Θα πάμε πλατεία...;

Από το Γλόμπινγκ

Διαδηλώσεις με φόντο την Vodafone

Παρατηρώντας τις εξελίξεις στην Ισπανία, μου δημιουργούνται, όπως και στους περισσότερους (κομμουνιστές και μη), διάφοροι προβληματισμοί. Υπάρχει γενικώς στην Ευρώπη και στον κόσμο μια τάση, απαξίωσης των κομμάτων, μεταμοντέρνα θα την έλεγα, η οποία βέβαια καθόλου τυχαία δεν είναι. Έτσι έχουμε εδώ και εκεί ανθρώπους, να συγκεντρώνονται, να διαμαρτύρονται, και να δηλώνουν, ότι όλο αυτό το πράγμα δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια αυθόρμητη κίνηση/κίνημα, η οποία οργανώθηκε μέσα από το ίντερνετ, και όχι μέσω κάποιας κομματικής πολιτικής οργάνωσης. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, μιας και μιλώ γενικά, δεν θα εξετάσω καθόλου το κατά πόσο «αυθόρμητη» είναι κάθε μια από αυτού του είδους τις κινήσεις/κινήματα, δεν είναι αυτό το θέμα (όχι βέβαια ότι δεν χρήζει προσοχής) στο οποίο θέλω να εστιάσω.

Αυτό που σκέφτομαι είναι, ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι, δεν απέκτησαν τώρα ίντερνετ, το έχουν εδώ και 10-15, ίσως και 20 χρόνια, όμως τώρα βλέπουμε να ξεπηδούν από παντού αυτού του είδους τα «κινήματα». Τι σημαίνει αυτό; Κατά την δική μου άποψη, σημαίνει ότι το ίντερνετ δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα μέσον, μέσω το οποίου, εκφράστηκε η ανάγκη των ανθρώπων, στους δύσκολους καιρούς που ζούμε, να οργανωθούν, έστω και στα τυφλά, χωρίς συγκεκριμένο σχέδιο και πλάνο.

Έχουμε λοιπόν κατά την εκτίμηση μου (που δεν είναι φυσικά μόνο δική μου), ανθρώπους οι οποίοι ψάχνουν διέξοδο, στα ολοένα και περισσότερα αδιέξοδα που συναντούν, και οι οποίοι, αν και δεν είναι εφοδιασμένοι με την απαραίτητη γνώση (πχ γνώση του ταξικού τους ρόλου), παρόλα αυτά κάνουν την υπέρβαση και αφήνουν τους καναπέδες τους, σπαταλώντας αρκετό από τον πολύτιμο χρόνο τους, για να βγουν και να διαμαρτυρηθούν όπως νομίζουν αυτοί καλύτερα.

Τέτοια φαινόμενα έχουμε και θα έχουμε και στην Ελλάδα, είναι βέβαιο με την πορεία που ακολουθεί η χώρα. Από τη μεριά της η κυβέρνηση θα κάνει ότι μπορεί για να τα στιγματίσει, θα προκαλεί επεισόδια με τους γνωστούς τρόπους, θα βάζει τα ΜΑΤ να βαράνε, κλπ. Ας λειτουργήσουμε όμως αφαιρετικά, και ας υποθέσουμε ότι στις επόμενες μεγάλες κινητοποιήσεις δεν γίνεται κάτι τέτοιο, και ότι άνθρωποι, υποκινούμενοι βέβαια όχι από τους εργατοπατέρες της ΓΕΣΕΕ, συγκεντρώνονται σε μια πλατεία με συνεννόηση ας πούμε μέσω ίντερνετ, και αποφασίζουν να το ξενυχτίσουν. Ποια θα έπρεπε ή θα μπορούσε να είναι η στάση ενός προοδευτικού κόμματος όπως το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος;

Και από εδώ και πέρα συνεχίζονται οι αυθαίρετες σκέψεις οι δικές μου, μιας και δεν έχω ιδέα πως θα αντιδρούσε το ΚΚΕ σε μια τέτοια περίπτωση (μια βιαστείτε κάποιοι να μιλήσετε για τον Δεκέμβρη διότι τα γεγονότα εκείνα δεν ομοιάζουν καθόλου με τα τωρινά της Ισπανίας). 

Κατά τη γνώμη μου το ΚΚΕ, όντας ένα κόμμα θωρακισμένο ιδεολογικά, με ικανά στελέχη και μέλη, θα μπορούσε να κάνει απόπειρα να προσεγγίσει το συγκεκριμένο πλήθος, όπως θα λέγαμε, επι τόπου. Να κατεβεί δηλαδή, με σημαίες, πανό, κλπ, με σκοπό να συμπαρασταθεί στο πλήθος. Αυτό θα είχε αποτέλεσμα, να πέσουν πολλών εκ των συγκεντρωμένων οι άμυνες, απέναντι στην «μη κομματικοποίηση», μιας και θα δουν ότι ένα κόμμα (διαφορετικό απο τα υπόλοιπα), ενεργά αναλαμβάνει να τους συμπαρασταθεί και να σταθεί δίπλα τους. Τα οφέλη βέβαια για το ΚΚΕ, θα είναι πολλαπλά, αφενός θα του δοθεί η δυνατότητα να μιλήσει άμεσα με τον κόσμο, και επίσης θα του δοθεί η ευκαιρία να αρχίσει να γίνεται η μαγιά, εκείνη που θα χρειαστεί , για να αρχίσει να «στρατολογεί» το εργατικό κίνημα. Εκτιμώ ότι το ΚΚΕ, δεν έχει να φοβηθεί κάτι, μιας και διαθέτει αρκετά ικανά, και με αρκετές γνώσεις και εμπειρία μέλη, τα οποία δεν πρόκειται ούτε να χάσουν τον ιδεολογικό τους προσανατολισμό, ούτε και να παρασυρθούν. Αντίθετα, θα μπορέσουν να απαντήσουν αρκετά από τα ερωτήματα των διαδηλωτών, να τους πείσουν για το δίκαιο του αγώνα τους, να τους προτείνουν την δική μας εναλλακτική, και γιατί όχι, να οργανώσουν σταδιακά άτομα μέσα από εκεί, σε κομματικά όργανα (ταξικά εργατικά μέτωπα) όπως είναι το ΠΑΜΕ. 

Σε κάθε περίπτωση, άσχετα τι σκοπεύει να κάνει και πως σχεδιάζει να κινηθεί το ΚΚΕ, θεωρώ ότι γεγονότα όπως αυτά στην Ισπανία, αποτελούν ευκαιρίες για ένα ισχυρό κομμουνιστικό κόμμα όπως το ελληνικό, που είναι καλό να μην τις αφήσει να χαθούν.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος (Poexania)