Για τον «ευρωσκεπτικισμό»

Το τελευταίο διάστημα, με αφορμή και ορισμένα γκάλοπ, καταγράφεται μια τάση αμφισβήτησης της ΕΕ στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες - μέλη. Το ξεθώριασμα της λυκοσυμμαχίας στα μάτια ολοένα και περισσότερων λαϊκών ανθρώπων, είναι θετική εξέλιξη, σπάει τη βιτρίνα που με προπαγάνδα έχτιζαν τα προηγούμενα χρόνια τα αστικά κόμματα και ταυτόχρονα κλονίζει αυταπάτες για το χαρακτήρα της ιμπεριαλιστικής Ενωσης. Από τα ελληνικά κόμματα, μόνο το ΚΚΕ έλεγε πάντα ότι η Ευρωένωση δεν είναι το «κοινό σπίτι» των λαών, αλλά μια ένωση των μονοπωλίων, που επιτίθεται ενιαία στα λαϊκά δικαιώματα για να ενισχύσει τις πολυεθνικές. Ολα τα άλλα κόμματα εκθείαζαν την ΕΕ, την παρουσίαζαν σαν μονόδρομο και κατηγορούσαν το ΚΚΕ ότι θέλει τη χώρα στην απομόνωση.

Κύρια στη διάρκεια της κρίσης, η εικόνα της ΕΕ κλονίστηκε. Το δυνάμωμα των ανταγωνισμών για τον επιμερισμό της ζημιάς από την ελεγχόμενη καταστροφή κεφαλαίου, το βάθεμα της ανισομετρίας στο εσωτερικό της, η συντριβή της προπαγάνδας για «αλληλεγγύη» μεταξύ των κρατών - μελών, ανέδειξαν πλευρές που παρέμεναν συγκαλυμμένες για τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού, χωρίς να σημαίνει ότι κατανοείται ολοκληρωμένα ο χαρακτήρας της ΕΕ σαν διακρατική Ενωση των μονοπωλίων. Για να μπορέσει όμως ο λαός να ξεφύγει από τη μιζέρια που του επιφυλάσσει η ενσωμάτωση της Ελλάδας στην ΕΕ, δεν αρκεί να είναι «ευρωσκεπτικιστής», όπως προσπαθούν να του προσάψουν οι αστικές δυνάμεις και ο ΣΥΡΙΖΑ. Πρέπει να αντιπαλέψει την ΕΕ στην καρδία της, που δεν είναι άλλη από την εξουσία των μονοπωλίων στη χώρα του.

Τον «ευρωσκεπτικισμό» τον καλλιεργούν ακόμα και μερίδες του κεφαλαίου, που θέλουν ο λαός να σηκώσει τις δικές τους, ξένες γι' αυτόν σημαίες. Μόλις πρόσφατα ο πρόεδρος των Ελλήνων βιομηχάνων καλούσε στη χάραξη «εθνικής πολιτικής» για την οικονομία, αφήνοντας ανοιχτό να οδηγηθεί η χώρα ακόμα και εκτός ευρώ. Σήμερα υπάρχουν στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρωζώνη μερίδες της πλουτοκρατίας που έχουν συμφέρον από την επιστροφή στα εθνικά νομίσματα. Τέτοιοι είναι στη χώρα μας οι εφοπλιστές, οι επιχειρηματίες του τουρισμού και άλλοι. Ακόμα και στη Γερμανία, την πλέον κερδισμένη από το ευρώ, εμφανίστηκε κόμμα που ζητάει επιστροφή στο μάρκο. Στη Μ. Βρετανία, η αστική τάξη, ή τμήμα της, σκέφτεται την έξοδο από την ΕΕ, ενώ και στην Κύπρο ακούγονται φωνές ενάντια στο ευρώ. Στη χώρα μας ο ΣΥΡΙΖΑ ψιθυρίζει «όχι στο ευρώ με κάθε θυσία», χωρίς όμως να αμφισβητεί τις στρατηγικές επιλογές της ντόπιας πλουτοκρατίας.

Είναι φανερό από τα παραπάνω ότι ο λεγόμενος «ευρωσκεπτικισμός» δε διαμορφώνει από μόνος του προϋποθέσεις για θετικά βήματα στη λαϊκή συνείδηση, αφού μπορεί εύκολα να ενσωματωθεί και να υποταχθεί στις επιδιώξεις μερίδων της πλουτοκρατίας για έξοδο μιας χώρας από την Ευρωζώνη, όχι όμως και από την ΕΕ, ή για έξοδο από την ΕΕ και την Ευρωζώνη, με ταυτόχρονη προσκόλληση σε ένα άλλο ιμπεριαλιστικό κέντρο. Η πάλη του λαού θα γίνεται πιο αποτελεσματική και θα ανοίγει δρόμους, όσο η αντίθεση στην ΕΕ - Ευρωζώνη αποκτά αντιμονοπωλιακά - αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά. Οσο η πάλη στο εθνικό πεδίο βάζει στην ημερήσια διάταξη την ανατροπή της αστικής εξουσίας, για αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία.

Γράφει ο Περικλής Κουρμούλης

Πηγή : Ριζοσπάστης