Φυσικά οι δύο οικονομολόγοι έχουν απόλυτο δίκιο. Όσο και αν αυτό προκαλεί την μήνη των ξέφρενων αριστερών της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Έχουν δίκιο, γιατί κατανοούν αυτό που ο μέσος συριζάιος αδυνατεί ή δεν θέλει να αντιληφθεί. Προτάσσοντας μια εμμονή άρνησης του προφανούς :
ότι δηλαδή, αν γίνονται αποδεκτοί οι βασικοί νόμοι κίνησης του καπιταλιστικού κοινωνικού και οικονομικού συστήματος, τότε γίνεται αποδεκτό και το όλο του κανονιστικού οικονομικού, πολιτικού και νομικού πλαισίου, που απορρέει εκ της αρχικής αποδοχής.
Είναι πλήρως αντιληπτό και εν πολλοίς δικαιολογημένο το δράμα που ο βιώνει ο μέσος αδαής συριζαίος, ωστόσο δεν είναι αυτό που κυρίως ενδιαφέρει στο ζήτημα της πολιτικής φυσιογνωμίας του ΣΥΡΙΖΑ. Καθώς ιεραρχικά το σημαντικότερο ζήτημα αφορά, στον ρόλο τροχοπέδης που διαδραματίζει ο συγκεκριμένος πολιτικός φορέας στην ουσιαστική ριζοσπαστικοποίηση του κόσμου της εργασίας, και στην καθοδήγησή του σε εύκολους δρόμους , μιας μονοδιάστατης και μονοσήμαντης κριτικής των εξωτερικών γνωρισμάτων και εκφορών που λαμβάνει η καπιταλιστική κυριαρχία στην διανυόμενη περίοδο.
Καθώς η δομή του πολιτικού συστήματος, ο χαρακτήρας του εφαρμοζόμενου οικονομικού μοντέλου, η λειτουργία των πολιτικών θεσμών και του κράτους, δεν εκφράζουν ως όλο, μια παραφύσει, επιλογή μια ακραίας μερίδας του πολιτικού προσωπικού, αλλά αντίθετα αποτελούν την αναγκαία και μονόδρομη απάντηση ενός καταπιεστικού και εκμεταλλευτικού συστήματος, που προκειμένου να επιβιώσει, επιτίθεται με όλα τα μέσα στην εργατική τάξη.
Ακριβώς για αυτό μόνο η ολιστική, η ολόπλευρη και σε βάθος αμφισβήτηση της καπιταλιστικής εξουσίας, μπορεί να παράξει ανάλογα συνολικές αλλαγές προς όφελος της εργατικής τάξης, σε όλους τους τομείς που συνθέτουν, το κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό οικοδόμημα. Πρέπει να είναι σαφές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ στην παρούσα μορφή του, που καθημερινά γίνεται όλο και πιο εύληπτα απόλυτα συστημική, λειτουργεί και θα λειτουργήσει περαιτέρω ως ανάχωμα , στην αναγκαία μετωπική αντιπαράθεση με ένα σύστημα που παράγει φτώχεια, εξαθλίωση και θάνατο.
Η βολική φενάκη, η διαχρονική αυταπάτη του αφελούς αριστερού, ότι το καπιταλιστικό σύστημα μεταρρυθμίζεται ομαλά και σταδιακά, έχει καταρρεύσει ιστορικά, καταρρέει και στις μέρες μας, εκπλήσσοντας δυσάρεστα τον μέσο συμπαθή συριζαίο. Ένα δράμα εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας που είναι αλήθεια ότι προκαλεί αμέριστη ανθρώπινη συμπόνοια, που απλόχερα πρέπει να παρασχεθεί , στους χειμαζόμενους συναγωνιστές του “δημοκρατικού σοσιαλισμού” !
Έχουν λοιπόν την συμπαράσταση, όλων όσων κατανοούν τους βασικούς νόμους κίνησης της ιστορίας και του ταξικού πολιτικού αγώνα.
Ωστόσο άλλο ζήτημα η συμπαράσταση σε ένα ανθρώπινο πρόβλημα, και άλλο η πολιτική ανοχή.
Η δεύτερη δεν υφίσταται.
Είναι πλήρως αντιληπτό και εν πολλοίς δικαιολογημένο το δράμα που ο βιώνει ο μέσος αδαής συριζαίος, ωστόσο δεν είναι αυτό που κυρίως ενδιαφέρει στο ζήτημα της πολιτικής φυσιογνωμίας του ΣΥΡΙΖΑ. Καθώς ιεραρχικά το σημαντικότερο ζήτημα αφορά, στον ρόλο τροχοπέδης που διαδραματίζει ο συγκεκριμένος πολιτικός φορέας στην ουσιαστική ριζοσπαστικοποίηση του κόσμου της εργασίας, και στην καθοδήγησή του σε εύκολους δρόμους , μιας μονοδιάστατης και μονοσήμαντης κριτικής των εξωτερικών γνωρισμάτων και εκφορών που λαμβάνει η καπιταλιστική κυριαρχία στην διανυόμενη περίοδο.
Καθώς η δομή του πολιτικού συστήματος, ο χαρακτήρας του εφαρμοζόμενου οικονομικού μοντέλου, η λειτουργία των πολιτικών θεσμών και του κράτους, δεν εκφράζουν ως όλο, μια παραφύσει, επιλογή μια ακραίας μερίδας του πολιτικού προσωπικού, αλλά αντίθετα αποτελούν την αναγκαία και μονόδρομη απάντηση ενός καταπιεστικού και εκμεταλλευτικού συστήματος, που προκειμένου να επιβιώσει, επιτίθεται με όλα τα μέσα στην εργατική τάξη.
Ακριβώς για αυτό μόνο η ολιστική, η ολόπλευρη και σε βάθος αμφισβήτηση της καπιταλιστικής εξουσίας, μπορεί να παράξει ανάλογα συνολικές αλλαγές προς όφελος της εργατικής τάξης, σε όλους τους τομείς που συνθέτουν, το κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό οικοδόμημα. Πρέπει να είναι σαφές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ στην παρούσα μορφή του, που καθημερινά γίνεται όλο και πιο εύληπτα απόλυτα συστημική, λειτουργεί και θα λειτουργήσει περαιτέρω ως ανάχωμα , στην αναγκαία μετωπική αντιπαράθεση με ένα σύστημα που παράγει φτώχεια, εξαθλίωση και θάνατο.
Η βολική φενάκη, η διαχρονική αυταπάτη του αφελούς αριστερού, ότι το καπιταλιστικό σύστημα μεταρρυθμίζεται ομαλά και σταδιακά, έχει καταρρεύσει ιστορικά, καταρρέει και στις μέρες μας, εκπλήσσοντας δυσάρεστα τον μέσο συμπαθή συριζαίο. Ένα δράμα εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας που είναι αλήθεια ότι προκαλεί αμέριστη ανθρώπινη συμπόνοια, που απλόχερα πρέπει να παρασχεθεί , στους χειμαζόμενους συναγωνιστές του “δημοκρατικού σοσιαλισμού” !
Έχουν λοιπόν την συμπαράσταση, όλων όσων κατανοούν τους βασικούς νόμους κίνησης της ιστορίας και του ταξικού πολιτικού αγώνα.
Ωστόσο άλλο ζήτημα η συμπαράσταση σε ένα ανθρώπινο πρόβλημα, και άλλο η πολιτική ανοχή.
Η δεύτερη δεν υφίσταται.
Πηγή: Traverso rossa
και να θυμηθουμε οτι ο δραγασακης ητανε υποψηφιος Γ.Γ στο 13ο συνεδριο το 1991 και παραλιγο να βγη. ητανε τοτε που θαυμαζαν την ΠΕΡΕΣΤΡΟ ΙΚΑ και φωναζαν οτι ο κομμουνισμος πεθανε
ΑπάντησηΔιαγραφή