28 Φεβρουαρίου 2013

Οι "ανθρώπινες ανάγκες" και η μικροαστική εμμονή στην "αναδιανομή"



Μια από τις θεμελιώδεις θεωρητικές υπεκφυγές του ΣΥΡΙΖΑ --αλλά και γενικότερα, της "μεταμοντέρνας αριστεράς"-- όταν καλείται να μιλήσει για το τι εννοεί με τη λέξη "σοσιαλισμός", όταν και όποτε τέλος πάντων συνεχίζει καν να τη χρησιμοποιεί, είναι να τον ταυτίζει με την "ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών". Στην περίληψη της πρόσφατης συνέντευξης του Ευκλείδη Τσακαλώτου, για παράδειγμα, το Left.gr γράφει:
Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, με μια ψύχραιμη, αντικειμενική θεώρηση, μας αναλύει την τρέχουσα κατάσταση του ελληνικού καπιταλισμού. Ταυτόχρονα, οραματικά, μας μιλά για τη δυνατότητα, και την ανάπτυξη, μιας «άλλης» οικονομίας. Μιας οικονομίας που θα έχει στόχο την ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών, μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας.
"Σοσιαλισμός" λοιπόν --και αφήνοντας κατά μέρος το τι ακριβώς θα πει "αντικειμενική θεώρηση" σε ένα τέτοιο πλαίσιο αναφοράς-- είναι η "ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών."

Αλλά βέβαια, αυτό λέει ελάχιστα πράγματα. Αν υπάρχει ένα σύστημα που "ικανοποιεί" τις "ανθρώπινες ανάγκες" παραπάνω από κάθε άλλο, αυτό δεν είναι καθόλου ο σοσιαλισμός αλλά ο καπιταλισμός. Γιατί "οι ανθρώπινες ανάγκες" που καλύπτονται από τον σοσιαλισμό δεν είναι απεριόριστες αλλά πολύ συγκεκριμένες και πεπερασμένες ποσοτικά: ο σοσιαλισμός δεν θα καλύψει ποτέ την "ανθρώπινη ανάγκη" για εξοχικό στη Μύκονο, ούτε την "ανθρώπινη ανάγκη" για ρούχα από τον Versace, ούτε την "ανθρώπινη ανάγκη" για ένα γερμανικό αυτοκίνητο πολυτελείας που αποτελεί υπόδειγμα βιομηχανικού design, ούτε την "ανθρώπινη ανάγκη" για εξωτικές διακοπές στην Σρι Λάνκα, ούτε την "ανθρώπινη ανάγκη" για μεγαλύτερες ανταμοιβές για τους "ικανότερους", ούτε την "ανθρώπινη ανάγκη" για επιχειρείν και για εμπορική κατοχύρωση ευρεσιτεχνιών, ούτε την "ανθρώπινη ανάγκη" για τεράστια ποικιλία προϊόντων σε κάθε τομέα της αγοράς. Ο καπιταλισμός καλύπτει όλες αυτές τις "ανθρώπινες ανάγκες" που δεν πρόκειται ποτέ να καλύψει ο σοσιαλισμός. Απλώς, τις καλύπτει για λίγους. Σήμερα, συνεχίζει να καλύπτει όλες τις ανάγκες για τους λίγους, όσο και αν δεν καλύπτει πια σχεδόν καμία για τους πολλούς. Ο πιο εύρυθμος και καλά σχεδιασμένος σοσιαλισμός, από την άλλη, δεν μπορεί παρά να καλύπτει ένα περιορισμένο αριθμό αναγκών για όλους· και δεν μπορεί να καλύψει καμία "ανάγκη" που να προϋποθέτει την εκμετάλλευση άλλων και την δική τους αποστέρηση από τις δικές τους ανάγκες.


Τίποτε από όλα αυτά δεν συνιστά βέβαια κάποια θεωρητική "καινοτομία" ή ανακάλυψη· είναι, αντιθέτως, πράγματα γνωστά και τετριμμένα. Μόνο που είναι επίσης αναγκαίο να υπενθυμίζονται, γιατί είναι ακριβώς τα πράγματα που δεν λέγονται, που κρύβονται επιμελώς πίσω από την γλυκερά αφηρημένη έκφραση "ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών"-- η οποία είναι σχεδιασμένη, όπως κάθε τι στη ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ, να ικανοποιεί τους πάντες και να μην προβληματίζει κανένα, προσφέροντας σε όλους ίσο ποσό αέρα κοπανιστού.

Αλλά το ζήτημα δεν εξαντλείται εδώ. Γιατί βέβαια η "ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών", όπως και αν την πάρει κανείς, και ακόμα και αν την εκλάβει με την αυστηρά σοσιαλιστική έννοια (πράγμα που προαπαιτεί έναν κριτικό μετασχηματισμό της ίδιας της αντίληψης της "ανάγκης"), είναι μια φράση που αναφέρεται κυρίως, κατά βάση, στην διανομή του κοινωνικού προϊόντος. Αφορά, δηλαδή, την κατανομή αυτού που η κοινωνία παράγει με τέτοιο τρόπο ώστε να καλύπτονται είτε οι δυνητικά ατέρμονες ανάγκες των λίγων, είτε οι ποσοτικά πεπερασμένες (αν και ποιοτικά καθόλου τέτοιες) ανάγκες όλων. 

Η ευκολία με την οποία γίνεται αποδεκτή η φράση ως συνώνυμη του "σοσιαλισμού", συνεπώς, θα όφειλε να προβληματίσει όχι απλώς επειδή αφήνει αναπάντητο το θεμελιώδες ερώτημα "ανάγκες ποιων και τι είδους;", αλλά και επειδή δε λέει λέξη για τη σφαίρα εκείνη της οικονομίας που ονομάζεται παραγωγή και κατ' επέκταση, σχέσεις παραγωγής.

Στη Βενεζουέλα, χώρα που μπορούμε να πούμε πως αποτελεί ένα σχεδόν οικουμενικά αποδεκτό πρότυπο "σύγχρονου σοσιαλισμού" σε παγκόσμια κλίμακα, έχουν γίνει πράγματι αξιοθαύμαστες και αξιοθαύμαστα επινοητικές και πεισματικές προσπάθειες για μια δικαιότερη διανομή του κοινωνικού προϊόντος. Τέτοιες προσπάθειες σπανίζουν εξαιρετικά στον σύγχρονο κόσμο, και είναι απόλυτα φυσιολογικό και θεμιτό η κυβέρνηση Τσάβεζ να προσελκύει τον θαυμασμό μας και την πολιτική μας στήριξη. 

Πολλοί λιγότεροι όμως έχουν την διάθεση να παρατηρήσουν ότι σε ό,τι αφορά τις σχέσεις παραγωγής, η Βενεζουέλα παραμένει μια καπιταλιστική κοινωνία, με όλα όσα συνεπάγεται αυτό για την εκμετάλλευση της εργασίας και την εξαγωγή αυτού του μυστήριου πλάσματος που ανακάλυψε στα μέσα περίπου του προ-προηγούμενου αιώνα ο Καρλ Μαρξ και που ονομάζεται υπεραξία.

Η λατρεία του μοντέλου της Βενεζουέλας, η ετοιμότητα να ανακηρυχτεί "η τελευταία λέξη" στον σοσιαλισμό, αναδεικνύει κάτι πολύ συγκεκριμένο για τους λατρεύοντες: δεν επιθυμούν αλλαγή στον τρόπο παραγωγής και στις σχέσεις παραγωγής· επιθυμούν αλλαγή στο σύστημα κατανομής του κοινωνικού προϊόντος.

Όμως αυτό, δυστυχώς, δεν ονομάζεται επιθυμία για σοσιαλισμό. Είναι επιθυμία για έναν πιο ισορροπημένο καπιταλισμό, έναν καπιταλισμό που δίνει πίσω κάτι από όσα κλέβει κάθε μέρα από τον εργάτη. Αυτό αντιλαμβάνεται σήμερα ως "σοσιαλισμό" η συντριπτική πλειοψηφία των προοδευτικά σκεπτόμενων ανθρώπων (οι μη προοδευτικά σκεπτόμενοι, φυσικά, δεν ανέχονται ούτε αυτό, όπως δεν ανέχονται και το καθεστώς Τσάβεζ οι μεγαλοκαπιταλιστές της χώρας του και των ΗΠΑ).

Επειδή οι άνθρωποι δεν είναι χαζοί --ή καλύτερα, επειδή η ανοησία τους είναι συνώνυμη του περιορισμένου πεδίου όπου τους επιτρέπεται ιδεολογικά να ασκούν την ευφυία τους-- γνώριζαν πολύ καλά τι ψήφισαν και τι στηρίζουν: ψήφισαν και στηρίζουν το όνειρο ενός πιο δίκαιου, πιο εξανθρωπισμένου καπιταλισμού. Και αυτό το όνειρο τους το υπόσχονται όλοι εκτός των κομμουνιστών, συμπεριλαμβανομένων αυτών που νομίζουν πως βρίσκονται "αριστερά" των κομμουνιστών. Γιατί τι βρίσκεται κάτω από όλη την ωραία υπεραπαναστατική φρασεολογία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην Ελλάδα, για παράδειγμα, παρά η ιδέα ότι αρκεί η μεγαλύτερη δικαιοσύνη στην κατανομή του κοινωνικού προϊόντος, χωρίς καμία σοβαρή ενασχόληση με τον μετασχηματισμό των σχέσεων παραγωγής, για να ονομάσεις ένα σύστημα "σοσιαλισμό"; Από όλες τις απόψεις, συμπεριλαμβανομένου του τι θεωρούμε σήμερα "ριζοσπαστικό", βρισκόμαστε, ως άνθρωποι που σκέπτονται για τον σοσιαλισμό (στον βαθμό που είμαστε τέτοιοι) αρκετά πίσω σε ριζοσπαστικότητα ιδεών από τα 1850· όχι μετά τον Μαρξ, όπως δεν έχω κουραστεί να λέω, αλλά πριν τον Μαρξ, στην εποχή, στην καλύτερη των περιπτώσεων, του Σεν-Σιμόν και ίσως κάποιων πλευρών του Προυντόν.

Αλλά όσο η σκέψη του λαού, των μεγάλων εργαζόμενων μαζών, δεν αποτολμά καν να ακουμπήσει την ιδέα της αναγκαιότητας ενός μετασχηματισμού των ίδιων των σχέσεων παραγωγής, όσο περιορίζεται στο να αποδίδει εντελώς καταχρηστικά όλη την αίγλη της αφηρημένης ιδέας του σοσιαλισμού σε απλά σχέδια αναδιανομής του κοινωνικού πλούτου (εφαρμόσιμα όπως στην Λατινική Αμερική ή ανεφάρμοστα, όπως στην Ευρώπη της ΕΕ και της ευρωζώνης), τόσο θα είναι άγουρη για το είδος της πρότασης που εκπροσωπούν οι κομμουνιστές σήμερα. Και όσο θα είναι τέτοια, είναι απόλυτα φυσικό να εχθρεύεται αυτή την πρόταση σε βαθμό τέτοιο που να αδυνατεί στην πραγματικότητα να συζητήσει μαζί της. Γιατί η συζήτηση των μαζών με τους κομμουνιστές σήμερα --αν και όταν γίνεται-- δεν γίνεται ποτέ στην πραγματική βάση της κομμουνιστικής πρότασης, που είναι ακριβώς ο μετασχηματισμός των σχέσεων παραγωγής· εγκλωβίζεται εξ ορισμού στην πολύ μικρότερη σφαίρα στην οποία είναι ικανός να σκεφτεί ο σημερινός φτωχοποιημένος εργαζόμενος, στη σφαίρα της διανομής ενός προϊόντος που θα εξακολουθεί να παράγεται καπιταλιστικά, μέσω των μηχανισμών της ατομικής ιδιοκτησίας, της υφιστάμενης οργανικής σύνθεσης του κεφαλαίου, των μεθόδων εξαγωγής υπεραξίας, της αστικής αντίληψης για το χρήμα, την εργατική δύναμη, τον εμπορευματικό κύκλο, κλπ.

Είναι καλό οι κομμουνιστές να μην έχουν ψευδαισθήσεις. Είναι καλό, συνεπώς, να γνωρίζουν πως ακόμη και αυτοί που συμφωνούν μαζί τους για το μέγεθος και τις αιτίες της κοινωνικής αδικίας δεν έχουν καν αρχίσει να σκέφτονται για τον πραγματικό χαρακτήρα των σχέσεων που ορίζουν την καθημερινότητά τους, περιοριζόμενοι, ουσιαστικά, στα επιφαινόμενα της αστικής πολιτικής ζωής, όπως λίγο-πολύ τα προσλαμβάνουν από το γυαλί της τηλεόρασης. Μας ενδιαφέρουν άμεσα αυτοί οι άνθρωποι, φυσικά, αλλά θα πρέπει να ξέρουμε ότι μας ακούνε μέσω από φίλτρα πολύ διαφορετικά από αυτά που χρησιμοποιούμε όταν μιλούμε. Και η μετάφραση αυτού που πραγματικά λέμε θα αργήσει ακόμα πολύ, ακόμα και για τμήματα που έχουν πραγματικά διανύσει μπόλικο δρόμο από το 2008. Ο μαρξισμός, αυτή είναι η ευχή και η κατάρα του, δεν μπορεί ποτέ να μεταφραστεί σε συνθήματα χωρίς να αφήσει δύσκολο και δυσκατάποτο --ιδιαίτερα όταν το προσλαμβάνεις μέσα από τη σκοπιά της αστικής ιδεολογίας-- υπόλοιπο. Η δουλειά μας είναι αυτό το υπόλοιπο να το καθιστούμε κάθε μέρα και πιο εύληπτο, πιο σαφές, πιο απτό για την συνείδηση όσων έχουν την διάθεση να μας ακούσουν γιατί είδαν ότι τείνουμε --για κάποιον μυστήριο ακόμα για τους ίδιους λόγο-- να επιβεβαιωνόμαστε εκ των πραγμάτων σε όσα τύχει να καταλάβουν ότι λέμε.


Πηγη::  Lenin Reloaded

17 σχόλια:

  1. Θεωρείς ότι η δυσκολία μας να επικοινωνήσουμε, ακόμα και με αυτούς που πλήττονται από την κρίση, είναι μόνο αντικειμενική;
    Πιστεύω ότι σε μεγάλο βαθμό είναι και υποκειμενική. Αν το πιστεύεις κι εσύ, θα παρακολουθούσα με μεγάλο ενδιαφέρον το συλλογισμό σου για το πού οφείλεται και, κυρίως, πώς αντιμετωπίζεται. Το θεωρώ μεγάλης σημασίας ζήτημα.

    Γεράσιμος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @Γεράσιμος:
      Τι εννοείς "υποκειμενική";
      Πως δεν ξέρουμε να εκφραστούμε καλά; Πως δεν γινόμαστε κατανοητοί;
      Ρίξε μία ματιά στην σειρά "κοάν" (http://leninreloaded.blogspot.gr/search/label/%CE%9A%CE%BF%CE%AC%CE%BD%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B1%CF%82) στο Lenin reloaded, και πες μου εάν αυτά που λένε οι ΣΥΡΙΖΑίοι έχουν αρχή μέση και τέλος, και φυσικά αν είναι δυνατόν να γίνει κατανοητό το παραμικρό και από τον οποιονδήποτε, από όλη αυτή την ακατάσχετη μπουρδολογία....
      Άρα μάλλον "αντικειμενικό" είναι το πρόβλημα....

      Διαγραφή
    2. Ακριβώς αυτό λέω: λόγια που δεν έχουν αρχή μέση και τέλος και αποτελούν ακατάσχετη μπουρδολογία, εγκλωβίζουν ανθρώπους που αν και βρίσκονται στα κοινωνικά στρώματα που μας ενδιαφέρουν, δυσκολευόμαστε να τους απεγκλωβίσουμε. Αυτό είναι αντικειμενικό;

      Γεράσιμος

      Διαγραφή
    3. Δηλαδή τι θες να μας πείς, ότι οι άλλες δυνάμεις πείθουν γιατί δεν λένε μπορδολογίες;;; Ότι αν τα λέγαμε με κάποιο άλλο τρόπο (που μόνο εσύ "ξέρεις" ποιος είναι!!!), ξαφνικά θα συνέρρεαν μάζες εργατών και λαού, θα απαιτούσαν την εργατική-λαϊκή εξουσία και θα συσπειρώνονταν γύρω από το ΚΚΕ; Μήπως Γεράσιμε θες να μας πείς κάτι άλλο και δεν μας το λές; Μήπως θες να μας πείς ότι το ΚΚΕ πρέπει να έχει θέσεις σαν του ΣΥΡΙΖΑ για να έλκει τις μάζες; Μήπως...Μήπως τελικά πρέπει να μιλάς πιο καθαρά...γιατί φαίνεται έχεις "επικοινωνιακό πρόβλημα" και δεν σε πολυκαταλαβαίνουμε!!!Ή μήπως σε καταλαβαίνουμε και κρύβεσαι πίσω από διανοουμενίστικα κολπάκια;

      Διαγραφή
    4. Αν το ΚΚΕ είχε θέσεις σαν του ΣΥΡΙΖΑ, προσωπικά θα είχα πολύ μεγαλύτερα προβλήματα να λύσω από αυτά που συζητάμε σήμερα. Επειδή, λοιπόν, το Α υπάρχει και είναι (ευτυχώς) στη θέση του, είπα να προχωρήσω στο Β. Και λέω: όταν δεν μας καταλαβαίνει ο άλλος, αυτό σημαίνει αυτόματα ότι έχει "πρόβλημα επικοινωνίας"; Ή μήπως έχει να κάνει και με τον τρόπο που τα λέμε. Θεωρώ ότι όταν το "τι" είναι στη θέση του, τότε μάλλον φταίει το "πώς". Και, μακάρι να τον ήξερα τον τρόπο. Τότε δεν θα υπήρχε πρόβλημα.
      Και δεν προσδοκώ στην παρούσα φάση συρροή μαζών. Απλά, επειδή το άρθρο θεωρεί αντικειμενική τη δυσκολία επικοινωνίας (και ως ένα βαθμό συμφωνώ), διερωτώμαι αν είναι μόνο αντικειμενική. Διότι αν είναι μόνο αντικειμενική, τότε δεν μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε. Αντίθετα, αν είναι ΚΑΙ υποκειμενική, τότε καλούμαστε να δουλέψουμε προς αυτή την κατεύθυνση.
      Πιστεύω τώρα να έγινα πιο κατανοητός και να βγήκα και από το κάδρο της (φυσιολογικής μέχρι ενός σημείου) καχυποψίας.

      Γεράσιμος

      Διαγραφή
  2. Σιγα μη βγηκες απο το καδρο της καχυποψιας περιμενε να συνεχισει η συζητηση να πεις καποια πραγματα ακομα και να δεις τι εχεις να ακουσεις!ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΑ ΚΟΛΠΑΚΙΑ επειδη εθεσες ενα ζητημα αν ο λογος του ΚΚΕ ειναι αυτος που πρεπει οσον αΦορα ξυλινης γλωσσας! Στο τελος θα σου πουν αν εχεις θεματα να τα θεσεις στην οργανωση σου!συγνωμη για τη παρεμβαση !ΤΖΙΡ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εσύ τώρα γιατί ανακατεύεσαι με αυτόν τον τρόπο; Είδες φως και μπήκες; Δεν σε κόβω να μπορείς να συμβάλλεις στη κουβέντα. Γι' αυτό, δέχομαι τη συγγνώμη σου, αρκεί να την εννοείς και να μην ξαναπαρέμβεις.

      Γεράσιμος

      Διαγραφή
  3. Σώπα, τι μας λές ΤΖΙΡ...έχει το ΚΚΕ ξύλινη γλώσσα!!! Για πές μας λοιπόν ποιά είναι η "ζωντανή" γλώσσα που τόσο αγαπάς; Πάντως πιο "ξύλινα" και παρωχημένα από αυτά που γράφει ο Γεράσιμος δεν υπάρχουν. Μεγάλες κουβέντες που αποφεύγουν την ουσία!!! Γράφει ο Γεράσιμος:"Επειδή, λοιπόν, το Α υπάρχει και είναι (ευτυχώς) στη θέση του, είπα να προχωρήσω στο Β. Και λέω: όταν δεν μας καταλαβαίνει ο άλλος, αυτό σημαίνει αυτόματα ότι έχει "πρόβλημα επικοινωνίας";". Μα ακριβώς αυτό είναι το πρόβλημα του...ότι αναγορεύει σε Α το Δ, για να αποφύγει να συζητήσει για το πραγματικό Α...Σε ευθεία αντίθεση με την ουσία του άρθρου! Και επειδή δεν μπορούμε να μιλάμε γενικά και αόριστα, στην πολιτική κατάσταση οι γραμμές των κομμάτων εκφράζονται συγκεκριμένα. Το ίδιο και στην Ελλάδα. Όταν λοιπόν κριτικάρεται το ΚΚΕ για αυτά που λέει, σημαίνει διαφωνία με την πολιτική του και συμφωνία με μια πολιτική που σήμερα εκφράζεται από άλλες πολιτικές δυνάμεις. Έτσι για να είμαστε ειλικρινείς και όχι "ξύλινοι" ή φτιασιδωμένοι όπως συνηθίζουν άλλωστε οι μικροαστοί...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θα κάνω ακόμα μια προσπάθεια, μήπως και γίνω αντιληπτός: Όταν το ΚΚΕ κριτικάρεται για αυτά που λέει, σημαίνει ότι ο κριτής μιλάει από άλλη πολιτική θέση και δεν με απασχολεί καθόλου. Με απασχολεί, όμως, και πολύ μάλιστα όταν το ΚΚΕ κριτικάρεται καλόπιστα (όχι κακόπιστα) για πράγματα που ΔΕΝ λέει!! Π.χ. "το ΚΚΕ θέλει να κάνει ΜΟΝΟ αντιπολίτευση", ή "δεν θέλει να κυβερνήσει", κλπ.
      Θεωρώ ότι αυτό δεν είναι μόνο αποτέλεσμα της πλύσης εγκεφάλου από τα ΜΜΕ, αλλά και από επικοινωνιακές αδυναμίες μας. Ή έτσι θέλω να πιστεύω για να προσπαθώ να γίνομαι καλύτερος. Κάνω λάθος;

      Γεράσιμος

      Διαγραφή
    2. Ωραία, χαίρομαι κατ΄αρχήν γιατί τώρα μπαίνεις στην ουσία! Εγώ λοιπόν να αποδεχτώ ότι κάποιες φορές όταν μιλάμε οι κομμουνιστές (φίλοι, οπαδοί και μέλη)μπορεί να μην βάζουμε κάποια πράγματα ολοκληρωμένα ή να τα θέτουμε άτσαλα. Ξεκινώ όμως από το βασικό που είναι άμεση συζήτηση και δράση με τους εργαζόμενους και όχι από την τηλεόραση, γιατί έτσι δίνεται η δυνατότητα να πειστούν και να αλλάξουν οι συνειδήσεις. Αυτά όμως που φέρνεις σαν παραδείγματα δεν εκφράστηκαν από στελέχη του με τέτοιο τρόπο και γνωρίζεις πολύ καλά φαντάζομαι ότι εκείνο που τέθηκε έντονα ότι το ΚΚΕ δεν μπορεί να συμμετέχει σε μια κυβέρνηση αστικής διαχείρισης (και δεν εννοώ λόγω της σύνθεσής. Και βεβαίως το ΚΚΕ πρόβαλε και σωστά τη δική του πρόταση εξουσίας. Όσο κουτσά ή στραβά ή καλά ή τέλεια να λές αυτές τις καθαρές θέσεις, αν δεν συμφωνεί κάποιος θα του φαίνονται απαράδεκτες...Αρά μην το πάμε στο επικοινωνιακό, αλλά στην ουσία αν υπάρχει συμφωνία με το ΚΚΕ...

      Διαγραφή
    3. Χαίρομαι που τα κατάφερα να σου δώσω να καταλάβεις τι εννοώ. Κατά καιρούς έχω διατελέσει δάσκαλος. Πάντα, λοιπόν, έψαχνα σε μένα το φταίξιμο αν ο μαθητής δεν καταλάβαινε. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα οι μαθητές να γίνουν όλοι αστέρια, εκτός από αυτούς που δεν ήθελαν να καταλάβουν. Θεωρούσα, και εκ του αποτελέσματος είχα δίκιο τελικά, ότι αν ο μαθητής έχει τη διάθεση να καταλάβει, τότε όλη την ευθύνη την έχει ο δάσκαλος.
      Θα συμφωνήσω ότι στην πολιτική τα πράγματα είναι λίγο (ή πολύ) διαφορετικά. Όμως, η γενική αρχή ισχύει κι εδώ. Υπάρχουν έξω πρόθυμοι να πειστούν, αλλά το αποτέλεσμα δεν με ικανοποιεί.
      Πιάστηκα, λοιπόν, από την τελευταία παράγραφο του άρθρου (με το οποίο συμφωνώ, εννοείται), για να ανοίξω αυτή τη κουβέντα. Ίσως να μην είναι ο καλύτερος τρόπος και τόπος για να συζητήσουμε κάτι τέτοιο. Νομίζω, όμως, ότι είναι ένα σοβαρό θέμα για προβληματισμό και συζήτηση.

      Γεράσιμος

      Διαγραφή
    4. @Γεράσιμος:
      Νομίζω πως εντόπισες το πρόβλημα. Αυτό συνίσταται στο ότι ο "κόσμος" δεν θέλει να καταλάβει.
      Γιατί;
      Για πολλούς λόγους, με βασικότερο των οποίων πως αυτά που λέει που το ΚΚΕ είναι
      α)πολύ δυσάρεστα μαντάτα
      β)απαιτούν πολύ αγώνα και θυσίες για να αποφευχθούν
      γ)το ΚΚΕ δεν κρύβει πως οι παραπάνω αγώνες και θυσιες ενδέχεται να μην καρποφορήσουν άμεσα
      Κατά συνέπεια ο άλλος δοκιμάζει το ό,τι άλλο δίχως να έχει πειστεί περισσότερο, αλλά "μήπως και..."
      Το χρόνιο βόλεμα και ο μικροαστισμός δεν έχουν κάνει μόνο τα μυαλά των ανθρώπων κουρκούτι, έχουν διαφθείρει και τις συνειδήσεις τους.

      Διαγραφή
    5. @Γεράσιμος:
      Νομίζω πως σχετικό με την κουβέντα που κάνουμε είναι κάτι που είχα γράψει σε σχετικά ανύποπτο χρόνο (τον Μάη του '11), εδώ:
      http://fadomduck.webnode.com/news/%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%AF%20%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9%20%CE%B5%CF%80%CE%B1%CF%87%CE%B8%CE%AD%CF%82%20%CF%84%CE%BF%20%CE%BA%CE%BA%CE%B5/

      Διαγραφή
    6. Συμφωνώ. Όλοι αυτοί οι λόγοι είναι υπαρκτοί και λίγο-πολύ αντικειμενικοί. Εγώ ψάχνω να βρω τι μπορώ να κάνω καλύτερα από όπως το κάνω σήμερα προκειμένου να μπορώ να αντιπαλέψω αυτούς τους λόγους.
      Στο γραπτό σου π.χ. στάθηκα εκεί που λες ότι σε κανέναν δεν αρέσει να τον λένε μαλάκα. Αυτό είναι βασική επικοινωνιακή αρχή. Αν ο συνομιλητής σου αιστανθεί έτσι, τότε παύει να σε ακούει. Και τότε, ποιο το νόημα της επαφής μαζί του; Τη μεγαλύτερη σοφία να του πεις, αυτός δεν θα ακούσει γιατί θα έχει "κατεβάσει τα ρολά", που λέμε. Συνεπώς, πιστεύω ότι υπάρχει περιθώριο για βελτίωση της επικοινωνίας μας. Αρκεί να συμφωνήσουμε σ' αυτό. Γιατί όσο λέμε "εμείς καλά τα λέμε, αλλά αυτοί δεν θέλουν να ακούσουν", τότε δεν βελτιώνουμε τη δουλειά μας.
      Θεωρώ αδιανόητο να υποστηρίζουμε επιστημονική θεωρία και να μην την προωθούμε επιστημονικά. Το μόνο κόμμα που παράγει πολιτική είναι το ΚΚΕ κι ο "κόσμος" δεν το εισπράττει. Δυσκολεύομαι να αποδεχτώ ότι φταίει ο "κόσμος" γι' αυτό. Ίσως είμαι αυστηρός με τον εαυτό μου και ψάχνω να βρω ψύλλους στ' άχυρα, αλλά δεν το ανέχομαι αυτό.
      Σε ζάλισα, όμως. Ίσως αυτά να πρέπει να τα πω στον ψυχολόγο μου κι όχι σε σένα:) Σ' ευχαριστώ που με άκουσες.

      Γεράσιμος

      Διαγραφή
  4. Πάντως την καραμέλα της "ξύλινης γλώσσας" την ακούω συστηματικά από το 1991 και την πιπιλάνε μόνιμα και ασταμάτητα όλων των ειδών οι οπορτουνιστές!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οποιος δεν καταλαβαινει ειναι γιατι ειτε δε προσπαθει να βελτιωθει ειτε δε θελει να καταλαβει και τοτε τα ονομαζει ξυλινη γλωσσα...
      Το προβλημα δεν ειναι επικοινωνιακο για το ΚΚΕ, το προβλημα ειναι στα ελαττωματα της ανθρωπινης φυσης, ο κοσμος εχει αλλα ενδιαφεροντα, η πολιτικη για τον κοσμο ειναι δεκα μερες πριν τις εκλογες, μεχρι τοτε απλα δεχονται καθημερινη πλυση εγκεφαλου, οταν λοιπον ασχολεισαι δεκα μερες τοτε θες να ακουσεις μονο για αυξησεις μισθου για μειωση φορολογιας κτλ κτλ...ας προσεχαμε...
      Το αλλο προβλημα ειναι οτι εν αντιθεση με τα αλλα κομματα το ΚΚΕ δε θελει να κυβερνησει αν ο κοσμος δε το ψηφισει επειδη το εχει καταλαβει...δε γινεται να επιτευχθει κοινωνικοποιηση των μεσων παραγωγης μονο και μονο επειδη το ΚΚΕ θα βγει στην εξουσια διοτι πολυ απλα οι αστοι ελεγχουν ολες τις υπηρεσιες της αστικης δημοκρατιας, δες δικαστες αστυνομια στρατο κτλ κτλ, το ΚΚΕ αυτο που θελει ειναι να ξυπνησει ο κοσμος, να καταλαβει οτι το πιο σημαντικο κομματι στη διαρκεια της ζωης του για να μπορεσει να ζησει καλα ειναι η πολιτικη του ενασχοληση, οσο και αν το βαριεται δυστυχως ειναι υποχρεωση του και πρεπει να την κανει καλα για να μπορεσει να ζησει σωστα τα παιδια του και ο ιδιος με αξιοπρεπεια. Διαφορετικα μια ζωη θα νοιωθει αδικημενος και στην ουσια δουλος των αφεντικων του.
      νκ

      Διαγραφή
  5. "Ο χειρότερος αγράμματος είναι ο πολιτικά αγράμματος. Δεν ακούει τίποτα, δεν βλέπει τίποτα, δε μετέχει στην πολιτική ζωή.
    Δε δείχνει να γνωρίζει ότι το κόστος διαβίωσης, η τιμή των φασολιών, του αλευριού, του ενοικίου, των φαρμάκων, όλα βασίζονται σε πολιτικές αποφάσεις. Νιώθει ακόμη και περήφανος για την πολιτική του αμορφωσιά, φουσκώνει το στήθος και λέει πως μισεί την πολιτική.
    Δε γνωρίζει, ο ηλίθιος, πως απ' την έλλειψη συμμετοχής του στα κοινά προέρχεται η ύπαρξη της πόρνης, το παρατημένο παιδί, ο κλέφτης και, χειρότερα απ' όλα, οι διεφθαρμένοι αξιωματούχοι, oι λακέδες των εκμεταλλευτριών πολυεθνικών εταιρειών...".
    ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ
    Jacinta

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΚΑΝΟΝΕΣ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΥ

Είμαστε ανοιχτοί σε όλα τα σχόλια που προσπαθούν να προσθέσουν κάτι στην πολιτική συζήτηση.

Σχόλια :
Α) με υβριστικό περιεχόμενο ή εμφανώς ερειστική διάθεση
Β) εκτός θέματος ανάρτησης
Γ) με ασυνόδευτα link (spamming)
Δ) χωρίς τουλάχιστον ένα διακριτό ψευδώνυμο
Ε) που δεν σέβονται την ταυτότητα και τον ιδεολογικό προσανατολισμό του blog

ΘΑ ΔΙΑΓΡΑΦΟΝΤΑΙ.

Παρακαλείστε να γράφετε τα σχόλια σας στα Ελληνικά

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.