Για τη λίγκα των κομμουνιστών

Αναδημοσίευση απο το Σφυροδρέπανο

Μετά το ευγενικό συναίσθημα του έρωτα, που είναι ανίκητος και παροικεί στις καρδιές των μικρών κοριτσιών, πάμε και σε πιο ταπεινά ανθρώπινα ένστικτα, που είναι κι αυτά αήττητα, αλλά συνήθως παροικούν στις ψυχές μικρών αρσενικών χούλιγκαν και τα σφηνωμένα στα κάγκελα μυαλά μας. Πάμε, στο ρυθμό του ύμνου της ομάδας που υποστηρίζουν η λιάνα κι η αλέκα. Αβάντι μαέστρο.

Κόμμα μας μεγάλο, δεν υπάρχει άλλο
Δεν υπάρχει άλλο, πιο μπετόν αρμέ
Και χιλιάδες φίλοι, μόλις δουν παφίλη
Ζήτω λεν το κόμμα μας, το κουκουέ

Το κάπα-κάπα-ε, το κάπα-κάπα-ε
Κάπα-κάπα-ε, το κόμμα σου λαέ (2)
(Σφυρίγματα, σφυροκροτήματα, χαμός)

Σε έχουνε δοξάσει, γκλέτσος και βαλάση
Σύμμαχοι λαϊκοί, που έχει ο περισσός
Και χιλιάδες μέλη, μόλις δουν κανέλλη
Ζήτω λένε ο ορθόδοξος κομμουνισμός

Το κάπα-κάπα-ε, το κάπα-κάπα-ε
Κάπα-κάπα-ε, το κόμμα σου λαέ (2)

Το δεύτερο μισό μου βγήκε λίγο προβοκατόρικο, αλλά δε μου έβγαινε αλλιώς η ρίμα.

Η τελευταία κομεπ του 2010 περιέχει το άρθρο των μαρξ, ένγκελς για τη λίγκα των κομμουνιστών, τα πρώτα βήματα συγκρότησης, ύπαρξης και λειτουργίας (και στο λέτσοβο) κομμουνιστικής οργάνωσης.

Έκτοτε κύλησε μπόλικο νερό στο αυλάκι του σύντομου εικοστού αιώνα, που ήταν μια διελκυστίνδα σαν ντέρμπι ποδοσφαίρου. Αλλά την κρίσιμη στιγμή, αρχές 45’, στο τέλος του ημιχρόνου της ιστορίας η -τεχνική- ηγεσία, φάνηκε λίγη. Μόλις το 47’ έβαλε σύνθημα για σοσιαλιστική επανάσταση. Όμως μία μέρα πριν νωρίς, δύο χρόνια μετά αργά. Κι εβδομήντα –παρά κάτι- χρόνια μετά πολύ αργά.

Κι έκτοτε ο χρόνος κυλάει απελπιστικά αργά, με τις χαμένες ευκαιρίες να διαδέχονται η μία την άλλη. Εκείνη του 45’ όμως ήταν ανεπανάληπτη. Τετ α τετ, σε κενή εστία κι ο αντίπαλος εξουδετερωμένος. Αλλά εμείς παίξαμε φερ πλέι και βγάλαμε τη μπάλα στην κερκίδα. Σκοντάψαμε, πέσαμε, σηκωθήκαμε, περιμέναμε να σηκωθεί κι αυτός, για να τον ξαναρίξουμε. Ό,τι κάνει περίπου κάθε επανάσταση που ψάχνει το δρόμο της.
Κι ήρθε το τέλος της ιστορίας κι οι διπλές ανατροπές το 89-91. Σαν τα δυο εγκεφαλικά του λένιν. Και σαν τα γκολ της μάντσεστερ, στον τελικό με τη μπάγερν. Κι εμείς στον ρόλο του κουφού(ρ) να κλαίμε σα μικρά παιδιά και να ψάχνουμε να βρούμε τι έγινε.

Τώρα παίζουμε παθητικά, κατενάτσιο με λαϊκές αντεπιθέσεις, να σώσουμε οτιδήποτε κι αν σώζεται. Παζαρεύουμε από θέσεις άμυνας πόσα θα χάσουμε, χωρίς επιθετικό σχέδιο και σοβαρές πιθανότητες νίκης. Γκολ αυτοί, λαϊκή εξουσία εμείς. Σέντρα και διαλεκτικός κεντρισμός. Μην χάσουμε τη μάχη του κέντρου από δεξιούς κι αριστερούς οπορτουνιστές που συγκλίνουν στο συντονισμό των πρωτοβάθμιων.

Στη σύγχρονη εποχή, του τσάμπιονς λιγκ και της σούπερ λίγκας, το κείμενο των κλασικών χρειάζεται επικαιροποίηση. Προβάλλει η ανάγκη για μια διεθνή λίγκα των κομμουνιστών, ως αντίπαλο δέος στο τσάμπιονς λιγκ. Πριν την έναρξη των ταξικών αγώνων, αντί για σεντόνι, θα κουνάμε κόκκινα λάβαρα και πανό, ενώ στα μεγάφωνα θα παίζει ο ύμνος της διεθνούς.

Παράλληλα, πρέπει να δούμε και τις καινούριες γκρουπες δυναμικότητας.
Η καλύτερη μπάλα παίζεται παραδοσιακά στη λατινική αμερική που είναι ο φαντεζί αδύναμος κρίκος. Αλλά εδώ μας προβάλλονται ανώδυνα πρότυπα, σαν τον λούλα, το πόρτο αλέγκρε. Ή τον σοσιαλισμό του 21ου αιώνα, το ελικόπτερο και την αναδιαπραγμάτευση στην αργεντινή. Ενώ οι σνομπ βρετανοί, λένε ότι ανακάλυψαν πρώτοι απ’ όλους το σοσιαλισμό, με τους λουδίτες και τα τρέιντ γιούνιονς. Αλλά ξεπεράστηκαν από τις εξελίξεις κι έγιναν ουραγοί του κινήματος.

Πρώτο γκρουπ δυναμικότητας στον ελληνικό χώρο είναι το κουκουέ, που είναι ένα γκρουπ μόνο του, γιατί δε θέλει να βρεθεί στο ίδιο γκρουπ μαζί με άλλες ομαδούλες. Οι (προ)αιώνιοι αντίπαλοί του το κατηγορούν για σεχταρισμό κι άρνηση της κοινής δράσης.

Από κοντά κι ο συνασπισμός, μια κοινοπολιτεία της αριστεράς, χωρίς τις βαλτικές δημοκρατίες του κουβέλη, που ήταν παλαιόθεν αντιδραστικές κι αποσχίστηκαν. Ο σύριζα κατάφερε να γίνει η δεύτερη υπερδύναμη του χώρου –ακόμα και πρώτη σε κάποιες δημοσκοπήσεις- αλλά τελικά κατέρρευσε υπό το βάρος των ίδιων του των αντιφάσεων και τείνει να διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη, με την περεστρόικα του τσίπρα.

Στην επόμενη γκρούπα δυναμικότητας είναι οι φυλές της ανταρσύα, που ενώθηκαν στα πρότυπα της σούπερ λίγκας και της κομμουνιστικής λίγκας του μπεζανσνό στη γαλλία, που τελικά ρεφόρμισε και μετονομάστηκε σε αντικαπιταλιστικό κόμμα. Είναι μια ένωση συμφερόντων που ίσως διαλυθεί στο πρώτο πέναλτι, την πρώτη παρέκκλιση και το πρώτο στραβό σφύριγμα για την εσχάτη των ποινών. Αλλά δεν είναι αυτός τρόπος να λύνουμε τις διαφορές μας σύντροφοι. Αυτά τα κάνουν οι σταλινικοί.
Παρόλα αυτά μένουν ενωμένοι, για να γλιτώσουν τον υποβιβασμό και να έχουν ελπίδες να ανέβουν κάποτε κατηγορία, όπως έδειξαν οι τελευταίες εκλογές. Το θέμα όμως είναι τι σκοπό σφυρίζουν και ποιος έχει τη σφυρίχτρα. Κι από αυτή την άποψη το σεκ έχει την ιδεολογική ηγεμονία κι ένα σημαντικό πλεονέκτημα.

Μετά είναι το μου-λου κίνημα, που είναι κάτι σαν την βρετανία. Παρακμασμένη δύναμη, περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις, που απέχει τα τελευταία χρόνια από τις εκλογικές οργανώσεις, ίσως γιατί τιμωρήθηκε αναδρομικά για τα αιματηρά γεγονότα του χέιζελ και της τασκένδης.

Ο χουλιγκανισμός και τα μπάχαλα στις πορείες είναι ίσως η μεγαλύτερη μάστιγα για το κίνημα των τελευταίων χρόνων, ιδίως μετά το δεκέμβρη. Οι φανατικοί πλακώνονται με τους μπάτσους, αντί να δουν μπάλα και διώχνουν τον άμαχο, εργαζόμενο πληθυσμό. Έξω οι οικογένειες από τα γήπεδα, που λέει κι ένα σύνθημα στην τούμπα. Υπεράνω όλων η επαναστατική γυμναστική κι η προπόνηση για την τελική μάχη, στο στίβο της ταξικής πάλης.

Μια λύση θα ήταν η τιμωρία της έδρας της συγκέντρωσης, για να αφήσουν στην επόμενη απεργία μόνους τους πενήντα εργατοπατέρες της γσεε, να κάνουν πένθιμη πορεία κεκλεισμένων των θυρών με καμιά δεκαριά σφραγίδες και τους σεκίτες για τσιρ-λήντερ. Ενώ τώρα παίρνουν παράταση ζωής από δανεικό κοινό που γιουχάρει όσους ξεπούλησαν τις ταξικές φανέλες, αλλά τους προσφέρει άλλοθι κι ακροατήριο.

Στον αντίποδα εμείς κάνουμε ήσυχες πορείες, σαν την ομάδα της λιάνας στην ευρώπη, χωρίς τίτλους. Μόνο κάτι προκρίσεις, προ κρίσης, στο δεύτερο γύρο. Όμως ο τρίτος γύρος θα είναι ο τελικός. Σαν κι εκείνον του ουέμπλεϊ. Στον ημιτελικό φάγαμε πισώπλατα το μαχαίρι των τιτοϊκών, αλλά στη ρεβάνς, τους πλήρωσε η χούντα κι απέκτησαν το υλικό κίνητρο για να χάσουν με 3-0 και να αποκλειστούν από την κομινφόρμ.

Κι ύστερα ήρθε το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο του άγιαξ, με τα τανκ και τις προελάσεις, όπου όλοι έπαιζαν ελεύθερα σε όλες τις θέσεις με τη σειρά και στο τέλος κανείς δεν ήταν γραφειοκράτης, ή χαφ. Όμορφο ποδόσφαιρο, σαν το σοσιαλισμό μας, που τον βάφτισαν κι αυτόν ολοκληρωτικό, επειδή τον ζήλευαν και τον μισούσαν.

Κι έτσι τα μεταξύ μας παιχνίδια, με κοινή δράση και συνεργασίες θα αργήσουν κατά πως φαίνεται για να μην οδηγήσουν σε εμφύλιο. Όπως στα προκριματικά του μουντιάλ του 70’ που ξεκίνησε πόλεμος ανάμεσα στην ονδούρα και το σαλβαδόρ, με αφορμή έναν αγώνα ποδοσφαίρου μεταξύ των εθνικών τους ομάδων.
Άσε που όποιος πλησιάζει στα κόρνερ θα φεύγει με κάνα αυτί λιγότερο, όπως ο δημητρίου, τότε στην τασκένδη.

Τέτοιες όμορφες, πολιτικές ιστορίες από τον χώρο του μπάσκετ και του ποδοσφαίρου, μπορεί να βρει κανείς και στο τελευταίο βιβλίο του αντάρτη ελευθεράτου, εξουσία τι μπάλα παίζεις από τις εκδόσεις τόπος. Όσοι πιστοί -του στρογγυλού πάνθεου- σπεύσατε.