Την νύχτα μεταξύ 13 και 14 Φεβρουαρίου του 1945, και ενώ ο πόλεμος πλέον είχε κριθεί, περίπου 800 βομβαρδιστικά Lancaster της RAF, εξαπολύουν δύο κύματα επιθέσων κατά της Δρέσδης, με πάνω από 3.000 τόνους εμπρηστικών και εκρηκτικών βομβών...... Την επόμενη νύχτα οι Αμερικάνοι με άλλα 310 βομβαρδιστικά B-17, έριξαν ακόμα 700 τόνους βομβών στο ιστορικό κέντρο της πόλης..... ολοκληρώνοντας το μακάβριο έργο των "Συμμάχων".......
σβήνοντας από τον χάρτη την πανέμορφη αυτή πόλη και μετατρέποντας την περιοχή σε ένα απέραντο νεκροταφείο με πάνω από 30.000 νεκρούς (κάποιοι ιστορικοί ανεβάζουν τον αριθμό σε περιπου 130.000)...........
Η Δρέσδη δεν ήταν η μοναδική γερμανική πόλη που βομβαρδίστηκε με αυτόν τον απάνθρωπο τρόπο, από τους Άγγλους και Αμερικάνους, αλλά προηγήθηκαν το Αμβούργο, το Κίελο, το Έμντεν, η Κολωνία, το Βερολίνο και άλλες .........
Οι στρατιωτικοί στόχοι που χτυπήθηκαν ήταν ελάχιστοι, ενώ το κύριο πλήγμα το δέχτηκαν οι κατοικίες και τα ιστορικά κέντρα των πόλεων........ με τις ανθρώπινες απώλειες να φτάνουν περίπου τους 600.000 Γερμανούς κατά 95% αμάχους.....
Μετά την λήξη του Πολέμου, ο βομβαρδισμός της Δρέσδης και των άλλων γερμανικών πόλεων θεωρήθηκε από τους Άγγλους και Αμερικάνους, ως "απαραίτητες ενέργειες για την έκβαση του Πολέμου" και ουδέποτε δεν δικάστηκε κανείς για αυτά, και ούτε γυρίστηκαν χολλυγουντιανές παραγωγές για την άδικη αυτή σφαγή των Γερμανών αμάχων.........
Και το ερώτημα παραμένει........ Γιατί αυτή η λυσσαλέα επιδρομή με 4.000 τόνους βραδυφλεγών βομβών, πάνω σε μια πόλη γεμάτη αμάχους και πρόσφυγες, και ενώ ο Πόλεμος ήδη είχε κριθεί από το καλοκαίρι του 1943 με την ήττα των Γερμανών στο ανατολικό μέτωπο (μάχες Σταλινγκραντ και μάχη του Κούρσκ) και την παράδοση των Ιταλών τον Αύγουστο του 1943 ???
Γιατί αυτή η ανάγκη των Άγγλων και Αμερικάνων, να αδειάσουν ολόκληρες αποθήκες πυρομαχικών, και να καταστρέψουν τις γερμανικές πόλεις ολοκληρωτικά, μιας και ήταν ήδη δεδομένο , πως οι ίδιοι θα αναλάμβαναν την ανοικοδόμηση της ???
“Εμείς οι Αμερικανοί εκτελέσαμε αιχμαλώτους πολέμου, βομβαρδίσαμε νοσοκομεία, βυθίσαμε ναυαγοσωστικά, σκοτώσαμε αμάχους, πετάξαμε ετοιμοθάνατους σε λάκκους με νεκρούς. Στον Ειρηνικό κομματιάσαμε τα κρανία των εχθρών μας για να χαρίσουμε αναμνηστικά στις αρραβωνιαστικές μας και φτιάξαμε χαρτοκόπτες από τα κόκκαλά τους. Στέψαμε τους βομβαρδισμούς μας με φώσφορο και τις δολοφονίες αμάχων με ατομικές βόμβες, πετώντας τες σε δύο σχεδόν ανοχύρωτες πόλεις με αποτέλεσμα έτσι να επιτύχωμε μιάν αναμφισβήτητη επίδοση στις στιγμιαίες μαζικές δολοφονίες”
ΑπάντησηΔιαγραφήΈντγκαρ Τζόουνς, “Ένας πόλεμος είναι αρκετός”. Απόσπασμα από το περιοδικό “The Atlantic monthly”, τόμος 177, αρ. 2, Φεβρουάριος 1946, Βοστώνη, σελ. 49 (ανταποκριτής πολέμου)
Η προσεκτική δοσολογία βομβών, 75% εμπρηστικές και φωσφόρου και 25% εκρηκτικές βόμβες, το υπολογισμένο σε 3 ώρες διάλειμμα -ανάμεσα στις συνεχείς επιθέσεις- που έπρεπε να παγιδεύσει και όσους είχαν σπεύσει να βοηθήσουν, οι βραδυφλεγείς βόμβες που προκαλούσαν τον πληθυσμό να βγεί από τα καταφύγια, το σχέδιο επιθέσεως σχήματος V που αφάνιζε τα πάντα δεν αφήνουν καμία αμφιβολία.
135.000 πολίτες (στην πλειοψηφία τους γυναίκες και παιδιά) έχασαν τη ζωή τους από την ασφυξία και από τις πυρκαγιές, που προκλήθηκαν ηθελημένα από την τεράστια διαφορά θερμοκρασίας, της τάξεως των 800 και 1.000 βαθμών. Μέσα στη σύγχυσι, όσοι επεβίωσαν προσπαθούν να διαφύγουν. Τα αμερικανικά καταδιωκτικά Mustang εφορμούν και πυροβολούν, ή τινάζουν με οβίδες κάθε ίχνος κινήσεως.
Για να βεβαιωθούν ότι κανείς δεν θα γλυτώσει, μερικοί σχηματισμοί βομβαρδιστικών της RAF έλαβαν διαταγή να κατευθυνθούν προς το Σέμνιτς, σε απόσταση 30 μιλίων από τη Δρέσδη για να πλήξουν τους πρόσφυγες που είχαν καταφύγει εκεί.
ανθρωποι και ιστορια στον βωμο του χρηματος
ΑπάντησηΔιαγραφήSo it goes.
ΑπάντησηΔιαγραφήManny