-Ποια μνημόνια;

Από τη στιγμή που η νέα ελληνική κυβέρνηση επέλεξε το δρόμο του διαλόγου και της διαπραγμάτευσης, αντί της ρήξης, ήταν απολύτως αναμενόμενο ότι τα μνημόνια θα έμεναν μνημόνια, ακόμα κι αν μετονομαζόνταν κατά το γούστο του καθενός. Μην ξεχνάμε ότι το λήμμα "μνημόνιο" μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν ένα ψιλοαδιάφορο ουσιαστικό, συνδυαζόμενο με άλλα άχρωμα ουσιαστικά όπως η "συνεργασία", η "συμφωνία" κλπ.

 Κι έτσι άχρωμο κι ανυποψίαστο όπως ήταν, το "μνημόνιο" φορτώθηκε μεμιάς όλη την κακή φήμη των εφαρμοστικών νόμων, των δανειστών, της τοκογλυφίας, της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και της υπόλοιπης παρέας τους.

Κάπου την καταλαβαίνω την κυβέρνηση. Έτσι κι αλλιώς είχε δύο δρόμους. Ή θα ερχόταν σε ρήξη με τους δανειστές, ή θα πήγαινε με τα νερά τους. Για να έρθει σε ρήξη, δεν έχει ούτε τη θέληση, ούτε τα κότσια ούτε την εντολή. Τέτοιες αποφάσεις είναι ιστορικές. Κι απ' όσο ξέρω, ουδέποτε πάρθηκε ιστορική απόφαση με λαϊκή εντολή μέσω κοινοβουλευτικών εκλογών. Εξάλλου οι άνθρωποι δεν ήρθαν για να επαναστατήσουν. Για να διαχειριστούν "καλύτερα" ήρθαν. Το ότι κάποιοι επιμένουν να πιστεύουν ότι γίνεται να διαχειριστείς καλύτερα τον καπιταλισμό είναι ζήτημα για το οποίο, εγώ ο πτωχός, δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Ούτε καν η ιστορία δεν μπορεί να κάνει, αλλιώς μετά τα τόσα ιστορικά παραδείγματα θα είχε γίνει βίωμα.

Συμφώνησε λοιπόν η κυβέρνηση για την παράταση της δανειακής σύμβασης, παρουσίασε το γεγονός σαν νίκη και διευκρίνισε ότι "δεν υπέγραψε καμία νέα δανειακή σύμβαση, επέκτεινε απλώς την ημερομηνία λήξης της υπάρχουσας μέχρι το τέλος Ιουνίου". Κι αφού δεν υπέγραψε καμία νέα δανειακή σύμβαση, δεν θα φέρει τη συμφωνία για κύρωση στη βουλή. Είναι περιττό, υπάρχει και γνωμοδότηση του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους. Αν βέβαια δεν υπήρχε ο σημειολογικός κίνδυνος της υπερψήφισης της συμφωνίας από το τσουρομαδημένο μνημονιακό τόξο, η κυβέρνηση δεν θα χολόσκαγε κιόλας να βρει δικαιολογίες.

Προσωπικά, ποσώς με ενδιαφέρει αν θα φέρει η κυβέρνηση τη συμφωνία για ψήφιση ή όχι. Έτσι κι αλλιώς, αυτοί που είναι πεπεισμένοι ότι έφτασε η ελπίδα και η μια-άλλη-Ευρώπη που είναι-εφικτή, θα συνεχίσουν να βρίσκουν φλουδίτσες ελπίδας ανάμεσα στις δασείες και τις περισπωμένες των κυβερνητικών δηλώσεων. Δηλώσεων σαν τη "σκληρή απάντηση" προς το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας ότι "τα μνημόνια στην Ελλάδα τέλειωσαν στις 25 Γενάρη". Μόνο που κατά έναν περίεργο τρόπο, οι εφαρμοστικοί νόμοι, αυτοί δηλαδή που αποτελούν την ουσία των μνημονίων σε φορολογικό, εργατικό, ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό επίπεδο, ζουν και βασιλεύουν. Αλλιώς θα ψηφιζόταν από την κυβέρνηση ένας νόμος ο οποίος θα έφερε στον τίτλο του ή σε κάποια υποπαράγραφο τέλος πάντων, το "από Χ/Χ/2015 παύουν να ισχύουν οι διατάξεις των νόμων 3833/2010, 3845/2010, 3986/2011 κλπ κλπ".  

Όσο οι νόμοι αυτοί παραμένουν σε ισχύ, παραμένουν μαζί τους και τα μνημόνια. Κι εδώ που τα λέμε, αν η κυβέρνηση είχε πρόθεση να τους καταργήσει, λίγο λίγο έστω, δεν θα έλεγε "τα μνημόνια στην Ελλάδα τέλειωσαν στις 25 Γενάρη".

Άλλο να λες στον αλυσσοδεμένο "Κάνε λίγο υπομονή γιατί δεν μπορώ να σου τις βγάλω μεμιάς" κι άλλο να ρωτάς "Ποιες αλυσσίδες;"

Πηγή: Ένας Στρατολάτης