Άραγε δεν καταλαβαίνουν όλοι αυτοί που μιλούν έτσι γενικά και αόριστα για ειρήνη στην λωρίδα της γάζας ότι με αυτόν τον τρόπο παίρνουν ξεκάθαρα το μέρος του θύτη; Αν όλοι αυτοί οι άνθρωποι άραγε, υπέρμαχοι της ειρήνης και πολέμιοι της βίας, αδικούνταν κατάφωρα και κατ εξακολούθηση από τον γείτονα τους, θα ανέχονταν μετά από κάθε καινούρια αδικία να δώσουν τα χέρια και να πουν «πάμε παρακάτω;». Αλήθεια μια τέτοια σύναψη ειρήνης που ξεκινάει από το μηδέν και δεν μιλάει καθόλου για το ποιος αδικεί και ποιος αδικείται τι άλλο θα μπορούσε να είναι πέρα από υποταγή στο δυνάστη και αποδοχή της αδικίας; Γιατί άμα είναι έτσι, να έλεγε και ο Χίτλερ ένα «συγνώμη» στους επιζήσαντες της «τελικής λύσης» και όλα να ήταν μετά μέλι γάλα.
Στην πραγματικότητα βέβαια εμείς οι άνθρωποι του 21ου αιώνα και οι άνθρωποι πριν από εμάς, έχουμε συνηθίσει να «συγχωρούμε» την αδικία και τη βία που δεχόμαστε από τον πιο ισχυρό, για την ακρίβεια την έχουμε αποδεχθεί ως κάτι φυσιολογικό, αφού αποτελεί μέρος της καθημερινότητας μας και μέρος αυτού που τελικά είμαστε. Υπό αυτήν την έννοια, η πάλη ενάντια στην αδικία και την καταπίεση, όπου αυτή υπάρχει, θα σήμαινε έναν ανειρήνευτο αγώνα ενάντια σε όλα αυτά που μας αδικούν και μας καταπιέζουν. Στην αντίθετη περίπτωση, η σιωπή και η λεγόμενη κοινωνική ειρήνη, αποτελούν αποδοχή και τελικά στράτευση υπέρ του δυνατού και του εκμεταλλευτή. Δεν είναι απλά σαν να γυρνάς την πλάτη στον ληστή που κλέβει το σπίτι του γείτονα, διότι σε συνθήκες καπιταλισμού, ο καθ ένας μας αποτελεί μέρος του προβλήματος(και δυνάμει της λύσης), άρα μετέχει στην ληστεία ως εργαλείο, ως γρανάζι της μηχανής, έστω και αν μόνο έχει να χάσει από αυτή του τη συμμετοχή.
Τα ευχολόγια λοιπόν για ειρήνη στην λωρίδα της γάζας και η καταδίκη της βίας από όπου και αν προέρχεται, αποτελούν στην πραγματικότητα προστάγματα που ζητούν από τον αδικημένο να παραιτηθεί του φυσικού του δικαιώματος για υπεράσπιση του εαυτού του, της οικογένειας του και του λαού του. Η συστράτευση του καθ ενός με όλους εκείνους που καμώνονται πως κρατούν ίσες αποστάσεις όπως για παράδειγμα η Ε.Ε, αποτελεί υπογραφή υποστήριξης κάτω από το ματοβαμένο «συμβόλαιο αρπαγής» που νομιμοποιεί την αδικία και δικαιώνει τον άρπαγα.
Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)
Βάλτε ένα κουμπί να κάνουμε likes!
ΑπάντησηΔιαγραφή