Οι ΚΚΕδες της γειτονιάς...

Κάθε φορά που έχουμε εξόρμηση με το κόμμα στις λαϊκές, προεκλογική ή μη, ξετυλίγονται διάφορες μικρές αληθινές ιστορίες από την επαφή μας με τον κόσμο. Το κομματικό φυλλάδιο ή το φυλλάδιο του ΠΑΜΕ(το «υλικό») σου ανοίγει την πόρτα να πιάσεις τετ α τετ κουβέντα, με ανάλογο τρόπο που σου ανοίγει την πόρτα ένα χαριτωμένο σκυλάκι να πιάσεις κουβέντα με …χαριτωμένα κορίτσια.

Φυσικά οι περισσότεροι κοιτούν τη δουλειά τους και αρπάζουν στα γρήγορα το «υλικό» χωρίς καλά καλά να το κοιτάξουν, ενώ άλλοι σε αποφεύγουν και μόνο το σημάδι του σταυρού δεν σου κάνουν, κρατώντας και απόσταση ασφαλείας, για να ξορκίσουν το κακό πνεύμα ή πιο ορθά το «φάντασμα που πλανιέται πάνω από την Ευρώπη». Και τώρα που ανέφερα την Ευρώπη, βρε τι είναι αυτό το κακό με τους τουρίστες, οι 7 στους 10 εδώ στην Κρήτη που επισκέπτονται τις λαικές είναι ξένοι, με αποτέλεσμα να ψάχνεις με το μιρκοσκόπιο να βρείς τον Έλληνα για να του δώσεις το φυλλάδιο.  Και δεν είναι πως υπάρχει κάποιο πρόβλημα με τους ξένους, προλετάριοι όλων των λαών ενωθείτε και τα ρέστα, όμως το υλικό που μοιράζουμε είναι βλέπετε γραμμένο στα ελληνικά μόνο...



Αυτοί που έχουν όμως το περισσότερο ενδιαφέρον είναι όσοι ψάχνονται για να σου πιάσουν κουβέντα, και αυτή είναι κατά τη γνώμη μου και η ουσία της εξόρμησης, όχι απλά να πετάξεις στον άλλο ένα φυλλάδιο σαν και εκείνα που δίνουν οι πιτσαρίες και τα σουβλατζίδικα, αλλά να του πεις και δυο λογάκια…  Και είναι λογής λογής όλοι ετούτοι, υπάρχουν κάποιοι που απλά θέλουν να μιλήσουν και δεν έχουν διάθεση να σε ακούσουν, θέλουν απλά κάπου να τα πουν, να ξεσπάσουν, και υπό αυτήν την έννοια η εξόρμηση παίζει και το ρόλο της ψυχοθεραπείας. Υπάρχουν και εκείνοι που θέλουν να σε δασκαλέψουν «παιδί μου, όλοι ίδιοι είναι, ξέρω τους έχω μάθει τόσα χρόνια». Σαν να σου λένε δηλαδή, «σταμάτα να ασχολείσαι, άδικα τρέχεις» κατά πάσα πιθανότητα βέβαια οι άνθρωποι αυτοί που συμπεριφέρονται σαν να έχουν φάει την πολιτική με το κουτάλι, τόσα χρόνια ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ ΝΔ, αλλά αυτό ας μην το σχολιάσουμε στην παρούσα φάση.

Υπάρχουν εκείνοι που θέλουν να σε προσβάλουν, υπάρχουν οι ενωτικοί «μα γιατί δεν πάτε όλοι μαζί;», οι φασίστες, οι έχοντες άπειρες ακολουθίες ερωτήσεων που αφού τους απαντάς τη μια περνάνε αμέσως στην επόμενη και δεν δείχνουν να ικανοποιούνται με τίποτα. Υπάρχουν βέβαια και οι «συντρόφοι» που υψώνουν τη γροθιά και περήφανα σου λένε «κι εγώ δικός σας είμαι!». Υπάρχουν υπάρχουν, οι πάντες υπάρχουν, και εσύ κάθε φορά εκεί μέσα στην αναμπουμπούλα, μαζί με δυο τρεις άλλους συντρόφους, προσπαθείτε να είστε όσο το δυνατόν πιο πειστικοί, να δίνετε τις πιο καλές απαντήσεις, να φωνάξετε πιο δυνατά από εκείνον που γκαρίζει ώστε να ακουστείτε, όχι για να ξεγελάσετε τον κόσμο και να του αποσπάσετε την ψήφο, αλλά για να «ενώσετε τον κόσμο» που λέει και το ποίημα!

Και από τις πολλές φορές που σας βλέπουν σας έχουν μάθει, ιδιαίτερα οι μικροπωλητές, και σας χαιρετάνε, και σας «τσιγκλάνε» και που και πού σας δίνουν και κανένα φρουτάκι(προς βρώση στο χέρι, όχι να στο πετάξουν με φόρα στη μάπα, αυτά συμβαίνουν με τα άλλα κόμματα, όχι με το ΚΚΕ). Έχει επίσης ενδιαφέρον το γεγονός, ότι, άμα βγεις «παγανιά» στις λαϊκές αγορές μαζί με κάποιον από τους υποψηφίους του κόμματος, ή κάποιον σύντροφο που να έχει διατελέσει δημοτικός σύμβουλος και να είναι γενικά αναγνωρίσιμος, η αντιμετώπιση από τον κόσμο είναι τελείως διαφορετική, πιο θετική. Θες ότι εκφράζει μια επισημότητα, θες ότι τον γλείφουν κιόλας ελπίζοντας ότι μπορεί να τους φανεί χρήσιμος στο μέλλον, θες ότι κάποιο άτομο με «κύρος» στην κοινότητα, κάποιος παράγοντας, θεωρούν ότι τους κάνει μεγάλη χάρη που τους χαιρετά δια χειραψίας(αν και συνήθως οι δικοί μας στελεχάρες είναι απλοί και καθημερινοί άνθρωποι), θες όλα αυτά μαζί, πάντως περισσότερη αποδοχή και λιγότερη μουρμούρα μια φορά την έχεις.

Φυσικά υπάρχουν και οι σκοτεινές εξαιρέσεις, όπως εκείνος που στη προ-προηγούμενη εξόρμηση είπε μέσα από τα δόντια του «παλιοκομμούνια» νομίζοντας ότι δεν θα τον ακούγαμε, αλλά εγώ για κακή του τύχη τον άκουσα και τον τραμπούκισα, ελαφρώς όχι βαρέως. Ή κάτι «κοκόνες» με μοντέρνα τατου, εκεί γύρω στα 30, μορφονιές, που πέτυχα την άλλη φορά και μου είπαν όλο στόμφο «εμείς θα κάνουμε αποχή δεν θέλουμε το φυλλάδιο σου». Και όταν τους απάντησα, «απογοητευθήκατε από τις επιλογές σας ε; Κάντε μια φορά και τη σωστή επιλογή», μου αποκρίθηκαν όλο αγένεια «άντε πολλά μας είπες άσε μας και πάνε παρακάτω…». Και είχαν προχωρήσει αρκετά μπροστά οι άλλοι σύντροφοι διαφορετικά θα καθόμουνα να τους αναλύσω λίγο τη μαλακία τους, σάμπως όμως θα πιάνανε τόπο τα λόγια μου;

Και πέφτεις πάνω και σε λογής λογής γραφικούς, όπως τον λούμπεν συνταξιούχο που φορά ρούχα μισολειωμένα που ψήφισε Σύριζα και σε διαβεβαιώνει ότι θα ξαναψηφίσει, και όταν τον ρωτάς, «μα καλά δεν σε πειράζει που έχουν βάλει χέρι στις συντάξεις;» σου απαντά «χαλάλι τους!». Ή κάποιον άλλο που υποστηρίζε προχθές ότι όλοι οι Έλληνες είμαστε πλούσιοι και ότι γίναμε πλούσιοι επειδή έχουμε ευρώ… και αναρωτιέσαι μήπως εσύ και η οικογένεια σου και οι φίλοι σου ζείτε σε κάποιο διαφορετικό σύμπαν, μια πιο μίζερη εκδοχή εκείνου μέσα στο οποίο ζει αυτός!;

Και όλη αυτή η επαφή με τον κόσμο δεν ζυμώνει μόνο τους άλλους, σε ζυμώνει και εσένα, γιατί αποτελεί σχολείο, είναι σαν το στηθοσκόπιο που βάζει ο γιατρός στο στήθος του ασθενούς και αφουγκράζεται, και όσο πιο πολλές καρδιές έχει ακούσει τόσο πιο καλός γιατρός γίνεται. Και δεν πρέπει να το βλέπουμε σαν να είμαστε εμείς οι «εκλεκτοί» και οι άλλοι η «πλέμπα», καθώς μας βαραίνουν τα ίδια βάρη(καλά όλων εκτός από εκείνον που έγινε πλούσιος με το ευρώ). Και αν για κάποιον λόγο εμείς μοιάζει πως πήραμε ένα δρόμο πιο συνεπή πιο φρόνιμο, αυτός ο δρόμος δεν προχωρά παραπέρα από όσο μπορούμε να τον ανοίξουμε, και για κάθε βήμα πρέπει να ιδρώσουμε, και δεν θα αντέξουμε αν είμαστε μια χούφτα μόνο, γιατί πρέπει να διασχίσουμε γρανιτένια βουνά, χαράδρες και ποτάμια. Κι όσο μας χρειάζονται τόσο τους χρειαζόμαστε, κι αν είδαμε από τη μια ή από την άλλη συγκυρία πρωτύτερα από τους άλλους την πορεία που πρέπει να ανοιχθεί, πρέπει να γίνουμε εμείς η συγκυρία για να την δούνε τόσοι κι άλλοι τόσοι και δέκα φορές τόσοι μετά από εμάς! Κι είναι κι αν είναι δύσκολο  αυτό, γιατί εκεί που εσύ του λες του άλλου «έρχεται θύελα», ο πολιτικάντης του λέει «η ελπίδα έρχεται», και μαντέψτε ποιό απ' τα δυο πουλάει καλύτερα...Κι ύστερα όταν έρχεται η θύελα, αντί να τρέχει να μαζέψει τα ασυμάζευτα εκείνος που πουλούσε ψεύτικη ελπίδα κι έσπερνε θύελες, τρέχεις πάλι να τα μαζέψεις εσύ, που προειδοποιούσες τον κόσμο  ότι η ελπίδα δεν ξαπλώνει δίπλα σου στον καναπέ,  και γινόσουνα κακός και δύστροπος... όμως ας την αφήσουμε αυτήν την κουβέντα για μια άλλη φορά.



Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)



Υγ: Δουλεύω αύριο και έτσι εκλογικός αντιπρόσωπος δεν θα πάω από το πρωί αλλά το απόγευμα, για αυτό με βλέπετε και το ξενυχτάω:P