Προσοχή στα σενάρια

 

Τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζει το σύστημα και η αδυναμία των εκπροσώπων του να ελέγξουν την κρίση, κύρια η αδυναμία τους να αντιληφθούν ότι οι οικονομικές κρίσεις στον καπιταλισμό είναι σύμφυτες με τον εκμεταλλευτικό χαρακτήρα των σχέσεων παραγωγής, οδηγεί ακόμα και κάποια στηρίγματα ή απολογητές του ίδιου του συστήματος, να διατυπώνουν «προβληματισμούς», που κατ' αρχήν φαίνονται ότι αμφισβητούν στρατηγικού χαρακτήρα επιλογές της άρχουσας τάξης. Σε αυτά ακριβώς τα πλαίσια, τον τελευταίο καιρό, εμφανίζονται φωνές που, φραστικά, δείχνουν ότι καλλιεργούν ένα είδος σκεπτικισμού, γύρω από τις σχέσεις της χώρας με την ΕΕ. Επιπλέον, εκπρόσωποι συγκεκριμένων επιχειρηματικών ομάδων, σχεδόν ανοιχτά λένε ότι εκτός ευρώ η αντιμετώπιση της κρίσης θα ήταν πιο αποτελεσματική.

 

Είναι ολοφάνερο ότι τέτοιου είδους προσεγγίσεις δεν έχουν κάτι κοινό με τα συμφέροντα των εργαζομένων. Δεν έχουν και δεν μπορούν να αποκτήσουν κανένα σημείο τομής - συνάντησης, με τους αγώνες των εργαζομένων να αντιμετωπίσουν τα δεινά που προκαλεί στα λαϊκά στρώματα η καπιταλιστική κρίση. Σε αυτό δεν πρέπει να υπάρχει η παραμικρή παρανόηση, ειδικά όταν αφορά ζητήματα που, λόγω του χαρακτήρα τους μπορεί να δημιουργήσουν ψευτοδιλήμματα, ακόμα και ανάμεσα στους εργαζόμενους. Για παράδειγμα, η οποιαδήποτε αλλαγή στις σχέσεις Ελλάδας - ΕΕ με πρωτοβουλία μερίδας της πλουτοκρατίας και με στόχο να καρπωθούν οι ντόπιοι επιχειρηματίες μεγαλύτερα κέρδη σε σχέση με τους εταίρους τους στην ΕΕ, μπορεί να ρυθμίζει (είτε προσωρινά, είτε μόνιμα) μια κόντρα αντικρουόμενων συμφερόντων, σε τίποτα όμως δε βελτιώνει τη θέση των εργαζομένων στην κοινωνία. Ανάλογα με τις συνθήκες, μπορεί να την κάνει και χειρότερη.

 

Το βέβαιον είναι ότι όσο η εξουσία θα βρίσκεται στα χέρια της οικονομικής ολιγαρχίας, κάθε της επιλογή, κάθε επιλογή, δηλαδή, που θα αποβλέπει στην αύξηση των επιχειρηματικών κερδών, θα είναι επιλογή επιζήμια και καταστροφική για τα λαϊκά στρώματα, αφού τα κέρδη των ολίγων, πάντα ήταν και πάντα θα είναι, ταυτόσημα με τη φτώχεια και την ανέχεια των πολλών. Αυτό δεν αλλάζει, είτε μέσα στην ΕΕ, είτε έξω από αυτή, όταν την οικονομία και την εξουσία την έχει το κεφάλαιο. Είτε με ευρώ, είτε με οποιοδήποτε άλλο νόμισμα. Αν η εξουσία και μαζί της τα μέσα παραγωγής ανήκουν στα ίδια χέρια, στα χέρια των εκμεταλλευτών, θα συνεχίσει η λιτότητα, το συνεχώς υποβαθμιζόμενο βιωτικό επίπεδο, οι δυσκολίες των εργατικών οικογενειών να τα φέρουν βόλτα.

 

Υπάρχει, βέβαια, ο άλλος δρόμος, η ριζικά διαφορετική προοπτική για το λαό. Η πρόταση που κάνει το ΚΚΕ στους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα, που πρώτα και κύρια οφείλουν να συνειδητοποιήσουν ότι ΑΥΤΟΙ που είναι οι παραγωγοί του πλούτου της κοινωνίας, ΑΥΤΟΙ είναι που διαθέτουν δύναμη και μπορούν να καθορίσουν τις εξελίξεις, μέσα από την αγωνιστική τους συσπείρωση στη Λαϊκή Συμμαχία. Για την αντίσταση στη βαρβαρότητα του κεφαλαίου και την ανατροπή της εξουσίας του, για την άλλη ανάπτυξη. Με τέτοιους όρους θα συνεχίσουμε να παλεύουμε για την αποδέσμευση από την ΕΕ, προς αυτήν την κατεύθυνση θα επιβάλουμε τη μονομερή διαγραφή του χρέους. Επιλογές που θα φτουρήσουν, προς όφελος του λαού, αφού θα γίνουν στα πλαίσια της πολιτικής των κοινωνικοποιήσεων των μεγάλων παραγωγικών μονάδων, οι οποίες πλέον θα δουλεύουν έχοντας στόχο να καλύπτουν τις συνεχώς αυξανόμενες ανάγκες του λαού.

 

Γράφει ο Γιώργος Κακουλίδης

Πηγή : Ριζοσπάστης