Από τον
"Οικοδόμο"
Η αναγνώστρια του ιστολογίου Βούλα Καραμπίδου, παιδί πολιτικών
προσφύγων η ίδια, με επιστολή που μας έστειλε αναφέρεται στη νέα ταινία του
Διον. Γρηγοράτου.
«FILS DE
GRÈCE»
Ονομάζομαι
Βούλα Καραμπίδου. Κατάγομαι από οικογένεια ανταρτών πολιτικών προσφύγων στην
Λαϊκή Δημοκρατία της Βουλγαρίας. Η ίδια γεννήθηκα στην πόλη Πέρνικ όπου και
έζησα μέχρι τα 17 μου χρόνια, οπότε και ακολούθησα τους γονείς μου στην Ελλάδα.
Με
μία παρέα φίλων γυναικών πολιτικών προσφύγων από την Βουλγαρία, Πολωνία,
Ρουμανία και Σοβιετική Ένωση,
πληροφορηθήκαμε για την δημιουργία ταινίας με αναφορά στο παιδοσώσιμο και με
μεγάλη αγωνία περιμέναμε την προβολή της στους κινηματογράφους.
Μπαίνω
στον κόπο να γράψω αυτήν την κριτική για την ταινία απευθυνόμενη στον δημιουργό
της ταινίας κ. Διονύση Γρηγοράτο, επειδή η ταινία όχι απλώς δεν μας
ικανοποίησε, όχι μόνο διέψευσε κάθε προσδοκία μας, αλλά και γιατί θεωρούμε το
περιεχόμενο της και «την πολιτική των ίσων αποστάσεων», άκρως συκοφαντική και
διαστρεβλωτική των πραγματικών γεγονότων.
Επειδή
στην έρευνα σας πολλά ιστορικά γεγονότα τα παραβλέψατε είτε άθελα σας είτε
σκόπιμα θα θέλαμε να σας γνωστοποιήσουμε τα εξής:
1.Τα
τριάντα περίπου χιλιάδες παιδιά που ο
Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας αποφάσισε να τα διασώσει, μεταφέροντας τα από τα
πεδία της μάχης στο ασφαλές καταφύγιο των Λαϊκών Δημοκρατιών, ήταν παιδιά
ανταρτών και μετακινήθηκαν με την έγκριση των γονιών τους -και όπου δεν
υπήρχαν, των στενότερων συγγενών-για να σωθούν από τις υπάρχουσες πολεμικές
συνθήκες. Τα θέριζε η πείνα, οι αρρώστιες, οι ψείρες, ο τρόμος επίθεσης των
Μάηδων, του στρατού και από τις
αεροπορικές επιθέσεις των αμερικανών με βόμβες ΝΑΠΑΛΜ.
2.Αγώνα
δρόμου έκαναν και οι επιτροπές της Φρειδερίκης οι οποίες άρπαζαν τα παιδιά των ανταρτών για να δημιουργήσουν τα νέα σώματα γενίτσαρων
στα Ιωάννινα, στην Κέρκυρα, στην Καβάλα και αλλού.
3.
Ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας και η Προσωρινή
Δημοκρατική Κυβέρνηση φρόντισαν να
φύγουν τα παιδιά συγκροτημένα και
οργανωμένα. Φιλοξενήθηκαν σε παλάτια, πύργους και επαύλεις. Τα παιδιά
αυτά, ΟΛΑ πήγαν σχολείο, έμαθαν τέχνες, σπούδασαν. Δημιούργησαν οικογένειες,
έκαναν παιδιά και εγγόνια τα οποία επίσης σπούδασαν και απόκτησαν πολύπλευρη μόρφωση.
Μας
έκανε εντύπωση το ύφος, το ήθος και οι χαρακτήρες των πολιτικών προσφύγων στην
ταινία σας. Επειδή είμαι πολιτικός πρόσφυγας και συναναστρέφομαι με πολιτικούς
πρόσφυγες, θέλω να σας τονίσω ότι ήμαστε άνθρωποι αγωνιστές, που επιστρέψαμε με
εφόδια μόρφωσης, επαγγελματικά και πολιτιστικά.
Ως
χαρακτήρες στην πλειονότητα μας ήμαστε δυναμικοί, εργατικοί, τολμηροί και για
αυτό προκόψαμε και μετά την επιστροφή
μας στην πατρίδα, παρά της αντίξοες καπιταλιστικές συνθήκες στην Ελλάδα.
Στο
«DNA» και στην ανατροφή που πήραμε από τους γονείς μας και το σοσιαλιστικό
σύστημα που μας γαλούχησε, εξακολουθεί να υπάρχει αγωνιστικότητα γι αυτό ακόμα και σήμερα οι περισσότεροι βρισκόμαστε
στην πρώτη γραμμή των ταξικών αγώνων του λαού μας με ανοικτό το πρόσωπο και την
καρδιά μας, χωρίς κουκούλες.
Με
το υλικό που διαθέτατε θα μπορούσατε να φτιάξετε μια ταινία που θα σας έδινε
μια θέση ανάμεσα στους τίμιους καταγραφείς της Ιστορίας. Δυστυχώς όμως
επιλέξατε να γίνετε αρεστός στους επίσημους παραχαράκτες της Ιστορίας.
Οι
πολιτικοί πρόσφυγες δεν σας συγχαίρουν για το έργο σας.
Παραθέτω
ορισμένα αποσπάσματα από διηγήσεις μαχητριών του ΔΣΕ και παιδιών στα οποία το
παιδοσώσιμο του Δ.Σ.Ε. έδωσε την ευκαιρία να μεγαλώσουν στις πρώην Λαϊκές
Δημοκρατίες. Στις μαρτυρίες τους βασίστηκε
το θεατρικό έργο «Με την σκέψη
στην πατρίδα» της Ιωάννας Στεφανίδου.
Το
1948 μπορεί να ήταν μικρά τα παιδιά για
να μπορούν να μιλήσουν, μα σήμερα κύριε Γρηγοράτε μπορούν και λένε :