Μεταξύ μας… όχι Μεταξά

Δημοσιεύθηκε στο Ατέχνως

Επειδή όπως σε κάθε επέτειο της 28 Οκτωβρίου, έτσι και σε αυτή, θα βρεθούν κάποιοι που θα μιλήσουν δοξαστικά για το Όχι του δικτάτορα Μεταξά, προς αποκατάσταση της ιστορικής πραγματικότητας αποφάσισα να γράψω το παρακάτω άρθρο. Δεν έχω σκοπό να εστιάσω στις διώξεις που έκανε η βασιλομεταξική δικτατορία στους αριστερούς και στους κομμουνιστές, ούτε στην αντισυνταγματικότητα της, ούτε στις δολοφονίες, τις εκτελέσεις, τους βασανισμούς, τους τόπους εξορίας, γνωστά όλα αυτά. Κυρίως θα μας απασχολήσουν δύο πράγματα. α: Το πόσο έμοιαζε το καθεστώς του Μεταξά στα φασιστικά και στα ναζιστικά καθεστώτα της Ιταλία και της Γερμανίας και β: το πόσο δειλή και αναποφάσιστη ήταν η στάση του Μεταξά μέχρι και μια στιγμή πριν η βρωμερή ανάσα του Ιταλικού φασισμού προσβάλει τα βόρεια σύνορα της χώρας μας.

Η δικτατορία που κηρύχθηκε στις 4 Αυγούστου του 1936 είχε ως πρωτεργάτες της το βασιλιά Γεώργιο Γκλίκσμπουργκ και το στρατηγό Ιωάννη Μεταξά. Ήρθε με τη βοήθεια και την υποκίνηση της Μεγάλης Βρετανίας, σε μια περίοδο που η ελληνική πλουτοκρατία δυσκολευόταν να τα βγάλει πέρα με συνθήκες αστικού κοινοβουλευτισμού. Χρειάζονταν μια δικτατορία για να κάμψει αποφασιστικά τις όποιες αντιδράσεις και επιδιώξεις του αγωνιζόμενου ελληνικού λαού, να τον στύψει, και από το ζουμί που θα βγάλει να τροφοδοτήσει την κερδοφορία της εγχώριας και ξένης πλουτοκρατίας. Ας εξετάσουμε όμως μερικά στατιστικά δεδομένα.

Στην τετραετία της βασιλομεταξικής δικτατορίας ο ελληνικός λαός υποσιτιζόταν μόνιμα. Σε σχέση με τους υπόλοιπους λαούς της Ευρώπης ερχόταν πρώτος σε κατανάλωση λαχανικών και τελευταίος σε κατανάλωση ζωικών λευκωμάτων.1 Και ενώ ο λαός πεινούσε οι μεγαλοεπιχειρηματίες είχαν πρωτόγνωρα κέρδη. Το ποσοστό του βιομηχανικού κέρδους στα 1938 – 1939 έφτασε στο μέγιστο ύψος 25% και το ποσοστό απορροφούμενης υπεραξίας του εργατικού μισθού πλησίασε το ποσοστό 400%, ενώ το ποσοστό των εφοπλιστικών κερδών ξεπέρασε το 30%. Παράλληλα ο Μεταξάς ανέβασε στο 40% το ποσοστό εξυπηρέτησης των ξένων δανείων, ενώ παρέδωσε τον κύριο όγκο του εξωτερικού εμπορίου της χώρας στη ναζιστική Γερμανία.2

Τρείς τρόποι στραμπουλήγματος της ιστορικής πραγματικότητας (ή πώς να βάλετε την ιστορία στο γύψο)

Δημοσιεύθηκε στο Ατέχνως

Αφορμή για το άρθρο που ακολουθεί στάθηκε μια δημοσίευση της εφημερίδας «Το ποντίκι» με τίτλο «Η αντίσταση ανάμεσα στο μύθο». Η δημοσίευση αυτή «πατά» πάνω στο βιβλίο «Οι άλλοι καπετάνιοι Αντικομουνιστές – ένοπλοι στα χρόνια της Κατοχής και του Εμφυλίου» το οποίο έχει την επιμέλεια του –ποίου άλλου;- Νίκου Μαραντζίδη, που, μαζί με τον κύριο Καλύβα έχουν πάρει εργολαβία το ξαναγράψιμο της ιστορίας του εμφυλίου και της κατοχής. Γενικότερα η «σχολή» αυτή, προβάλλει το επιχείρημα ότι από την μεταπολίτευση και πέρα, υπάρχει μια ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς, και έτσι έχουμε μια εξιδανίκευση της περιόδου της εθνικής αντίστασης υπέρ των αντιστασιακών αριστερών. Κάτι παρόμοιο δηλαδή με αυτά που λένε οι λογής – λογής ακροδεξιοί, από Πλεύρη μέχρι χρυσή αυγή.

Το συγκεκριμένο άρθρο, αν και διατείνεται ότι κρατάει ίσες αποστάσεις (αλήθεια ίσες αποστάσεις μεταξύ ποιών, των αντιστασιακών από την μια πλευρά και των ΝΑΖΙ και δοσίλογων από την άλλη;), αυτό που κάνει είναι να ρίχνει λάσπη στους αντιστασιακούς καπεταναίους του ΕΛΑΣ, αφού δεν διστάζει να τους αποκαλέσει «ψυχοπαθείς δολοφόνους». Τέσπα, σκοπός δικός μου -που δεν κρατάω ίσες αποστάσεις, γιατί δεν μπορούμε να βλέπουμε τους αντιστασιακούς μέσα από το ίδιο πρίσμα με τους δοσιλόγους, ούτε έναν λαό που αντιστέκεται μπορούμε να τον βλέπουμε μέσα από το ίδιο πρίσμα με τον κατακτητή του- είναι να αντιπαρατεθώ όχι με το συγκεκριμένο άρθρο, αλλά με την γενικότερη «μεθόδευση» που αφορά στο ξαναγράψιμο της ιστορίας. Διακρίνω λοιπόν τρεις μεθόδους (όχι ότι δεν υπάρχουν άλλες) οι οποίες χρησιμοποιούνται συχνά από τους επίδοξους παραχαράκτες.

Για το δολοφόνο του ιδιοκτήτη γυμναστηρίου

Τι σημασία έχει αν ο δολοφόνος του γυμναστή ήταν υποψήφιος με τη χρυσή αυγή;

Τι σημασία έχει αν ο Ρουπακιάς είναι χρυσαυγίτης;

Τι σημασία έχει αν ήταν χρυσαυγίτες αυτοί που μακέλεψαν τους αφισοκολλητές παμίτες στο Πέραμα;

Τι σημασία έχει αν ήταν χρυσαυγίτες αυτοί που δολοφόνησαν τον Λουκμάν;

Και τι σημασία έχει αν ήταν χρυσαυγίτες εκείνοι που έδειραν σχεδόν μέχρι θανάτου τους αιγύπτιους αλιεργάτες;

Όλα αυτά και όλα τα υπόλοιπα μαχαιρώματα, τραμπουκισμοί στις λαϊκές αγορές και στα νοσοκομεία, οι ξυλοδαρμοί καθηγητών, ήταν μεμονωμένα περιστατικά!

Και δεν νομιμοποιείται κανείς να λέει ότι η χρυσή αυγή δρα σαν ναζιστική εγκληματική συμμορία...



Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Ο «πολιτικλικορεκτισμός»

Δημοσιεύθηκε στο Ατέχνως



Ο «πολιτικλικορεκτισμός»1

Ο πολιτικλικορεκτισμός (πολιτική ορθότητα) είναι μια τάση που έχει ξεκινήσει από τις ΗΠΑ και είναι θα έλεγα μετα-νεωτερικό φαινόμενο, ή τέλος πάντων άρχισε να παίρνει μεγάλες διαστάσεις κάπου στη δεκαετία του 70′ και μετά. Αν έπρεπε να περιγράψω τον πολιτικλικορεκτισμό σε μια φράση, θα έλεγα ότι αποτελεί το φαινόμενο εκείνο στα πλαίσια του οποίου κάποιες λέξεις γίνονται ταμπού και κάποιες άλλες επιλέγονται για να δημιουργηθεί ένα αποδεκτό λεξιλόγιο σε ευαίσθητα ζητήματα όπως είναι ο ρατσισμός, οι σχέσεις των δυο φύλων, η θρησκεία κ.α.

Για παράδειγμα, θεωρείται απαράδεκτο στις ΗΠΑ ένας λευκός να αποκαλέσει έναν μαύρο «νέγρο» γιατί αυτή η λέξη είναι φορτισμένη με αρνητικό-ρατσιστικό-νόημα. Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα μια λέξη που πρωτύτερα ήταν αποδεκτή μπορεί αργότερα να αλλάξει και να γίνει ταμπού, και στη θέση της να προταθεί μια άλλη λέξη. Πχ το έγχρωμος που παλιά ήταν αποδεκτό για να χαρακτηρίσεις έναν μαύρο, τώρα αν δεν κάνω λάθος δεν θεωρείται αποδεκτό και έχει επικρατήσει το αφρο-αμερικάνος (ή αντίστροφα).

Με μια πρώτη ματιά θα πει κανείς ότι ο πολιτικλικορεκτισμός δεν είναι κάτι κακό αφού περιορίζει την χρήση υποτιμητικών χαρακτηρισμών αναφορικά με συνανθρώπους μας, ή μειονότητες, ή πιο αδύναμες κοινωνικές ομάδες. Δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί -εκτός και αν είναι «ούγκανος»- ότι είναι λάθος κάποιον ομοφυλόφιλο να τον αποκαλούμε «πούστη» ή έναν μαύρο να τον λέμε «αράπη», όμως εδώ υπάρχει και το ζήτημα της ουσίας.

Γύρευε τη δουλειά σου

Δημοσιεύτηκε στο Ατέχνως

Εχθές το βράδι, στο χώρο εργασίας μου, άνοιξε από πελάτες μια από τις συνήθεις πια κουβέντες για το πόσο καλή ήταν η χούντα, για το ότι εξαφάνισε το δημόσιο χρέος, για το ότι μείωσε την εγκληματικότητα κλπ κλπ κλπ. Η παρέα αποτελούνταν από 6 άτομα και υπέρ της χούντας αγόρευε ένας εξ αυτών, ενώ οι υπόλοιποι τον άκουγαν με ανοιχτό το στόμα και χωρίς να παρεμβαίνουν. Επειδή είμαι κάπως ευαίσθητος στα ανιστόρητα ψεύδη που αφορούν την εξύμνηση του φασισμού, το έκρινα καλό να παρέμβω. Πετάχτηκα λοιπόν αναφέροντας δυο τρία πράγματα για το πόσο άσχετα με την πραγματικότητα ήταν αυτά που λέγονταν. Πριν τελειώσω την πρόταση μου, ένας από την παρέα, όχι αυτός που εξυμνούσε τη χούντα πριν, με διέκοψε και μου είπε κάτι σε στυλ «γύρευε τη δουλειά σου». Πέρα από αυτόν που με σταμάτησε, και τον άλλο που αγόρευε υπέρ των συνταγματαρχών, τους υπόλοιπους τους έχουμε πελάτες από παλιά και είμαι σίγουρος από κουβέντες που έχουμε κάνει ότι δεν είναι θιασώτες της φασιστικής ιδεολογίας. Αυτός ήταν και ο κύριος λόγος που με ώθησε να κάνω την παρέμβαση μου, να μη φύγουν δηλαδή οι γνωστοί μου με τις θετικές εντυπώσεις για τη χούντα που άφηνε η αγόρευση του συνδαιτυμόνα τους. Αποφάσισα να μη δώσω συνέχεια στην παρέμβαση μου, ήταν και ευαίσθητη η θέση μου, παρόλα αυτά όταν ξανάρθουν οι 4 από τους 6, χωρίς τους φιλοχουντικούς φίλους τους, θα δω αν μπορέσω να τους ανοίξω σχετική κουβέντα.

Το παραπάνω περιστατικό, σε συνδυασμό με διάφορα άλλα που συμβαίνουν αυτήν την εποχή στην επικαιρότητα, με ώθησαν να γράψω αυτό το άρθρο παρότι είχα άλλο στα σκαριά. Παρατηρούμε λοιπόν τον τελευταίο καιρό, μια άνοδο της παρέμβασης διαφόρων φασιζόντων κοινωνικών ομάδων οι οποίες είτε έχουν εμφανή, είτε συγκαλυμμένη σχέση με τη Χρυσή Αυγή. Για να μην «αδικήσουμε» εδώ κανένα να, να πούμε ότι υποκινούνται και από άλλους αμφιβόλου στόχευσης οργανισμούς και ύποπτα κέντρα όπως είναι για παράδειγμα ο κ. Σώρρας (αυτός που καμώνεται ότι θα αποπληρώσει το χρέος της Ελλάδας και που θεωρεί ντροπή για το ολυμπιακό ιδεώδες -το ποιο;- τους παραολυμπιακούς) η «κίνηση» του οποίου έχει φτάσει να διατηρεί γραφεία σε όλη τη χώρα. Από κοντά βέβαια και άλλοι λαϊκίστικοι μαϊντανοί που προσπαθούν να μαζέψουν οπαδούς μέσα από την ξενοφοβική ρητορεία, Καζάκης, Τζήμερος κ.α, με το υπόλοιπο αστικό πολιτικό σύστημα, στο βαθμό που δεν τους σιγοντάρει, τουλάχιστον να τους ανέχεται.

Για το ζήτημα των Τσάμηδων: μέρος δεύτερο

Δημοσιεύτηκε στο Ατέχνως
Το πρώτο μέρος εκεί

Μέρος δεύτερο: Μετά το ξέσπασμα του ΒΠΠ.

Η δικτατορική κυβέρνηση Μεταξά αντιμετώπιζε τις μειονότητες με μεγάλη σκληρότητα κάτι που έδινε χώρο στη φασιστική Ιταλία να κάνει διπλωματικό παιχνίδι με τους Τσάμηδες.

«Ο ταραγμένος διεθνής ορίζοντας στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1930-1940 και η επιβολή της δικτατορίας των Γεωργίου και Μεταξά δεν βοήθησαν στην άμβλυνση των αντιθέσεων στη Θεσπρωτία. Εκτός από την Αλβανία, η γειτονική και φιλόδοξη Ιταλία ενέταξε το ζήτημα της Τσαμουριάς στο διπλωματικό της οπλοστάσιο, ενθαρρύνοντας φασιστικού τύπου αλυτρωτικές κινήσεις στους χώρους των Τσάμηδων του εξωτερικού, εκείνων δηλαδή που είχαν καταφύγει στην Αλβανία ή στην Ιταλία. Ταυτόχρονα, οι πιέσεις που ασκούσε το καθεστώς της 4ης Αυγούστου στις μειονότητες της χώρας, ειδικά ενάντια σε αυτές που θεωρούνταν «στρατηγική απειλή», έδιναν επιχειρήματα στον αλυτρωτισμό και όξυναν τις τοπικές εντάσεις»1

Με το ξέσπασμα του πολέμου η Φασιστική Ιταλία προσάρτησε την Αλβανία κάτι που οδήγησε στην όξυνση του Αλβανικού αλυτρωτισμού και του Αλβανικού μεγαλοϊδεατισμού (Μεγάλη Αλβανία), με διεκδικήσεις όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε Γιουγκοσλαβία. Οι επαφές της Ιταλίας με την Αλβανία προς αυτήν την κατεύθυνση χρονολογούνται στις αρχές της δεκαετίας του 30′, ενώ είχαν αναπτυχθεί και σχέσεις της εξωτερικής πολιτικής της Ιταλίας με ισχυρές οικογένειες Τσάμηδων.2

Για το ζήτημα των Τσάμηδων: μέρος πρώτο

Δημοσιεύτηκε στο Ατέχνως
Πρόλογος

Επιδίωξη μας, εμάς των κομμουνιστών, πρέπει να είναι να μην αφήνουμε τον λαό να παρασύρεται από εθνικιστικές ρητορικές και πρακτικές μίσους. Και αυτό επειδή στη σύγχρονη ιστορία (και όχι μόνο στη σύγχρονη), οι ρητορικές αυτές κατά κανόνα, κρύβουν από πίσω τους ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, διαπλοκές και ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις που μπορούν να οδηγήσουν τους λαούς ακόμα και στο αιματοκύλισμα. Σκοπός μας, λοιπόν, πρέπει να είναι να αναλύουμε αυτές τις παγίδες, να δίνουμε σε κάθε περίπτωση στον λαό να καταλάβει, ότι η μόνη σύγκρουση που μπορεί να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του, δεν είναι άλλη από την ταξική σύγκρουση, τον εμφύλιο πόλεμο δηλαδή με την αστική του τάξη.

Συνέντευξη του Δημήτρη Κουτσούμπα στην εφημερίδα «Real News»

Συνέντευξη στην εφημερίδα «Real News» και το δημοσιογράφο Β. Σκουρή, παραχώρησε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας.

Η συνέντευξη έχει ως εξής:

Η κυβέρνηση δηλώνει ότι στη διαπραγμάτευση για τα Εργασιακά έχει ως «κόκκινη γραμμή» το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Εκτιμάτε ότι μπορεί να το πετύχει; Και τι σημαίνει για εσάς «ευρωπαϊκό κεκτημένο»;

Μα, το πρόβλημα είναι ακριβώς αυτό το «ευρωπαϊκό κεκτημένο». Με βάση αυτό το «κεκτημένο» ψηφίστηκε ο πρόσφατος αντεργατικός νόμος στη Γαλλία από τον Ολάντ ή άλλα αντεργατικά μέτρα στην Ιταλία από τον Ρέντσι. Παρεμπιπτόντως και οι δύο είναι σύμμαχοι του κυρίου Τσίπρα για να αλλάξει την Ευρώπη. Εκεί δεν υπάρχει ούτε ΔΝΤ, ούτε μνημόνια. Τι υπάρχει; Οι διαρκείς απαιτήσεις του κεφαλαίου για τη θωράκιση της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητάς του, που εφαρμόζονται σε όλες τις χώρες της ΕΕ. Συνεπώς, η προσπάθεια της κυβέρνησης, να εμφανίσει την ΕΕ ως τον «καλό» της υπόθεσης και το ΔΝΤ ως τον «κακό», είναι για γέλια. Κι αυτό επιβεβαιώνεται και από το πόρισμα των «ειδικών», που είναι «πολιορκητικός κριός» για όσα δικαιώματα έχουν απομείνει στους εργαζόμενους.

Πιστεύετε ότι η χώρα όντως μπορεί να βγει από το μνημόνιο το 2018 κ. Κουτσούμπα; Και ότι, όντως, το πρόγραμμα όπως είναι σχεδιασμένο μπορεί να εκτελεστεί;