Πάρε φόρα και έλα με την όπισθεν...

Μια σχετικά σύντομη παρατήρηση πρόκειται να παραθέσω εδώ:

Έχει να κάνει με το πως το τσάκισμα των αυταπατών του κόσμου τον οδηγεί στην συντηρητικοποίηση(τουλάχιστον προς το παρόν).

Είχαμε στην αρχή της κρίσης τους αγανακτισμένους

Καλλιεργήθηκε το όλοι μαζί χωρίς κόμματα χωρίς σωματεία, χωρίς ουσιαστικά οργάνωση(κίνημα πλατείας, κίνημα πατάτας, διαμαρτυρία της κατσαρόλας κ.α)...

Το πράγμα κράτησε μέχρι που  χάθηκε ο αρχικός ενθουσιασμός, αφού με την εμμονή στην έλλειψη οργάνωσης οι "αγανακτισμένοι" γρήγορα έγιναν σκορποχώρι. Όσοι έφυγαν από το Σύνταγμα και πήγαν σπίτια τους, το λησμόνισαν το ακομμάτιστο, και δεν παρέλειψαν να  ενταχθούν στους "εκλογικούς καταλόγους" Σύριζα, Χρυσής Αυγής. Βλέπετε μέλη και φίλοι των δύο αυτών κομμάτων, παριστάνοντας αρχικά τους ακομμάτιστους, όργωναν στις πλατείες και επηρρέαζαν τους παρευρισκόμενος υπέρ του ενός ή του άλλου κόμματος. Το κίνημα όχι μόνο δεν πήγε έστω ένα βήμα μπροστά αλλά κωλόκατσε κιόλας, και το τρεντ του όλοι μαζί βγαίνουμε και φωνάζουμε άναρθρα στο Σύνταγμα προσπαθώντας να πείσουμε το σύμπαν ότι το θέλουμε πολύ και το θέλουμε τώρα(την επιστροφή στο 2000), μετατράπηκε σε όλοι μαζί λουφάζουμε στις ποντικότρυπές μας και αναθέτουμε την δική μας υπόθεση στους "ειδικούς".

Αργότερα παίχτηκε το χαρτί "πρώτη φορά αριστερά" σε συνδυασμό με το χαρτί μνημόνιο αντιμνημόνιο, ένα "χέρι" που εκμεταλλεύθηκε ο Σύριζα και τελικά του έδωσε την πρωτιά το Γενάρη του 15. Η κυβέρνηση της αριστεράς, δεν κατέληξε και τόσο της αριστεράς τελικά, αφού αναγκάστηκε να συγκυβερνήσει με τον καραδεξιό καμένο, που όμως ήταν και αυτός αντιμνημονιακός οπότε εντάξει έβγαινε το σύμφωνο συμβίωσης(εδω κοτζάμ Βελουχιώτης και κοτζάμ Ζέρβας είχαν δράσεις από κοινού!).

Μετεκλογικά οι αντιμνημονιακοί που θα ξεμάλλιαζαν τα μνημόνια τρίχα τρίχα, έγιναν "κάτσε να το διαπραγματευθούμε ρε παιδιά" και όταν φάνηκε ότι το μνημόνιο έρχονταν με βήμα ταχύ έσπευσαν να φέρουν το δημοψήφισμα, ελπίζοντας ίσως ότι με νίκη του ναι θα μετέφεραν την ευθύνη της επιλογής τους τρίτου μνημονίου στον λαό. Όπως φάνηκε το όχι, που τελικά βγήκε από το δημοψήφισμα με ξηντακάτι, όχι μόνο δεν τους δέσμευσε στο ελάχιστο, αλλά θεώρησαν ότι πήραν και την έγκριση του ελληνικού λαού. Δηλαδή η λογική τους(του παραλόγου) πήγαινε κάπως έτσι:

- Σύριζανελλ: Θα κάνω δημοψήφισμα θα συνταχθείς μαζί μου; Αν ναι ψήφισε όχι.

- Ωραία, ψήφισες όχι, άρα αυτό σημαίνει ότι ήθελες να με ακολουθήσεις, ακολούθα με τώρα στο τρίτο μνημόνιο.

Περνάει το μνημόνιο πάμε μετά στις εκλογές του Σεπτέμβρη, ο ελληνικός λαός, αυτός του 60 τόσο % όχι, επιβραβεύει με την ψήφο του τις καθαρά μνημονιακές δυνάμεις(ή το ριξε στην αποχή, δηλαδή στην αδράνεια και στην παραίτηση, διότι δεν πρόκειται για μια ενεργή αποχή του τύπου "απαξιώνω το αστικό εκλογικό σύστημα αλλά είμαι κάθε μέρα στους δρόμους"). Είναι λες είχε αποφασίσει πλέον ότι το μνημόνιο είναι αναπόφευκτο και το μόνο που του μένει να επιλέξει είναι το ποιός θα το εφαρμόσει.

Συμπέρασμα:

Με κάθε αυταπάτη που έσπερναν στον ελληνικό λαό και εφόσον αυτός αποδεικνύονταν έφορο έδαφος για να ευδοκιμήσει αυτή η αυταπάτη, κάθε φορά που αυτή έσκαγε στα μούτρα του και η ελπίδα-σε μηχανική υποστήριξη- πέθαινε, αυτός απογοητεύονταν και οδηγούνταν σε ακόμη πιο συντηρητικές επιλογές. Με λίγα λόγια οι ψευτοεναλλακτικές που του προτείνονταν από το σύστημα, ήταν αναπόφευκτο να διαψευστούν, και κάθε φορά που αυτές διαψεύδονταν ο λαός όχι μόνο δεν αναζητούσε εξωσυστημικές εναλλακτικές(το γιατί δεν το έκανε είναι μια άλλη πολύ μεγάλη κουβέντα), αλλά υποχωρούσε προς τις περισσότερο συντηρητικές θέσεις.

Αυτά τα ολίγα

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)