμετωπίσουν ανάλογη κρίση και πάλι σε έξι, οκτώ, ή , δώδεκα μήνες . Οι ηγέτες και των δύο πλευρών έχουν αποφασίσει πως θα προχωρήσουν στον απαραίτητο συμβιβασμό.".
"Μνημόνιο" λοιπόν και για τις ΗΠΑ, το οποίο θα περιλαμβάνει μειώσεις μισθών, συντάξεων, αύξηση φορολογίας και τα σχετικά. Είμαι βέβαιος ότι οι Πρετεντέρηδες των ΗΠΑ (Glenn Beck και σια) θα προσπαθούν να πείσουν τους Αμερικάνους, πως φταίνε οι ίδιοι που είναι τεμπέληδες, φταίνε οι Δημόσιοι Υπάλληλοι που είναι πολλοί και ακριβοπληρωμένοι, φταίνε οι πολλές παροχές προς την εργατική τάξη, φταίει το ΠΑΜΕ Αμερικής ... Βέβαια ασχέτως εάν προσπαθούν να διατηρήσουν το δημοκρατικό πέπλο το οποίο καλύπτει ένα βαθιά αντιδημοκρατικό σύστημα, το όλο εγχείρημα στηρίζετε ουσιαστικά πάνω σε έναν εκβιασμό :
Δέξου την μείωση ήρεμα και "δημοκρατικά", αλλιώς σου κόβω τον μισθό ολόκληρο ! Ούτε οι μαφιόζοι και οι γκάνγκστερς του Ντιτρόητ, δεν υπήρξαν ποτέ τόσο στυγνοί ...
Το μέγεθος της γελοιότητας όμως, της θεατρικής παράστασης που δίνουν στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, ο πρόεδρος Ομπάμα και το υπόλοιπο πολιτικό προσωπικό των πολυεθνικών, αποτυπώνεται ξεκάθαρα απο τον τρόπο που αντιμετωπίστηκε η όλη ιστορία απο τα αστικά μεσα ενημέρωσης της Ευρώπης.
Εαν πραγματικά κινδύνευαν οι ΗΠΑ με στάση πληρωμών, τότε θα ήταν πρώτη είδηση στα δελτία ειδήσεων και όχι τελευταία ... !
Του Dr. Paul Craig Roberts
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Αμερική μπήκε στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, χωρίς να έχει ξεφύγει από τη μεγάλη οικονομική κρίση που ξεκίνησε τον Δεκέμβριο του 2007.
Η οικονομία της απέτυχε να ανακάμψει, παρά τη μεγαλύτερη κρατική βοήθεια που δόθηκε σε ολόκληρη την ιστορία της χώρας.
Δόθηκαν στις τράπεζες $700 δισεκατομμύρια, εφαρμόσθηκε ένα πρόγραμμα οικονομικών κινήτρων ύψους άλλων $700 δισ, και τέλος υπήρξε μια ποσοτική χαλάρωση (quantitative easing) αξίας μερικών τρισεκατομμυρίων, που ήταν στην ουσία εκτύπωση νέου χρήματος, και άρα δανεισμού, προκειμένου να χρηματοδοτηθούν οι κρατικές δαπάνες.
Όλα τα παραπάνω προβλήματα ήταν δύσκολο να αντιμετωπιστούν, αλλά ούτως ή άλλως, η κυβέρνηση εστίαζε αλλού: σε πολέμους.
Εκτός από τις συνεχιζόμενες συρράξεις στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στο Πακιστάν, στην Υεμένη, και στη Σομαλία, η Αμερική και το ΝΑΤΟ ξεκίνησαν επιθέσεις και στη Λιβύη τον Μάρτιο του 2011.
Όπως και με τις προηγούμενες στρατιωτικές εμπλοκές των ΗΠΑ, έτσι και αυτή στη Λιβύη είχε ως πραγματικό της σκοπό την εκδίωξη της Κίνας από τις πετρελαιοφόρες περιοχές της ανατολικής Λιβύης, στις οποίες είχε ήδη επενδύσει. Και σε αντίθεση με τις υπόλοιπες εξεγέρσεις της «αραβικής άνοιξης», η εξέγερση της Λιβύης ήταν ένοπλη, και οργανωμένη, κατά πολλούς, από την CIA.
Με την εμπλοκή της στη Λιβύη, η Αμερική αύξησε τα ρίσκα, επειδή κρυμμένη πίσω από το πέπλο των αραβικών εξεγέρσεων, είχε ως τελικό σκοπό την αντιμετώπιση της Κίνας.
Ομοίως, με τη στήριξή της στους εξεγερθέντες της Συρίας, η Αμερική είχε ως απώτερο σκοπό τον έλεγχο της ρωσικής ναυτικής βάσης στο Tartus. Με την ανατροπή του Ασσάντ , και την εγκαθίδρυση ενός νέου φιλοαμερικανικού συριακού καθεστώτος, θα πλήττονταν καίρια η ρωσική ναυτική παρουσία στη Μεσόγειο.
Με το να καμουφλάρει τις συμφεροντολογικές παρεμβάσεις της πίσω από τις αραβικές δημοκρατικές εξεγέρσεις, η Ουάσιγκτον απέφυγε μια απευθείας αντιπαράθεση με τη Κίνα και τη Ρωσία, αλλά και οι δυο αυτές δυνάμεις αντιλήφθηκαν πολύ καλά πως η Αμερική έχει αρχίσει να στοχεύει τα εθνικά τους συμφέροντα.
Οι κινήσεις αυτές κλιμάκωσαν την απρόσεκτη επιθετικότητα της Αμερικής, ξεκινώντας μια σκληρή αντιπαράθεση με δυο πυρηνικές δυνάμεις, η μία εκ των οποίων ελέγχει σε μεγάλο βαθμό την αμερικανική οικονομία, αφού αποτελεί τον μεγαλύτερο δανειστή της.
Ένας ακόμη στόχος των ΗΠΑ ήταν και οι κινεζικές επενδύσεις στα πετρέλαια της Αγκόλας και της Νιγηρίας. Μάλιστα, για να ανατρέψει τις οικονομικές διεισδύσεις του Πεκίνου στην Αφρική, η Αμερική προχώρησε στη σύσταση της στρατιωτικής διοίκησης African Command, λίγα χρόνια πριν.
Ενοχλημένη από την κινεζική ανάδυση, η Αμερική έχει βάλει σκοπό της να στερήσει τη Κίνα από τις διάφορες πηγές ενέργειας. Αυτού του είδους τα γεωστρατηγικά παιχνίδια παίζονται εδώ και πολλά χρόνια, και πάντοτε καταλήγουν σε πόλεμο.
Η 11/9/2001 πρόσφερε στην Αμερική μια νέα «απειλή», που αντικατέστησε τη παλιά σοβιετική απειλή, η οποία εξέπνευσε το 1991. Βέβαια, παρά την απουσία του σοβιετικού μπαμπούλα, ο τεράστιος στρατιωτικός προϋπολογισμός των ΗΠΑ παρέμενε ζωντανός επί δέκα χρόνια. Η 9/11 όμως, του πρόσφερε μια ακόμη πιο ταχεία ανάπτυξη.
Μια δεκαετία αργότερα, ο ετήσιος αμυντικός προϋπολογισμός έφτασε το $1.1 τρισ. ή σχεδόν το 70% του ομοσπονδιακού ελλείμματος, που γονάτισε το δολάριο, και που απειλεί με υποβάθμιση την πιστοληπτική αξιοπιστία της χώρας.
Πολεμώντας στη Μ. Ανατολή, η Αμερική έχασε τον πόλεμο της οικονομίας της.
Και όσο εξανεμίζονται οι ελπίδες μιας οικονομικής ανάκαμψης μέσα στο 2011, τόσο αυξάνεται η ανάγκη για νέους πολέμους.