Τι να κάνουμε ?

Άρθρο του μπρεζνιεφικού απολιθώματος στο Γκρανμα


Την άλλη βδομάδα έχει απεργία. Μία μέρα πριν είναι η επέτειος ίδρυσης της επον και του κόκκινου στρατού. Αν την είχε προκηρύξει πρώτα το παμε, η γσεε θα την έβαζε μια μέρα πριν και οι μέρες θα συνέπιπταν. Δεν πειράζει την επόμενη χρονιά......

Το γενικό πλαίσιο είναι γνωστό. Η κυβέρνηση του πασοκ πάει να περάσει ό,τι δεν κατάφερε το 2001 με τον γιαννίτση κι αυτή τη φορά νιώθει δυνατή να το κάνει. Είναι έτοιμη να καταργήσει ουσιαστικά τα βαρέα, να ανοίξει το δρόμο για σύνταξη στα 70 και να καθιερώσει συντάξεις φιλανθρωπίας. Οι εργαζόμενοι πρέπει να πειστούν ότι τους κάνουν χάρη που τους δίνουν σύνταξη, ότι δεν έχουν δικαίωμα σε ανθρώπινα γηρατειά, ότι πρέπει να δουλεύουν μέχρι να πεθάνουν, αλλιώς η οικονομία κινδυνεύει να βουλιάξει εξαιτίας τους.
Σε αυτή την προσπάθεια το πασοκ έχει αμέριστη στήριξη από νδ, γσεε και μμε που κάνουν καθημερινά πλύση εγκεφάλου και τρομοκρατούν τον κοσμάκη με τηλεδιαγγέλματα τύπου πρετεντέρη. Το κακό είναι ότι ως ένα βαθμό τα καταφέρνουν.
Ο λαός αποπροσανατολίζεται και χωρίς ταξικό μπούσουλα αρχίζει να θεωρεί υπεύθυνους τους μετανάστες, γιατί κάποιος πρέπει να φταίει κι αν το καλοσκεφτώ ο βαθύτερος λόγος που δε βρίσκω δουλειά είναι όλοι αυτοί οι πακιστανοί δημοσιογράφοι που έχουν κατακλύσει τις εφημερίδες και τα κανάλια.
Σε δεύτερο επίπεδο ο κοινωνικός αυτοματισμός επεκτείνεται στα ρετιρέ, στους αιώνιους φοιτητές που είναι τεμπέληδες και δε θέλουν να δουλέψουν, στους συνδικαλιστές, στους αγρότες που κλείνουν το δρόμο, στις πορείες που τα σπάνε και πάει λέγοντας.
Η δική μας γενιά ειδικά, των ανασφαλών κι ανασφάλιστων, αρχίζει να συνειδητοποιεί πως αν δεν αλλάξει κάτι δεν πρόκειται να δει κανένα είδος σύνταξης και κοινωνικής ασφάλισης όταν έρθει η σειρά της. Αλλά αντί να ξεσηκωθεί και να επαναστατήσει απέναντι σε αυτή την μαυρίλα που της προορίζουν για μέλλον, το ‘χει πάρει μάλλον χαλαρά και προτιμά να μην το σκέφτεται. Ασχολείται με το πρωτάθλημα, το εξ φάκτορ, τα ψώνια, τη σαββατιάτικη έξοδο κι ό,τι άλλο μπορεί να της προσφέρει την ψευδαίσθηση μιας προσωρινής φυγής από τα έξοδα και τα αδιέξοδά της.
Από μια άποψη αυτή η ψυχολογία ρωμαϊκού οργίου μπροστά στο τέλος της αυτοκρατορίας που έρχεται είναι αντεστραμμένη απελπισία μιας γενιάς που προσπαθεί να αναπληρώσει την ξεκούραση των προγραμμένων γηρατειών της με ανέμελες καταστάσεις στο σήμερα.
Ας γλεντήσουμε τώρα που είμαστε νέοι, γιατί μετά θα πεθάνουμε στη δουλειά (ή στην ανεργία).
Το βασικό σε όλα αυτά είναι η απελπισία και πάνω σε αυτό πρέπει όλοι να προβληματιστούμε...........

η συνέχεια του άρθρου