Από το Cogito Ergo Sum
Στις 9 Μαΐου 1936, με εντολή τού ίδιου του φασίστα Ιωάννη Μεταξά, η χωροφυλακή δολοφονεί στην Θεσσαλονίκη 11 απεργούς διαδηλωτές, σε μια προσπάθεια να καταπνίξει την διογκούμενη λαϊκή αγανάκτηση. Φυσικά, η "τυφλή" δικαιοσύνη δεν καταλόγισε ευθύνες για τις δολοφονίες παρά μόνο στους...απεργούς. Πριν περάσουν τρεις μήνες, ο φασισμός θα αλυσόδενε την χώρα και τεσσερεσήμισυ χρόνια αργότερα θα την παρέδινε αλυσοδεμένη στους ομοϊδεάτες του κατακτητές.
Το 1945, στην ελεύθερη πλέον Ελλάδα, αρχίζουν οι περίφημες "δίκες των δωσιλόγων". Στην "δίκη των μεγάλων" καταδικάζονται σε θάνατο οι τρεις κατοχικοί πρωθυπουργοί, χωρίς να εκτελεστεί κανείς (Τσολάκογλου και Ράλλης πέθαναν σχετικά σύντομα ενώ στον Λογοθετόπουλο απονεμήθηκε χάρη το 1951 και πέθανε ελεύθερος 10 χρόνια μετά). Στην "δίκη των μικρών", όπου προσήχθησαν ως κατηγορούμενοι κάμποσα από τα αποβράσματα που είχαν συνεργαστεί με τους κατακτητές, ελάχιστοι καταδικάστηκαν σε διάφορες ποινές. Οι περισσότεροι αφέθηκαν ελεύθεροι από την "τυφλή" δικαιοσύνη, λευκοί και άμωμοι σαν περιστεράκια. Λίγους μήνες αργότερα, σ' αυτά τα περιστεράκια στηρίχθηκε το αγγλοαμερικανόδουλο αστικό κράτος για να τσακίσει το λαϊκό κίνημα και να οδηγήσει τον τόπο σε εμφύλιο σπαραγμό. Κι αυτά τα περιστεράκια είναι που, στο όνομα μιας άρρωστης εθνικοφροσύνης, κατέσφαξαν χιλιάδες απλούς ανθρώπους.
Στις 30 Μαρτίου 1952, χαράματα Κυριακής, το φασιστικό παρακράτος ολοκληρώνει ένα ακόμη ειδεχθές έγκλημά του, εκτελώντας τον Νίκο Μπελογιάννη και τους τρεις συντρόφους του. Η εκτέλεση γίνεται στο άψε-σβήσε, προκειμένου οι φασίστες να προλάβουν την πιθανολογούμενη απονομή χάριτος. Τους τέσσερις είχε καταδικάσει σε θάνατο η "τυφλή" δικαιοσύνη μέσω μιας δίκης-παρωδίας, στην οποία πρωτεύοντα ρόλο έπαιξε ο μετέπειτα δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος ως έκτακτος στρατοδίκης. Οι φασίστες κάνουν πάρτυ παρ' ότι η χώρα κυβερνάται από την κεντρώα ΕΠΕΚ του Νικολάου Πλαστήρα. Λίγο αργότερα, η εξουσία περνάει -ελέω ΗΠΑ και Αγγλίας- στον στρατάρχη Παπάγο και εδραιώνεται το σκληρό κράτος τής δεξιάς.
Στις 22 Μαΐου 1963, πάλι στην Θεσσαλονίκη, οι φασίστες μεθοδεύουν το χτύπημα και οπλίζουν το χέρι τού αποβράσματος που δολοφόνησε τον βουλευτή τής αριστεράς και ανυποχώρητο μαχητή τής ειρήνης και της δημοκρατίας Γρηγόρη Λαμπράκη. Η "τυφλή" δικαιοσύνη δεν βλέπει κανέναν φασίστα πίσω από αυτή την δολοφονία και περιορίζεται στην καταδίκη των δυο εκτελεστικών οργάνων.
Η σιγουριά τής "ασυλίας" που νοιώθουν οι φασίστες, τους εκτραχύνει και τους αποθρασύνει. Στις 21 Ιουλίου 1965, φασιστικό χέρι αφαίρεσε την ζωή τού δημοκρατικού φοιτητή τής ΑΣΟΕΕ Σωτήρη Πέτρουλα κατά την διάρκεια πορείας διαμαρτυρίας. Η "τυφλή" δικαιοσύνη επενέβη για να διαλευκάνει το έγκλημα αλλά δεν κατάφερε να εντοπίσει ούτε έναν ένοχο, εκδίδοντας τελικά ένα κατάπτυστο πόρισμα: "θάνατος από ασφυξία λόγω δακρυγόνου". Ακριβώς 21 μήνες αργότερα, στις 21 Απριλίου 1967, ο φασισμός θα βύθιζε την χώρα στο σκοτάδι για περισσότερο από μια επταετία.
Εδώ και κάμποσα χρόνια, η γνωστή ναζιστοφασιστική συμμορία σκορπάει τον φόβο και τον τρόμο σε όσους δεν γουστάρει (μετανάστες, ομοφυλόφιλους, κομμουνιστές κλπ), δίχως το χέρι τής "τυφλής" δικαιοσύνης να έχει αγγίξει κάποιο από τα μέλη της ίσαμε σήμερα. Χτες, 17 Σεπτεμβρίου 2013, στο Κερατσίνι, ο 45χρονος χρυσαυγήτης Γεώργιος Ρουπακιάς δεν δίστασε να τραβήξει μαχαίρι και να σφάξει στεγνά τον 35χρονο μουσικό Παύλο Φύσσα. Το έγκλημα του Φύσσα ήταν ότι σιχαινόταν την Χρυσή Αυγή και τον φασισμό της ενώ χρησιμοποιούσε την μουσική και τα τραγούδια του για να υπηρετήσει τις αντιφασιστικές του ιδέες.
Φαίνεται ότι τα παραπάνω περιστατικά δεν μοιάζουν σε τίποτε μεταξύ τους αλλά έχουν έναν κοινό παρονομαστή: σε κάθε έγκλημα που διαπράττουν οι φασίστες και μένει ατιμώρητο, ακολουθεί ένα μεγαλύτερο έγκλημα. Θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει με ασφάλεια ότι, για τους φασίστες, το κάθε έγκλημα παίζει διερευνητικό ρόλο εν όψει ενός επόμενου εγκλήματος, μεγαλύτερου και σοβαρώτερου.
Κατά βάθος, η αστική "τυφλή" δικαιοσύνη είναι εκείνη που οπλίζει τα εγκληματικά φασιστικά χέρια με την ιδιότυπη ασυλία που τους προσφέρει. Αν προπηλακίσω έναν μετανάστη και δεν τιμωρηθώ, είναι αναμενόμενο ότι την επόμενη φορά θα τον σπάσω στο ξύλο. Αν ούτε τότε τιμωρηθώ, θα επιστρέψω για να του κάψω το μαγαζάκι. Μένοντας πάλι ατιμώρητος, είναι λογικό να πιστεύω ότι κανείς δεν θα με ενοχλήσει ακόμη κι αν τον σφάξω. Το πολύ-πολύ να βγει κάποιος Μπάμπης και να μιλήσει για έλλειψη σοβαρότητος...
Υστερόγραφο: Καθώς έγραφα πιο πάνω περί του "διερευνητικού ρόλου" των φασιστικών εγκλημάτων, θυμήθηκα τον στρατηγό Κονδύλη, ο οποίος επί σειρά ετών έκανε ό,τι μπορούσε για να κυβερνήσει την Ελλάδα (εννοείται ως δικτάτορας). Όταν τα κατάφερε, μετά από μια σειρά "διερευνητικών" ενεργειών, αναφώνησε το περίφημο: "Αν ήξερα πόσο εύκολο είναι να γίνεις κυβερνήτης τής Ελλάδας, θα το είχα κάνει από τότε που ήμουν λοχίας". Ο φουκαράς ο Κονδύλης έφαγε την ζωή του "διερευνώντας" και το μόνο που κατάφερε ήταν να γίνει δικτάτορας για 50 ημέρες.
Στις 9 Μαΐου 1936, με εντολή τού ίδιου του φασίστα Ιωάννη Μεταξά, η χωροφυλακή δολοφονεί στην Θεσσαλονίκη 11 απεργούς διαδηλωτές, σε μια προσπάθεια να καταπνίξει την διογκούμενη λαϊκή αγανάκτηση. Φυσικά, η "τυφλή" δικαιοσύνη δεν καταλόγισε ευθύνες για τις δολοφονίες παρά μόνο στους...απεργούς. Πριν περάσουν τρεις μήνες, ο φασισμός θα αλυσόδενε την χώρα και τεσσερεσήμισυ χρόνια αργότερα θα την παρέδινε αλυσοδεμένη στους ομοϊδεάτες του κατακτητές.
Το 1945, στην ελεύθερη πλέον Ελλάδα, αρχίζουν οι περίφημες "δίκες των δωσιλόγων". Στην "δίκη των μεγάλων" καταδικάζονται σε θάνατο οι τρεις κατοχικοί πρωθυπουργοί, χωρίς να εκτελεστεί κανείς (Τσολάκογλου και Ράλλης πέθαναν σχετικά σύντομα ενώ στον Λογοθετόπουλο απονεμήθηκε χάρη το 1951 και πέθανε ελεύθερος 10 χρόνια μετά). Στην "δίκη των μικρών", όπου προσήχθησαν ως κατηγορούμενοι κάμποσα από τα αποβράσματα που είχαν συνεργαστεί με τους κατακτητές, ελάχιστοι καταδικάστηκαν σε διάφορες ποινές. Οι περισσότεροι αφέθηκαν ελεύθεροι από την "τυφλή" δικαιοσύνη, λευκοί και άμωμοι σαν περιστεράκια. Λίγους μήνες αργότερα, σ' αυτά τα περιστεράκια στηρίχθηκε το αγγλοαμερικανόδουλο αστικό κράτος για να τσακίσει το λαϊκό κίνημα και να οδηγήσει τον τόπο σε εμφύλιο σπαραγμό. Κι αυτά τα περιστεράκια είναι που, στο όνομα μιας άρρωστης εθνικοφροσύνης, κατέσφαξαν χιλιάδες απλούς ανθρώπους.
Στις 30 Μαρτίου 1952, χαράματα Κυριακής, το φασιστικό παρακράτος ολοκληρώνει ένα ακόμη ειδεχθές έγκλημά του, εκτελώντας τον Νίκο Μπελογιάννη και τους τρεις συντρόφους του. Η εκτέλεση γίνεται στο άψε-σβήσε, προκειμένου οι φασίστες να προλάβουν την πιθανολογούμενη απονομή χάριτος. Τους τέσσερις είχε καταδικάσει σε θάνατο η "τυφλή" δικαιοσύνη μέσω μιας δίκης-παρωδίας, στην οποία πρωτεύοντα ρόλο έπαιξε ο μετέπειτα δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος ως έκτακτος στρατοδίκης. Οι φασίστες κάνουν πάρτυ παρ' ότι η χώρα κυβερνάται από την κεντρώα ΕΠΕΚ του Νικολάου Πλαστήρα. Λίγο αργότερα, η εξουσία περνάει -ελέω ΗΠΑ και Αγγλίας- στον στρατάρχη Παπάγο και εδραιώνεται το σκληρό κράτος τής δεξιάς.
Στις 22 Μαΐου 1963, πάλι στην Θεσσαλονίκη, οι φασίστες μεθοδεύουν το χτύπημα και οπλίζουν το χέρι τού αποβράσματος που δολοφόνησε τον βουλευτή τής αριστεράς και ανυποχώρητο μαχητή τής ειρήνης και της δημοκρατίας Γρηγόρη Λαμπράκη. Η "τυφλή" δικαιοσύνη δεν βλέπει κανέναν φασίστα πίσω από αυτή την δολοφονία και περιορίζεται στην καταδίκη των δυο εκτελεστικών οργάνων.
Η σιγουριά τής "ασυλίας" που νοιώθουν οι φασίστες, τους εκτραχύνει και τους αποθρασύνει. Στις 21 Ιουλίου 1965, φασιστικό χέρι αφαίρεσε την ζωή τού δημοκρατικού φοιτητή τής ΑΣΟΕΕ Σωτήρη Πέτρουλα κατά την διάρκεια πορείας διαμαρτυρίας. Η "τυφλή" δικαιοσύνη επενέβη για να διαλευκάνει το έγκλημα αλλά δεν κατάφερε να εντοπίσει ούτε έναν ένοχο, εκδίδοντας τελικά ένα κατάπτυστο πόρισμα: "θάνατος από ασφυξία λόγω δακρυγόνου". Ακριβώς 21 μήνες αργότερα, στις 21 Απριλίου 1967, ο φασισμός θα βύθιζε την χώρα στο σκοτάδι για περισσότερο από μια επταετία.
Εδώ και κάμποσα χρόνια, η γνωστή ναζιστοφασιστική συμμορία σκορπάει τον φόβο και τον τρόμο σε όσους δεν γουστάρει (μετανάστες, ομοφυλόφιλους, κομμουνιστές κλπ), δίχως το χέρι τής "τυφλής" δικαιοσύνης να έχει αγγίξει κάποιο από τα μέλη της ίσαμε σήμερα. Χτες, 17 Σεπτεμβρίου 2013, στο Κερατσίνι, ο 45χρονος χρυσαυγήτης Γεώργιος Ρουπακιάς δεν δίστασε να τραβήξει μαχαίρι και να σφάξει στεγνά τον 35χρονο μουσικό Παύλο Φύσσα. Το έγκλημα του Φύσσα ήταν ότι σιχαινόταν την Χρυσή Αυγή και τον φασισμό της ενώ χρησιμοποιούσε την μουσική και τα τραγούδια του για να υπηρετήσει τις αντιφασιστικές του ιδέες.
Φαίνεται ότι τα παραπάνω περιστατικά δεν μοιάζουν σε τίποτε μεταξύ τους αλλά έχουν έναν κοινό παρονομαστή: σε κάθε έγκλημα που διαπράττουν οι φασίστες και μένει ατιμώρητο, ακολουθεί ένα μεγαλύτερο έγκλημα. Θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει με ασφάλεια ότι, για τους φασίστες, το κάθε έγκλημα παίζει διερευνητικό ρόλο εν όψει ενός επόμενου εγκλήματος, μεγαλύτερου και σοβαρώτερου.
Κατά βάθος, η αστική "τυφλή" δικαιοσύνη είναι εκείνη που οπλίζει τα εγκληματικά φασιστικά χέρια με την ιδιότυπη ασυλία που τους προσφέρει. Αν προπηλακίσω έναν μετανάστη και δεν τιμωρηθώ, είναι αναμενόμενο ότι την επόμενη φορά θα τον σπάσω στο ξύλο. Αν ούτε τότε τιμωρηθώ, θα επιστρέψω για να του κάψω το μαγαζάκι. Μένοντας πάλι ατιμώρητος, είναι λογικό να πιστεύω ότι κανείς δεν θα με ενοχλήσει ακόμη κι αν τον σφάξω. Το πολύ-πολύ να βγει κάποιος Μπάμπης και να μιλήσει για έλλειψη σοβαρότητος...
Υστερόγραφο: Καθώς έγραφα πιο πάνω περί του "διερευνητικού ρόλου" των φασιστικών εγκλημάτων, θυμήθηκα τον στρατηγό Κονδύλη, ο οποίος επί σειρά ετών έκανε ό,τι μπορούσε για να κυβερνήσει την Ελλάδα (εννοείται ως δικτάτορας). Όταν τα κατάφερε, μετά από μια σειρά "διερευνητικών" ενεργειών, αναφώνησε το περίφημο: "Αν ήξερα πόσο εύκολο είναι να γίνεις κυβερνήτης τής Ελλάδας, θα το είχα κάνει από τότε που ήμουν λοχίας". Ο φουκαράς ο Κονδύλης έφαγε την ζωή του "διερευνώντας" και το μόνο που κατάφερε ήταν να γίνει δικτάτορας για 50 ημέρες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΚΑΝΟΝΕΣ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΥ
Είμαστε ανοιχτοί σε όλα τα σχόλια που προσπαθούν να προσθέσουν κάτι στην πολιτική συζήτηση.
Σχόλια :
Α) με υβριστικό περιεχόμενο ή εμφανώς ερειστική διάθεση
Β) εκτός θέματος ανάρτησης
Γ) με ασυνόδευτα link (spamming)
Δ) χωρίς τουλάχιστον ένα διακριτό ψευδώνυμο
Ε) που δεν σέβονται την ταυτότητα και τον ιδεολογικό προσανατολισμό του blog
ΘΑ ΔΙΑΓΡΑΦΟΝΤΑΙ.
Παρακαλείστε να γράφετε τα σχόλια σας στα Ελληνικά
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.