Καθόμουν και σκεφτόμουν σήμερα και μέτραγα τα ευρώ που είχα στα χέρια μου. Τα κοιτούσα και τα μέτραγα και έψαχνα ξανά τις τσέπες μου μπας μου είχε φύγει κανένα νόμισμα. Όχι ότι θα με έσωζε, 3 ευρώ και 30 λεπτά είχα έτσι κι αλλιώς. Απλά ευελπιστούσα να έβρισκα κάτι ακόμα μπας και αγοράσω κανά έξτρα πακέτο μακαρόνια, για να τη βγάλω καθαρή για καμιά βδομάδα ακόμα.
Ζόρικα πολύ τα πράγματα. Στο έλεος του γκρεμού, και ξέρω δεν είμαι μόνο εγώ έτσι. Κοιτάζω γύρω μου και καταλαβαίνω. Ο κόσμος πεινάει αλλά ντρέπεται να το πει. Ντρέπεται να βγει να πει για την φτώχεια του, όπως ντρέπομαι και εγώ. Νιώθω ότι χάνω την αξιοπρέπεια μου. Και σπουδές έχω, και πτυχίο έχω, και πιάνουν τα χέρια μου σε δουλειές αλλά...
Βλέπετε ο πατέρας μου με έμαθε από μικρό, ότι η γνώση είναι δύναμη. Όλο και κάπου θα χρειαστεί να ξέρεις πέντε πράγματα. Και κουτσά στραβά την έβγαζα μέχρι τώρα κάπως καθαρή. Στην στέρηση πάντα, αλλά δεν μπορώ μου έφταναν για να παίρνω τα τσιγάρα μου, να παίρνω και έναν καφέ στο χέρι, άντε που και που να πηγαίνω για καμιά μπύρα όταν είχε μπάλα.
Τώρα όμως? Τώρα δεν υπάρχει αύριο έτσι όπως είναι τα πράγματα. Κανένας δεν ελπίζει σε τίποτα καλύτερο, ακριβώς γιατί του έχουν αφαιρέσει αυτό το δικαίωμα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να αντιλαμβάνεται. Ναι αντιλαμβάνεσαι αυτή είναι η ουσία. Δεν θα πω τα μεγάλα βαρύγδουπα λόγια που άκουσα από έναν κυβερνητικό εκπρόσωπο από κοντά σε μια εκδήλωση που είμαι, ότι πρέπει να αλλάξουμε μέσα μας, να αλλάξει η αισθητική μας και και και ένα σωρό ακόμα φανφάρες.
Ανούσια λόγια όχι για να πείσει εμένα, αλλά για να πείσει τον εαυτό του μπας και χωνέψει αυτό που λέει. Εργάτης είμαι, και αυτό δεν σημαίνει ότι τρώω κουτόχορτο. Γι αυτό λέω δεν μπορεί ο κόσμος να αντιληφθεί. Δεν μπορεί να καταλάβει το πιο απλό πράγμα. Χωρίς τα δικά του χέρια δεν κουνιέται τίποτα, άρα γιατί το δέχεται έτσι απλά να τα ξεπουλήσει για ένα ξεροκόμματο?