Τα γιαούρτια, μοιάζουν τώρα παρωνυχίδα μπροστά στις μολότοφ και στα καδρόνια

Από το Βαθύ Κόκκινο

Δεν χρειάζεται να έχεις ιδιαίτερη πολιτική αντίληψη για να καταλάβεις ότι κυοφορούνται καταστάσεις που το πολιτικό αστικό σύστημα δεν θα μπορέσει να τις διαχειριστεί. Η κοινωνία βράζει. Η μνημονική κυβέρνηση, πειθήνιο όργανο ντόπιων και ξένων πλουτοκρατών έχει οδηγήσει στην εξαθλίωση τεράστιες μάζες του πληθυσμού και η συμμορία του πολιτικού απατεώνα ΓΑΠ δείχνει αποφασισμένη να συνεχίσει στην ίδια κατεύθυνση για όσο καιρό βρίσκεται στην εξουσία. Μόνο που αυτή την φορά η παραλυτική αστική νομιμότητα αρχίζει να αμφισβητείται –και σε κάποιες φορές μαζικά- ενώ η βία έπαψε να είναι μονοπώλιο του κράτους και η λαϊκή αντιβία έκανε την εμφάνισή της.

Χαρακτηριστικό το σημερινό άρθρο του Παντελή Καψή στο «Βήμα». Παραθέτουμε την εισαγωγή του: «Για τον μέσο πολίτη το πουλόβερ έχει αρχίσει ήδη να ξηλώνεται. Τα σημάδια είναι παντού. Στην Κόρινθο όπου σχεδόν ανενόχλητοι είκοσι οδηγοί εισβάλλουν σε αστυνομικό τμήμα και καίνε κλήσεις. Στο Πέραμα όπου συνδικαλιστές αναποδογυρίζουν περιπολικό με αστυνομικούς. Στην Κερατέα όπου μήνες τώρα διεξάγεται ένα αντάρτικο κατά της Αστυνομίας, με την Πολιτεία να δείχνει ανίκανη να αντιδράσει. Στα διόδια και στο Σύνταγμα όπου ατιμωρητί οι «Δεν πληρώνω» προπηλακίζουν όσους δεν θέλουν να παραβιάσουν τον νόμο».

Ο καλαμαράς του ΔΟΛ φυσικά στο πόνημα του, ασκεί πολεμική σε όσους δεν δέχονται αδιαμαρτύρητα να γυρίσουν στον κοινωνικό και εργασιακό μεσαίωνα που μας στέλνει η κυβέρνηση του ΓΑΠ-Τσολάκογλου και συνιστά σε υπουργούς και κυβερνητικούς βουλευτές να στηρίζουν τις επιλογές γιατί όπως γράφει: «πίσω πια δεν υπάρχει. Μόνο μπροστά...».

Δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε τι εννοεί το δημοσιοκαφρικό παπαγαλάκι του συστήματος. Ξεχνάει ή μάλλον κάνει ότι δεν γνωρίζει ένα βασικό θέμα. Ότι παρά τα κατασκευασμένα γκάλοπ που παρουσιάζουν να έχει παραδοχή ή ανοχή από ένα μεγάλο τμήμα του λαού η κυβέρνηση του ΓΑΠ, η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική.

Το αρχικό «μούδιασμα» του κόσμου απ’ την καταιγίδα των αντιλαϊκών κυβερνητικών επιλογών, μετατράπηκε σταδιακά σε αγανάκτηση, και τώρα αρχίζει να παίρνει χαρακτηριστικά οργής. Εμεσα το αναγνωρίζει αυτό και ο ίδιος ο Παντελής Καψής γράφοντας στο κείμενο του: «τα γιαούρτια, μοιάζουν τώρα παρωνυχίδα μπροστά στις μολότοφ και στα καδρόνια».

Ναι, πρέπει να το παραδεχθούμε. Οργανωμένο, ταξικό, μαζικό εργατικό κίνημα δεν υπάρχει στον βαθμό που το απαιτούν οι περιστάσεις. Απ’ ότι μας διδάσκει όμως η ιστορία ένα τυχαίο γεγονός μπορεί να αντιδράσει σαν φυτίλι που θα πυροδοτήσει μια εξέγερση. Είναι προβληματικό όμως –και το είδαμε πρόσφατα σε Τυνησία και Αίγυπτο- ότι μια «τυφλή» εξέγερση δεν έχει κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα. Οι κυβερνητικής κλίκες μπορεί να φεύγουν, αντικαθίστανται όμως από άλλες και το σύστημα της δικτατορίας των μονοπωλίων συνεχίζει απρόσκοπτα την δραστηριότητά του.

Όπως και να είναι όμως και για να επανέλθουμε στο άρθρο του Παντελή Καψή, έχουμε μια παραδοχή ότι το αστικό κράτος αν και είναι θωρακισμένο με «νόμους και διατάγματα», όπως και με μηχανισμούς καταστολής, αδυνατεί να αντιμετωπίσει μια κατάσταση λαϊκής ανυπακοής που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι διαστάσεις θα πάρει.