Τα προ μνημονίου κάλπικα συνθήματα του ΣΥΡΙΖΑ υιοθετεί η «Λαϊκή Ενότητα»

Πηγή : 902.gr

 

Την οικειοποίηση των κάλπικων προεκλογικών ελπίδων του ΣΥΡΙΖΑ πριν το μνημόνιο επιχειρεί η Λαϊκή Ενότητα, όπως διαφάνηκε από την προγραμματική διακήρυξη που παρουσιάστηκε από τον Παναγιώτη Λαφαζάνη.

 

Με βαριά τη σκιά της συμμετοχής για 7 μήνες σε μια κυβέρνηση που τελικά αντί για την ελπίδα έφερε το 3ο μνημόνιο, κατηγορήθηκε ο Αλέξης Τσίπρας για εγκατάλειψη αυτών των θέσεων, για «βίαιη διάλυση του κοινωνικού συμβολαίου που τη συνέδεε με τη λαϊκή πλειοψηφία» και για πέρασμα «στην απέναντι όχθη των μνημονιακών δυνάμεων», όπως υποστηρίζεται σε μια προσπάθεια να συντηρηθεί η κάλπικη διαχωριστική γραμμή «μνημόνιο - αντιμνημόνιο».

 

Η ΛΑΕ προσπαθεί να γίνει ΣΥΡΙΖΑ στην θέση του ΣΥΡΙΖΑ και για αυτό ανακηρύσσεται σε «αφετηρία για το μέτωπο που θα εκπροσωπήσει τη συμμαχία των εργαζομένων, ανέργων, αγροτιάς, αυτοαπασχολούμενων... στην κοινή προσπάθεια για να αλλάξει δρόμο η ελληνική κοινωνία».

 

Ωστόσο η εναλλακτική διαδρομή που προτείνει η ΛΑΕ -και που πριν πρότειναν από κοινού στο ΣΥΡΙΖΑ επί χρόνια- οδηγεί κι αυτήν το λαό στη χρεοκοπία του, που άλλωστε αποτελεί προϋπόθεση για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Ο στόχος αυτός διαπερνά την προγραμματική διακήρυξη της ΛΑΕ και υποβάλλει διαμαρτυρίες, όπως ότι απ' τις δόσεις των νέων δανείων ούτε «σταγόνα δεν πέφτει στην πραγματική οικονομία». Αλλά και υπαγορεύει προτάσεις περί κατάργησης των μνημονίων, διακοπή πληρωμών του χρέους, άμεσο τερματισμό της λιτότητας, εν ολίγοις αλλαγών στο μείγμα διαχείρισης ώστε να επιτρέπει μεγαλύτερη στήριξη στην καπιταλιστική οικονομία. Όλα αυτά «πασπαλισμένα» με υποσχέσεις για στήριξη των αδύναμων, στήριξη μισθών, συντάξεων και κοινωνικών δαπανών. Πρόκειται για τις ίδιες προτάσεις που διακήρυττε ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά έλιωσαν σαν «κεράκι» στο «καμίνι» της ΕΕ όπου χαλκεύονται οι κατευθύνσεις της φιλομονοπωλιακής της στρατηγικής. 

 

Σ' αυτό το «καμίνι» η ΛΑΕ διακηρύττει την πρόθεσή της να παραμείνει και μόνο εάν το ζήτημα της αποχώρησης «τεθεί εκ των πραγμάτων» να το θέσει σε δημοψήφισμα. Ακόμα και για την «ανάκτηση της νομισματικής κυριαρχίας και καθιέρωση εθνικού νομίσματος», διευκρινίζει ότι «δεν αποτελούν αυτοσκοπό», ούτε ιδεολογική εμμονή, αλλά «αναγκαία εργαλεία» για τις αλλαγές που επιδιώκει, με κυρίαρχη την ανασυγκρότηση της καπιταλιστικής οικονομίας. «Η καθιέρωση εθνικού νομίσματος ... είναι μια επιλογή που μπορεί να βάλει τη χώρα σε μια νέα, αναπτυξιακή τροχιά», υποστηρίζει η διακήρυξη και εξηγεί ότι το εθνικό νόμισμα «θα προσφέρει την αναγκαία ρευστότητα στην οικονομία, χωρίς τους επαχθείς όρους των δανειακών συμβάσεων, θα βοηθήσει στην ενίσχυση των εξαγωγών...». Τι θα κερδίσει ο λαός; Ισχυρίζονται ότι το εθνικό νόμισμα «θα ευνοήσει τη δημιουργία θέσεων εργασίας». Αν και κρύβουν ότι αυτές θα είναι με τους όρους που έχουν ήδη διαμορφωθεί στην αγορά εργασίας, ομολογούν ότι για να συμβεί κάτι τέτοιο θα πρέπει να υπάρξει ένα πρόγραμμα δημόσιων επενδύσεων, αναπτυξιακών πρωτοβουλιών κ.λπ.. Δηλαδή, θέσεις εργασίας κακοπληρωμένες, με ημερομηνία λήξεως κι αυτές με τις «πλάτες» του κρατικού κορβανά.

 

Απευθυνόμενη στην αστική τάξη, η ΛΑΕ εξηγεί ακόμα ότι η έξοδος απ' το ευρώ «δεν σημαίνει διεθνή πολιτική απομόνωση» αλλά δυνατότητα να υπάρξουν νέες κολεγιές και έξω απ' το «ευρωατλαντικό οικόπεδο», ονομάζοντας π.χ. τις BRICS. 

 

Η προσπάθεια να θολώσουν τα νερά γύρω απ' τον πυρήνα της πολιτικής τους πρότασης και του ότι υπηρετεί συμφέροντα ξένα προς αυτά του λαού, οδηγεί σε αναπαραγωγή θέσεων περί κοινωνικής οικονομίας και ευφυολογημάτων περί «μετάβασης από μια ανάπτυξη που εξυπηρετεί τους σφετεριστές της εργασίας και της φύσης σε μια ανάπτυξη που θα έχει στο κέντρο της την τεχνολογική ανανέωση, την καινοτομία, τη σύγχρονη οργάνωση και κυρίως, τους παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου». Για το ποιος θα έχει στα χέρια του τα μέσα παραγωγής, ούτε λόγος απ' τους «ριζοσπάστες» της ΛΑΕ, που έφτασαν, προς άγραν ψήφων, να συγκρίνονται με το ΕΑΜ και την Κυβέρνηση του Βουνού.