- Το αντικομουνιστικό παραλήρημα του Μάρτιν Σουλτς, κατά του κουβανικού λαού, επικροτήθηκε με την παρουσία των προέδρων και ευρωβουλευτών των πολιτικών κοινοβουλευτικών ομάδων του Ευρωκοινοβουλίου - Λαϊκό Κόμμα, Σοσιαλδημοκράτες, Φιλελεύθεροι, Πράσινοι, Συντηρητικοί Μεταρρυθμιστές - και της Gabi Zimmer, προέδρου της GUE/NGL, στελέχους του γερμανικού κόμματος DIE LINKE - συμμάχου του ΣΥΡΙΖΑ και βασικής συνιστώσας του οπορτουνιστικού Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) - που συμμετείχε σε αυτή την άθλια φιέστα.
- H Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ κατήγγειλε την άθλια φιέστα που οργάνωσε το πολιτικό προσωπικό των μονοπωλίων στο Ευρωκοινοβούλιο, την απονομή του "βραβείου Ζαχάρωφ" στον Γκιγιέρμο Φαρίνας – φορέα της χυδαίας αντικομμουνιστικής εκστρατείας της ΕΕ κατά της Σοσιαλιστικής Κούβας και των κατακτήσεων του λαού της.
Να σημειώσω κατ' αρχήν ότι η απονομή αυτή έγινε εξ αναβολής, καθώς το βραβείο Ζαχάρωφ δόθηκε στον Φαρίνας στις 21 Οκτώβρη του 2010, αλλά δεν παραλήφθηκε τότε, καθώς ο Φαρίνας δεν είχε λάβει βίζα από την κουβανική κυβέρνηση για να το παραλάβει. Το βραβείο, επίσης, το οποίο παρέλαβε τελικά, και μετά από άδεια της κουβανικής κυβέρνησης ο Φαρίνας, αντιστοιχεί σε 50.000 ευρώ, ποσό πολύ σημαντικό για έναν Κουβανό.
Δεύτερον, θα πρέπει να σημειωθεί ότι όταν το βραβείο ανακοινώθηκε το 2010, ο Φαρίνας ήταν ο τρίτος Κουβανός αντιφρονούντας που το παραλάμβανε σε μόλις 9 χρόνια, καθώς το ίδιο βραβείο ξαναδόθηκε σε Κουβανούς τόσο το 2002 όσο και το 2009. Το 33% δηλαδή των βραβείων τις εννιαετίας --το 1/3-- αφορούσε την "ανθρωπιστική" ιδεολογική επίθεση κατά του κουβανικού σοσιαλισμού, πράξη που εκ των πραγμάτων φαντάζει πολύ ψηλά στη λίστα προτεραιοτήτων των Ευρωπαίων πολιτικών, οι οποίοι είναι προφανώς πεπεισμένοι πως όλα βαίνουν καλώς με τα "ανθρώπινα δικαιώματα" σε ό,τι αφορά τις δικές τους πράξεις και πολιτικές.
Στην απόφασή του, το ευρωκοινοβούλιο εκθειάζει τον Φαρίνας ως ηθικό φορέα της πολιτικής της "μη βίας", προφανώς επειδή είναι κάτι σαν παγκόσμιος πρωταθλητής των απεργιών πείνας σε ένδειξη διαμαρτυρίας απέναντι στο θράσος της κυβέρνησης Κάστρο να υφίσταται, έχοντας προβεί σε 23 τέτοιες συνολικά.
Όμως ο Γκιγιέρμο Φαρίνας καταδικάστηκε σε τρία χρόνια κάθειρξη με αναστολή το 1995 για βίαιη επίθεση κατά γυναίκας συναδέλφου του στο Ινστιτούτο Δημόσιας Υγείας. [2] Ήταν ως συνέπεια αυτής της καταδίκης που άρχισε την πρώτη απεργία πείνας του. Το 2002 προέβη σε νέα επίθεση κατά ηλικιωμένου (με αποτέλεσμα το θύμα να πρέπει να μεταφερθεί εσπευσμένα στο νοσοκομείο για αφαίρεση σπλήνας) και καταδικάστηκε σε πέντε χρόνια και δέκα μήνες κάθειρξη. Ακολούθησε νέα απεργία πείνας, αποτέλεσμα της οποίας ήταν να αφεθεί ελεύθερος για λόγους υγείας. Το ίδιο το αμερικανικό Associated Press σημείωσε σχετικά πως "ορισμένα από τα δικαστικά του προβλήματα οφείλονται σε βίαιη επίθεση σε συνάδελφο και άλλη βίαιη συμπεριφορά".[3] Η αρμόδια επιτροπή βραβεύσεων της ΕΕ αποσιώπησε πλήρως το ιστορικό του Φαρίνας που είχε άμεσα επισημάνει το Associated Press.
Το 2005, ο Φαρίνας ξεκίνησε νέα απεργία πείνας, απαιτώντας να εγκατασταθεί ίντερνετ στο σπίτι του. Στα πλαίσια αυτής της εκστρατείας, συναντήθηκε με τον Τομέα Αμερικανικών Συμφερόντων στην Κούβα, ο οποίος φέρεται επισήμως να τον χρηματοδοτεί. Η γαλλική Libération αναφέρει σχετικά: “Ο Φαρίνας δεν αρνήθηκε ποτέ ότι λαμβάνει 'δωρεές' από τον Τομέα Αμερικανικών Συμφερόντων ώστε να αγοράσει υπολογιστή και να ασκήσει το επάγγελμά του ως 'ανεξάρτητος δημοσιογράφος' στο ίντερνετ."[4] Στην πραγματικότητα, η λειτουργία του "αντιφρονούντα" έχει εξελιχθεί σε επιδοτούμενο επάγγελμα στη χώρα, καθώς σύμφωνα με την USAID (Αμερικανική Βοήθεια), δαπανήθηκαν 15.62 εκατομμύρια δολάρια για ενίσχυση Κουβανών αντιφρονούντων μέσα στο οικονομικό έτος 2009 [5], με την "τεράστια πλειοψηφία" των χρημάτων αυτών να πηγαίνουν σε άτομα όπως ο διάσημος Φαρίνας. Όπως σημειώνει ο Lamrani, τα δεδομένα αυτά καθιστούν επιδοτούμενους από τις ΗΠΑ αντιφρονούντες λίγο-πολύ ανοιχτά πράκτορες μιας ξένης χώρας, κατά παράβαση κάθε αρχής διεθνούς δικαίου.
Η Κουβανική κυβέρνηση, η οποία έχει απελευθερώσει σχεδόν όλους τους κρατούμενους που η Διεθνής Αμνηστία κατηγοριοποίησε ως "πολιτικούς", έχει προ πολλού προσφέρει στον Φαρίας την δυνατότητα να φύγει από τη χώρα, εκμεταλλευόμενος προσφορά πολιτικού ασύλου από την Ισπανία. Ο Φαρίνας έχει σθεναρά αρνηθεί να φύγει από την Κούβα. Ο Lamrani σημειώνει πως αυτό θα σήμαινε απώλεια των γενναιόδωρων επιδοτήσεων του από τις ΗΠΑ και την ΕΕ, μιας και, ιδιαίτερα για την πρώτη, ο Φαρίνας είναι προπαγανδιστικά πολύ χρησιμότερος όσο βρίσκεται μέσα στη χώρα.[6]
Η πατριωτική επιμονή του Φαρίνας, που έχει την ελευθερία λόγου να επιτίθεται διαρκώς στους "καταπιεστές" του, να μείνει στην Κούβα δεν τον αποτρέπει βέβαια από περιοδείες στις ΗΠΑ. Μεταξύ άλλων, κατά την φετινή τετράμηνη επίσκεψή του εκεί, ο Φαρίνας δήλωσε ότι για κανένα λόγο δεν πρέπει να αρθεί το εμπάργκο ενάντια στην Κούβα, καθώς κάτι τέτοιο "θα έδινε οξυγόνο στο καθεστώς." [7] Το εμπάργκο των ΗΠΑ, το οποίο ενίσχυσε το 1996 ως τιμωρητικό μέτρο ενάντια στο λαό της Κούβας και η Ευρωπαϊκή Ένωση (έγκλημα: το γεγονός ότι ο λαός αυτός επαναστάτησε απέναντι στην δουλεία και την υποταγή στην αμερικανική μαφία και κατέκτησε την ελευθερία του), υπολογίζεται πως έχει κοστίσει στην οικονομία της χώρας 236 δισεκατομμύρια δολάρια ως σήμερα [8], αποτελώντας έτσι μια υποχρεωτική "απεργία πείνας" για το σύνολο του κουβανικού πληθυσμού: 11 εκατομμύρια περίπου ανθρώπους με βάση την απογραφή του 2013.[9]
Μπαίνει κανείς στον πειρασμό να κλείσει παραφράζοντας την δήλωση που ψευδώς αποδόθηκε στον Ιωσήφ Στάλιν από τα ιερατεία της σκέψης αυτών που πρόσθεσαν 50.000 ευρώ στον μεγάλο κουμπαρά του Γκιγιέρμο Φαρίνας: "Μια απεργία πείνας είναι επιδοτούμενη τραγωδία, έντεκα εκατομμύρια στερήσεις των βασικών για τη διαβίωση αγαθών απλή στατιστική."
[1] Salim Lamrani, "The Incovenient Truth About Guillermo Farinas".
[2] Salim Lamrani, "The Incovenient Truth About Guillermo Farinas".
[3] Associated Press, "EU Rights Prize for Cuban Dissident Farinas", 21 Οκτώβρη, 2010.
[4] Félix Rousseau, "Farinas, épine dans le pied de Raúl Castro", Libération, 17 Μάρτη 2010.
[5] Along the Malecon, "Exclusive : Q & A with USAID", 25 Οκτώβρη, 2010.
[6] Juan O. Tamayo, "Farinas no acepta la oferta de recuperarse en España", 30 Μάρτη, 2010.
[7] Latino Fox News, "Cuban Dissident Famous For His Hunger Strikes Tours the U.S.", 24 Ιουνίου 2013.
[8] "European Parliament encourages hunger strikes", 26 Οκτώβρη 2010.
[9] Index Mundi.
Πηγή: Lenin reloaded
Στην απόφασή του, το ευρωκοινοβούλιο εκθειάζει τον Φαρίνας ως ηθικό φορέα της πολιτικής της "μη βίας", προφανώς επειδή είναι κάτι σαν παγκόσμιος πρωταθλητής των απεργιών πείνας σε ένδειξη διαμαρτυρίας απέναντι στο θράσος της κυβέρνησης Κάστρο να υφίσταται, έχοντας προβεί σε 23 τέτοιες συνολικά.
Όμως ο Γκιγιέρμο Φαρίνας καταδικάστηκε σε τρία χρόνια κάθειρξη με αναστολή το 1995 για βίαιη επίθεση κατά γυναίκας συναδέλφου του στο Ινστιτούτο Δημόσιας Υγείας. [2] Ήταν ως συνέπεια αυτής της καταδίκης που άρχισε την πρώτη απεργία πείνας του. Το 2002 προέβη σε νέα επίθεση κατά ηλικιωμένου (με αποτέλεσμα το θύμα να πρέπει να μεταφερθεί εσπευσμένα στο νοσοκομείο για αφαίρεση σπλήνας) και καταδικάστηκε σε πέντε χρόνια και δέκα μήνες κάθειρξη. Ακολούθησε νέα απεργία πείνας, αποτέλεσμα της οποίας ήταν να αφεθεί ελεύθερος για λόγους υγείας. Το ίδιο το αμερικανικό Associated Press σημείωσε σχετικά πως "ορισμένα από τα δικαστικά του προβλήματα οφείλονται σε βίαιη επίθεση σε συνάδελφο και άλλη βίαιη συμπεριφορά".[3] Η αρμόδια επιτροπή βραβεύσεων της ΕΕ αποσιώπησε πλήρως το ιστορικό του Φαρίνας που είχε άμεσα επισημάνει το Associated Press.
Το 2005, ο Φαρίνας ξεκίνησε νέα απεργία πείνας, απαιτώντας να εγκατασταθεί ίντερνετ στο σπίτι του. Στα πλαίσια αυτής της εκστρατείας, συναντήθηκε με τον Τομέα Αμερικανικών Συμφερόντων στην Κούβα, ο οποίος φέρεται επισήμως να τον χρηματοδοτεί. Η γαλλική Libération αναφέρει σχετικά: “Ο Φαρίνας δεν αρνήθηκε ποτέ ότι λαμβάνει 'δωρεές' από τον Τομέα Αμερικανικών Συμφερόντων ώστε να αγοράσει υπολογιστή και να ασκήσει το επάγγελμά του ως 'ανεξάρτητος δημοσιογράφος' στο ίντερνετ."[4] Στην πραγματικότητα, η λειτουργία του "αντιφρονούντα" έχει εξελιχθεί σε επιδοτούμενο επάγγελμα στη χώρα, καθώς σύμφωνα με την USAID (Αμερικανική Βοήθεια), δαπανήθηκαν 15.62 εκατομμύρια δολάρια για ενίσχυση Κουβανών αντιφρονούντων μέσα στο οικονομικό έτος 2009 [5], με την "τεράστια πλειοψηφία" των χρημάτων αυτών να πηγαίνουν σε άτομα όπως ο διάσημος Φαρίνας. Όπως σημειώνει ο Lamrani, τα δεδομένα αυτά καθιστούν επιδοτούμενους από τις ΗΠΑ αντιφρονούντες λίγο-πολύ ανοιχτά πράκτορες μιας ξένης χώρας, κατά παράβαση κάθε αρχής διεθνούς δικαίου.
Η Κουβανική κυβέρνηση, η οποία έχει απελευθερώσει σχεδόν όλους τους κρατούμενους που η Διεθνής Αμνηστία κατηγοριοποίησε ως "πολιτικούς", έχει προ πολλού προσφέρει στον Φαρίας την δυνατότητα να φύγει από τη χώρα, εκμεταλλευόμενος προσφορά πολιτικού ασύλου από την Ισπανία. Ο Φαρίνας έχει σθεναρά αρνηθεί να φύγει από την Κούβα. Ο Lamrani σημειώνει πως αυτό θα σήμαινε απώλεια των γενναιόδωρων επιδοτήσεων του από τις ΗΠΑ και την ΕΕ, μιας και, ιδιαίτερα για την πρώτη, ο Φαρίνας είναι προπαγανδιστικά πολύ χρησιμότερος όσο βρίσκεται μέσα στη χώρα.[6]
Η πατριωτική επιμονή του Φαρίνας, που έχει την ελευθερία λόγου να επιτίθεται διαρκώς στους "καταπιεστές" του, να μείνει στην Κούβα δεν τον αποτρέπει βέβαια από περιοδείες στις ΗΠΑ. Μεταξύ άλλων, κατά την φετινή τετράμηνη επίσκεψή του εκεί, ο Φαρίνας δήλωσε ότι για κανένα λόγο δεν πρέπει να αρθεί το εμπάργκο ενάντια στην Κούβα, καθώς κάτι τέτοιο "θα έδινε οξυγόνο στο καθεστώς." [7] Το εμπάργκο των ΗΠΑ, το οποίο ενίσχυσε το 1996 ως τιμωρητικό μέτρο ενάντια στο λαό της Κούβας και η Ευρωπαϊκή Ένωση (έγκλημα: το γεγονός ότι ο λαός αυτός επαναστάτησε απέναντι στην δουλεία και την υποταγή στην αμερικανική μαφία και κατέκτησε την ελευθερία του), υπολογίζεται πως έχει κοστίσει στην οικονομία της χώρας 236 δισεκατομμύρια δολάρια ως σήμερα [8], αποτελώντας έτσι μια υποχρεωτική "απεργία πείνας" για το σύνολο του κουβανικού πληθυσμού: 11 εκατομμύρια περίπου ανθρώπους με βάση την απογραφή του 2013.[9]
Μπαίνει κανείς στον πειρασμό να κλείσει παραφράζοντας την δήλωση που ψευδώς αποδόθηκε στον Ιωσήφ Στάλιν από τα ιερατεία της σκέψης αυτών που πρόσθεσαν 50.000 ευρώ στον μεγάλο κουμπαρά του Γκιγιέρμο Φαρίνας: "Μια απεργία πείνας είναι επιδοτούμενη τραγωδία, έντεκα εκατομμύρια στερήσεις των βασικών για τη διαβίωση αγαθών απλή στατιστική."
[1] Salim Lamrani, "The Incovenient Truth About Guillermo Farinas".
[2] Salim Lamrani, "The Incovenient Truth About Guillermo Farinas".
[3] Associated Press, "EU Rights Prize for Cuban Dissident Farinas", 21 Οκτώβρη, 2010.
[4] Félix Rousseau, "Farinas, épine dans le pied de Raúl Castro", Libération, 17 Μάρτη 2010.
[5] Along the Malecon, "Exclusive : Q & A with USAID", 25 Οκτώβρη, 2010.
[6] Juan O. Tamayo, "Farinas no acepta la oferta de recuperarse en España", 30 Μάρτη, 2010.
[7] Latino Fox News, "Cuban Dissident Famous For His Hunger Strikes Tours the U.S.", 24 Ιουνίου 2013.
[8] "European Parliament encourages hunger strikes", 26 Οκτώβρη 2010.
[9] Index Mundi.
Πηγή: Lenin reloaded
Μαλιστα...και μετα καποιοι αναρωτιουνται γιατι οι κομμουνιστες,στις πρωην σοσιαλιστικες χωρες, ηταν σκληροι και αυταρχικοι με τετοιου ειδους ατομα φωναζωντας για ελλειψη δημοκρατιας,δικτατορια του κομματος κλπ
ΑπάντησηΔιαγραφήSOULFLY