Τα ελληνικά γεράκια

Του 

Μακη Παπαδοπουλου

Τα υποκριτικά δάκρυα των αστικών Μέσων Ενημέρωσης, για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την υποτιθέμενη χρήση χημικών όπλων απ' την κυβέρνηση της Συρίας, έδωσαν γρήγορα τη θέση τους σε πιο σοβαρές και ουσιαστικές αναλύσεις. Κοινός τόπος η διαπίστωση της ευκαιρίας για την Ελλάδα να συνδιαμορφώσει την επόμενη μέρα στην περιοχή με την ενεργό εμπλοκή της στην κλιμάκωση της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη Συρία. Πανομοιότυπες ήταν και οι εκτιμήσεις, σχετικά με τον κίνδυνο να χάσει η χώρα το τρένο αν παραμείνει αμέτοχη, ως ουδέτερος παρατηρητής.

Οι πιο τολμηροί δε δίστασαν να ειρωνευτούν, μέσα απ' τις στήλες της «Καθημερινής», ορισμένους παλιότερους αστούς υπουργούς που συνιστούσαν στις διεθνείς αποστολές «προσοχή μην τρακάρει κανένα τζιπ και τραυματιστεί κανένας φαντάρος». Για να μας εξηγήσουν με θράσος στη συνέχεια ότι το σοβαρό γεωπολιτικό παιχνίδι περιλαμβάνει και ζημιές που πονάνε.

Για όσους δυσκολεύονται να αποδεχθούν ότι οι νεκροί, οι τραυματίες, οι πρόσφυγες σε έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο αποτελούν το αναγκαίο λίπασμα για την αναβάθμιση της θέσης της εγχώριας αστικής τάξης στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, υπάρχει και η βολική επίκληση των διεθνών υποχρεώσεων της χώρας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ.

Το μοναδικό κίνητρο της αστικής τάξης

Η αλήθεια είναι ότι η αστική τάξη της Ελλάδας αντιμετωπίζει την ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία ως πραγματική ευκαιρία, για να αναβαθμίσει τη θέση της στην ευρύτερη περιοχή. Οπως εκτιμήσαμε και στο 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ, η θέση της Ελλάδας στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου εξασθένισε συγκριτικά με τη θέση της Τουρκίας και του Ισραήλ, μετά την εκδήλωση της βαθιάς κρίσης υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου. Στις σημερινές συνθήκες, η άρχουσα τάξη δε σύρεται παθητικά απ' τις απαιτήσεις των ΗΠΑ, αλλά αντίθετα επιδιώκει ενεργό ρόλο στο σκηνικό του ιμπεριαλιστικού πολέμου με σαφείς στόχους:

(α) Να αναδείξει στην πράξη τη σημασία της γεωστρατηγικής θέσης της Ελλάδας στην υλοποίηση των ιμπεριαλιστικών σχεδίων στην Ανατολική Μεσόγειο και τη δυνατότητα πολύμορφης συμβολής της, για την επιτυχή έκβασή τους. Γι' αυτό, δεν περιορίζεται στις διευκολύνσεις που ήδη παρέχει η βάση της Σούδας και η συνολική υποδομή του ΝΑΤΟ στην Ελλάδα. Αυτοπροβάλλεται ως προπύργιο σταθερότητας στην περιοχή και αυτοπροτείνεται ως αξιόπιστος συνομιλητή - διαπραγματευτής. Επενδύει, επίσης, στην υλοποίηση του Οδικού Χάρτη, της νέας αναβαθμισμένης στρατιωτικής «αμυντικής» συνεργασίας με τις ΗΠΑ.

(β) Να αναβαθμίσει τη σημασία της συγκρότησης του άξονα στρατηγικής συνεργασίας Ισραήλ - Ελλάδας - Κύπρου με αιχμή τη θαλάσσια οδό μεταφοράς Ενέργειας προς την ΕΕ. Μια πιθανή ευρύτερη και παρατεταμένη αποσταθεροποίηση στην περιοχή αναβαθμίζει για τα ιμπεριαλιστικά σχέδια τη σημασία του Μνημονίου Κατανόησης που υπέγραψαν τον Αύγουστο οι κυβερνήσεις Ισραήλ, Ελλάδας και Κύπρου, ιδιαιτέρα στο σκέλος της ενεργειακής συνεργασίας. Ηδη, έχουν χαρακτηριστεί απ' την ΕΕ ως «Ευρωπαϊκά Εργα Κοινού Ενδιαφέροντος» το προτεινόμενο σχέδιο αγωγού φυσικού αερίου που συνδέει Κύπρο - Κρήτη - ηπειρωτική Ελλάδα (EASTMEDPIPELINE) καθώς και το προτεινόμενο καλώδιο μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας που θα ξεκινά απ' το Ισραήλ και θα ακολουθεί παρόμοια διαδρομή (Euro Asia Interconnector). Παράλληλα, εξετάζεται και η λύση της δημιουργίας σταθμών υγροποιημένου φυσικού αερίου LNG και η μεταφορά του με πλοία προς την ΕΕ. Η δυνατότητα κάλυψης σημαντικού ποσοστού της ενεργειακής ζήτησης της ΕΕ για τα επόμενα 30 χρόνια, απ' τα πλούσια θαλάσσια κοιτάσματα υδρογονανθράκων των τριών χωρών, αποτελεί τη βάση συγκρότησης αυτού του υπό διαμόρφωση ιμπεριαλιστικού άξονα, ο οποίος επεκτείνεται απ' τη στρατιωτική συνεργασία μέχρι και τη διαχείριση των υδάτινων πόρων.

(γ) Να ενισχύσει τη θέση της στο πλαίσιο των αντιφατικών σχέσεων ανταγωνισμού και συνεργασίας με την Τουρκία, ιδιαίτερα στο σκέλος της οριοθέτησης κυριαρχικών δικαιωμάτων - ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο. Η Τουρκία παίζει ήδη έναν απ' τους πρωταγωνιστικούς ρόλους στην εσωτερική και εξωτερική κλιμάκωση της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη Συρία. Στηρίζει και αξιοποιεί τα ατλαντικά σχέδια, προωθώντας όμως τη δική της «ατζέντα», σύμφωνα με τη γεωστρατηγική του νεο-οθωμανισμού, η οποία στοχεύει να επεκτείνει τη δράση των τουρκικών μονοπωλιακών ομίλων στην ευρύτερη περιοχή. Σε σειρά κρίσιμων ζητημάτων, όπως η επόμενη μέρα στη διακυβέρνηση της Αιγύπτου μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα, ή το παλαιστινιακό πρόβλημα βρίσκεται σε διαπάλη με άλλες σημαντικές περιφερειακές δυνάμεις της ατλαντικής ομπρέλας, όπως η Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ. Συμπλέει περισσότερο στην παρούσα φάση με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους της Αιγύπτου και του Κατάρ. Οι ΗΠΑ, λαμβάνοντας υπόψη αυτές τις αντιφατικές σχέσεις ούτε θέλουν ούτε μπορούν να στηριχθούν μονομερώς στην Τουρκία για την υλοποίηση του σχεδιασμού τους. Εχουν, επίσης, διαφορές με την Τουρκία στην αντιμετώπιση του κουρδικού ζητήματος.

Η ελληνική αστική πολιτική επιχειρεί να αξιοποιήσει στο βαθμό του δυνατού αυτές τις αντιθέσεις και αντιφάσεις. Η αναμενόμενη επίσκεψη του Βενιζέλου στην Αίγυπτο μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα. Ενα σημαντικό επίδικο της επίσκεψης αφορά στα βήματα οριοθέτησης της ΑΟΖ μεταξύ Αιγύπτου - Ελλάδας - Κύπρου, που έχει άμεση επίδραση στην αντίστοιχη διαπραγμάτευση με την Τουρκία.

Σ' αυτό το πλαίσιο, η ελληνική άρχουσα τάξη επιχειρεί, επίσης, να αξιοποιήσει το σχεδιασμό της ΕΕ για τη «γαλάζια ανάπτυξη» στη Μεσόγειο και το ιδιαίτερο ενδιαφέρον της Γαλλίας για συμμετοχή στη συνεκμετάλλευσης των ελληνικών θαλάσσιων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων.

Γενικότερα, η εγχώρια αστική τάξη είναι αποφασισμένη να συμμετάσχει με κάθε θυσία στην προώθηση των ατλαντικών ιμπεριαλιστικών σχεδίων για το νέο μοίρασμα και την αναδιάταξη στον έλεγχο αγορών και οικονομικών εδαφών της Ανατολικής Μεσογείου.

Σ' αυτήν την κατεύθυνση διακινδυνεύει μια νέα επιδείνωση των σχέσεών της με τη Ρωσία, μετά τις γνωστές εξελίξεις σχετικά με τη ΔΕΠΑ και την επιλογή πρόταξης του αγωγού ΤΑΡ έναντι του ρωσικού σχεδίου SouthStream.

Φυσικά, η κλιμάκωση της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη Συρία και του κινδύνου ενός γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου στην περιοχή έχει ορισμένες αρνητικές συνέπειες σε τμήματα του εγχώριου κεφαλαίου όπως ο τομέας του τουρισμού (ιδιαίτερα της κρουαζιέρας), η μεταποίηση και ιδιαίτερα η βιομηχανία τροφίμων, η αγροτική παραγωγή και ο τομέας μεταφορών που θα αντιμετωπίσουν άνοδο της τιμής των καυσίμων.

Το βάρος αυτών των απωλειών του κεφαλαίου θα μετακυλιθεί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στους εργαζόμενους των κλάδων και στο λαό.

Αναμέτρηση με τον πραγματικό αντίπαλο

Στην αντίπερα όχθη, ο κίνδυνος να πνιγεί στο αίμα ο λαός δεν περιορίζεται στη Συρία αλλά αγκαλιάζει όλους τους λαούς της περιοχής. Η κλιμάκωση της επέμβασης ανοίγει αντικειμενικά το δρόμο του γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου, μέσα από ένα ντόμινο αποσταθεροποίησης κρατών και συνόρων.

Στις πλάτες του λαού θα πέσουν όλα τα νέα βάρη απ' το νέο κύμα ακρίβειας μέχρι τη διαχείριση του νέου κύματος προσφύγων, καθώς και πιθανά αντίποινα στο ελληνικό έδαφος. Θα ενταθεί η επίθεση στο σύνολο των λαϊκών δικαιωμάτων.

Τώρα θα πρέπει να σημάνει συναγερμός, λαϊκός ξεσηκωμός για να μην υπάρξει κανενός είδους άμεση ή έμμεση εμπλοκή της Ελλάδας στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία.

Τώρα, πρέπει θα θρυμματισθεί το κλίμα εθνικής ομοψυχίας, ταξικής συνεργασίας και στράτευσης γύρω απ' τους αιματοβαμμένους στόχους της αστικής τάξης.

Τώρα, θα πρέπει να οργανωθεί η λαϊκή αντεπίθεση απέναντι στον πραγματικό αντίπαλο, την άρχουσα τάξη και τα ιμπεριαλιστικά κέντρα που τη στηρίζουν, τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.

Αυτό τον πραγματικό αντίπαλο συσκοτίζει ο ΣΥΡΙΖΑ και η «Αυγή».

Με γενικόλογες τοποθετήσεις ότι ο νέος πόλεμος «δεν διασφαλίζει τα στρατηγικά συμφέροντα της Ελλάδας», χωρίς διάκριση ανάμεσα στα ριζικά αντίθετα ταξικά συμφέροντα των μονοπωλίων και του λαού, της εργατικής τάξης. Με απόκρυψη του ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα του επερχόμενου πολέμου και με ευχολόγια για διάλυση του ΝΑΤΟ. Με προβολή ως φιλολαϊκής της περιβόητης «πολιτικής λύσης», της διεξαγωγής κοινοβουλευτικών εκλογών υπό την εποπτεία του διεθνούς παράγοντα, δηλαδή με την αιχμαλωσία του λαού πίσω απ' τους διάφορους εκπροσώπους των ανταγωνιζόμενων τμημάτων της αστικής τάξης και με αποδοχή των όρων της ιμπεριαλιστικής ειρήνης.

Με άσφαιρη βολική κριτική για «διπλή υποτέλεια» της κυβέρνησης σε ΗΠΑ και Γερμανία που αθωώνει τον ενεργό ρόλο της ελληνικής άρχουσας τάξης.

Με τις υποκλίσεις που προηγήθηκαν κατά την επίσκεψη Τσίπρα στις ΗΠΑ, με τις προσκλήσεις στο ινστιτούτο Brookings και τις εκκλήσεις στη διεθνή κοινότητα να προασπίσει τα δημοκρατικά δικαιώματα στη Συρία.

Τώρα πρέπει να βγουν συμπεράσματα για τον πραγματικό ρόλο που θα έπαιζε στις σημερινές συνθήκες μια «αντιμνημονιακή» κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ και συμμάχους τους Ανεξάρτητους Ελληνες και τη ΔΗΜΑΡ.

Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο. Ο λαός πρέπει και μπορεί να χαράξει τη δική του αυτοτελή πορεία, σε ρήξη με το κεφάλαιο και την εξουσία του, στην Ελλάδα και σε κάθε χώρα της περιοχής.

Πρέπει να ανασυνταχθεί σε κάθε χώρο εργασίας, κάθε κλάδο, κάθε λαϊκή συνοικία, απαιτώντας καμιά συμμετοχή της Ελλάδας, να φύγουν οι βάσεις, αποδέσμευση απ' το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων.