Ο θάνατος μας τραγωδία, ο θάνατος σας στατιστική...

Αυτές τις μέρες γίνεται μια προσπάθεια νοηματοδότησης των τρομοκρατικών χτυπημάτων του Isis, που από την μια να εξυπηρετεί την απομάκρυνση από την «ουσία» και από την άλλη να εξυπηρετεί την δημιουργία, στη συνείδηση των λαών της Ευρώπης[1], δύο στρατοπέδων όπου στο ένα βρίσκονται οι πολιτισμένοι και στο άλλο οι απολίτιστοι, στο ένα βρίσκεται ο Διαφωτισμός, στο άλλο το σκότος, στο ένα η δημοκρατία, στο άλλο η ανελευθερία και ο συντηρητισμός, στο ένα βρίσκονται οι «καλοί» και στο άλλο οι «κακοί». Όλοι αυτοί οι διαχωρισμοί εξυπηρετούν την δημιουργία μιας τέτοιας πόλωσης και πώρωσης που θα δικαιολογούσε την ένταση των ευρω-νατοικών επεμβάσεων, και τη λήψη μιας σειράς από [απολυταρχικά] μέτρα –νόμους και διατάξεις- μέσα στην Ευρώπη, που αφορούν στο μεταναστευτικό, στην αστυνόμευση και στην παρακολούθηση των πολιτών και των [κινηματικών] οργανώσεων τους κ.α.

Στην πραγματικότητα ούτε οι καλοί δεν είναι τόσο καλοί, μην ξεχνάμε τις αποικίες, τη δουλοκτησία, και τους πολέμους των «Διαφωτισμένων», αλλά ούτε και οι κακοί τόσο κακοί … ή, για να το πούμε πιο σωστά, δεν πρόκειται για μια αναμέτρηση του καλού με το κακό, αλλά για μια αναμέτρηση μεταξύ οικονομικών συμφερόντων η οποία ντύνεται τον μανδύα της «δημοκρατίας» και τον μανδύα της «θρησκευτικής πίστης», προκειμένου να μπορέσει να πουλήσει τον εαυτό της στις μάζες.



Φυσικά αυτός ο μανδύας δεν είναι επιφανειακός, είναι ιστορικά προσδιορισμένος και δεμένος μέσα στην κουλτούρα των δύο διαφορετικών λαών[2], έχει γίνει ένα με το πετσί τους, όπως ακριβώς η προβιά του Ηρακλή. Αυτό βεβαίως δεν αναιρεί το ότι ο κινητήριος μοχλός για όλο αυτό το μακελειό βρίσκεται πρωτίστως στην οικονομία, και όχι στις όποιες αντιθέσεις κουλτούρας μεταξύ δυο πολιτισμών. Στο κάτω κάτω, ο Δυτικός λεγόμενος πολιτισμός (ή πιο σωστά τα Δυτικά οικονομικά συμφέροντα) κανένα πρόβλημα δεν είχε, για όσο καιρό αυτό εξυπηρετούσε τα σχέδια του, να εξοπλίζει και να εκπαιδεύει αυτούς τους πολέμαρχους, που σήμερα φαίνονται να του αντιτίθενται. Τις περισσότερες φορές η παρέμβαση της Cia και άλλων Αμερικάνικων και ευρωπαϊκών υπηρεσιών, ήταν η αιτία που οι φονταμενταλιστές εδραίωσαν την εξουσία τους, στο Αφγανιστάν, στη Συρία, και αλλού, εμποδίζοντας με αυτόν τον τρόπο την πολιτισμική φιλελευθεροποίηση των χωρών αυτών ή ανατρέποντας την. Στο κάτω κάτω ο Isis και οι άλλες φονταμενταλιστικές οργανώσεις, είναι πρωτίστως αγκάθι για τους τους λαούς στις χώρες των οποίων δρουν.

Σκοπός αυτού του άρθρου δεν είναι να αναλύσει σε βάθος το «μεσανατολικό», και να ήθελα δεν έχω άλλωστε τις κατάλληλες γνώσεις. Κυρίως θέλω να παραθέσω μερικές σκέψεις σχετικές με το γιατί μια τρομοκρατική επίθεση όπως αυτή στη Γαλλία έχει μεγαλύτερο αντίκτυπο σε εμάς τους Δυτικούς –ή καλύτερα στους Έλληνες στο βαθμό που θεωρούμε τους εαυτούς μας Δυτικούς- από ότι οι πολύ περισσότερο πολύνεκρες επεμβάσεις και παρεμβάσεις του ΝΑΤΟ με βομβαρδισμούς, με χρήση μισθοφορικών δυνάμεων, με υποκίνηση εμφυλίων, στη Συρία, στη Λιβύη, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν και όπου αλλού. Παραθέτω λοιπόν κατά κατηγορία τις σκέψεις μου:
                           

Εγγύτητα: Όταν λέω εγγύτητα δεν εννοώ κατ’ ανάγκη τη γεωγραφική, όχι πως δεν παίζει και αυτή ένα ρόλο, όμως γεωγραφικά, η Λιβύη η Αίγυπτος και η Συρία δεν είναι πιο μακριά από τη Γαλλία. Η εγγύτητα όμως αφορά στο τι θεωρούμε στη συνείδηση μας οικείο, και αυτό δεν έχει να κάνει [μόνο] με την απόσταση. Για λόγους ιστορικούς, οικονομικούς, πολιτισμικούς και γεωπολιτικούς, στη συνείδηση του Έλληνα η Γαλλία βρίσκεται πιο κοντά από ότι η Συρία, μπορούμε να ταυτιστούμε με το Γάλλο σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από τον Άραβα, και αυτό γιατί σε αυτόν βλέπουμε σε μεγαλύτερο βαθμό τον εαυτό μας. Ασυναίσθητα κάθε άνθρωπος, για τον α ή τον β λόγο(ή πιο σωστά για μια σειρά από λόγους), ταυτίζεται με αυτόν που έχει περίπου τον ίδιο τρόπο ζωής, ένδυσης, την ίδια μόρφωση, την ίδια ή σχεδόν την ίδια «κοινωνική εμπειρία» με αυτόν, αλλά και που του μοιάζει εξωτερικά. Στην εγγύτητα συμπεριλαμβάνω και τον τρόπο με τον οποίο ερχόμαστε σε επαφή με τους μεν και με τους δε. Με τους ευρωπαίους ερχόμαστε σε επαφή επι ίσης όροις, μας αφήνουν και χρήμα μέσω του τουρισμού, οι άραβες, Σύριοι και λοιποί, έρχονται στην χώρα μας ως υποδεέστεροι, ως πρόσφυγες, ως μετανάστες, και ζουν σαν περιθωριακοί.

Σπάσιμο της ψευδαίσθησης της ασφάλειας: Η επίθεση σε ένα κράτος που θεωρείς κάτι σαν και το δικό σου, ή στο «στρατόπεδο» που είναι το δικό σου, και μάλιστα σε ένα από αυτά που θεωρούνται «πρότυπα» και «μητροπόλεις» του καπιταλισμού σπάει την ψευδαίσθηση της ασφάλειας που έχουμε εμείς οι Δυτικοί. Έχουμε συνηθίσει ή μας έχουν συνηθίσει να πιστεύουμε ότι οι πόλεμοι, τα χτυπήματα και οι συρράξεις συμβαίνουν κάπου εκεί έξω, όπου το εκεί έξω θα μπορούσε να είναι το «εξώτερο διάστημα». Έστω και αν γεωγραφικά οι καπνοί από τους πολέμους σε Λιβύη, Ουκρανία, Συρία φτάνουν –συμβολικά- και καλύπτουν τον ελληνικό ουρανό, ενω ταυτόχρονα η ελληνική θάλασσα γεμίζει από τα πτώματα των προσφύγων, οι οποίοι προσπαθούν να φτάσουν στην χώρα μας για να… «λιαστούν στο σύνταγμα». Όταν χτυπάνε τη Συρία, τη Λιβύη, όταν γίνεται χαμός στην Αίγυπτο, τα αντανακλαστικά μας δεν έχουν μάθει να ανταποκρίνονται στον ίδιο βαθμό που ανταποκρίνονται για χάρη της Γαλλίας, εκεί σπάει το «άσυλο» και χτυπάει η εσωτερική μας σειρήνα. Στις «τρίτες» χώρες ο βίαιος θάνατος είναι κάτι που [πρέπει/επιτρέπεται/συνηθίζεται να] «συμβαίνει», στις «δικές μας» είναι κάτι που δεν [πρέπει/επιτρέπεται/συνηθίζεται να] «συμβαίνει».

Media, λογοκρισία και προπαγάνδα: Από την άλλη μεγάλο ρόλο παίζει ο τρόπος και η ένταση που τα ΜΜΕ παρουσιάζουν το κάθε φαινόμενο. Οι χιλιάδες θάνατοι στις αραβικές χώρες –και σε «τρίτες» χώρες γενικά- προβάλλονται σαν στατιστική, οι θάνατοι σε ευρωπαϊκές, αλλά κυρίως ευρωενωσιακές χώρες παρουσιάζονται ως τραγωδία με πολύωρες αναφορές και έκτακτα δελτία. Τα ευρωαμερικάνικα media ενίοτε αποκτούν «ευαισθησία» ως προς αυτές τις χώρες, αλλά αυτή η ευαισθησία δεν είναι τίποτα παραπάνω από την πρόφαση που χρειάζονται για να «τους απελευθερώσουν» επεμβαίνοντας με ανθρωπιστικές βόμβες και διαφωτιστικό χάος. Το προφίλ του Άραβα και του μουσουλμάνου έχει γίνει αξιέπαινη προσπάθεια από τα media(και ιδιαίτερα από Hollywood και βιομηχανία gaming), να ταυτιστεί στη συνείδηση μας με το προφίλ του φανατικού, του αμόρφωτου, του θρησκόληπτου/αλλόθρησκου και του τρομοκράτη. Να μην ξεχνάμε και τα κατάπτυστα προσβλητικά σκίτσα του Charlie Hebo(αυτά σχετίζονται και με την παρακάτω κατηγορία, αυτή του Σοβινισμού). Κάπου αυτή η προσπάθεια έχει περισσότερη επιτυχία και κάπου λιγότερη, αλλά σίγουρα έστω και «ακροθιγώς» μας επηρεάζει όλους. Στην πραγματικότητα πάντως, λίγα πράγματα γνωρίζει ο μέσος Δυτικός για τους Άραβες και τον μακραίωνο πολιτισμό τους, όπως λίγα γνωρίζει και για την πραγματική καθημερινή ζωή στις χώρες αυτές.

Ευρωπαϊκός Σοβινισμός: Οι ισχυρές χώρες της Ευρώπης έχουν συνηθίσει εδώ και αιώνες να είναι οι ίδιοι θύτες και όχι θύματα, να είναι εκείνοι οι επιτιθέμενοι και όχι οι αμυνόμενοι, να είναι εκείνοι οι εκμεταλλευτές και όχι οι εκμεταλλευόμενοι. Αυτού του είδους η αντίληψη έχει περάσει εν πολλοίς και στους λαούς των χωρών αυτών, ακόμα και στην μικροκαμωμένη και πολύπαθή Ελλάδα ο κόσμος θεωρεί ασυναίσθητα ότι βρίσκεται στο στρατόπεδο των «ισχυρών» και άρα μας φαντάζει αδιανόητο να πουλάνε τσαμπουκάδες οι «towelheads» σε ευρωπαϊκά εδάφη.[3]

Οι δυο παγκόσμιοι πόλεμοι ήταν κυρίως πόλεμοι μεταξύ ισχυρών συμμαχιών με επικεφαλής τα οικονομικά προηγμένα ευρωπαϊκά κράτη. Ήταν στην βάση τους «εσωτερικές υποθέσεις» ενώ πολλά κράτη πήγαν αναγκαστικά από τη μια ή από την άλλη πλευρά ως επίσημες και ανεπίσημες αποικίες του ενός ή του άλλου ιμπεριαλιστικού κράτους. Κατά τα άλλα έχουμε/νε μάθει [οι Δυτικοί ευρωπαίοι] σε όλη τη νεότερη –αλλά και παλιότερα- ιστορία, να είμαστε οι νταβατζήδες του ντουνιά οικονομικά, στρατιωτικά και πολιτικά. Ακόμα και η παραμικρή σταγόνα αίματος που χύνεται σε ευρωπαϊκό έδαφος από «τρίτους» ως πολεμική πράξη, είναι μια προσβολή της «παντοδυναμίας» μας και συνήθως επισύρει αντίποινα. Μα είναι δυνατόν οι «απολίτιστοι» να απειλούν τους «πολιτισμένους»; Εμείς είναι οκ να σας σκοτώνουμε κύριοι, έχομεν πολιτισμό, εσείς τι έχετε; Οι εξουσιαστές βέβαια δεν προχωράνε σε αυτά τα αντίποινα επειδή έχει θιχτεί η τιμή τους ή για λόγους ασφαλείας, αυτό είναι το παραμύθι που πουλάνε στις μάζες. Στην πραγματικότητα κοιτούν να προωθήσουν τα οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα τους με κάθε τέτοια ευκαιρία, στο βαθμό που δεν είναι αναμεμειγμένοι και οι ίδιοι μέσα.

Και τώρα μερικά πράγματα που θεωρώ καλό να ξεκαθαρίσω για να υπάρχουν όσο το δυνατόν λιγότερες παρεξηγήσεις:

Α) Δεν παίρνω με την καμία το μέρος των τζιχαντιστών, τους θεωρώ συνυπεύθυνους, μαζί με τους Δυτικούς, για τις σφαγές και τις συμφορές των λαών.

Β) Διάκριση –για τους λόγους που αναφέραμε παραπάνω- δεν γίνεται μόνο στο πώς βλέπουμε τα θύματα της μιας και της άλλης πλευράς, αλλά και πως αντιλαμβανόμαστε τα πιόνια, δηλαδή τους στρατιώτες. Τους τζιχαντιστές του απεχθανόμαστε και τους θεωρούμε δολοφόνους και τρομοκράτες, από την άλλη, τους νατοϊκούς και τους Αμερικάνους στρατιώτες τους φιλοξενούμε στη χώρα μας, αυτούς και τις βάσεις τους, και αποδεχόμαστε μια χαρά στη συνείδηση μας το γεγονός ότι τα αεροπλάνα και τα πλοία ξεκινούν από τα αεροδρόμια μας και τα λιμάνια μας για να σπείρουν το θάνατο και την καταστροφή σε δεκάδες χιλιάδες αθώους.

Γ) Με κανένα τρόπο δεν σημαίνει ότι με τα όσα έγραψα θεωρώ πως όλοι οι πολίτες των Δυτικών χωρών βράζουν στο ίδιο καζάνι, μαζί με τα αρνητικά φαινόμενα που ανέφερα και που είναι το δίχως άλλο υπαρκτά, υπάρχουν και θετικά. Εναντίωση σε όλους αυτούς τους πολέμους και τις σφαγές, ευαισθησία και ευαισθητοποίηση, μη αποδοχής της σοβινιστικής και της επεκτατικής ιδεολογίας και πρακτικής κ.α. Δυστυχώς όμως, προς το παρόν δείχνουν να επικρατούν τα αρνητικά.



Λαγωνικάκης Φραγκισκος(Poexania)




[1] Και η τζιχαντιστές φυσικά από την πλευρά τους κάνουν την ανάλογη προπαγάνδα, και δυστυχώς τους έχουμε δώσει ουκ ολίγα επιχειρήματα.


[2] Στο βαθμό βέβαια που μπορούμε να κάνουμε αυτή τη «διχοτόμηση»… στην πραγματικότητα δεν μπορούμε αλλά καταχρηστικά την κάνω επειδή εξυπηρετεί –έστω και αφαιρετικά- ως σχήμα.


[3] «Πετσετοκέφαλοι», έτσι αποκαλούν οι Αμερικάνοι σοβινιστές τους άραβες.