Ο ραγιάς Μήτσος

Οπου και να την περιφέρουμε λιτανεία τώρα την Ελλάδα για δανεικά, την πληγώνουμε, μας λοιδωρούν στα Παρίσια, μας περιπαίζουν (όταν δεν αρπάζουν κάνα μεζέ απ' το σώμα της) στις Λόντρες.
Καγχάζουν ορισμένοι Αμερικανοί δημοσιογράφοι, βγάλανε, λένε, οι Ελληνες την Ελλάδα πουτάνα στο κλαρί -πολύ συνεπές με τις εταίρες που κόσμησαν τον πολιτισμό τους τον «χρυσό αιώνα»...
Και στη Μόσχα! ούτε το τραπέζι δεν έκανε ο Πούτιν ή το τσικό του, στον Γιώργο, μόνον κι έρημον (με τον κυρ Παμπούκη) τον άφησαν να τρώει το βραδυνό του...
Σκύβουν θλιμμένοι το κεφάλι οι απανταχού στον κόσμο γνωρίζοντες τα γράμματα για τον διασυρμό της μάνας του Προμηθέα.

Φτωχή όμως κι ανίσχυρη η θλίψη! Δεν διαθέτει τράπεζες και μεραρχίες. Τι να σου κάνουν η Γιουρσενάρ και ο Σαιν Κρουά μπροστά στον Βόλφγκαγκ Σόιμπλε! Μάαστριχτ υμπεράλλες και ξερό ψωμί (για τους φτωχοδιάβολους)...
Η εποχή που η πομπή των Παναθηναίων τραγούδαγε περιπαικτικά και σκανταλιάρικα εμάς «δεν μας τρομάζουν τα νέα μέτραααα», έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί.
Τώρα, τα δέρνουν η φοβέρα (της ανεργίας) και η σκλαβιά (της πιστωτικής κάρτας).
Ομως την Ελλάδα, πουτάνα στα τρίστρατα του Σίτυ και στο Μανχάταν, δεν την έβγαλαν οι Ελληνες, αλλά οι Πρωθυπουργοί τους. Και τα δύο εναλλάξ κυβερνώντα κόμματα.
Κι όμως, πολλοί Ελληνες αισθάνονται ένοχοι...
«Λες να φταίω εγώ;» σου λέει ο Μήτσος, «τι είμαι εγώ άλλωστε μπροστά στον κ. Μεγαλοπαγαπόντη;» (δημοσιογράφο στο επάγγελμα ή πολιτικόν αναλυτή και δημοσκόπο). «Τι είμαι εγώ; ένας Μήτσος είμαι, που δεν είναι αυτό που νόμιζε ότι είναι! Ενας Μήτσος που τον έπεισαν ότι επινόησε το παρελθόν του, που δεν ανήκει πουθενά...
»Τι είμαι εγώ; ένας φτωχός Μήτσος είμαι ανάμεσα σε εκατό άλλους Μήτσους, έτοιμους να φάνε χίλιους Μήτσους. Αυτό είμαι...».
Δεν είναι άτιμος, απάνθρωπος και άπατρις μόνον ο Δυνατός που τρώει χίλιους Μήτσους στην καθισιά του. Είναι χίλιες φορές πιο άτιμος ο Μήτσος που είναι έτοιμος να φάει άλλους Μήτσους, προδίδοντας την τάξη του, ρουφιάνος, μισάνθρωπος και κουκουλοφόρος.

Αυτός ο ραγιάς Μήτσος που θέλει να δίνει την εντύπωση ότι όλοι οι πολίτες είναι σαν κι αυτόν, πελάτες, τσατσόνια και σμπίροι, αυτός ο μισάνθρωπος Μήτσος που είναι έτοιμος να βγάλει το μάτι του πλησίον του, αυτό

το ταξικό κατακάθι

πλούσιο ή φτωχό, αυτό

είναι το ιερόν πτολίεθρον πάνω στο οποίο χτίστηκαν τα Στρατόπεδα Συγκέντρωσης, αυτός είναι ο χρυσούς κανών της λειτουργίας του καπιταλισμού.

Αυτός ο ραγιάς Μήτσος, που πιστεύει ότι πάντα υπάρχει ένας κατώτερος απ' αυτόν να την πληρώσει: ο μετανάστης, ο Εβραίος, ο παρίας, αυτός ο Μήτσος που θέλει να βγάλει το μάτι του άλλου Μήτσου, που θέλει να εξισώνονται οι πάντες προς τα κάτω, αυτός είναι ο θησαυρός και το στήριγμα του Δυνατού. Είναι το κλειδί που εξηγεί τη λειτουργία του καπιταλισμού (αλλά και της εξουσίας χιλιάδες χρόνια τώρα).

Αυτόν τον ραγιά Μήτσο κολακεύουν τα δύο μεγάλα κόμματα, αυτόν εκμαυλίζουν, αυτόν διορίζουν, αυτόν ευνοούν κι αυτός με τη σειρά του διαφθείρει γύρω του όσους κι ό,τι μπορεί.

Αυτό το μικρό κατασκευασμένο κάθαρμα, αυτή η αχίλλειος πτέρνα της δημοκρατίας είναι η ισχύς των Δυνατών.

Δεν έκαναν λοιπόν οι πολίτες «εταίρα την Ελλάδα», αλλά οι εταιρείες. Οι Δυνατοί με τους ραγιάδες τους. Δεν είναι ένοχος ο πολίτης Μήτσος, αλλά ο ραγιάς Μήτσος.

Αλλο Γραικός κι άλλο γραισκύλος. Αυτοί που βλέπουν τις διαφορές, θα κάνουν (και πάλι) τη διαφορά...


ΣΤΑΘΗΣ Σ. - Ελευθεροτυπία