Προεκλογικές τακτικές και επιχειρήματα - 1.ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ

Με καθυστέρηση μπαίνω και εγώ στην διαδικτυακή προεκλογική μάχη και είπα να ξεκινήσω από τα κύρια επιχειρήματα των αστικών κομμάτων, έτσι όπως τα έχω καταγράψει απο τις πρώτες προεκλογικές ημέρες. Ξεκινώ από την απερχόμενη κυβέρνηση και την κοινή γραμμή ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Αααα papaya ... έλα δω ψηφοφόρε μου ...

α) Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, η πρώτη φορά αριστερά κατα τους ίδιους, δεν μπορεί να αποτελέσει παρένθεση και να επιστρέψουν αυτοί που κυβερνούσαν επι 40 χρόνια.

Επιχείρημα που θυμίζει λίγο έως πολύ, την προεκλογική καμπάνια της Νέας Δημοκρατίας του 2004, η οποία με εξαίρεση την "ασταθή" για τα αστικά δεδομένα τριετία του Μητσοτάκη, ουσιαστικά είχε να κυβερνήσει από το 1980. Στην ουσία αποτελεί ένα επιχείρημα το οποίο δεν λέει τίποτα απολύτως, ειδικά απο την στιγμή που διατρέχεις φανερά πλέον τις ίδιες ακριβώς πολιτικές ράγες με τους προηγούμενους. Και γράφω φανερά επειδή μπορεί σε εμάς τους κομμουνιστές να ήταν γνωστό εδώ και δεκαετίες, αλλά στην πλειοψηφία του ελληνικού λαού που έχει γεμίσει από πεφτοσυννεφάκηδες, αποκαλύφθηκε μετά την υπογραφή και του τρίτου μνημονίου.

Στον ίδιο καπιταλιστικό τρόπο ανάπτυξης πιστεύουν και οι νυν και οι πρώην κυβερνώντες, στην ίδια Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ίδιο ΝΑΤΟ ορκίζονται πίστη και αφοσίωση, το ίδιο Μάαστριχτ υπέγραψαν, στις ίδιες αιτίες εντοπίζουν το πρόβλημα της κρίσης, τις ίδιες μνημονιακές λύσεις προτείνουν και ως κυβερνητικά προγράμματα. Και εν τέλει για να μην πολυλογώ,  την ίδια κοινωνική τάξη εξυπηρετούν, διαφορετικά τμήματά της ο καθένας, αλλά την ίδια τάξη στο σύνολο της.

Οπότε, που είναι το νέο, το φρέσκο, το διαφορετικό και προπαντώς, το αριστερό ... ? 

Και  πόση σημασία μπορεί να έχει η αντίθεση που προσπαθείτε να ανυψώσετε περι του νέου και του παλιού, όταν με ακριβώς το ίδιο επιχείρημα αξιολογείτε ως νέο το Ποτάμι και τον Σταύρο Θεοδωράκη, τους ναζί της Χρυσής Αυγής και ποιός ξέρει πόσα ακόμα κόμματα από αυτά που θα ιδρυθούν τα επόμενα βασανιστικά χρόνια που μας περιμένουν ...   

Το πρόβλημα αυτού του επιχειρήματος όμως είναι κυρίως χρονικό, δηλαδή πως δεν βρισκόμαστε πια στον Γενάρη του 2015 ή ακόμα ακόμα και στον Ιούνη πριν την υπογραφή του μνημονίου. Ο κόσμος πήρε μια γεύση του νέου, είδε το τρέηλερ της πρώτης φοράς αριστερά, και έχει ήδη αρχίσει να βγάζει τα πολιτικά του συμπεράσματα για την νέα αστική ταινία που θα βγεί στις 20 Σεπτέμβρη. 

Εκτός βέβαια από τους ψηφοφόρους που δεν φορούσαν ζώνη, καθώς μόνο ο πρώτος νόμος του Νεύτωνα, ο νόμος της αδράνειας, βρίσκεται αυτήν την στιγμή στο πλευρό του ΣΥΡΙΖΑ. 

β) Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν αποτελείται απο απατεώνες και διεφθαρμένους, τα χέρια τους είναι καθαρά, σε αντίθεση προφανώς με τις προηγούμενες κυβερνήσεις και θα φέρουν την κάθαρση και στην χώρα.

Το συγκεκριμένο θα μπορούσε να αποτελέσει υποκατηγορία της προηγούμενης θέσης, αλλά το έβαλα ως δεύτερο σημείο καθώς ενσαρκώνει ένα επιχείρημα-παραμυθάκι που έχει χρησιμοποιηθεί αυτοτελές απο σχεδόν ΟΛΕΣ τις αστικές κυβερνήσεις που έχουν περάσει από την χώρα, από τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο μέχρι τους Αντώνη Σαμαρά και Αλέξη Τσίπρα. 

Κανένας τους, ποτέ και για οποιονδήποτε λόγο, ΔΕΝ έχει ασχοληθεί με τις γενεσιουργές αιτίες της διαφθοράς αλλά όλοι τους κυρήσσουν προεκλογικά τον πόλεμο στην διαπλοκή, στο διεφθαρμένο κράτος, στους αρχιερείς της διαπλοκής, τους κουμπάρους, τους "βαρόνους των μίντια" και τους "ολιγάρχες" ... η λίστα είναι ατελείωτη και πραγματικά εκτός απο τους τελειωμένους αναγνώστες του ομίλου "Αυριανή και τα μυαλά στην φριτέζα" (βάλε Kontra, Αυγή, Το Χωνί, Hot Doc, Κουτί της Πανδώρας, Redder κλπ) και τους φασίστες - δηλαδή κάπου στο 20% τους ελληνικού πληθυσμού - δεν μπορώ να αντιληφθώ σε ποιούς άλλους μπορεί να πιάσει ένα τέτοιου είδους επιχείρημα (?).

Η πραγματικότητα όμως είναι πως παρά τις διακυρήξεις, οι φυλακές δεν γέμισαν με διαπλεκόμενους. Εκτός απο έναν Άκη στον οποίο φόρτωσαν προσωπικά όλη την διαφθορά του ΠΑΣΟΚ, δεν υπήρξε ουδεμία κάθαρση ποτέ και είναι πλούσια η εμπειρία του ελληνικού λαού τα τελευταία 20 χρόνια, όπως είναι ιδιαίτερη και η εμπειρία και των τελευταίων 7 μηνών, ειδικά όσον αφορά τους τηλεοπτικούς σταθμούς τις 100 δόσεις και τις διαγραφές χρεών και προστίμων, τις Σκουριές και άλλα.

Βέβαια και αυτό το αφήγημα των καθαρών χεριών, έχει δεχθεί ισχυρά πλήγματα το τελευταίο διάστημα απο διάφορες γκρίζες υποθέσεις, όπως τα φορολογικά του - έχοντα αυτοκτονικές τάσεις - Μητρόπουλου, την off shore (που δεν είναι off shore επειδή είναι στην Κύπρο?) του Χαϊκάλη, της μάνας Βαλαβάνη που βλέπει το μέλλον, τους πελάτες του Κατρούγκαλου, οι διορισμοί διαφόρων ημετέρων, οι καταθέσεις στο εξωτερικό και πάει λέγοντας.

γ) Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ήταν αυτή που διαπραγματεύτηκε πρώτη φορά στα πλαίσια των μνημονίων, και μάλιστα ανάγκασε την ΕΕ και το ΔΝΤ να οπισθοχωρήσουν σε ορισμένα (μη) κομβικά ζητήματα, όπως ήταν τάχα μου η υποσημείωση για μια πιθανή εξέταση αναδιαπραγμάτευσης του δημοσίου χρέους κάποια στιγμή στο μέλλον. 

Μεγάλη νίκη του κινήματος λέμε. Αν και ειδικά την ιστορία της βιωσιμότητας του χρέους την λέμε "περσινά ξινά σταφύλια" στο χωριό μου. Και όποιος έχει το βίτσιο σαν και εμένα να διαβάζει τις ετήσιες και εξάμηνες εκθέσεις του ΔΝΤ μπορεί να καταλάβει πολύ ευκολα ότι (1) η πολιτική και οι απόψεις των στελεχών του ΔΝΤ δεν έχει αλλάξει ούτε εκατοστό τα τελευταία χρόνια (2) η διευθέτηση των δημοσίων χρεών μιας χώρας (είτε μιλάμε για αναπροσαρμογή της αποπληρωμής, είτε μιλάμε για κούρεμα, για διαγραφή κλπ) δεν έχει ουδεμία σχέση με την πίεση μιας κυβέρνησης ή του τμήματος της αστικής τάξης που την εκπροσωπεί, αλλά σχετίζεται αποκλειστικά με την βέλτιστη απόδοση των πληρωμών, την μεγιστοποίηση της κερδοφορίας των πιστωτών και την καθαρή και χωρίς μεταδοτικές ασθένειες λειτουργία του καπιταλισμού σε αυτήν την χώρα.

Γενικά όμως, για να μην μένουμε μόνο στην αρλούμπα της διευθέτησης του χρέους, οι "νίκες" του ΣΥΡΙΖΑ στα επίπεδα της διαπραγμάτευσης του μνημονίου φαίνεται να είναι το πιο ασθενές επιχείρημα αυτής της προεκλογικής περιόδου, καθώς ακόμα και η αριστερή καρικατούρα που ονομάζεται Μπαναώτης Λαφαζάνης, κερδίζει την παρτίδα σε αυτό το σετ ερωτήσεων. Εξάλλου, μετά από τέτοια μνημονιακή φάπα, μόνο οι συριζοχουλιγκάνοι μπορούν να δουν θετικά σημεία στην διαπραγμάτευση με την τρόικα, και με αυτούς ταξικοί μου αντίπαλοι του ΣΥΡΙΖΑ, δεν χρειάζονται καν επιχειρήματα ώστε να τους πείσετε να σας ψηφίσουν. Ένα απλό μπεεε, αρκεί.

δ) Η νέα κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, θα προσπαθήσει με αντίμετρα να μετριάσει την βαρβαρότητα του μνημονίου.

Με την πρώτη ματιά αυτό το επιχείρημα φαίνεται ως το πιο αστείο απο τα 4 και ίσως για μερικούς το πιο αποτυχημένο. Και πως να το δει δηλαδή κάποιος, όταν αυτός που ετοιμαζόταν να μετριάσει την βαρβαρότητα ενός καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, αυτός που σου υποσχόταν ότι θα εκπολίτιζε τους βαρβάρους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τώρα κατέληξε να σου υπόσχεται απλά μερικά τσιρότα για το βρωμόξυλο που θα φας.

Κι όμως, το παραπάνω επιχείρημα, απο μόνο του ή σε συνδυασμό με τα προηγούμενα, έχει και έναν δεύτερο στόχο εκτός απο το προφανή ψηφοθηρικό. Την αποδοχή εκ μέρους των πιο συντηρητικών τμημάτων των ψηφοφόρων του και των ΑΝΕΛ, της ιδέας πως όχι απλά η Ελλάδα είναι σφιχτά δεμένη στο άρμα της Ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όχι μόνο πως οι αστοί και τα μονοπώλια θα βρίσκονται για πάντα στην εξουσία, αλλά και πως αναγκαστικά θα βρισκόμαστε υπό την μόνιμη εποπτεία της ΕΕ, και θα εφαρμόζονται μνημόνια που θα ρίχνουν σε ετήσια βάση το επίπεδο της ζωής τους. Ακριβώς όπως η Νέα Δημοκρατία το 2011-12 "έπεισε" το μεγαλύτερο τμήμα των ψηφοφόρων της.

Και σε αυτην την περίπτωση, όταν δηλαδή αποδέχεσαι τα παραπάνω, και το μνημόνιο μετατρέπεται από πολιτική επιλογή επίλυσης της καπιταλιστικής κρίσης υπερ των μονοπωλίων, σε ένα φυσικό φαινόμενο το οποίο πρέπει να υποστούμε καθώς δεν έχουμε άλλη επιλογή, τότε ξαφνικά τα πρόσωπα της διαχείρισης ενός αντιλαϊκού μνημονίου, αποκτούν μια "απογοητευμένη σημασία".

"Αχ, μνημόνιο είναι, θα περάσει κάποια στιγμή, αλλά μέχρι τότε ποιός θες να το εφαρμόζει ? Εγώ ο καλός, ο νέος, ο αριστερός που θα θα διαπραγματεύομαι, ή ο άλλος, ο παλιός, ο σάπιος και διεφθαρμένος που πήγαινε στα τέσσερα ? "

Κάπως έτσι ...