Οι κομμουνιστές ‘ παντός καιρού’ και τα καθήκοντά τους σήμερα..

 Μια ειδική προσφορά για τους διαδικτυακούς φίλους  Με ρωτάν με αγωνία πολλοί σύντροφοι, φίλοι, οπαδοί και ψηφοφόροι του ΚΚΕ : ‘Γιατί το Κόμμα είναι αριθμητικά κολλημένο; Γιατί δεν αντιδράει ο κόσμος; Πότε θα ξυπνήσουν; Έχουμε κουραστεί από την αδιαφορία του κόσμου, όλο εμείς κι εμείς…και άλλες τέτοιες ερωτήσεις. Το πρώτο πράγμα που απαντάω ρωτώντας είναι αυτό που μου έχει μαλλιάσει την γλώσσα;-Διαβάζεις Ριζοσπάστη; Πόσες φορές την βδομάδα αγοράζεις Ριζοσπάστη; Επιμένω για το Ριζοσπάστη…. Δεν αρκεί να τον διαβάζεις από το φβ….ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ Η ΑΓΟΡΑ ΤΟΥ….τελεία και παύλα. Έχω διαγράψει φίλους, που ανελλιπώς ανεβάζουν όλο το Ριζοσπάστη εδώ στο φβ. Ασυνείδητα κάνουν ζημιά στο Κόμμα. Τέρμα και πάμε στα σοβαρά. Όπως υπάρχει μια αναντιστοιχία ανάμεσα στον αριθμό των κομματικών μελών-που είναι ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΑ να αγοράζουν την εφημερίδα του κόμματος-, των φίλων κι οπαδών με την κυκλοφορία της εφημερίδας της εργατικής τάξης, άλλο τόσο υπάρχει μια αναντιστοιχία ανάμεσα στις γενικότερες πολιτικές εκτιμήσεις του ΚΚΕ και τη διάθεση των μαζών ν’ αγωνιστούν και να συμμετάσχουν με συνέπεια και συνέχεια στο ΤΑΞΙΚΟ κίνημα. Ας δούμε όμως πως ενώ όλα δείχνουν να είναι σε βάρος μας, η πορεία του καπιταλισμού μας δίνει σήμερα περισσότερες αποδείξεις που επιβεβαιώνουν πόσο αναγκαίο είναι σήμερα το ΚΚΕ να προβάλει την επικαιρότητα
του σοσιαλισμού. Αυτή η κατάσταση της απραξίας, της ιδιώτευσης, της αδιαφορίας δεν είναι κάτι ανεξήγητο. Πρόκειται για άτομα με χαμηλό βαθμό συνείδησης της τάξης τους-άλλο θέμα ότι το ΚΚΕ πρέπει να παρέμβει για να συμβάλει στο βαθμό ανάπτυξης της εργατικής συνείδησης. Ένα σημαντικό μέρος εργατικής αριστοκρατίας ευνοήθηκε, όλα τα προηγούμενα χρόνια, τα ‘κονόμησε’ χοντρά, όπως λέω εγώ, και τώρα ‘ιδιωτεύει’. Ένα άλλο τμήμα εργαζομένων απογοητεύτηκε από τους προηγούμενους αγώνες, γιατί οι αγώνες αυτοί πουλήθηκαν από τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό. Ένα άλλο κομμάτι εργατικής τάξης, που διακατέχεται από τη μικροαστική ανυπομονησία περιμένει μια βελτίωση της ζωής του από την επόμενη κυβερνητική αλλαγή. Και το γεγονός αυτό δεν παρουσιάζεται ομοιόμορφο. Δείτε για παράδειγμα, τι αποτελέσματα έχει το ΠΑΜΕ, που συσπειρώνει δυνάμεις από την εργατική τάξη, σε αντίθεση με την ΠΑΣΥ και την ΠΑΣΕΒΕ, όπου εκεί υπάρχουν μεν οι επιπτώσεις από την ασκούμενη πολιτική της ΕΕ, αλλά αυτό αναμειγνύεται και με το αίσθημα μικροϊδιοκτησίας και την ελπίδα για ανάκαμψη κι έξοδο από την κρίση. Η διεθνής πείρα δείχνει ότι η εργατική τάξη μόνο όταν κατακτήσει την πολιτική εξουσία στην πορεία οικοδόμησης του σοσιαλισμού κομμουνισμού βάζει τις προϋποθέσεις για να γίνει η κυρίαρχη ιδεολογία. Άρα, για το ΚΚΕ τα κριτήρια  εξέτασης των αποτελεσμάτων της δράσης του δεν μπορεί να είναι ίδια μ’ αυτά των αστικών κομμάτων ή των κομμάτων που κινούνται στα όρια της διαχείρισης του καπιταλισμού. Οι κομμουνιστές ποτέ δεν είχαν αυταπάτες για το ρόλο του αστικού κοινοβουλίου και το πόσο μια συμμετοχή σ’ αυτό θ’ αλλάξει τη ζωή τους.  Το κυρίαρχο αστικό σύστημα μέσα από τους πολυδαίδαλους μηχανισμούς ενσωμάτωσης που διαθέτει έχει πείσει ένα μεγάλο τμήμα των εργαζομένων ότι ο καπιταλισμός είναι το ανώτατο στάδιο κοινωνικής εξέλιξης-άρα το τελευταίο το οποίο δεν πρόκειται μ’ αντικατασταθεί από κανένα άλλο. Με έντεχνο τρόπο ο καπιταλιστής από κλέφτης του κοινωνικού πλούτου, εμφανίζεται ως το άτομο που δίνει δουλειά και διανέμει και τα εισοδήματα. Δεν είναι ο φόβος και η απογοήτευση επομένως η αφετηρία της υποχώρησης του κινήματος, αλλά και η μακρόχρονη δέσμευση του εγκεφάλου στην κυρίαρχη αστική ιδεολογία. Και μεις; Τι πρέπει να κάνουμε εμείς; Εμείς πρέπει αταλάντευτα να προβάλουμε τον στρατηγικό στόχο του Κόμματος. Την αναγκαιότητα ανατροπής του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, της αλλαγής τάξης στην εξουσία, η οποία με τον κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας θα θέσει σε κίνηση όλες τις παραγωγικές δυνάμεις. Να κάνουμε γνωστό στις πλατιές λαϊκές μάζες ότι ο παραγόμενος πλούτος μπορεί να ικανοποιήσει όλες τις λαϊκές ανάγκες με την προϋπόθεση της κοινωνικοποίησης όλων των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής. Να πολεμήσουμε την άγνοια, την ημιμάθεια για το πώς λειτουργεί το καπιταλιστικό σύστημα. Να ξεκαθαρίσουμε τις αντιλήψεις που υπάρχουν για τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες. Μα μετρήσουμε τα αποτελέσματα της δουλείας μας στις βιομηχανικές μονάδες, στις μεγάλες πόλεις, στις επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας. Αλλά για να γίνει αυτό πρέπει τα μέλη, οι φίλοι κι οπαδοί του Κόμματος να ανεβάσουν το ιδεολογικό-πολιτικό τους επίπεδο.  Για τους κομμουνιστές, ειδικά σήμερα πρέπει να έχουμε ανοιχτό το μέτωπο με τις ανερχόμενες  οπορτουνιστικές απόψεις. Πρέπει να επιδιώξουμε να αναδείξουμε το ρόλο της εργατικής τάξης σαν επαναστατικής τάξης με συγκεκριμένη αποστολή κι όχι μόνο σαν μια πρωτοπορία στους συνδικαλιστικούς αγώνες. Πολλοί, ενώ συμπλέουν μαζί μας στο ΠΑΜΕ, την ΠΑΣΥ, την ΠΑΣΕΒΕ, την ΟΓΕ δεν μας τιμούν με την ψήφο τους στις εκλογές. Κι αυτή είναι μια πλευρά της δουλειάς μας που πρέπει να τη δούμε και να την ξεπεράσουμε.  Κι ένα τελευταίο. Δεν πρέπει απλά να προβάλουμε τον στρατηγικό στόχο του Κόμματος. Αλλά να τον συγκρίνουμε με τις άλλες προτάσεις άλλων κομμάτων. Γιατί το ΚΚΕ έχει αυτή τη θέση κι όχι άλλη. Επιβάλλεται να αναδείξουμε την ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης.  Όλα αυτά θέλουν υπομονή, επιμονή, πίστη στα ιδανικά της εργατικής τάξης…και πολύ ιδεολογικοπολιτική δουλειά.