Τα τρία «δεν» (του Λοβέρδου)… και η Χιλή του Πινοσέτ!

Το κοινωνικό - ασφαλιστικό σύστημα, που θεμελιώθηκε στις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα και αναπτύχθηκε τα επόμενα χρόνια, ήταν μία σημαντική κατάκτηση της εργατικής τάξης. Η ανάπτυξη της ταξικής πάλης, η επίδραση των κατακτήσεων των σοσιαλιστικών χωρών, άσκησαν πίεση στην αστική τάξη και τις αστικές κυβερνήσεις, που στις συγκεκριμένες συνθήκες ανάπτυξης του καπιταλισμού αναγκάστηκαν να κάνουν παραχωρήσεις.


Έτσι τα δικαιώματα που κατακτήθηκαν (συχνά με αιματηρούς αγώνες) στο έδαφος της σταθερής, στον ένα ή τον άλλο βαθμό εργασίας, αφορούν: την ασφαλιστική, συνταξιοδοτική κάλυψη σημαντικού μέρους του πληθυσμού, την ασφαλιστική κάλυψη στον τομέα της Υγείας, την καθιέρωση των κατώτερων ορίων συντάξεων, τη μείωση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης, την κατάκτηση του θεσμού των Βαρέων - Ανθυγιεινών, τις άδειες ανάπαυσης, μητρότητας κ.ά.

Όμως, παρά τις όποιες κατακτήσεις, το ασφαλιστικό σύστημα ποτέ δεν ανταποκρίθηκε πλήρως στις ανάγκες των εργατικών - λαϊκών οικογενειών.

Η αντίθεση ανάμεσα στις παρεχόμενες υπηρεσίες από τη μια και τις πραγματικές ανάγκες που διευρύνονται, σε συνδυασμό με την πρόοδο της επιστήμης και της τεχνικής από την άλλη, οξυνόταν.
Ένας μεγάλος αριθμός εργαζομένων ήταν (και είναι) ανασφάλιστοι, ιδιαίτερα γυναίκες και νέοι. Η κάλυψη των ανέργων ανεπαρκής. Η πλειοψηφία των συνταξιούχων ήταν πάντοτε αντιμέτωπη με το πρόβλημα των χαμηλών συντάξεων, οι παροχές Υγείας - Πρόνοιας είναι υποβαθμισμένες, ανεπαρκείς και κάποιες ιδιωτικοποιημένες.

Από τις αρχές της δεκαετίας του '80 και πολύ περισσότερο τη δεκαετία του '90 και μέχρι σήμερα, οι δυνάμεις του κεφαλαίου έχουν εξαπολύσει μια καλά οργανωμένη επίθεση κατά των κοινωνικών - ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, επιβάλλοντας σκληρές, αντιδραστικές αλλαγές στον τομέα των συντάξεων, στην Υγεία, στην Πρόνοια.

Οι αλλαγές αυτές, δεν είναι αποκλειστικό ελληνικό φαινόμενο. Προωθούνται σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες, στα κράτη - μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης σύμφωνα με τις αποφάσεις της Συνθήκης του Μάαστριχτ, της στρατηγικής της Λισαβόνας και των επιμέρους ευρωπαϊκών κατευθύνσεων.

Ασφαλιστική «μεταρρύθμιση» με τη βούλα της ΕΕ

Κυρίαρχη είναι η νεοφιλελεύθερη άποψη, ότι το «κοινωνικό κράτος» εμποδίζει την οικονομική ανάπτυξη, δηλαδή τα υπερκέρδη των καπιταλιστών, και ότι η παροχή κοινωνικών υπηρεσιών πρέπει να στηρίζεται σε ανταποδοτική βάση, δηλαδή σε εισφορές των εργαζομένων. Ακόμη και η λεγόμενη ευρωπαϊκή Κεντροαριστερά, παρόλο που κάνει λόγο ακόμη για «κοινωνικό κράτος» (για να παραπλανά τους εργαζόμενους), έχει προσχωρήσει πλήρως στη νεοφιλελεύθερη άποψη.

Άλλωστε, η άποψη αυτή έχει ενσωματωθεί στη Συνθήκη του Μάαστριχτ και στο Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης του Άμστερνταμ. Έτσι κεντρικές επιδιώξεις της ΕΕ στον τομέα της κοινωνικής ασφάλισης (ΚΑ) είναι: η γενική συρρίκνωση των παροχών, με σκοπό τη μείωση των κοινωνικών επιβαρύνσεων του κράτους και των επιχειρήσεων και την ενίσχυση της ιδιωτικής ασφάλισης. Οι επιδιώξεις αυτές αντιστοιχούν σε σχετικές προτάσεις των μεγάλων πολυεθνικών εταιριών και των βιομηχάνων της Ευρώπης.

Στα πλαίσια αυτά η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει προβεί ως τώρα σε ηχηρές υπομνήσεις προς τις Ελληνικές κυβερνήσεις και μεταξύ άλλων ζητούσε την συμπίεση των μισθών και των εργασιακών δικαιωμάτων, αλλά και την «μεταρρύθμιση» του ασφαλιστικού, με περικοπές παροχών που αποτελούν προϋποθέσεις για τη διατηρησιμότητα των κριτηρίων σύγκλισης και τη μείωση του δημοσίου χρέους, όπως προβλέπει το Ευρωπαϊκό Σύμφωνο Σταθερότητας.

Βέβαια οι νεοφιλελεύθερες κατευθύνσεις και οι πιέσεις της ΕΕ, του ΟΟΣΑ και του ΔΝΤ, είναι παλιές και έχουν προηγηθεί και άλλες σοβαρές ανατροπές, με τους αντιασφαλιστικούς νόμους 1759/88, 1902/90, 2084/92 και 2679/99, που μείωσαν σημαντικά τις συντάξεις και επέβαλαν ένα εκτρωματικό καθεστώς για τους νεοασφαλιζόμενους από 1-1-1993, με το Ν. 2639/99, που ανέτρεψε τις εργασιακές σχέσεις και ακόμη, με την πρακτική των κυβερνήσεων για περιορισμό της κρατικής επιχορήγησης και διαρπαγή των κεφαλαίων από τα ασφαλιστικά ταμεία.

Οι αλλαγές του ’90 - 1992

Το καλοκαίρι του 1992 η, τότε κυβέρνηση της ΝΔ είχε καλέσει στην Ελλάδα το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) για να μελετήσει το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας μας.

Το ΔΝΤ έκανε τις παρακάτω υποδείξεις για την «αλλαγή προς ένα νέο πρόγραμμα: Μειώσεις στις μέσες παροχές και αυξήσεις στην ηλικία συνταξιοδότησης».

Έτσι η τότε κυβέρνηση της ΝΔ ψήφισε το νόμο 2084/92, που προβλέπει: Θεσμοθέτηση του ειδικού καθεστώτος για τους ασφαλιζόμενους απ' την 1.1.1993. Όριο ηλικίας για τους άνδρες και τις γυναίκες το 65ο έτος. Ελάχιστος χρόνος ασφάλισης 15 χρόνια. Βάση υπολογισμού της σύνταξης οι αποδοχές της τελευταίας πενταετίας, χωρίς δώρα εορτών. Κύρια Σύνταξη για 35 χρόνια ασφάλισης, το 60% των συντάξιμων αποδοχών και επικουρική σύνταξη το 20%.

Ο νόμος 2084/92 ήρθε να προστεθεί στους δυο άλλους αντιασφαλιστικούς νόμους της ΝΔ, στον 1902/90 (Γιαννάκου-Σουφλιά) και στον 1976/91.

Το ΔΝΤ στην έκθεσή του (17.7.2000) σημείωνε: 

«Οι συντάξεις κοινωνικής ασφάλισης σχεδιάζονται συνήθως για να εξυπηρετήσουν τους σκοπούς τόσο της κοινωνικής πρόνοιας όσο και της κοινωνικής ασφάλισης. Συνεπώς χορηγούν μια κατώτατη σύνταξη και μια πρόσθετη σύνταξη σχετιζόμενη με το εισόδημα. Επιπλέον συντάξεις μπορούν να "αγοραστούν" από τον ιδιωτικό τομέα, οι οποίες πρέπει να βασίζονται στο κεφαλαιοποιητικό σύστημα. Πιθανώς η πλέον… ριζοσπαστική αντιμετώπιση των παροχών συντάξεων υιοθετήθηκε στη Χιλή όπου - ως αντίδραση στην ανάγκη υψηλών επιδοτήσεων για τη στήριξη του κρατικού συστήματος - οι εργαζόμενοι υποχρεώθηκαν να συνεισφέρουν ποσοστό του εισοδήματός τους σε ιδιωτικό ταμείο συντάξεων».

Η «τριφασική» εξαθλίωση των συνταξιούχων

Την προηγούμενη 10ετία η Κομισιόν με την οδηγία: γενικές κατευθύνσεις «για τις συντάξεις απασχόλησης», σηματοδοτεί το ξήλωμα των συνταξιοδοτικών συστημάτων που είχαν καθιερωθεί απ' το λεγόμενο κράτος πρόνοιας. Σηματοδοτεί τη μετάβαση απ' το διανεμητικό στο κεφαλαιοποιητικό σύστημα. Το διανεμητικό σύστημα βασίζεται στην αλληλεγγύη των γενεών και οι εν ενεργεία εργαζόμενοι πληρώνουν - μέσα από εισφορές - τις συντάξεις της γενιάς που βρίσκεται στη σύνταξη. Το κεφαλαιοποιητικό σύστημα βασίζεται κυρίως στην ιδιωτική ασφάλιση, και οδηγεί τα κεφάλαια της ασφάλισης στο Χρηματιστήριο.

Την πρόταση έκανε ο Ολλανδός Επίτροπος Φρ. Μπολκεστάιν, πρώην υπάλληλος της πολυεθνικής SHELL και προβλέπει τη δημιουργία «θεσμικού πλαισίου» ώστε τα κράτη - μέλη «που το επιθυμούν να ενθαρρύνουν την προσφυγή σε αυτοχρηματοδοτούμενα συνταξιοδοτικά συστήματα»

Οι κατευθύνσεις της Κομισιόν οδηγούν σε… ένα τριφασικό σύστημα ή σε ένα «σύστημα τριών πυλώνων» - ή σε παραλλαγές του που έχουν επεξεργαστεί διεθνείς οργανισμοί (ΟΟΣΑ, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Παγκόσμια Τράπεζα κλπ.) και έχουν παρουσιαστεί και στη χώρα μας ως η «ριζοσπαστική λύση» στο ασφαλιστικό πρόβλημα. Μια παραλλαγή αυτού του συστήματος - και οι εμπνευστές του δεν το κρύβουν - έγινε απ' τη χούντα του Πινοτσέτ στη Χιλή το 1980 και οδήγησε τους συνταξιούχους στην εξαθλίωση.

Η Αντιγραφή της… Χιλής, από Σπράο - Τήνιο

Τον Οκτώβρη του 1997 δόθηκε στη δημοσιότητα η έκθεση για το ασφαλιστικό του καθηγητή Γ. Σπράου και του συμβούλου του πρωθυπουργού(Κ. Σημίτη), Πλ. Τήνιου.

Κεντρική ιδέα της έκθεσης είναι οι τρεις στυλοβάτες ή τα τρία επίπεδα συντάξεων:

1. Το πρώτο επίπεδο αντιστοιχεί στην κοινωνική πρόνοια. Δίδεται είτε μια ομοιόμορφη σύνταξη σε όλους άνω κάποιας ηλικίας («εθνική σύνταξη»), είτε μια εγγύηση κατώτατου εισοδήματος συχνά με έλεγχο οικονομικών δυνατοτήτων. Χρηματοδοτείται από τη γενική φορολογία. 

2. Το δεύτερο επίπεδο αντιστοιχεί στην αναπλήρωση εισοδήματος. Λειτουργεί όπως το σημερινό σύστημα αλλά χωρίς κλαδικές και άλλες διαφοροποιήσεις. Χρηματοδοτείται με το διανεμητικό σύστημα (από την επόμενη γενιά).

3. Το τρίτο επίπεδο αντιστοιχεί στην κλαδική αποταμίευση, συνήθως σαν επαγγελματική ασφάλιση που εξασφαλίζει τις διαφοροποιήσεις. Χρηματοδοτείται με το κεφαλαιοποιητικό σύστημα που εκμηδενίζει τις πιθανότητες επιδότησης της μιας επαγγελματικής ομάδας από άλλη. Το τρίτο επίπεδο είναι συνήθως ιδιωτικό...

Όπως αποκάλυψε η «Ελευθεροτυπία» (25.10.1997) - επικαλούμενη έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας του 1994 - η πρόταση αυτή «είναι ακριβής μετάφραση - λέξη προς λέξη - της Χιλιανής επιλογής»(!)

Το πώς μεταφράζονται στην πράξη τα τρία επίπεδα, το περιέγραψε ο Πλ. Τήνιος στο περιοδικό «Κοινωνία, οικονομία και υγεία» τον Απρίλη του 1995.

• Ο πρώτος στυλοβάτης είναι μια «εθνική σύνταξη», η οποία δίδεται με προνοιακά κριτήρια σε όλους τους πολίτες άνω κάποιας ηλικίας και (πιθανώς) κάποιου εισοδήματος. Χρηματοδοτείται από τον κρατικό προϋπολογισμό και μπορεί να αναπληρώνει 10-20% του εισοδήματος.
• Ο δεύτερος στυλοβάτης αναπληρώνει το εισόδημα και υπόσχεται σύνταξη περί τα 30-40% του τελικού εισοδήματος, χρηματοδοτούμενη, όπως οι σημερινές συντάξεις μέσω υποχρεωτικών εισφορών.
• Ο τρίτος στυλοβάτης βασίζεται στο κεφαλαιοποιητικό σύστημα, εισπράττοντας δεδομένο ποσοστό του εισοδήματος και αποδίδοντας ποσά κυμαινόμενα ανάλογα με τις μακροχρόνιες αποδόσεις της κεφαλαιαγοράς. Η κεφαλαιοποιητική («τρίτη») σύνταξη σε άλλες χώρες, είναι υποχρεωτική, ενώ σε άλλες είναι οργανωμένη σε επαγγελματική βάση (της εταιρίας ή του κλάδου).

Μ' άλλα λόγια εκείνο που πρέπει να εγγυάται το κράτος, είναι το πρώτο επίπεδο. Κάτι δηλαδή σαν το σημερινό ΕΚΑΣ του ΙΚΑ.

Οι πιέσεις και οι κατευθύνσεις της ΕΕ και των διεθνών οργανισμών

- Το Συμβούλιο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη Λισαβόνα το 2000 κινήθηκε στην κατεύθυνση επιβολής βαθιών αντιλαϊκών αλλαγών, ώστε να υπηρετηθεί ο στόχος της ανταγωνιστικότητας των οικονομιών των κρατών - μελών, της μείωσης των ελλειμμάτων και του δημόσιου χρέους, της αύξησης της κερδοφορίας των επιχειρήσεων. Έτσι αποφάσισε την εφαρμογή αντιασφαλιστικών μέτρων για «να διασφαλιστεί η μακροχρόνια βιωσιμότητα των ασφαλιστικών συστημάτων».

- Το Συμβούλιο Κορυφής της Στοκχόλμης το 2001 έθεσε το στόχο να φτάσει το μέσο ποσοστό απασχόλησης στην ΕΕ στο 50% για την ηλικιακή κατηγορία από 55 έως 64 ετών, χωρίς διάκριση μεταξύ ανδρών και γυναικών.

- Το Συμβούλιο Κορυφής της Βαρκελώνης το 2002 αποφάσισε την επίσπευση των μέτρων αύξησης του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης «με εκούσια παραμονή των ηλικιωμένων εργαζομένων σε ενεργό δραστηριότητα», σημειώνοντας ότι «μέχρι το 2010 πρέπει να αυξηθεί κατά πέντε χρόνια η μέση ηλικία εξόδου από την αγορά εργασίας». Άνοιξε επίσης, το δρόμο «για τη σταδιακή - ευέλικτη συνταξιοδότηση» (μερική απασχόληση - μερική συνταξιοδότηση) και θέτει επίμονα το ζήτημα του περιορισμού της πρόωρης συνταξιοδότησης.

- Παράλληλα, με όσα στοιχεία, μελέτες, είχαν δει το φως της δημοσιότητας, γίνονταν λόγος για νέα οργάνωση του συνταξιοδοτικού συστήματος. Σύμφωνα με τα στοιχεία φαίνεται να συγκλίνουν στην εφαρμογή, παραλλαγής ή παραλλαγών του γνωστού συστήματος των «τριών πυλώνων» της Παγκόσμιας Τράπεζας, που θα προβλέπει: Μια πρώτη σύνταξη, χαμηλή, από τα ταμεία κύριας ασφάλισης, σε ανταποδοτική βάση και με διανεμητικό σύστημα. Μια δεύτερη Οι άξονες της «μεταρρύθμισης» γίνονται φανεροί. Κατ' αρχήν φαίνεται ότι θα προχωρήσουν σε άγριες περικοπές στις συντάξεις, με σοβαρή μείωση του συντάξιμου μισθού, με τον υπολογισμό των συντάξεων στις αποδοχές της τελευταίας 15ετίας ή όλου του ασφαλιστικού βίου και με αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης στα 65-67, για άνδρες και γυναίκες και με ταυτόχρονη κατάργηση των μειωμένων συντάξεων και του θεσμού των βαριών και ανθυγιεινών επαγγελμάτων.

- Στη χώρα μας οι πιέσεις έχουν εκβιαστικό χαρακτήρα, αφού η «αναμόρφωση» του συστήματος ΚΑ έχει τεθεί ως μια από τις προϋποθέσεις για την ένταξη στην ΟΝΕ. Η κυβέρνηση Σημίτη αποδέχτηκε πλήρως τις νεοσυντηρητικές κατευθύνσεις για την κοινωνική ασφάλιση και δεσμεύτηκε με την ένταξη της δραχμής στο μηχανισμό συναλλαγματικών ισοτιμιών, το Μάρτη 1998 και επίσης, με την υποβολή του αναθεωρημένου προγράμματος «σύγκλισης», για την «αναμόρφωση» της ΚΑ μέσα στο 2000. Τα σχέδια της τότε κυβέρνησης για την ΚΑ ήταν ήδη έτοιμα και απόλυτα ευθυγραμμισμένα προς τις νεοσυντηρητικές προδιαγραφές.

- Η έκθεση του ΟΟΣΑ, που δημοσίευσε η ΗΜΕΡΗΣΙΑ (3.2.2000) απηχούσε τα σχέδια της κυβέρνησης. Είναι γνωστό, ότι τα όργανα της ΕΕ και οι εμπειρογνώμονες του ΟΟΣΑ και του ΔΝΤ πρώτα εγκρίνουν τα σχέδια και ακολούθως παρέχουν και τεχνική υποστήριξη με εκθέσεις, στις οποίες περιλαμβάνουν και δημογραφικά στοιχεία, προβολές οικονομικών μεγεθών, σενάρια για εξελίξεις στις δαπάνες κ.ά. Η έκθεση επιχειρούσε να πείσει, μέσα από πλαστά στοιχεία, ότι επιβάλλεται η «αναμόρφωση» του συστήματος ΚΑ, για να διασφαλιστεί η «βιωσιμότητά» του και, μάλιστα, ότι πρέπει να προχωρήσει άμεσα, γιατί, αν καθυστερήσει, οι περικοπές στις συντάξεις θα είναι μεγαλύτερες. Πίσω από το κάλπικο επιχείρημα της «βιωσιμότητας» κρύβονταν μια σειρά νέα αντιασφαλιστικά μέτρα που ήταν έτοιμα για εφαρμογή.

- Η έκθεση βεβαίωνε ότι οι συνταξιοδοτικές δαπάνες είναι υψηλές και τόνιζε κατά κόρον ότι είναι γενναιόδωρες οι συντάξεις του ΙΚΑ, ιδιαίτερα των εργαζομένων στα «βαρέα και ανθυγιεινά» επαγγέλματα, των αυτοαπασχολούμενων, των υπαλλήλων του Δημοσίου, των δημοσίων επιχειρήσεων και των τραπεζών και ότι είναι πιο γενναιόδωρες οι επικουρικές συντάξεις. Ακόμη βεβαίωνε ότι είναι υψηλή η κατώτατη σύνταξη ΙΚΑ, ότι είναι υψηλά τα ποσοστά αναπλήρωσης εισοδήματος, γύρω στο 100% του μισθού, ότι η βάση υπολογισμού της σύνταξης είναι μικρή και ότι το μη μισθολογικό εργατικό κόστος στη χώρα μας είναι από τα μεγαλύτερα του ΟΟΣΑ.

Είναι χαρακτηριστικό ότι για τη «βιωσιμότητα» του συστήματος η σύσταση ήταν: μόνο περικοπές. Έτσι όμως δεν επιτυγχάνεται η βιωσιμότητα του συστήματος αλλά, σταδιακά, η αποδυνάμωση και κατάργησή του.

Ύστερα απ' αυτές τις «διαπιστώσεις» η έκθεση παρέθετε λεπτομερείς «μεταρρυθμιστικές» προτάσεις. Οι κυριότερες ήταν:

1. Αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης στα 65, για άνδρες και γυναίκες, με κατάργηση της 35ετίας και περιορισμούς στην πρόωρη συνταξιοδότηση των γυναικών με ανήλικα παιδιά και των εργαζομένων στα «βαρέα και ανθυγιεινά» επαγγέλματα. Όπως βεβαίωνε, με αύξηση των ορίων ηλικίας στα 65, οι συντάξεις θα είχαν μείωση κατά 30% και με αύξηση στα 70 θα είχαν μείωση κατά 60%.
2. Αύξηση του ελάχιστου χρόνου για συνταξιοδότηση. Είναι γνωστό, ότι από συμβούλους της κυβέρνησης προτείνονταν αύξηση από τα 15 χρόνια στα 20.
3. Υπολογισμός της σύνταξης με βάση όχι το μισθό τελευταίας πενταετίας, όπως ίσχυε, αλλά όλου του εργάσιμου βίου.
4. Δραστική μείωση των συντάξεων μέσα από την αλλαγή του υπολογισμού τους, με αφαίρεση επιδομάτων κλπ. Για παράδειγμα, από συμβούλους της κυβέρνησης προτείνονταν το 60% του μισθού για κύρια σύνταξη και το 20% για επικουρική, αλλά και μικρότερα ποσοστά, αν δεν επαρκούν τα οικονομικά των ταμείων.
5. Κατάργηση του θεσμού της κατώτερης σύνταξης και συνέχιση της μη σύνδεσης των συντάξεων με τους μισθούς και τις αυξήσεις του πληθωρισμού. Η έκθεση επικροτούσε τη μεγάλη απώλεια της αγοραστικής δύναμης των συντάξεων.
6. Έλεγχος ιδίων πόρων, πέραν των βοηθηματούχων ΕΚΑΣ και των συνταξιούχων μητέρων με ανήλικα παιδιά και των συνταξιούχων λόγω θανάτου.
7. Ενοποίηση κύριων και επικουρικών ταμείων, εντός επιμέρους τομέων.

Όπως μας πληροφορεί ο ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ Ι. Κουκιάδης («Βήμα» 21-6-2000): η ασφαλιστική «μεταρρύθμιση» στις χώρες της ΕΕ τελεί πλέον υπό την άγρυπνη παρακολούθηση του Συμβουλίου Υπουργών Οικονομικών, που την εντάσσει στην «εμβάθυνση» της οικονομικής ολοκλήρωσης. Στόχοι της «μεταρρύθμισης», μεταξύ άλλων, είναι: Η δημιουργία συστημάτων ΚΑ φιλικών προς την απασχόληση, που σημαίνει μείωση, οπωσδήποτε, του μη μισθολογικού κόστους προς όφελος των επιχειρήσεων. Η εξασφάλιση βιώσιμων συνταξιοδοτικών συστημάτων, με εξεύρεση ισορροπιών μεταξύ κεφαλαιοποιητικών και διανεμητικών συστημάτων, με αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, με το σύνθημα «δραστήρια γηρατειά»(!)και κατάργηση της πρόωρης συνταξιοδότησης.

Ο υπουργός Εργασίας, Τ. Γιαννίτσης του ΠΑΣΟΚ από τη μεριά του ανέφερε («Βήμα» 18-6-2000):, ότι η κοινωνική πολιτική σήμερα έχει «ελλείμματα» και ότι στις προτεραιότητες της κυβέρνησης είναι, μεταξύ άλλων, η ενίσχυση της απασχόλησης, η καταπολέμηση του αποκλεισμού και η εξασφάλιση «βασικών» συλλογικών υπηρεσιών στο κοινωνικό σύνολο, όπως παιδεία, υγεία, ΚΑ. Η γνωστή έκθεση Σπράου, στην κατάρτιση της οποίας συμμετείχε και ο υπουργός, είναι πιο σαφής και αναφέρει (σελ. 25-27): «ότι η δαπάνη για τις συντάξεις είναι μεγάλη και πρέπει να περιοριστεί (!)».

Η ΝΔ, για προεκλογικούς λόγους επίσης, υπόσχονταν αυξήσεις στις χαμηλές συντάξεις, παρ' όλο που στο παρελθόν αναδείχτηκε πρωταθλήτρια στις μειώσεις των συντάξεων και που οι ασφαλιστικοί νόμοι, που ψήφισε την περίοδο 1990-92. Ο ΣΥΝ μιλούσε αόριστα για «κοινωνική πολιτική», αλλά αποδέχονταν ταυτόχρονα το «μονόδρομο» της ΕΕ, που αποκλείει οποιαδήποτε ουσιαστική κοινωνική πολιτική. Ο ΣΥΝ, μάλιστα, στήριξε τη συνθήκη του Μάαστριχτ και τη «Λευκή Βίβλο», που επιβάλλουν την ανατροπή των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων.

Ο ρόλος που διαδραμάτισαν ΓΣΕΕ- ΑΔΕΔΥ… (αποκαλυπτικός)!

Οι συμβιβασμένες πλειοψηφίες των συνδικαλιστικών ηγεσιών (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, Αυτόνομη Παρέμβαση) έβαλαν από τη μεριά τους, «πλάτες» στις κυβερνήσεις να περάσουν τις ασφαλιστικές «μεταρρυθμίσεις». Αυτό φαίνεται από τη γνωστή έκθεση της ΓΣΕΕ (1998), που προεξοφλούσε τη συμμετοχή της ΓΣΕΕ στον προσχηματικό «κοινωνικό διάλογο» για το ασφαλιστικό και έθετε ως στόχους τη βιωσιμότητα των ταμείων, χωρίς καμιά αναφορά στις αιτίες της οικονομικής ανισορροπίας τους, τη συγκρότηση στην ΚΑ συστήματος κεφαλαιοποιητικών και διανεμητικών στοιχείων και την πλειοψηφία στα ΔΣ των ταμείων των εκπροσώπων εργαζομένων και εργοδοτών. Ο τελευταίος στόχος, μάλιστα, αναιρεί την πάγια θέση του εργατικού κινήματος για πλειοψηφία εκπροσώπων των εργαζομένων.

Αποσιωπούν την ασυδοσία της εργοδοσίας με την εισφοροδιαφυγή δισεκατομμυρίων, δε διεκδικούν την απόδοση των κεφαλαίων της ΚΑ, που καταληστεύτηκαν, αφού χρησιμοποιήθηκαν ως δάνεια για επιχειρηματικές δραστηριότητες. Όπως και το γεγονός ότι οι ανασφάλιστοι, οι άνεργοι, σημαίνουν χαμένους πόρους για τα ταμεία. Οι κυβερνήσεις υποχρέωναν επίσης τα ταμεία να καταθέτουν τα αποθεματικά τους με χαμηλά επιτόκια, και να δανείζονται για τις ανάγκες τους με επιτόκιο έως και 30%. Φόρτωσαν το κόστος της «κοινωνικής» τους πολιτικής στα ταμεία, ενώ δεν έλειψαν και χαριστικές ρυθμίσεις σε εργοδότες.

Οι υποταγμένες στην πλουτοκρατία πλειοψηφίες των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, με τον προσανατολισμό τους προς την ΕΕ, συμμετείχαν στους στημένους «κοινωνικούς διαλόγους» και έβαλαν πλάτη για την εφαρμογή όλων των αντιασφαλιστικών μέτρων. Είτε στην κυβέρνηση ήταν το ΠΑΣΟΚ, είτε η ΝΔ, ο ρόλος τους ήταν και παραμένει ως σήμερα… ίδιος!

Τα αντεργατικά μέτρα της ΝΔ της περιόδου 1990 - 1993 άνοιξαν… τις πρώτες πληγές

Επέβαλαν αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης των εργαζομένων στο Δημόσιο, στις πρώην ΔΕΚΟ και τις τράπεζες κατά 6 μήνες κάθε χρόνο (αρχής γενομένης από το 1998), με αποτέλεσμα το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης να φτάσει την 1.1.2007 στα 65 χρόνια από τα 55 που ήταν μέχρι 31/12/97 και 60,5 χρόνια το 1998 για τους άνδρες. Ενώ για τις έγγαμες γυναίκες έφτασε στα 60 χρόνια από τα 53 που ήταν μέχρι το 1997.
Διαχώρισαν τους ασφαλισμένους σε πριν και μετά το 1993 και επέβαλαν το όριο ηλικίας των 65 χρόνων σε αυτούς που ασφαλίστηκαν από 1.1.93 για άνδρες και γυναίκες, καταργώντας την 5ετή διαφορά μεταξύ ανδρών - γυναικών, δηλαδή την ελάχιστη αναγνώριση της ανισοτιμίας των γυναικών στον καπιταλισμό.
Αποσύνδεσαν το κατώτερο όριο συντάξεων του ΙΚΑ από τα 20 ημερομίσθια του ανειδίκευτου εργάτη.
Αύξησαν το χρόνο για την κατοχύρωση ασφαλιστικού δικαιώματος στο ΙΚΑ από τις 4.050 ημέρες ασφάλισης στις 4.500.
Επέβαλαν τη συμμετοχή όλων των ασφαλισμένων στο 25% της τιμής των φαρμάκων.
Επέβαλαν εισφορά 6,67% για την κύρια σύνταξη και 2,55% για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στους εργαζόμενους στο Δημόσιο.
Κατάργησαν τον υπολογισμό των δώρων εορτών για τις συντάξεις του ΙΚΑ.

Οι αλλαγές της 10ετίας του 2000 (νόμοι: Ρέππα-Πετραλιά)

Το ΠΑΣΟΚ, ακολουθώντας την ίδια στρατηγική, διατήρησε τους νόμους της ΝΔ και έκανε με το νόμο Ρέππα 3029/2002 (μετά την αποτυχημένη αντιασφαλιστική ανατροπή Γιαννίτση), πολύ σοβαρές αντιλαϊκές προσαρμογές

Μείωσε τις συντάξεις (Δημόσιο, πρώην ΔΕΚΟ), χρησιμοποιώντας τη μείωση του ποσοστού αναπλήρωσης των συντάξεων σε σχέση με τους μισθούς, έτσι ώστε από το 2008 μέχρι το 2017 να μειωθεί το ποσοστό αναπλήρωσης κατά 10% - από το 80% στο 70% του μισθού.
Η μείωση αυτή έγινε ακόμα μεγαλύτερη, γιατί ο υπολογισμός των συντάξεων θα γίνεται όχι με βάση τον τελευταίο μισθό, αλλά με το μέσο όρο των μισθών της τελευταίας 5ετίας.
Κατάργησε την 35ετία ανεξαρτήτως ηλικίας για τους νέους εργαζόμενους στο Δημόσιο και εφάρμοσε την 37ετία.
Αύξησε το όριο ηλικίας στα 67 χρόνια (σε προαιρετική βάση!!), έχοντας όμως κατά νου ότι αυτό θα γίνει υποχρεωτικό λόγω των χαμηλών συντάξεων και της αδυναμίας συγκέντρωσης του απαιτούμενου χρόνου για την κατοχύρωση ασφαλιστικού δικαιώματος - ιδιαίτερα για τους νέους εργαζόμενους.
Αποφάσισε την ενοποίηση Ταμείων από την 1.1.2008. Επί της ουσίας, αποφάσισε την ένταξη των Ταμείων των Τραπεζοϋπαλλήλων και των πρώην ΔΕΚΟ στο ΙΚΑ έχοντας στόχο να εξομοιώσει προς τα κάτω τα δικαιώματα, να επιβάλει αυξημένα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, μείωση συντάξεων και παροχών ιδιαίτερα για τους νέους και τις νέες.
Το ΠΑΣΟΚ, επίσης, έκανε ένα μεγάλο βήμα στην ενίσχυση της λογικής του κεφαλαιοποιητικού συστήματος, εντάσσοντας στο ασφαλιστικό σύστημα τα «επαγγελματικά ταμεία», τα οποία θα λειτουργούν σε ανταποδοτική βάση, έτσι που οι παροχές θα καθορίζονται από το αποτέλεσμα της επένδυσης των εισφορών στον τραπεζικό - χρηματιστηριακό τζόγο, με το σχετικό ρίσκο.

Αυτή η ρύθμιση του ΠΑΣΟΚ, την οποία υλοποίησε η ΝΔ, είναι συνδεδεμένη με το σύστημα των τριών πυλώνων που προβλέπει:

Α) Πολύ μικρή κύρια σύνταξη κι αυτό έχει άμεση σχέση με τη θέση της κυβέρνησης για την «εθνική σύνταξη», που θα κινείται στα όρια της φτώχειας τα οποία σήμερα προσδιορίζονται με τα επίσημα στοιχεία στα 470 - 500 ευρώ το μήνα.
Β) Επικουρική που θα στηρίζεται στα επαγγελματικά Ταμεία.
Γ) Ασφάλιση σε ιδιωτικές εταιρείες.

Έξι χρόνια μετά το νόμο Ρέππα, που «έλυσε» το Ασφαλιστικό (που «δεν είχε λύσει ο νόμος Σιούφα), ξαναήρθε η σειρά της ΝΔ, με το νόμο Πετραλιά 3655/2008. Με τον νόμο αυτό μπήκαν για εφαρμογή:

Επέκταση του εργασιακού βίου στα 67 χρόνια (ή ακόμα και παραπάνω), εξετάζοντας κίνητρα (π.χ. ποσοστιαία αύξηση της σύνταξης) για κάθε χρόνο παραμονής στην εργασία και αντικίνητρα (μείωση των συντάξεων), σε περίπτωση συνταξιοδότησης πριν αυτό το καθορισμένο όριο ηλικίας.

Ένταξη των Ταμείων των τραπεζών, πρώην ΔΕΚΟ (αλλά και άλλων Ταμείων) στο ΙΚΑ, ώστε να καταργηθούν δικαιώματα, να αυξηθούν τα όρια ηλικίας, να μειωθούν οι συντάξεις, να μειωθούν, να καταργηθούν παροχές.

Αποχαρακτηρισμός Βαρέων - Ανθυγιεινών Επαγγελμάτων (ΒΑΕ).

Ενίσχυση των μέτρων για τη δημιουργία επαγγελματικών συνταξιοδοτικών Ταμείων, αποβλέποντας στη δημιουργία μεικτού ασφαλιστικού συστήματος (τρεις πυλώνες), στην ενίσχυση των ιδιωτικών ασφαλιστικών επιχειρήσεων που θα αναλάβουν τη διαχείριση αυτής της υπόθεσης και την τροφοδότηση του χρηματιστηριακού - τραπεζικού τζόγου με νέα κεφάλαια. 

 Η κυβέρνηση θα εμπλουτίσει τα αντι - ασφαλιστικά μέτρα με νέες αντιδραστικές αλλαγές, όπως:

Αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης των γυναικών (στο Δημόσιο) κατά 5 χρόνια, στο όνομα της εξίσωσης με τους άνδρες σύμφωνα με τις κατευθύνσεις της ΕΕ.
Μείωση του αριθμού των «πρόωρων συντάξεων», των συντάξεων που δίνονται πριν τα 65 χρόνια, παίρνοντας υπόψη ότι παρά τις αντεργατικές ρυθμίσεις των προηγούμενων χρόνων παραμένουν δικαιώματα και ένας αριθμός εργαζομένων βγαίνει στη σύνταξη νωρίτερα, συμπεριλαμβανομένων και αυτών που ασφαλίζονται στα ΒΑΕ.
Στόχος είναι να αυξηθεί ο μέσος όρος ηλικίας συνταξιοδότησης από 61,7 χρόνια που είναι σήμερα, στα 63 άμεσα και στη συνέχεια στα 65 χρόνια.
Μείωση των συντάξεων χρησιμοποιώντας τη μείωση του ποσοστού αναπλήρωσης της σύνταξης σε σχέση με το μισθό κάτω και από το 70%. Αλλά και μέσω του υπολογισμού των συντάξεων στη βάση του μέσου όρου των μισθών μιας μεγάλης περιόδου ή, ακόμα, και επί του συνόλου του εργασιακού βίου. Όπως διαπιστώνεται από την έκθεση της λεγόμενης «επιτροπής σοφών», στο στόχαστρο της μείωσης των συντάξεων είναι και οι ήδη συνταξιούχοι, αφού τίθεται θέμα αναπροσαρμογής των συντάξεων, σύμφωνα με τους οικονομικούς δείκτες!
Μείωση των εργοδοτικών εισφορών με μείωση του ποσοστού της εισφοράς, αλλά και μέσω απαλλαγών, χαριστικών ρυθμίσεων κ.ά.
Αύξηση των εισφορών των εργαζομένων.
Περιορισμός των αναπηρικών συντάξεων, χειροτέρευση των όρων συνταξιοδότησης και επανεξέταση όλων των αναπήρων με το πρόσχημα αρνητικών φαινομένων που έχουν παρατηρηθεί (αναπηρικές συντάξεις σε μη ανάπηρους) με ευθύνη της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και των μηχανισμών της εξαγοράς και της ενσωμάτωσης.

Σήμερα με το πρόσχημα της κρίσης η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, υλοποιεί πλήρως (καθοδηγούμενο απ’ την ΤΡΟΪΚΑ), ανατινάζει τα θεμέλια της Κοινωνικής Ασφάλισης

Με το αντιασφαλιστικό έκτρωμα που ψήφισε, με την απόλυτη στήριξη της ΝΔ και ΛΑΟΣ καταφέρνουν συντριπτικό χτύπημα στον ίδιο τον κοινωνικό χαρακτήρα της Ασφάλισης προσφέροντας νέα πεδία επενδυτικής δράσης στα μονοπώλια. Η κυβέρνηση νομοθέτησε την πλήρη κατάργηση της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης, ενώ καρατομεί τις συντάξεις και τους συνταξιούχους.

1. Αύξησε (από τα 35) στα 40 χρόνια τον αναγκαίο χρόνο ασφάλισης για πλήρη σύνταξη. Τα ένσημα από 10.500 τα εκτόξευσε στα 12.000. Ταυτόχρονα πουλάει και… εκδούλευση ότι κάποια χρόνια απ' αυτά θα μπορούν να εξαγοραστούν.

2. Το ίδιο βρώμικο παιχνίδι στήθηκε και για τις γυναίκες εργαζόμενες με παιδιά. Αφού πρώτα τις φόρτωσε μέχρι και με 15 χρόνια πρόσθετης εργασίας (μητέρες ανηλίκων) τώρα αναγνωρίζει δήθεν ένα δυο - χρόνια πλασματικού χρόνου.

3. Όσο για τη διάταξη με την οποία δίνεται η δυνατότητα για «αναπροσαρμογή» του επιδόματος των 800 ευρώ, τη στιγμή που το νομοσχέδιο καταργεί για πάντα τη 13η και 14η σύνταξη.

4. Η πλήρης σύνταξη, θα κατοχυρώνεται μόνο μετά από 40 ολόκληρα χρόνια εργασίας. Η σύνταξη που λάμβανε ο εργαζόμενος με 35 χρόνια, συρρικνωμένη μέχρι και 50%, θα αποδίδεται πλέον στα 40 χρόνια δουλειάς. Από το 2011, - και μετά από μία μικρή μεταβατική περίοδο για ορισμένες κατηγορίες εργαζομένων - τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης όλων των ασφαλισμένων όλων των Ταμείων αυξάνονται στο 65ο έτος. Κανείς δεν μπορεί να βγαίνει σε σύνταξη πριν το 60ό έτος.

Επίσης Το μνημόνιο κυβέρνησης, Ευρωπαϊκής Ένωσης και ΔΝΤ, ορίζει:

• Από 1/1/2011 καθορίζεται για όλα τα Ταμεία ενιαίο όριο ηλικίας συνταξιοδότησης στο 65ο έτος. Ακόμη και οι γυναίκες στο Δημόσιο - με ανάλογο νομοσχέδιο του υπουργείου Οικονομίας - θα φορτωθούν από 5 έως 15 χρόνια εργασίας από το 2011 μέχρι το 2013.

• Καταργείται η 35ετία με όριο ηλικίας και η 37ετία χωρίς όριο ηλικίας. Από το 2015, για το δικαίωμα στην πλήρη σύνταξη θα απαιτούνται 40 χρόνια συνεχούς εργασίας.

• Από την 1/1/2011 κανένας εργαζόμενος δεν μπορεί να φεύγει στη σύνταξη πριν το 60ό έτος. Σε αυτούς συμπεριλαμβάνονται και οι εργαζόμενοι στα Βαρέα και Ανθυγιεινά Επαγγέλματα (ΒΑΕ), ακόμα και οι εργαζόμενοι που έχουν 40 χρόνια εργασίας.

• Τα παραπάνω αφορούν όλους τους εργαζόμενους και αυτούς που είναι ασφαλισμένοι πριν από το 1993.

• Όσοι συνταξιοδοτούνται μεταξύ του 60ού και 65ου έτους ηλικίας (πριν το ανώτερο όριο) για κάθε έτος θα τους επιβάλλεται μείωση κατά 6%. Δηλαδή στην πενταετία, η μείωση θα ανέρχεται στο 30% σε σχέση με το 65ο έτος. Η πραγματική μείωση, βέβαια, θα είναι ακόμη μεγαλύτερη, αφού είναι σχεδόν αδύνατο στο 60ό έτος να έχει κάποιος 40 χρόνια εργασίας, που απαιτούνται πλέον για πλήρη σύνταξη.

• Μειώνεται και το ανώτερο όριο συντάξεων και μπαίνει «ταβάνι» το ποσό των 2.523 ευρώ. Αυτό διαψεύδει και τον ισχυρισμό ότι «μετράει» κάθε ένσημο και όλες οι εισφορές των εργαζομένων.

• Καταργούνται μέσα στο 2011 τα ΒΑΕ, η νέα λίστα δε θα υπερβαίνει το 10% της σημερινής (που ούτως ή άλλως είναι αναντίστοιχη των σύγχρονων συνθηκών) λίστας του ΙΚΑ.

• Συρρικνώνονται οι αναπηρικές συντάξεις με την «εισαγωγή αυστηρότερων όρων», αλλά και «τακτική επανεξέταση» της πλήρωσης των νέων προϋποθέσεων.

Όλα τα παραπάνω, βέβαια, δε συνιστούν «διάσωση» των συντάξεων ούτε του συστήματος, όπως θέλει να μας πείσει η κυβέρνηση με το νόμο που ψήφισε. Οι εργαζόμενοι, λοιπόν, δεν πρέπει να δώσουν την παραμικρή εμπιστοσύνη στις διαβεβαιώσεις. Άλλωστε, η κυβέρνηση δε δίστασε, διά νόμου, να κόψει φέτος δύο ολόκληρες συντάξεις, από τους συνταξιούχους των 700 και 800 ευρώ, από τον Αύγουστο θα επιβάλει και νέο χαράτσι στις συντάξεις άνω των 1.400 ευρώ. Κυνικά και απροκάλυπτα «θερίζει» τους σημερινούς συνταξιούχους, είναι λοιπόν δυνατόν να δείξει ευαισθησία για τους μελλοντικούς συνταξιούχους;

Συμπέρασμα:
Όλες οι κυβερνήσεις, ανεξαρτήτως δικομματικής απόχρωσης, επιχείρησαν να κάνουν πράξη τα ζητούμενα και τους στόχους των Ευρωπαϊκών συνθηκών. Για δύο τουλάχιστον δεκαετίες κάθε νομοθετική μεταρρύθμιση απέβλεπε σε μια κοινή στόχευση: την κατάργηση της κοινωνικής ασφάλισης.

Είναι μέρος ενός συνολικού σχεδίου αντιδραστικών αλλαγών, που υπηρετεί τις σύγχρονες ανάγκες του καπιταλιστικού συστήματος.

Η στρατηγική αυτή επιδιώκει την ενίσχυση της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου, την αύξηση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των μεγάλων επιχειρήσεων.

Περιλαμβάνει σκληρά μέτρα, και εργασιακές ανατροπές, που αυξάνουν ακόμα περισσότερο την εκμετάλλευση των εργαζομένων, με τραγικές συνέπειες στην εργατική τάξη, στα λαϊκά στρώματα και ιδιαίτερα στους νέους και τις νέες.

Περιλαμβάνει συνδυασμένα μέτρα, όπως χτύπημα της πλήρους - σταθερής εργασίας και του σταθερού ημερήσιου εργάσιμου χρόνου, κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων, κατάργηση συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων, εμπορευματοποίηση της Υγείας, της Πρόνοιας, της Παιδείας, απελευθέρωση τομέων στρατηγικής σημασίας, ιδιωτικοποιήσεις.

Χαρακτηριστικό στοιχείο των αντιασφαλιστικών μέτρων είναι η αντιστοίχιση της ασφάλισης με τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, την επέκταση της μερικής και της προσωρινής απασχόλησης, προκαλώντας γενικευμένη χειροτέρευση του ύψους και των όρων της συνταξιοδότησης, τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης.

Η «νέα τάξη» είναι πλέον… εφιαλτική πραγματικότητα για τον καθένα

Κάθε μισθωτός, εργάτης η εργάτρια και ιδιαίτερα όσοι δούλεψαν στις πιο βαριές συνθήκες, περίμεναν και έλπιζαν στο «κοινωνικό κομπόδεμα» που αποταμίευαν από τους κόπους ολάκερης ζωής,… εξαπατήθηκε.
Η Κοινωνική Ασφάλιση πλέον μετατρέπεται σε «φιλανθρωπικό βοήθημα»… δίνοντας «συντάξεις» έως και 80% μικρότερες από τις σημερινές!!!

Γιατί με το νέο σύστημα… οι ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ ΠΟΥ ΞΕΡΑΜΕ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ, είναι ΠΑΡΕΛΘΟΝ!!! Η κυβέρνηση κάνει πράξη το σύστημα των τριών πυλώνων, ένα σύστημα που έχει εμπνευστεί το ΔΝΤ και εφάρμοσε για πρώτη φορά στη Χιλή της χούντας του Πινοτσέτ.

Ο πρώτος πυλώνας θα είναι μια σύνταξη προνοιακού τύπου, που την ονομάζουν βασική, η οποία θα δίνεται με εισοδηματικά κριτήρια, όπως ρητά αναφέρεται στο Μνημόνιο με την τρόικα (ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ).
Στην καταβολή αυτής και μόνο της σύνταξης εξαντλείται η ευθύνη του κράτους έναντι της Κοινωνικής Ασφάλισης. Ακόμα και η κοινωνικά άδικη αρχή της τριμερούς χρηματοδότησης, που είχε θεσπιστεί το 1951 (και εφαρμόστηκε κουτσουρεμένη μόλις το 1992), πετιέται στα σκουπίδια.
Το κράτος θα παρέχει μόνο «προνοιακές παροχές» σε όσους δεν έχουν… στον ήλιο μοίρα, δηλαδή 360 € το μήνα! και μάλιστα με «εισοδηματικά κριτήρια»

Ο δεύτερος πυλώνας θα είναι μια αναλογική σύνταξη, η οποία θα υπολογίζεται βάσει των κανόνων της ιδιωτικής ασφάλισης. Χωρίς καμιά κρατική εγγύηση, από Ταμεία καταληστευμένα, χωρίς αποθεματικά, σε συνθήκες που καλπάζει η ανεργία, η υποαπασχόληση και οι «ελαστικές» εργασιακές σχέσεις, ενώ αναμένεται να πολλαπλασιαστούν τα φέσια προς την Ασφάλιση.
Χωρίς ίχνος κοινωνικής αλληλεγγύης και στο εσωτερικό του συστήματος, αλλά με την επικράτηση της λογικής «τα λεφτά πάνε στα λεφτά». Μια αναλογική σύνταξη που θα υπολογίζεται με καθαρά ληστρικό τρόπο και θα κινείται σε επίπεδα που κανένας δε μπορεί να διανοηθεί (ούτε στο ένα τέταρτο μιας σημερινής σύνταξης).

Ο τρίτος πυλώνας έχει ήδη θεσπιστεί με το νόμο Ρέππα και είναι τα περιβόητα επαγγελματικά ταμεία, καθαρή μορφή ιδιωτικής ασφάλισης, που δεν είναι υποχρεωτική. Άρα όποιος έχει και πληρώνει …παίρνει!

Ας δούμε κάποια παραδείγματα επιχειρώντας υπολογισμούς και συγκρίσεις…

Ας θεωρήσουμε τρεις κατηγορίες εργαζομένων που πληρώνονται με την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ανύπαντρος χωρίς τριετίες, ανύπαντρος με πέντε τριετίες, παντρεμένος, χωρίς παιδί, με πέντε τριετίες) με 16 χρόνια ασφάλισης (4800 ένσημα).

Κι ας θεωρήσουμε τρεις κατηγορίες εργαζόμενων που πληρώνονται με την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ανύπαντρος χωρίς τριετίες, ανύπαντρος με πέντε τριετίες, παντρεμένος, χωρίς παιδί, με πέντε τριετίες) με 16 χρόνια ασφάλισης (4800 ένσημα).

ΠΟΣΟ ΜΕΙΩΝΕΤΑΙ Η ΣΥΝΤΑΞΗ ΤΟΥΣ;

Ας δούμε λίγο τι θα συμβαίνει με την αναλογική σύνταξη…
Η αναλογική σύνταξη (δεύτερος πυλώνας), δηλαδή αυτή που θα παίρνει ένας εργαζόμενος (εκτός από την βασική των 360€ που θα παίρνουν στα σίγουρα μόνο οι πλέον εξαθλιωμένοι) υπολογίζεται από το γινόμενο δύο παραγόντων…

Αναλογική Σύνταξη = Συντάξιμες Αποδοχές Χ Ποσοστό αναπλήρωσης

Με το ισχύον σύστημα, οι συντάξιμες αποδοχές έχουν σαν βάση υπολογισμού την τελευταία πενταετία. Συγκεκριμένα, παίρνεται ο μέσος όρος των αποδοχών της τελευταίας πενταετίας, αφού πρώτα οι αποδοχές κάθε έτους αναπροσαρμοστούν με ένα ορισμένο συντελεστή.
Με το νέο σύστημα οι συντάξιμες αποδοχές θα υπολογίζονται βάσει του μέσου όρου των αποδοχών όχι της τελευταίας πενταετίας, αλλά όλου του εργάσιμου βίου! (π.χ. 30ετίας, 35ετίας κτλ).

(κάποτε οι συντάξιμες αποδοχές ήταν ο τελευταίος μισθός, μετά έγιναν ο μέσος όρος της τελευταίας διετίας, μετά ο μέσος όρος της τελευταίας πενταετίας και τώρα όλου του εργάσιμου βίου!) 

Και για να ρίξουν ακόμα πιο κάτω τις συντάξιμες αποδοχές, μειώσανε και τον συντελεστή με τον οποίο αναπροσαρμόζονται οι ετήσιες αποδοχές!!! (πίνακας 2)

Επομένως έτσι πέφτει κι ο μέσος όρος τους.

Τι γίνεται όμως με το ποσοστό αναπλήρωσης;
Το ποσοστό αναπλήρωσης είναι το ποσοστό της σύνταξης που προκύπτει σε σχέση με τις συντάξιμες αποδοχές (π.χ. για συντάξιμες αποδοχές 1000€ και ποσοστό αναπλήρωσης 70%, η σύνταξη θα είναι 700€)
Το ποσοστό αναπλήρωσης καθορίζεται ανάλογα με τις ασφαλιστικές κλάσεις (δηλαδή ανάλογα με το πόσα λεφτά είναι οι συντάξιμες αποδοχές) και τα χρόνια ασφάλισης... Για να μειώσουν δραματικά τις συντάξεις… καρατόμησαν και… τα ποσοστά αναπλήρωσης! (Πίνακας 3)

Τα ποσοστά αναπλήρωσης πέφτουν ακόμα και στο ένα τρίτο!!! (πίνακας 4)
Π.χ. για συντάξιμες αποδοχές 850€ και 35 χρόνια δουλειάς, το ποσοστό αναπλήρωσης πέφτει από 72% στο 26.04%, δηλαδή θα είναι ίσο με το 36% του ισχύοντος!!!

Δηλαδή πέφτουν και οι συντάξιμες αποδοχές (που θα υπολογίζονται πλέον με χαμηλότερους συντελεστές για κάθε χρόνο και για το σύνολο του εργάσιμου βίου αντί της τελευταίας πενταετίας) και τα ποσοστά αναπλήρωσης!


…αντί επιλόγου
 
Κατόπιν όλων αυτών καλό θα ήταν να θυμίσουμε ξανά… «τα τρία (ιστορικά) ΔΕΝ» του υπουργού Α. ΛΟΒΕΡΔΟΥ (ΝΕΤ, 1.2.2010), στη Βουλή και στα ΜΜΕ.
Είπε: Ισχύουν απολύτως «τα τρία ΔΕΝ»
(δεν αυξάνονται τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης - δεν αυξάνονται οι εισφορές - δεν μειώνονται οι συντάξεις).
Τώρα, τι σχέση μπορούν να έχουν αυτά τα «ΔΕΝ» (με τα… «αλλά» που αποφάσισαν), και με ότι εφάρμοσε το Δ.Ν.Τ. στη ΧΙΛΗ του Πινοτσέτ …ας το κρίνει ο καθένας!

Οι εργαζόμενοι και το ταξικό εργατικό κίνημα θα το κρίνουν στους δρόμους…
Γιατί η τελευταία λέξη ανήκει σ’ αυτούς…
ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΕΙΠΩΘΗΚΕ !!!

Κέρκυρα 1 Αυγούστου 2010

Άρθρο του ΒΑΓΓΕΛΗ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
(Μέλος της γραμματείας  του Π.Α.ΜΕ. ΚΕΡΚΥΡΑΣ
Αν. προέδρου του νομαρχιακού τμήματος ΑΔΕΔΥ  Κέρκυρας
Μέλος της ΔΑΣ-ΟΤΑ στο σωματείο εργαζομένων ΟΤΑ ν. Κέρκυρας)