Tv people

Είχα αρχίσει να πιστεύω ότι ακόμη και σε επίπεδο Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης, είχαμε περάσει στην επόμενη πίστα. Είχαμε αφήσει πίσω μας την ακατάσχετη π@π@ρολογία περί "σπάταλων Ελλήνων", πόσο μάλλον την "σπάταλη φύση των Ελλήνων" και είχαμε πάει λίγο παρακάτω (ειδικά τώρα που η μία μετά την άλλη, οι χώρες της "ισχυρής Ευρώπης" παίρνουν....τα ίδια μέτρα). Νόμιζα ότι τα ΜΜΕ μας είχαν αποθέσει με στοργή στο επόμενο στάδιο -μη μπορώντας να κάνουν διαφορετικά- όπου ο μικρός ήρωας του παιχνιδιού, στο τέλος, αντιμετωπίζει τον κεντρικό κακό, τον ιπποκόμο του μεγάλου αφεντικού, που είναι είτε τοκογλύφος είτε τραπεζίτης. Είτε Γερμανός (πολιτικός).



Για την ιστορία, οι προγραμματιστές του arcade, έχουν βάλει στο τέλος τον τιτανοτεράστιο γλειώδη, πλοκαμοφόρο, λαβκραφτιανό κακό, το μεγάλο αφεντικό. Ο ήρωας (που είναι ένας και όχι πολλοί για να τον "σηκώνει" η κάρτα γραφικών και ο επεξεργαστής) περνάει δια πυρός και σιδήρου, κάνει φίλους και συμμάχους, γνωρίζει πολλά περίεργα ερυθρά πλάσματα που όλο κάτι του λένε,. κάνει μία βόλτα από το guild και ανατρέχει στα αρχεία του, μαζεύει κανονάκια έτσι ώστε στο τέλος είναι πλέον έτοιμος να αντιμετωπίσει τον προαναφερθέντα μεγάλο κακό. Το παιχνίδι τελειώνει με μία επική σεκανς, όπου ο κακός τραπεζίτης της προηγούμενης πίστας βγάζει τη μάσκα και φαίνεται το πραγματικό του πρόσωπο. Ήταν αυτός εξ αρχής. Ως άλλος agent smith, διχοτομείται ακατάπαυστα σαν την αμοιβάδα, γεμίζει το πλάνο με κόπιες του, που η καθεμία αντιπροσωπεύει και μια από τις πολλαπλές δραστηριότητες του στον καπιταλιστικό κόσμο και τότε ο ήρωας, του δίνει μία και χώνεται στην τρύπα του (ή τον στέλνει να βάφει ράγες για την υπόλοιπη ζωή του).

Από ότι φαίνεται μάλλον η επαφή μου με το μαγικό κουτί είναι αρκετά χαλαρή, οπότε από πολλές απόψεις, δεν θα απογοητευτώ ιδιαίτερα που δεν έχω φροντίσει να προμηθευτώ αποκωδικοποιητή για το νέο σουπερ ντουπερ σήμα που θα μου δείχνει τον Πρετεντέρη ολοζώντανο μες  στο ταπεινό μου σαλόνι (μπρρρρρρ..) και την Τρέμη και τον Θεοδωράκη κρυστάλλινους και ουχί πιξελιασμένους (μπρρρ..).
Αφορμή για όλα τα παραπάνω η χθεσινή εκπομπή των "πρωταγωνιστών"* όπου άκουσαμε και γνωστή αοιδό (με  η) να μας αναλύει την αποψάρα της για την κρίσσσση και να κάνει αναδρομή στο παρελθόν όπου ο Έλληνας είχε πολλά λεφτά και τα έκανε λέλουδα στα πόδια της. Και εκείνη ξόδευε τον προϋπολογισμό αφρικανικής χώρας σε χάντρες και φτερά. (Αλήθεια, αν μας επισκεφθεί ποτέ ανώτερη μορφή ζωής από το άλφα του Κύκνου θα κουνάει το συλλογικό της κεφάλι μέχρι να φύγει από τη θέση του).

* Κλικ όποιος δεν έχει φάει μεσημεριανό

-Sweetheart, do you remember last night when you woke up, and you said "They're here.'? 

- Uh huh 

- Well, who did you mean? 

-The TV People.

Παρατήρηση α
Το να μιλάς για σπάταλους Έλληνες, σπάταλους Γάλλους κτλ είναι τόσο χαζωειδές που καταντά εγκληματικό.
Αν βάλεις ένα παιδί σε ένα ζαχαροπλαστείο, του δώσεις και μία πλαστική κάρτα (σαν αυτή για να μπαίνουν οι ανήλικοι από νωρίς στο κλίμα) και του πεις αγόρασε ό,τι θες, ποια θα είναι η αντίδρασή του? Και ως καλός καπιταλιστής πατέρας, έχεις κάθε συμφέρον να το κάνεις, για να πουλήσεις τα προϊόντα που ο ίδιος παράγεις, να δώσεις δάνεια από τις τράπεζες που έχεις δημιουργήσει για να χρηματοδοτείς, πρωτίστως, τις δικές σου δραστηρίοτητες κτλ

Παρατήρηση β
Το να μιλάς για σπάταλη φύση ενός λαού είναι εκτός από αντεπιστημονικό και άκρως φασιστικό.
Δεν υπάρχει κάτι στο ανθρώπινο dna που να υπαγορεύει ότι ο γεννημένος εν ελλάδι (ή οπουδήποτε αλλού) θα βγει σπάταλος. Όλα αυτά και άλλα πολλά έχουν να κάνουν με το κοινωνικο-οικονομικό περιβάλλον στο οποίο γεννιόμαστε. Όπως επίσης κανείς δεν γεννιέται δολοφόνος ή βιαστής (άσχετο).

Παρατήρηση γ
Το να βγαίνει ο κάθε πικραμένος. ξεπεσμένος πρώην (ενδεχομένως) καλοζωισμένος και να μας κουνάει το τηλεοπτικό του δάχτυλο για το τι δεν κάναμε καλά, το βρίσκω το λιγότερο αηδιαστικό. Ειδικά για όσους από εμάς έχουμε ζήσει δύσκολα και επί χρυσού αιώνα του Περικλή (ή μήπως να το πω "χρυσό αιώνα του Παπατζή" μιας και σε αυτή την περίοδο αναφέρονται οι περισσότεροι). Και επιτέλους, δεν είναι και τόσο μακρινή στο χρόνο η περίοδος που περιγράφετε (εξ ου και ο συνειρμός με τον Περικλή).