Επέτειος με «γύψους»!

ΣΥΜΠΛΗΡΩΝΕΤΑΙ σήμερα 

ένας ακόμα χρόνος του κύκλου της μεταπολίτευσης.

Στα 36 χρόνια από το βράδυ της 23ης προς την 24η Ιούλη του 1974, η ολιγαρχία έχει κάθε λόγο να μετρά τα κέρδη της που προήλθαν με την αντικατάσταση της χούντας από τις αστικές κοινοβουλευτικές δυνάμεις.

«Δεν άλλαξε τίποτα από τότε;». Φυσικά. Αλλαξαν όσα ήταν απαραίτητο να αλλάξουν για ...«να μείνουν όλα ίδια», για να συντελεστεί στη μορφή της εξουσίας των μονοπωλίων η απαιτούμενη «μεταμφίεση», όπως ακριβώς σημείωνε το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ δυο μέρες πριν πέσει η χούντα. Μια «μεταμφίεση» απαραίτητη, ώστε να διατηρηθεί και να ενισχυθεί η ουσία της εξουσίας της πλουτοκρατίας.

ΚΟΙΤΩΝΤΑΣ, σε εκείνη την παράδοση - παραλαβή από τον Γκιζίκη στον Καραμανλή, που πραγματοποιήθηκε υπό το βάρος των εγκλημάτων στην Κύπρο και στο Πολυτεχνείο, αξίζει να σταθούμε στην παρακάτω τοποθέτηση:

«Η τέτοια αλλαγή αποτελεί προσπάθεια αναπροσαρμογής της πολιτικής των Αμερικάνων και των άλλων κύριων δυνάμεων του ΝΑΤΟ στις νέες συνθήκες, εθνικές και διεθνείς. Αποβλέπει στην εκτόνωση της συμπυκνωμένης λαϊκής αγανάκτησης, στη ματαίωση μιας ριζικής δημοκρατικής μεταβολής, στη διατήρηση των στρατηγικών θέσεων του ΕΠΑ και του ΝΑΤΟ στη χώρα μας και στην επέκτασή τους στην Κύπρο και γενικότερα στη Μεσόγειο». - Κ.Ε. του ΚΚΕ 29/7/1974

Ούτε μία βδομάδα, δηλαδή, μετά το κλίμα του «Καραμανλής ή τανκς», που ήδη καλλιεργούνταν στην Ελλάδα. Μια αλήθεια που, δυστυχώς, η μεγαλύτερη επιβεβαίωσή της είναι ότι εκείνοι οι πόθοι του λαού για μια «άλλη Ελλάδα» μετά τη χούντα, στα 36 χρόνια που πέρασαν από τότε, παραμένουν πόθοι...

ΣΤΑ ΚΑΘΙΕΡΩΜΕΝΑ επετειακά λογύδρια προς τιμήν της «αποκατάστασης της δημοκρατίας» είθισται να επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά τα μεγάλα «γαλαζοπράσινα» λόγια των δικομματικών εταίρων και των σύγχρονων φαιών κολαούζων τους (κάποιοι εκ των οποίων υπηρετούσαν τη χούντα το 1967-74 και κάποιοι άλλοι συνέχισαν να την υπηρετούν ακόμα κι όταν οι πρωτεργάτες της ήταν στον Κορυδαλλό).

Και πράγματι:
Η σημερινή δημοκρατία των πολυεθνικών δεν έχει το ίδιο πρόσωπο με εκείνο που περιέφεραν επί μια επταετία οι συνταγματάρχες. Είναι, όμως, η δημοκρατία για την οποία πάλεψε και συνεχίζει να παλεύει ο λαός; Μια απάντηση στο ερώτημα είναι η ακόλουθη:

«Στη θέση μιας δημοκρατίας ανοιχτής στην πρόοδο που έχει ανάγκη η Ελλάδα, χτίζεται μια κοινοβουλευτική δημοκρατία αυταρχικού τύπου, στην υπηρεσία των μονοπωλίων, προσδεμένη στον ιμπεριαλισμό... Η σημερινή εξουσία προχωρεί όλο και περισσότερο στην επαναστερέωση της πολιτικής του ατλαντισμού, συμπληρώνοντάς τον και με τον δυτικοευρωπαϊσμό, και εφαρμόζει όλο και πιο αντιδημοκρατική αντιλαϊκή πολιτική στο εσωτερικό... Στο μεταξύ, τα μεγάλα μονοπώλια αντλούν τεράστια υπερκέρδη ακόμα και στις σημερινές συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης, φορτώνοντας τα βάρη στις πλάτες των εργαζομένων... Με την ενθάρρυνση των Τούρκων σοβινιστών από τους ιμπεριαλιστές απειλείται η ακεραιότητα της χώρας και συνθλίβεται το Κυπριακό στα ΝΑΤΟικά γρανάζια».

ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για μια εκ του ...ασφαλούς αποτίμηση της κατάστασης, που διατυπώθηκε σε εύκολες εποχές. Πρόκειται για την αποτύπωση της σημερινής πραγματικότητας, όπως, όμως,
τη διέγνωσε και διακήρυξε η ΚΕ του ΚΚΕ, μόλις είκοσι μήνες από την κατάρρευση της χούντας. Ηδη, δηλαδή, από τις 25/2/1976. Δυστυχώς, σχεδόν τρεις δεκαετίες από τότε, οι κομμουνιστές έχουν και πάλι το θλιβερό προνόμιο της επιβεβαίωσης των θέσεών τους.

Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ επέτειος είναι επέτειος υπόμνησης των τραγικά επίκαιρων και άλυτων αιτημάτων της μεταπολίτευσης. Είναι μια επέτειος που οι «σωτήρες» του τόπου την γιορτάζουν με τρεις «γύψους»!

• Τον «γύψο» του μνημονίου,
• τον «γύψο» του φακελώματος του πολιτικού φρονήματος που προωθεί το νομοσχέδιο του Ραγκούση,
• τον «γύψο» που εξήγγειλε ο Λοβέρδος στις συλλογικές διαπραγματεύσεις!

ΣΗΜΕΡΑ, από την αμερικανόδουλη χούντα του '74, έχουμε περάσει στην εποχή του «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ», στην αμερικανόπνευστη διχοτόμηση του Αιγαίου και την ευρωατλαντική διχοτόμηση της Κύπρου. Τα κυριαρχικά δικαιώματα του λαού εγκλωβίζονται σε συμφωνίες τύπου Μαδρίτης, σε «συμμαχίες» μετατροπής ελληνικών εδαφών σε προγεφυρώματα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, σε πολιτικές που διαφημίζουν (!) ως «πατριωτισμό» τις δηλώσεις περί «καθεστώτος περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας της χώρας μας», στο πλαίσιο των συμμαχιών με «εταίρους», με «αγορές» και με «οίκους».

Η ΕΛΛΑΔΑ, θύμα των «γκρίζων ζωνών» του ιμπεριαλισμού, μετατρέπεται ταυτόχρονα σε θύτη, με την άρχουσα τάξη της χώρας να μετατρέπει τον τόπο σε συνένοχο της «νέας τάξης» στις τρομοκρατικές σταυροφορίες της στα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή, στον Περσικό Κόλπο, στην Ασία.

Τώρα, 36 χρόνια από τη δικτατορία, η εξαθλίωση του λαού στα πλαίσια του «δυτικοευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού», όπως τόνιζε το ΚΚΕ τότε, έχει πάρει χαρακτήρα γενικής επέλασης κατά των λαϊκών δικαιωμάτων.

Μια επίθεση που μέσα σε αυτές τις δεκαετίες προωθήθηκε με διάφορους κωδικούς:
«Στενωπός», «λιτότητα», «σταθεροποιητικά προγράμματα», «μονόδρομος της ΟΝΕ», «εκσυγχρονισμός», «ανταγωνιστικότητα» και εσχάτως «κρίση», «δημόσιο χρέος», «χρεοκοπία» κλπ.

ΣΗΜΕΡΑ, τρεις και πλέον δεκαετίες από το αίτημα για «ψωμί», η Ελλάδα μετρά 2,5 εκατομμύρια πολίτες να ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, όταν τα μονοπώλια που δραστηριοποιούνται στη χώρα εμφάνιζαν όλη την προηγούμενη δεκαετία από τους μεγαλύτερους ρυθμούς αύξησης των κερδών τους στο πλαίσιο των χωρών του ΟΟΣΑ.Η ανεργία «θερίζει» πάνω από ένα εκατομμύριο ανθρώπους.
Ο λαός καλείται να υποταχθεί στον «πατριωτισμό» που του κόβει μισθούς, συντάξεις, δώρα και εργασιακά δικαιώματα!

ΟΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ που κυβέρνησαν καθ' όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης αποκαλούν το λαό «τεμπέλη», «ανεπρόκοπο» και «αχαΐρευτο»! Είναι ο λαός που από το 1974, με τον ιδρώτα του, έχει αυξήσει το ΑΕΠ της χώρας πάνω από 100 φορές (!), είναι ο λαός που μόνο από το 2000 και μετά έχει πληρώσει σε τοκοχρεολύσια μισό τρισ. ευρώ (!) είναι ο λαός που τώρα του ζητούν να πληρώσει άλλα τόσα (!) για τα χρέη που δημιούργησαν οι άλλοι!

Του ζητούν να πληρώσει με τη ζωή του και τη ζωή των παιδιών του τα χρέη που προκάλεσαν οι πιο πλούσιοι εφοπλιστές του κόσμου, οι Ελληνες εφοπλιστές, να πληρώσει την κρίση που προκάλεσαν οι πιο μπουκωμένοι με θαλασσοδάνεια βιομήχανοι του κόσμου, οι Ελληνες βιομήχανοι, να πληρώσει τους τόκους υπέρ μιας μερίδας εκ των μεγαλύτερων τοκογλύφων του κόσμου, τους Ελληνες τραπεζίτες!

ΣΤΙΣ ΤΡΕΙΣ δεκαετίες και πλέον από το '74, το αίτημα του εκδημοκρατισμού «υλοποιήθηκε» κάπως έτσι:

Με αντεργατικούς νόμους όπως ο περιβόητος «330», 

με ανασύρσεις χουντικών διαταγμάτων κατά των αγροτών, 

με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου απαγόρευσης των αυξήσεων το '86, 

με νομοθετικούς «γύψους» κατά των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων το 2010, 

με επιστρατεύσεις εργαζομένων, με μερικές χιλιάδες δικαστικές αποφάσεις για «παράνομες και καταχρηστικές» απεργίες, 

με «τρομονόμους» και ευρωεντάλματα σύλληψης, 

με αποφάσεις των «27» για πανευρωπαϊκό φακέλωμα, 

με ΜΑΤ, με ξύλο και με μια «νομιμότητα» που έχει για «ευαγγέλιο» τις διατάξεις του μνημονίου ΠΑΣΟΚ - ΔΝΤ - ΕΕ - ΕΚΤ.

Σ' αυτήν, την «καλύτερη Δημοκρατία που γνώρισε ο τόπος», όπως έλεγε ο Σημίτης, στην «καλύτερη Δημοκρατία» των «Ζήμενς», των Βατοπεδίων, του Χρηματιστηρίου, του Κοσκωτά, των δομημένων ομολόγων, των Μαντέληδων, των Τσουκάτων, της διαπλοκής, των σκανδάλων και της σκανδαλοθηρίας, από τη μεταπολίτευση 5.000 εργάτες έχουν βρει το θάνατο στα λεγόμενα «εργατικά ατυχήματα»...

ΑΝ ΑΥΤΗ είναι η αλήθεια για το πραγματικό περιεχόμενο της μεταπολίτευσης - και είναι - άλλο τόσο αλήθεια είναι ότι κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος. Η χούντα έπεσε και αυτό παραμένει νίκη του λαού, όσο κι αν η ολιγαρχία κατάφερε να προσαρμόσει το πολιτικό σύστημα έκφρασης της εξουσίας της στις σύγχρονες συνθήκες.

ΟΙ ΛΑΪΚΟΙ αγώνες ήταν που κατέστησαν υπερώριμα μια σειρά δημοκρατικά αιτήματα την περίοδο της μεταπολίτευσης, που η κατάκτησή τους δείχνει ότι τίποτα δεν παραχωρείται, αλλά, πως, ακριβώς, όλα κατακτιούνται.

ΚΑΙ ΑΦΟΥ αυτή είναι η αλήθεια, άλλο τόσο αλήθεια είναι πως όσο θα παραμένουν επίκαιρα και συνάμα ανεκπλήρωτα τα αιτήματα του λαού, δε μένει κανένας δρόμος παρά μόνο ο αγώνας του.
Αγώνας όχι μόνο για να προασπίσει αυτά που σήμερα του αφαιρούν σε μια πρωτοφανή στα χρονικά βαρβαρότητα, αλλά και αγώνας επιθετικός, οργανωμένος, πολιτικός αγώνας με προοπτική, μέσα από τη συγκρότηση μιας πλατιάς λαϊκής συμμαχίας εργατών, φτωχών αγροτών, αυτοαπασχολουμένων, για την ανατροπή της πολιτικής και της εξουσίας της άρχουσας τάξης, για μια άλλη Ελλάδα, την Ελλάδα της «λαϊκής εξουσίας», του σοσιαλισμού.