Ήταν ο Τσίπρας, η Μέρκελ, ένας κινέζος και η τρόικα...

Ας υποθέσουμε για μια στιγμή πως τα πράγματα στις διαπραγματεύσεις δεν πάνε απλά κατ’ευχήν, αλλά ως του θαύματος ο Μπαρουφάκης δεν αποδείχνεται απλά Varoufucker, αλλά ο Γκουσκούνης ο ίδιος, και η Μέρκελ λιποθυμάει λιγωμένη μπροστά στο κοκοράκι του Τσίπρα.

Μετά από αυτά, στο υποθετικό μας σενάριο, το χρέος του ελληνικού κράτους μηδενίζεται εντελώς και οι δανειστές του εξουθενωμένοι από την ΣΥΡΙΖΑίικη γοητεία, το γράφουν στην άμμο. Κατόπιν και τούτου καμμία απαίτηση για μνημόνια δεν έχουν, οπότε και η τρόικα φεύγει για να μας αφήσει στην ησυχία μας.

-Ειδιλιακό το υποθετικό μας σενάριο;

Μάλλον όχι και τόσο, αφού θα εξακολουθούσε ο μισός και βάλε ενεργός πληθυσμός της χώρας να μην έχει δουλειά, η παραγωγική αγροτική-βιομηχανική της βάση να παραμένει διαλυμένη, τα ασφαλιστικά ταμεία να είναι σχεδόν χρεοκοπημένα, και οι κοινωνικές της δομές σε υγεία-παιδεία-υποδομές, χάρβαλο.

Άμα δεν χρωστάμε θα τα ξαναφτιάξουμε αυτά λίγο-λίγο θα μου πει κάποιος.

Εμείς θα προσπεράσουμε εδώ πως οι ίδιοι (ο λαός δηλαδή) δεν χρωστάμε τίποτε σε κανέναν κερατά, αντίθετα μας χρωστάνε –και πολλά μάλιστα- από την υπεραξία μας που ρουφάνε τόσα χρόνια με το μπουρί της σόμπας, και θα μιλήσουμε με βάση την κρατούσα καπιταλιστική λογική.


Τα δύο πρώτα προβληματάκια στο «να τα ξαναφτιάξουμε αυτά λίγο-λίγο» θα ήταν η δέσμευση ενός πολύ μεγάλου μέρους του κρατικού προϋπολογισμού σε στρατιωτικές δαπάνες (μόλις στην δεύτερη θέση πίσω από τις ...ΗΠΑ!) που αφορούν τις δεσμεύσεις της χώρας στο ΝΑΤΟ (από το οποίο είπαμε πως δεν θα βγούμε) και την χρηματοδότηση διάφορων εξωτικών εξορμήσεών του οργανισμού αυτού ανά την υφήλιο, από την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία έως το Αφγανιστάν.

Το άλλο «προβληματάκι» θα ήταν η αδυναμία χρήσης οποιουδήποτε εργαλείου νομισματικής πολιτικής (μια υποτίμηση του νομίσματος π.χ. που θα αύξανε την «ανταγωνιστικότητα» χωρίς κάποιες άμεσες μισθολογικές μειώσεις), αλλά και η αδυναμία χάραξης κάποιας δασμολογικής πολιτικής (στα εισαγόμενα προϊόντα π.χ.) ώστε να τονωθεί η εγχώρια παραγωγική βάση, αφού είπαμε πως θα παραμείνουμε και εντός ΕΕ-€.
Σε αυτόν το τομέα λοιπόν, ακόμη και οι κενσυανές ασπιρίνες του κρατικού παρεμβατισμού που ίσως θα ανακούφιζαν κάπως, χωρίς φυσικά να λύνουν το πρόβλημα, είναι αδύνατο να χρησιμοποιηθούν.

Τι μένει λοιπόν για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της συρρίκνωσης της παραγωγικής βάσης της χώρας και όσων απορρέουν από αυτό (ανεργία, άδεια ταμεία, έλλειψη χρημάτων για κοινωνικές δομές κλπ);

Εκείνο που μένει είναι να βρεθεί ένας ή περισσότεροι «επενδυτές» που θα έρθουν στην χώρα μας να βάλουν τα ωραία τους λεφτουδάκια (δεν εξετάζουμε εδώ που τα βρήκαν) προκειμένου να ανοίξει καμμία δουλειά και να αρχίσει να κινείται στοιχειωδώς η οικονομία.

Ο «επενδυτής» βεβαίως-βεβαίως για να αποφασίσει να βάλει κάπου τα (ωραία) λεφτουδάκια του, δεν το αποφασίζει για την ψυχή του πατέρα του, αλλά μόνο για να βγάλει περισσότερα. Και αν μπορεί βάζοντας κάπου 5 δραχμές να πάρει 15, δεν θα τις βάλει κάπου αλλού για να πάρει μόνο 10 ή 12.

Δεν θα βάλει τα λεφτά του στην Ελλάδα δηλαδή, εάν μπορεί βάζοντας τα στην Κίνα π.χ. να έχει μεγαλύτερο κέρδος.

-Τι σημαίνει αυτό;
Αυτό που μας λένε από την αρχή της κρίσης. Ότι πρέπει να γίνουμε «ανταγωνιστικοί».

Σε απλά δηλαδή ελληνικά να έχουμε τις ίδιες (τουλάχιστον), ή και λιγότερες απολαβές-παροχές-απαιτήσεις από τους κινέζους, όντας και εμείς μέρος μιας ανοιχτής παγκόσμιας οικονομίας.

Να υλοποιήσουμε δηλαδή ακριβώς τους κοινωνικούς στόχους του μνημονίου και της τρόικας που καταργήσαμε και διώξαμε στην αρχή του υποθετικού μας σεναρίου.

-Θα μου εξηγήσει τώρα κάποιος γιατί είμαι υποχρεωμένος να «αισιοδοξώ» και να «εκστασιάζομαι» από όσα λαμβάνουν χώρα τις τελευταίες μέρες αντί να ακούσω τον Αθερίδη;