Μικρό καλάθι με άδεια χέρια ...

 Από τον Σ. ΣΤΑΘΗ

Αγωνιά επειδή χάνεται η μεσαία τάξη. Δεν είναι η πρώτη φορά. Το ίδιο πάθαινε πάντα, όταν ακολουθούσε τις επιλογές της άρχουσας τάξης. Ελπίζοντας ότι στην άνοδό της η αστική τάξη θα αφήνει κι ένα μέρος του πλούτου που παράγει η εργατική τάξη να το νέμεται και η ίδια, η περίφημη μεσαία τάξη -η «ραχοκοκκαλιά» της δημοκρατίας.

Κι όντως, στην αρχή τουλάχιστον, έτσι γίνεται. Οπως έγινε επί Ρήγκαν και Θάτσερ. Στη συνέχεια όμως, όταν η εργατική τάξη αλυσοδεθεί, η μεσαία τάξη γίνεται για την αστική ένας άχρηστος πολιτικά σύμμαχος κι από συνεταίρος μετατρέπεται σε γεύμα.

Οχι μόνον η εξαφάνιση της εργατικής τάξης υπήρξε πάντα ένα χρήσιμο ψεύδος αλλά η προλεταριοποίηση της μεσαίας τάξης αναδεικνύεται εκ νέου μια τραγική αλήθεια για τους μεσοαστούς και τους μικροαστούς.

Βεβαίως, όσον η αστική τάξη τρώει τη μεσαία, τρώει τις (πολιτικές) σάρκες της. Ομως ουδέποτε η αστική τάξη φημίσθηκε για τους μακροπρόθεσμους ορίζοντες και σχεδιασμούς της. Ο,τι φάει, ό,τι αρπάξει κι «έχει ο Θεός» -γι' αυτό άλλωστε «πληρώνεται» απ' τις θρησκείες, για «να έχει»...

Με τις βόμβες Νετρονίου αρχίζει να μοιάζει το Μνημόνιο. Εξολοθρεύει ανθρώπους κι αφήνει τα ντουβάρια απείραχτα....να τα βουτήξουν οι επόμενοι (όταν έρθει η ώρα τους σ' αυτήν τη ζούγκλα που εξαπλώνεται κι αντικαθιστά σιγά σιγά τον αστικό ιστό)...

Σιγά τους 20 Συμβούλους, λένε οι απολογητές τού Μαξίμου, άλλα πρωθυπουργικά γραφεία έχουν 300 ή και περισσότερους. Ψέματα λένε! Ως συνήθως.

Αλλο θεσμισμένη λειτουργία ενός (όποιου) πρωθυπουργικού γραφείου (που μάλιστα ποικίλλει όσον τα πολιτεύματα) κι άλλο
γνωρίζω κάποιον κάπου, σε μια πισίνα, τον «πάω» και τον διορίζω... σύμβουλό μου! Αλλωστε ο κ. Παπανδρέου δεν είναι η πρώτη φορά που επιδεικνύει μια εξωθεσμική πριγκιπική αντίληψη και για τα πολιτικά, και για τα πολιτειακά. Κάπως έτσι συνάντησε σε ένα γυμναστήριο την κ. Τσόκλη και την έκαμε βουλευτή Επικρατείας. Ή την κ. Καραχασάν, ή τον, κατά δήλωσίν του, «ελληνόφωνο» Ευρωπαίο, τον νυν δερβέναγα της ΔΕΘ. Ή τον κωμικό δον Τομάζο Σκιόπα. Ούτε οι νεοαποκτηθέντες 20 σύμβουλοι του κ. Πρωθυπουργού θα κοστίζουν στους Ελληνες μόνον 648.000 Ευρώ κατ' έτος - οι μισθοί τους. Κι έξοδα παραστάσεως θα παίρνουν, και μπόνους, και εκτός έδρας, κι επιδόματα και υπερωρίες. Μόνον ως Υπουργός Εξωτερικών ο κ. Παπανδρέου έχει υπογράψει έως τώρα πάνω από 1.000.000 Ευρώ για υπερωρίες στο Υπεξ.

Το «σπάταλο κράτος», θα σπεύσουν να πουν ορισμένοι - αυτοί που ταΐζουν την προπαγάνδα τους με νεοφιλελεύθερα κλισέ: ένα από τα πιο συνηθισμένα: το υπερδιογκωμένο σώμα των δημοσίων υπαλλήλων εν Ελλάδι.

Οπως, όμως, αποδεικνύεται με την απογραφή του δημόσιου τομέα, οι δημόσιοι υπάλληλοι -πλην στρατιωτικών κι όλων των ενστόλων- αγγίζουν στη χώρα μας τους 420.000 και φθάνουν με τον ευρύτερο δημόσιο τομέα τους 768.003 (πληθυσμός 11.125.000), ενώ στο Βέλγιο, για παράδειγμα, τους 756.300 (πληθυσμός 10.600.000).

Κάτι σχετικό, αναλόγως του πληθυσμού, συμβαίνει σε όλη την Ενωση με 4.000.000 υπαλλήλους στη Γερμανία, 6.700.000 στη Γαλλία, 5.850.000 στην Αγγλία και πάει λέγοντας.

Το θέμα λοιπόν δεν είναι το «κράτος», εξάλλου το ελληνικό κράτος δεν είναι κανένα φιλολαϊκό τοιούτο, όπου στις εφορίες, τις πολεοδομίες κι αλλαχού οι πάντες κόπτονται υπέρ του δημοσίου συμφέροντος. Αντιθέτως το ελληνικό κράτος, που βρίζουν οι νεοφιλελεύθεροι, είναι το δικό τους κράτος, το κράτος που διαχειρίζονται οι ίδιοι υπέρ των κρατικοδίαιτων του ιδιωτικού τομέα και εις βάρος του υγιούς επιχειρείν, το κράτος στάβλος στο οποίον βολεύουν τους πολίτες-πελάτες τους, διορίζουν τους «συμβούλους τους» (καλή ώρα ο Γιωργάκης) και πιάνουν αιχμαλώτους όλους τους άλλους, ωρομίσθιους, αναπληρωματικούς, σταζιέρ κι ουκ έστιν τέλος...
Αυτό το κράτος έχουν φτιάξει στην Ελλάδα όπως και αλλού κι όταν το βρίζουν (το ίδιο το κράτος τους) το κάνουν επιβουλευόμενοι τη δημόσια περιουσία (κι εκείνα τα απομεινάρια του κράτους που είναι υποχρεωμένα να την υπερασπισθούν).

Ετσι, ο Γεώργιος ο Β' Παπανδρέου ο Γ' προσλαμβάνει μεν 20 συμβούλους για την αυλή του, αλλά αφήνει ακόμα (έντεκα μήνες μετά) ακέφαλες 80 εφορίες.

Ομως, οι 20 σύμβουλοι του κ. Πρωθυπουργού είναι το νύχι του λιονταριού. Πλήθος συμβούλων εκτός θεσμικού corpus, συνωστίζονται στο Ιερόν Παλάτιον. Από τους εν στενώ εξωθεσμικούς φίλους του πριγκηπαδέλφου Νικολάκη, όστις εποπτεύει θέματα επενδύσεων (πού 'ν' τες;) κι όχι μόνον, έως τον κ. Αλεξ Ρόντος όστις (δια)πραγματεύεται θέματα συνόρων.

Σύμβουλοι που δουλεύουν με βάση την «προσωπική ατζέντα» Παπανδρέου για όλα, από τα ελληνοτουρκικά ώς το Σκοπιανό, «Ατζέντα» εκτός ιστορικού (αλλά και θεσμικού) πλαισίου, με ήδη κωμικοτραγικά ή τραγικά αποτελέσματα σε κρίσιμους τομείς -όπως η πρόσφατη κωλοτούμπα με το Ισραήλ...

«Ο άνθρωπός μας στην Αθήνα»,
καθώς λένε για τον κ. Παπανδρέου οι Financial Times...