Κώστας Καζάκος: Το λαϊκό κίνημα είναι ανίκητο

Μια αρκετά ενδιαφέρουσα συνέντευξη έδωσε ο πρώην βουλευτής του ΚΚΕ, Κώστας Καζάκος, στον Γιάννη Λιάνη, η οποία δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Real mews.
Την παραθετουμε:

- Θυμάσαι άλλη εποχή τόση δυσώδη, τόσο σαρδανάπαλη; Θυμάσαι άλλη Ελλάδα τόσο χαμηλά;

- Ειλικρινά, όχι. Αν και πέρασα πολύ δύσκολα χρόνια από τα μικράτα μου. Βάρβαρα χρόνια. Μιλάω για οικογενειακές τραγωδίες. Αίμα, σκοτωμούς… Αλλά τίποτε χειρότερο από αυτό που ζούμε σήμερα. Γιατί αυτό που ζούμε σήμερα πιάνει όλο τον λαό. Κάποτε λέγαμε ότι στις δύσκολες εποχές ο λαός ενώνεται και κάνει θαύματα. Αλλά τώρα ο λαός φοβάται, δεν ενώνεται, είναι χυλός. Προσπαθώ να αναγνωρίσω τις αρετές του λαού μας. Αυτές τις αρετές που έφτιαξαν τα έπη, τους ηρωισμούς Πώς γίνεται και έγιναν όλα καπνός; Πού πήγαν η υπερηφάνεια, η αξιοπρέπεια και η αυτοθυσία; Τώρα ο λαός περιμένει σωτήρες, τρέφει φρούδες ελπίδες. Το πιπίλισμα της ελπίδας είναι το χειρότερο δηλητήριο. Με ελπίδες τρέφονται μόνο οι πεθαμένοι. Οι ζωντανοί θέλουν βεβαιότητες για το μέλλον των παιδιών τους.

- Η αφοσίωση σου στο ΚΚΕ μου θυμίζει ανάλογες περιπτώσεις μεγάλων του θεάτρου, όπως ο Αιμίλιος Βεάκης και ο Μάνος Κατράκης. Πού οφείλεται;

- Δεν αισθάνομαι ότι κάνω κάτι ιδιαίτερο. Είναι τάση απόλυτης διάθεσης αυτοθυσίας αυταπάρνησης για αρχές και ιδέες που γεμίζουν τη ζωή μου. Ετσι μεγάλωσα. Δεν κλονίστηκε η πίστη μου ποτέ. Κλονίζεσαι όταν στηρίζεσαι σε κολόνες έξω από σένα. Αν οι αρχές σου είναι ακλόνητες το οικοδόμημα της ζωής αντέχει.

- Ως πού θα μπορούσε να φτάσει αυτό:

Θα έπρεπε να φτάνει μέχρι τη θυσία. Αυτό θα μου άρεσε…

- Θα μπορούσες;

Δεν μπορεί να το ξέρεις. Από μικρός πάντως ετοιμάζεις τον εαυτό σου για μια τέτοια κρίσιμη ώρα. Πρέπει να φτιάξεις τη ζωή σου έτσι που να αξίζει τη ζωή. Να αξίζει να πεθάνεις για χάρη της. Να πεθάνεις για τη ζωή.

- Κώστα, αναγνωρίζω την τεράστια προσφορά του ΚΚΕ στην πατρίδα, στην αντίσταση, στην απελευθέρωση. Αγώνες, ήρωες και έπη, από τη μια, τραγωδίες, αποδιοπομπαίοι τράγοι και ήττες, από την άλλη.

- Ανθρωποι τα κάνουμε όλα. Τα λάθη είναι λάθη ανθρώπων. Η ιστορία είναι γεμάτη από πανουργίες και χουνέρια, όπως έλεγε ο Εγγονόπουλος Συσσωρευμένα λάθη ανθρώπων, όσο ψηλά και αν στέκονται. Το κόμμα, όμως είναι άλλη υπόθεση. Το κόμμα είναι οι προοπτικές του λαού. Ο λαός θέλει συσπείρωση και αγώνες. Το λαϊκό κίνημα δεν ηττάται. Χάνει μάχες. Εχει χάσει πολλές. Αλλά δεν χάνει τον πόλεμο. Το λαϊκό κίνημα είναι ανίκητο.

- Οι σκέψεις σου από την πεντάχρονη εμπειρία σου στη Βουλή;

- Ηξερα περί τίνος πρόκειται. Γνώριζα ότι ήμασταν μια εξαρτημένη χώρα, οι θεσμοί της οποίας είναι απομειωμένοι. Η Βουλή; Οργανα! Μήπως δεν έσυραν την Ελλάδα στο άρμα της Ενωμένης Ευρώπης όπως έσερναν οι Ρωμαίοι στρατηγοί τις πριγγίπισσες των βαρβάρων για να γιορτάσουν τον θρίαμβο τους; Για ποια Ευρώπη μιλάμε; Γι αυτή τη φασίζουσα Ευρώπη; Δεν συνάντησα ούτε μια σπίθα δημοκρατίας εκεί μέσα. Ούτε μια ημέρα διαλόγου. Η δημοκρατία και ο διάλογος έχουν αποδράσει από τα έδρανα της Βουλής, όπως η παιδεία έχει αποδράσει από τα σχολεία.

- Γιατί έφυγες από τη Βουλή; Ηταν δική σου απόφαση;

- Οχι, εμείς δεν παίρνουμε αποφάσεις αλλά το κόμμα. Μπορείς να πεις«δεν μπορώ», αλλά το κόμμα θα αποφασίσει. Το κόμμα είναι τέτοιο, που οι άνθρωποίτου και η πειθαρχία στις αρχές του πρέπει να είναι απόλυτοι. Θυμάμαι μια αξέχαστη στιγμή στη Μεταπολίτευση: Ο Χαρίλαος Φλωράκης ήταν εκεί και ο Ψαθάς καθόταν δίπλα του. Ο Φλωράκης κάπνιζε αρειμανίως και ο Ψαθάς τον παρατηρούσε με περιέργεια για αρκετή ώρα. Ο Ψαθάς ήταν συντηρητικός πανέξυπνος και οξυδερκής
Ξάφνου γυρίζει και τον ρωτάει: «Κύριε Φλωράκη, μπορώ να σας ρωτήσω κάτι;». «Ασφαλώς», απαντά. «Αν σας έλεγε το κόμμα να πέσετε από τον έκτο όροφο, θα πέφτατε;». «Βεβαίως».
«Και στις γραμμές του τρένου;». «Βεβαίως», απαντά και πάλι. «Δεν το καταλαβαίνω», λέει ο Ψαθάς. «Κοιτάξτε, εμείς έχουμε την κάπα της ζωής μας κρεμασμένη στην πόρτα. Είμαστε λίγοι, αλλά είμαστε έτσι. Αμα δεν έχουμε πειθαρχία, χαθήκαμε».

- Κατάλαβα. Αν σου ζητήσει το κόμμα, θα γυρίσεις πίσω;

- Βεβαίως.

- Νομίζω πως για πρώτη φορά οι Ελληνες ζουν στα νεότερα χρόνια με τόσο φόβο. Με μόνιμο φόβο…

- Ο φόβος και στην κυριολεκτική και στην υπαρξιακή του διάσταση είναι ένα από τα μεγάλα προβλήματα των ανθρώπων. Για να βάλεις τη ζωή σου σε τάξη, πρέπει να ξεπεράσεις τους φόβους σου. Από τους μικρούς καθημερινούς μέχρι τον φόβο του θανάτου. Τι υπέροχα που το λέει ο Αλεξανδρινός «Μην την εξευτελίζεις τη ζωή σου, ως να σε γίνει σαν μια ξένη φορτική». Και τι ωραία που ζητεί στο «Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον» να αντιμετωπίσεις τον θάνατο: «Μη ανωφέλετα θρηνήσεις. Προχώρησε σταθερά προς το παράθυρο και αποχαιρέτα την την Αλεξάνδρεια που χάνεις».

- Το έτος Καβάφη πέρασε…

- Και δεν το πήραμε χαμπάρι. Εγώ τον ξαναδιάβασα.

- Και τι συγκρατείς που να ταιριάζει στη σημερινή κατάσταση;

- Εκείνο το υπέροχο ποίημα «Ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης». Γέμισε η Ελλάδα από «ηγεμόνες εκ Δυτικής Λιβύης», που μιλούν με βαρβαρισμούς στα ελληνικά. Αυτοί«μήτε βαθείς στις σκέψεις είναι, μήτε τίποτε. Τυχαίοι αστείοι άνθρωποι».

- Ομως όλοι περιμένουν έναν σωτήρα…

- Φρούδες ελπίδες

- Ολοι τώρα περιμένουν τον αριστερό ηγέτη σαν αριστερό Ιησού. όπως έλεγε ο Ελύτης

- Μεγάλη ουτοπία. Ακρως επικίνδυνη, ακραίως ιδεαλιστική.

- Ποτέ ένα αριστερό κόμμα δεν ήταν κοντά στην εξουσία όσο ο ΣΥΡΙΖΑ και ποτέ ένα αριστερός ηγέτης τόσο κοντά στην πρωθυπουργία όσο ο Αλέξης Τσίπρας.

- Δεν είναι η πρώτη φορά στη μεταπολεμική μας ιστορία. Οταν γιγαντώνεται το κίνημα της αλλαγής πάντα έχουμε μια τέτοια διέξοδο. Ερχεται τότε κάποιος επιλεγμένος και πετάει το Κίνημα στο γκρεμό. Γι αυτό μιλάμε πάντα στην Αριστερά για χαμένες ευκαιρίες Η εξουσία είναι αλλού, κλειδωμένη στα χρηματοκιβώτια των τραπεζών. Φοβάμαι ότι αν γίνει κάτι τέτοιο τελικά, θα έχουμε μια διαχείριση της εξουσίας από ένα αριστερό κίνημα, που θα προκαλέσει τη μεγαλύτερη καταστροφή στον κόσμο.

- Η λύση ποια είναι λοιπόν;

- Ολομέτωπος ταξικός πόλεμος. Αυτός είναι ο ένας και μοναδικός ηγέτης. Ο λαός έχει πρωτοποριακές δυνάμεις. Αν λείψουν αυτά, θα γυρίσουμε στην εποχή των σπηλαίων.

-Πυρηνικό στοιχείο της αρχαίας τραγωδίας είναι η έννοια της ύβρεως. Προσαρμοσμένο στην εποχή μας, τι θα έλεγες ότι είναι η μεγαλύτερη ύβρις;

- Οτι η πολιτική και ο λαός δηλαδή οι ψηφοφόροι, βρίσκονται σε μια τραγική διάσταση. Αλλα στοχεύει η πολιτική, άλλα πιστεύει ο λαός. Η ανά τετραετία καθαρή παραπλάνηση του λαού είναι η πιο τραγική ύβρις. Ενας λαός ψηφίζει και στηρίζει τους εκμεταλλευτές του, τους εχθρούς του.

Πηγή: Βαθύ κόκκινο