Γύρευε τη δουλειά σου

Δημοσιεύτηκε στο Ατέχνως

Εχθές το βράδι, στο χώρο εργασίας μου, άνοιξε από πελάτες μια από τις συνήθεις πια κουβέντες για το πόσο καλή ήταν η χούντα, για το ότι εξαφάνισε το δημόσιο χρέος, για το ότι μείωσε την εγκληματικότητα κλπ κλπ κλπ. Η παρέα αποτελούνταν από 6 άτομα και υπέρ της χούντας αγόρευε ένας εξ αυτών, ενώ οι υπόλοιποι τον άκουγαν με ανοιχτό το στόμα και χωρίς να παρεμβαίνουν. Επειδή είμαι κάπως ευαίσθητος στα ανιστόρητα ψεύδη που αφορούν την εξύμνηση του φασισμού, το έκρινα καλό να παρέμβω. Πετάχτηκα λοιπόν αναφέροντας δυο τρία πράγματα για το πόσο άσχετα με την πραγματικότητα ήταν αυτά που λέγονταν. Πριν τελειώσω την πρόταση μου, ένας από την παρέα, όχι αυτός που εξυμνούσε τη χούντα πριν, με διέκοψε και μου είπε κάτι σε στυλ «γύρευε τη δουλειά σου». Πέρα από αυτόν που με σταμάτησε, και τον άλλο που αγόρευε υπέρ των συνταγματαρχών, τους υπόλοιπους τους έχουμε πελάτες από παλιά και είμαι σίγουρος από κουβέντες που έχουμε κάνει ότι δεν είναι θιασώτες της φασιστικής ιδεολογίας. Αυτός ήταν και ο κύριος λόγος που με ώθησε να κάνω την παρέμβαση μου, να μη φύγουν δηλαδή οι γνωστοί μου με τις θετικές εντυπώσεις για τη χούντα που άφηνε η αγόρευση του συνδαιτυμόνα τους. Αποφάσισα να μη δώσω συνέχεια στην παρέμβαση μου, ήταν και ευαίσθητη η θέση μου, παρόλα αυτά όταν ξανάρθουν οι 4 από τους 6, χωρίς τους φιλοχουντικούς φίλους τους, θα δω αν μπορέσω να τους ανοίξω σχετική κουβέντα.

Το παραπάνω περιστατικό, σε συνδυασμό με διάφορα άλλα που συμβαίνουν αυτήν την εποχή στην επικαιρότητα, με ώθησαν να γράψω αυτό το άρθρο παρότι είχα άλλο στα σκαριά. Παρατηρούμε λοιπόν τον τελευταίο καιρό, μια άνοδο της παρέμβασης διαφόρων φασιζόντων κοινωνικών ομάδων οι οποίες είτε έχουν εμφανή, είτε συγκαλυμμένη σχέση με τη Χρυσή Αυγή. Για να μην «αδικήσουμε» εδώ κανένα να, να πούμε ότι υποκινούνται και από άλλους αμφιβόλου στόχευσης οργανισμούς και ύποπτα κέντρα όπως είναι για παράδειγμα ο κ. Σώρρας (αυτός που καμώνεται ότι θα αποπληρώσει το χρέος της Ελλάδας και που θεωρεί ντροπή για το ολυμπιακό ιδεώδες -το ποιο;- τους παραολυμπιακούς) η «κίνηση» του οποίου έχει φτάσει να διατηρεί γραφεία σε όλη τη χώρα. Από κοντά βέβαια και άλλοι λαϊκίστικοι μαϊντανοί που προσπαθούν να μαζέψουν οπαδούς μέσα από την ξενοφοβική ρητορεία, Καζάκης, Τζήμερος κ.α, με το υπόλοιπο αστικό πολιτικό σύστημα, στο βαθμό που δεν τους σιγοντάρει, τουλάχιστον να τους ανέχεται.





Έχουμε λοιπόν, μετά από μια μικρή ανάπαυλα (εξαιτίας δολοφονίας Φύσσα και την έντονη αντίδραση της κοινής γνώμης), μια νέα έξαρση του «φασιστικού ακτιβισμού» που έχει ξαναβρεί τα πλατιά του, έχοντας ως αιχμή του δόρατος το μεταναστευτικό. Τη θέση των «αγανακτισμένων κατοίκων» του πρόσφατου παρελθόντος, έχουν πάρει οι «αγανακτισμένοι γονείς», που αν τους γυρίσουμε ανάποδα από την τσέπη των περισσοτέρων θα πέσουν μπρελόκ με σβάστικες, οι οποίοι μεθοδικά έχουν τα προηγούμενα χρόνια εισβάλει και δραστηριοποιούνται στους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων των σχολείων σε όλη τη χώρα. Οι εν λόγω πατέρες και μητέρες, με την κάθε ευκαιρία, κοιτάνε να επενδύσουν στην τρομοκράτηση των υπολοίπων πατεράδων και μητέρων, χρησιμοποιώντας ως μπαμπούλες ακόμα και μικρά και κατατρεγμένα παιδάκια. Έρχονται να μας πουν, βάζοντας σαν ασπίδα τους την ιερότητα που πηγάζει από την ιδιότητα του γονέα και την υποτιθέμενη ευαισθησία του, ότι τα προσφυγάκια και τα μεταναστάκια αποτελούν υγειονομικές βόμβες (παρότι τα προσφυγάκια που επιλέγονται να μπουν σε σχολικές αίθουσες έχουν βγάλει βιβλιάριο υγείας). Ότι θα προσηλυτίσουν τα «δικά μας παιδιά» στον μωαμεθανισμό κλπ. Κλειδώνουν λοιπόν σχολικές πόρτες για να μην επιτρέψουν την είσοδο στους 5-6 αλλοδαπούς μαθητές, διαδηλώνουν, φωνάζουν, καυγαδίζουν, τραμπουκίζουν και ορκίζονται ότι δεν είναι ρατσιστές, αλλά απλά καλοί και υπεύθυνοι γονείς που ανησυχούν για το μέλλον των παιδιών τους. Πως γίνεται όμως, κάποιος να είναι καλός γονέας άμα δύναται να βλέπει κατατρεγμένα, εξαθλιωμένα παιδιά, που έχουν χάσει γονείς, αδέρφια, συγγενείς, φίλους, και να μη συναισθάνεται τον πόνο τους; Πως είναι δυνατόν ο πραγματικά ευαίσθητος γονέας, να μη βάζει ασυνείδητα, στη θέση των παιδιών αυτών τα δικά του παιδιά, και έτσι μέσω έστω των ιδίων, να νιώσει μια κάποια συμπόνια; Αντ’ αυτού, οι τραμπουκογονείς, προσπαθούν μέσω ξενοφοβικών αλυχτισμάτων, να πανικοβάλουν κόσμο ίσως αφελή, και να τον συσπειρώσουν στο μισανθρωπικό στόχο τους, γεμίζοντας έτσι τον βοθρόλακκο του φασισμού και των διαφόρων καφέ αποχρώσεων του.

Εκτός των άλλων δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η φυγή των προσφύγων και των μεταναστών προς τις χώρες της Δύσης, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην ανάμειξη των ίδιων των χωρών της Δύσης στο εσωτερικό των υπό εγκατάλειψη κρατών. Κάτι που μπορεί να σημαίνει ότι ο «πολιτισμένος κόσμος» φτάνει σε σημείο, πέρα από το να αποστραγγίζει αυτές τις χώρες οικονομικά, να θρέφει στο εσωτερικό τους τα πιο αντιδραστικά στοιχεία (βλέπε Isis βλέπε Ταλιμπάν), στο όνομα των οποίων (ή της εξολόθρευσης των οποίων) χύνονται κουβαδιές αίμα. Η συμμετοχή της χώρας μας σε ΝΑΤΟ, ΕΕ, την κάνει συνυπεύθυνη, και άρα κατά κάποιο τρόπο υπεύθυνη, για το τι θα απογίνουν όλες αυτές οι προσφυγικές/μεταναστευτικές ροές.

Ποια όμως θα πρέπει να είναι η δική μας στάση απέναντι σε όλους αυτούς που εμφανίζονται είτε ως φασίστες, είτε ως Έλληνες εθνικιστές, είτε ως απλοί πατριώτες, είτε στο πιο ντροπαλό τους, ως απλοί αγανακτισμένοι πολίτες1; Είναι άραγε αθώα η στάση του στυλ «κοιτάζω τη δουλειά μου»; Σαφώς και όχι, διότι σε περιόδους ενίσχυσης του φασιστικού φαινομένου, το να του κρατάς το φανάρι, σε κάνει [σχεδόν] συνένοχο. Το να είσαι γονιός και να αδρανείς απέναντι στο γεγονός ότι έχουν μπουκάρει στους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων –δηλαδή στα σχολεία- φασίστες, σημαίνει ότι δείχνεις εγκληματική απάθεια σε ένα φαινόμενο που θα στραφεί με απόλυτη βεβαιότητα ενάντια στα δικά σου παιδιά και εσένα τον ίδιο. Η απάθεια, χωρίς βέβαια να παραγνωρίζουμε και τις αντικειμενικές συνθήκες, αποτελεί ένα από τους βασικούς παράγοντες που έχουν συμβάλει στο να βγούνε τα τελευταία 5-6 χρόνια τα χειρότερα αντανακλαστικά της ανθρώπινης κοινωνίας από την ντουλάπα. Είναι μια από τις αιτίες που το να εξυμνείς τη χούντα δεν είναι πια ταμπού, που το να λες «τι Χίτλερ τι Στάλιν;» και να εξισώνεις το φασισμό με τον κομμουνισμό αποτελεί την πολιτικά ορθή στάση, που το να βρίζεις και να αρνείσαι σε δυστυχισμένα παιδάκια τα στοιχειώδη συνιστά ….πατριωτική συμπεριφορά.
Κι είναι η βασική αιτία που όταν βρίσκονται τρεις-τέσσερις φασίστες μαζί και συντονίζονται, καταφέρνουν να καπελώσουν τους υπόλοιπους και να βγουν ως εκπρόσωποί τους, εκπρόσωποι του συλλόγου, κτλ, για να χύσουν το εθνικιστικό τους δηλητήριο στο όνομα του συνόλου.

Αναμφίβολα υπάρχουν υγιείς αντιδράσεις στην Ελληνική κοινωνία, δεν είναι δηλαδή ότι οι φασίστες αλωνίζουν ανενόχλητοι, όμως παράλληλα υπάρχει μια τεράστια μάζα κόσμου ο οποίος κάθεται και κοιτά τις αρνητικές εξελίξεις με ανοιχτό το στόμα, καλή ώρα σαν το περιστατικό που περιέγραψα στην αρχή. Σε αυτή τη μάζα απευθύνονται και οι παραπάνω παράγραφοι, που από την κατάσταση μαζικής απάθειας πρέπει να περάσει στην στάση μαζικής εναντίωσης. Και αυτή η εναντίωση μπορεί και πρέπει σίγουρα να είναι οργανωμένη (πχ όταν μολύνονται οι σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων από ακροδεξιά στοιχεία, να ενδιαφέρονται οι υπόλοιποι γονείς, να συμμετέχουν στους συλλόγους, στα σχολικά συμβούλια, να κάνουν κινητοποιήσεις, να ενημερώνουν, και να μην αφήνουν σε χλωρό κλαρί τους φασίστες), αλλά αφορά και την καθημερινή μας στάση στο χώρο δουλειάς, στις παρέες, στις ευρύτερες κοινωνικές μας σχέσεις κλπ. Όσο δύσκολο και αν μοιάζει μερικές φορές αυτό, όσο και αν απαιτεί από εμάς να αλλάξουμε τη στάση μας, είναι απαραίτητο προκειμένου να αποφύγουμε τα χειρότερα, είναι χρέος μας να ξαναστείλουμε το φασισμό στις ντουλάπες.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος (Poexania)


1 Να πούμε εδώ, για την ιστορία, ότι τα πογκρόμ της «Τρία Έψιλον» εναντία στις Εβραϊκές συνοικίες της Θεσσαλονίκης, από άτομα που εμφανίζονταν ως «αγανακτισμένοι πολίτες» διαπράχθηκαν και αυτά. Το ίδιο και οι αντί-συγκεντρώσεις του παρακράτους που οδήγησαν στην δολοφονία Λαμπράκη.