7 Νοεμβρίου 2016

Με αφορμή ένα σκίτσο του Αρκά(και ολίγη από Τζήμερο)

Δημοσιεύθηκε στο Ατέχνως

Είδα πριν από λίγο αυτή τη γελοιογραφία του Αρκά και αποφάσισα να γράψω μερικές παραγράφους σε σχέση με την αντίληψη, περί κρίσης, που αποτυπώνεται σε αυτή τη γελοιογραφία. Δεν θα έκανα τον κόπο αν και εφόσον η αντίληψη αυτή δεν ήταν διαδεδομένη σε ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού πληθυσμού.

Ούτε λίγο ούτε πολύ, η θεώρηση αυτή θέλει αιτία για την [Ελληνική] κρίση να είναι ο καταναλωτισμός, ή ο υπερκαταναλωτισμός αν θέλετε, των Ελλήνων. Πέραν του ότι αυτή η οπτική αγνοεί παντελώς τις διεθνείς εξελίξεις που πυροδότησαν το ελληνικό φαινόμενο (κατάρρευση αμερικανικών τραπεζών και φούσκα στεγαστικών), είναι και λειτουργικά λανθασμένη. Ο καπιταλισμός, αν το καλοσκεφτούμε, είναι ένα σύστημα που βασίζεται στον καταναλωτισμό, στην πραγματοποίηση της εμπορικής συναλλαγής, στην συνεχή κυκλοφορία της αγοράς. Η ζήτηση πρέπει με κάθε τρόπο να τροφοδοτείται και οι εταιρίες συχνά, φτιάχνουν προϊόντα με τέτοια υλικά, ώστε να έχουν ημερομηνία λήξης προκειμένου να τα αντικαθιστούμε ή να τα επισκευάζουμε συχνά. Στα τεχνολογικά είδη, η εξέλιξη της τεχνολογίας χρησιμοποιείται έτσι ώστε να είναι must να αλλάζουμε κινητό κάθε χρόνο, και υπολογιστή κάθε δύο με τέσσερα χρόνια. Οι εταιρίες παραγωγής λογισμικού «βαραίνουν» τα προγράμματα τους επίτηδες (κυρίως τα παιχνίδια), ή τα κάνουν ασύμβατα με τα παλιότερα μοντέλα συσκευών προκειμένου να εξασφαλίσουν την απρόσκοπτη κατανάλωση κλπ. Τα παραπάνω δεν είναι θεωρίες συνωμοσίας, υπάρχουν πολλές τέτοιες περιπτώσεις που έχουν αποκαλυφθεί και οι οποίες αποτελούν μεθόδους δημιουργίας τεχνητής ζήτησης.

Συνεπώς, ο καπιταλισμός χωρίς την κατανάλωση δεν μπορεί να προχωρήσει ομαλά. Οι εταιρίες προγραμματίζουν κύκλους κερδοφορίας, να επενδύσουν, να πουλήσουν, να συσσωρεύσουν ξανά, και μετά να κάνουν μεγαλύτερη επένδυση για να κερδίσουν ακόμη περισσότερα, κ.ο.κ. Όσο αυτό λειτουργεί, οι καπιταλιστές παραμένουν ικανοποιημένοι αφού οι μπίζνες πηγαίνουν καλά. Το πρόβλημα όμως είναι ότι ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής έχει αναπόφευκτες αντιφάσεις και έτσι οι κύκλοι αυτοί, της κερδοφορίας, διαταράσσονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Ας δούμε μια από αυτές τις αντιφάσεις, η οποία σχετίζεται με την κατανάλωση.

Οι κύκλοι που περιγράψαμε παραπάνω, εγγυούνται μια διαδικασία συσσώρευσης από τα κάτω προς τα πάνω. Το κέρδος αποσπάται από την υπεραξία της εργατικής δύναμης, και έτσι, παρότι αυξάνεται συνεχώς η παραγωγική δυνατότητα, οι εργαζόμενες μάζες δεν αυξάνουν σε ανάλογο βαθμό την καταναλωτική τους ικανότητα. Σε κάθε κύκλο παραγωγής, το παραγόμενο προϊόν ανήκει στους ιδιοκτήτες του πλούτου, στους καπιταλιστές, οι οποίοι θέλουν να το πουλήσουν στην αγορά. Η αμοιβή των εργατών από την άλλη, είναι μικρότερη από την αξία της δουλειάς την οποία βάζουν στο παραγόμενο αγαθό, έτσι, μοιραία, τα αγαθά και οι υπηρεσίες που παράγονται, και στην τιμή που πωλούνται στην αγορά, δεν μπορούν να αγοραστούν στο σύνολο τους από τους παραγωγούς εργάτες. Ένα προϊόν σε συνθήκες καπιταλισμού, δεν παράγεται ως αγαθό που ικανοποιεί ανθρώπινες ανάγκες, αλλά ως εμπόρευμα, δηλαδή παράγεται με σκοπό να πουληθεί και να αποφέρει κέρδος. Με την συνεχή απόσπαση της υπεραξίας, όμως, στεγνώνει η από τα κάτω αγορά (στα χαμηλά και μεσαία κοινωνικά στρώματα) και έτσι περιορίζονται οι καταναλωτικές της δυνατότητες. Έχουμε λοιπόν μια αντίφαση, οι τεχνικές και η τεχνολογία, καθώς επίσης και το συσσωρευμένο κέρδος, οι οικονομίες κλίμακας, να μπορούν θεωρητικά να παράγουν παραπάνω, αλλά αυτή η αύξηση της παραγωγής να μην μπορεί να ικανοποιήσει την επίκτητη εμπορευματική της φύση, αφού δεν υπάρχει η καταναλωτική δυνατότητα από τα κάτω.

Προσωρινή λύση σε αυτό το πρόβλημα δίνει ο δανεισμός (καταναλωτικά δάνεια, στεγαστικά δάνεια, πιστωτικές κάρτες κλπ.). Στην πραγματικότητα ο δανεισμός, παρέχει πίστωση χρόνου στην «εύρυθμη» -με όλες τις αντιφάσεις της- λειτουργία της αγοράς, αφού προεκτείνει τη δυνατότητα των από κάτω να καταναλώνουν και έτσι να συνεχίζονται οι επενδυτικοί κύκλοι. Επιπροσθέτως γίνεται και επενδυτικό παιχνίδι με την αγοραπωλησία των δανείων και των λοιπών χρηματιστικών προϊόντων που απορρέουν από αυτά, που αποφέρει περαιτέρω κερδοφορία στους επενδυτές (η οποία βέβαια στηρίζεται στον αέρα και αποτελεί μοναχά ονομαστική αξία χωρίς μια κάποια υλική βάση). Το τελικό αποτέλεσμα είναι ο κύκλος αυτός της κερδοφορίας κάποια στιγμή να σπάσει σαν μια φούσκα, η οποία γίνεται ακόμα μεγαλύτερη εξαιτίας του φαινομένου της χρηματιστηριακής διόγκωσης. Αυτή η αντίφαση, σε συνδυασμό με άλλες εσωτερικές αντιφάσεις του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, δημιουργεί κρίσεις. Στα πλαίσια μιας καπιταλιστικής κρίσης, είναι απαραίτητη η καταστροφή μέρους του κεφαλαίου, που οδηγεί στην ένταση των μονοπωλιακών ανταγωνισμών και στο ξαναμοίρασμα των αγορών – συχνά και στον πόλεμο που είναι συνέχεια της διπλωματίας με άλλα μέσα. Όμως καλό είναι, στα πλαίσια αυτού του άρθρου, να μην επεκταθούμε περισσότερο στο πώς διαχειρίζεται το καπιταλιστικό σύστημα τις ενδογενείς κρίσεις του γιατί θα ξεφύγουμε σε έκταση.

«Καταναλώνουμε περισσότερα από όσα μπορούμε να παράξουμε», λένε κάποιοι όταν έρθει η ώρα της κρίσης και το σύστημα πρέπει να περικόψει μισθούς και συντάξεις, με αποτέλεσμα να περιοριστεί η κατανάλωση. Το παραπάνω γίνεται δοξασία των καναλιών, γιατί πρέπει ο κόσμος να πειστεί ότι ο ίδιος ευθύνεται για την κρίση και όχι οι ενδογενείς αντιφάσεις του καπιταλιστικού συστήματος, τον ίδιο χορό σέρνει και ο Αρκάς με αυτή του τη γελοιογραφία. Είναι στα πλαίσια της ίδιας συλλογιστικής που μας λέει ότι «έπρεπε αυτά τα μέτρα –της λιτότητας- να τα είχαν πάρει από δέκα χρόνια πρωτύτερα». Το στενάχωρο είναι πως όλα αυτά δεν τα ακούμε μόνο από τους πολιτικούς ή τα κανάλια που είναι φερέφωνα του καπιταλισμού, αλλά και από απλούς ανθρώπους που εύχονται ο δήμιος τους να είχε έρθει μια ώρα αρχύτερα!

Είναι αλήθεια όμως ότι καταναλώνουμε περισσότερα από ό,τι μπορούμε να παράξουμε; Όχι μόνο δεν είναι αληθές, αλλά ισχύει το ακριβώς αντίθετο, ότι καταναλώνουμε πολύ λιγότερα από αυτά που μπορούμε να παράξουμε ή από αυτά που παράγουμε. Αυτό συμβαίνει αφενός επειδή καταναλώνουμε μόνο αυτά που μπορούμε να αγοράσουμε από τα διαθέσιμα στη αγορά, αλλά και επειδή άμα κάτι δεν γίνεται να πουληθεί δεν έχει νόημα να παραχθεί έστω και αν για αυτόν τον λόγο χρειάζεται να φρεναριστεί η παραγωγή ή ακόμα και να καταλήξουν τα «πλεονάζοντα» προϊόντα στις χωματερές (εκατομμύρια τόνοι προϊόντων έχουν αυτήν την μοίρα όταν δεν μπορούν να πουληθούν στην αγορά, ή προκειμένου να ανέβει η τιμή τους στην αγορά). Και όταν λέμε πλεονάζοντα προϊόντα, δεν εννοούμε ότι αυτά τα προϊόντα δεν τα έχει ανάγκη η κοινωνία ως αγαθά, μπορεί και να τα στερείται, όμως αυτό δεν έχει καμία σημασία για τους καπιταλιστές όταν τα αγαθά αυτά η κοινωνία δεν αντέχει να τα αγοράσει. Ο συσσωρευμένος σε λίγα χέρια πλούτος, μοιραία και αναγκαία δημιουργεί το λεγόμενο «κοινωνικό ζήτημα», που πέρα από τη φτώχεια και την εξαθλίωση δημιουργεί ευρύτερα αρνητικά κοινωνικά φαινόμενα.

Όμως ακόμα και πριν την κρίση στη χώρα μας, εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες δεν κάλυπταν καν τις βασικές τους ανάγκες (διατροφής, ένδυσης, υγείας), ενώ ακόμα και οι λίγο πιο ευκατάστατοι αγόραζαν ότι αγόραζαν με το μισθό από την πώληση της εργατικής τους δύναμης. Όσο για τα δάνεια και τις πιστωτικές κάρτες, το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα τα προπαγάνδιζε με νύχια και με δόντια, ακριβώς για να καθυστερήσει για όσο το δυνατόν περισσότερο την κρίση και να εξασφαλίσει την απρόσκοπτη κερδοφορία των μονοπωλίων (φυσικά με αυτόν τον τρόπο, η κρίση έρχεται μεν αργότερα αλλά με περισσότερη ορμή). Πως ακριβώς, λοιπόν, η υποτιθέμενη υπερκατανάλωση της κοινωνίας έφερε την κρίση, όταν στην πραγματικότητα ο καπιταλισμός για να λειτουργήσει χρειάζεται συνεχή κίνηση της αγοράς;

Ας εξετάσουμε όμως και κάτι τελευταίο. Αυτή τη στιγμή το 1% του πληθυσμού κατέχει το 50% του παγκόσμιου πλούτου, και το υπόλοιπο 99% μοιράζεται το υπόλοιπό 50% ενώ το 21% του πληθυσμού κατέχει παγκοσμίως το 95% του πλούτου. Πώς είναι λοιπόν δυνατόν για την οικονομική κρίση να φταίνε τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα;

Ποιος ξέρει;

Ίσως και να ξέρει ο κύριος Τζήμερος ο οποίος όταν ήταν μικρός διάβασε Μαρξ και κατά δήλωσή του τον βρήκε… μεγάλο μαλάκα.

 Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

22 σχόλια:

  1. νομιζω οτι αδικεις τον αρκα εδω
    ο ανεμομυλος αν σταματησει ο αερας δεν πεφτει αρα δεν ειναι η λιτοτητα που εφερε την κριση - αυτη ειναι η θεση του σκιτσου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το έχω συζητήσει με διάφορους ..άλλος ένας μου είπε αυτό που λες εσύ. Μας μπέρδεψε ο προφητης. Θα το μελετησω ξανά ... Παντως τα από κάτω ισχύουν και ή άποψη ότι φταίει για την κρίση το ότι υπερκαταναλωναμε είναι αρκετά δημοφιλής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ πάντως Poe το αντιλήφθηκα όπως και εσύ. Ισως κάποιοι σύντροφοι παρακινουνται από εκτίμηση σε Αρκά και τον "απαλλάσσουν"

      Διαγραφή
  3. Το σκίτσο του Αρκά είναι ειρωνικό... Είναι φανερό πως σαρκάζει την μετατροπή της αιτίας σε αποτέλεσμα... Πάντως το άρθρο σου είναι εξαιρετικά επίκαιρο και πρέπει να γραφτούν και άλλα σαν κι αυτό...

    Δημήτρης Χ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. δεν ξερω, παντως και αλλοι το καταλαβαν οπως εγω

      και εγω το καταλαβαινω ως εξης
      οτι ο αρκας αντιστρεφει τη συλλογιστικη του πρωτου ομιλητη στη γελοιογραφια που συνδεει την κριση με την μη ικανοτητα καταναλωσης και την λιτοτητα
      ενω ο αρκας-μεσω του προφητη- στην ουσια του λεει οτι το προβλημα ηταν η υπερκαταναλωση, που τελικα εφερε την κριση και τη λιτοτητα
      αλλα οκ ειναι τελικα και λιγο πολλαπλων ερμηνειων παραδεχομαι:)

      ευχαριστω για τα καλα σου λογια παντως

      Διαγραφή
    2. Το έδειξα και στην γυναίκα μου (χωρίς να πάρω θέση και την προκαταβάλω) και μου είπε ακριβώς το ίδιο...Απορώ πως το βλέπεις ανάποδα...
      Εγώ προσπαθώ και ειλικρινά δεν μπορώ να το δώ αλλιώς...
      Δημήτρης Χ.

      Διαγραφή
    3. Μπερδεύτηκα και εγώ πολύ όταν το διάβασα, αλλά νομίζω ότι ο Αρκάς είναι πιο διαβασμένος τελικά...
      Ο ένας λέει ότι με το τέλος της κατανάλωσης ήρθε η κρίση.
      O προφήτης λέει ότι δεν γίνεται (βάζοντας ειρωνεία), να σταμάτησε η κατανάλωση και γι'αυτό να χάλασε η οικονομική ανάπτυξη (ήρθε κρίση), αφού αυτή (η ανάπτυξη), έδινε εξ αρχής στο κόσμο την δυνατότητα να καταναλώνει!

      Ο ανεμόμυλος είναι η κατανάλωση που σταμάτησε, και ο αέρας που κανονικά γυρνά τον ανεμόμυλο η οικονομία, που τελικά δεν μπορεί να σταμάτησε επειδή σταμάτησε ο ανεμόμυλος(η κατανάλωση, αφού ο αέρας (η οικονομία) τον γυρνάει.
      Ελπίζω να το έκανα λίγο πιο ξεκάθαρο :P

      Κώστας

      Διαγραφή
    4. ναι αλλα η καταναλωση ειναι ο αερας της οικονομιας
      εμπορευματικη καταναλωση και οικονομια δεν εχουν ακριβως σχεση αιτιου αιτιατου στον καπιταλισμο, εχουν μαλλον σχεση αλληλεξαρτησης

      και για να το δουμε πιο μαρξιστικα
      και βασει της εννοιας του φετιχισμου του εμπορευματος
      καταληγει η εμπορευματοποιηση(που απαραιτητο κομματι αυτης ειναι η πραξη της αγορας για καταναλωση) να ειναι η κινησιουργος αιτια της οικονομιας αρα ειναι οντως ο αερας αμα το καλοσκεφτεις

      αλλα και σε μη καπιταλιστικη κοινωνια να το δουμε
      σκοπος της παραγωγης ειναι η καταναλωση
      πχ καταναλωση τροφιμων για να ζησουμε η ρουχισμου ή ή ή
      και το ιδιο ισχυει και στην φεουδαρχικη κοινωνια και στη σοσιαλιστικη
      αερας της οικονομιας ειναι οτι για τον α η τον β λογο η κοινωνια εχει αναγκη να καταναλωνει πραγματα για να συντηρηθει, να αναπαραχθει και να εξελιχθει


      Διαγραφή
    5. Σωστός, αλλά είμαι σίγουρος ότι ο Αρκάς δεν είχε κάτι από όλα αυτά στο μυαλό του, καθώς δεν είναι μαρξιστής (ή τουλάχιστον έτσι ξέρουμε).
      Άμα λοιπόν το δούμε από μι μαρξιστική σκοπιά, όπως πιθανότατα το είδε και αυτός, το σκεπτικό ότι όταν υπάρχει ανάπτυξη υπάρχει και εισόδημα για να ξοδευτεί στη κατανάλωση, βγάζει πολύ περισσότερο νόημα από το ότι η ανάπτυξη έρχεται από την κατανάλωση.
      Άυτό βασίζετε στο ότι αν δεν πέφτουν επενδύσεις (που δεν έχουν σχέση με τα επίπεδα εσωτερικής κατανάλωσης σε μια χώρα), δεν έχεις ανάπτυξη ώστε να έχεις ισόδημα για κατανάλωση κλπ...

      Κώστας

      Διαγραφή
    6. κωστα εγω λεω οτι το καλυτερο που βγηκε απο αυτη τη γελοιογραφια ειναι οτι εγινε αφορμη για διαλογο και για να γραψω το αρθρο εστω και αν δεν την εχω καταλαβει ορθα

      πραγματικα εχω μπερδευτει ομως
      δλδ οσο και να την βλεπω δεν μπορω να πω πια ξεαθαρα τι ακριβως εννοει... στην αρχη πυο την ειδα καταλαβα παντως αυτο πυο περιγραφω στην αρχη του αρθρου

      απο εκει και περα μαλλον -εστω και αθελα του- ο αρκας εφτιαξε μια γελοιογραφια πολλαπλων ερμηνειων... αυτο που λενε οτι ο καθενας δινει το δικο του νοημα στην τεχνη:P

      θα με ενδιεφερε να ακουσω παντως και αλλες αποψεις:)

      Διαγραφή
    7. Πλεον παντως οταν βλεπω τις λεζαντες της συγκεκριμενης γελοιογραφιας ειναι σαν να βλεπω πινακα του νταλι:P

      Διαγραφή
    8. το τραγικο ειναι οτι μπορω πλεον να βρω επιχειρηματα και υπερ αυτου που εγω υποστηριξα εξ αρχης οτι εννοει η γελοιογραφια
      αλλα και υπερ αυτου που λες εσυ κωστα και ο δημητρης(και η γυναικα του)

      ειναικατι τετοιο
      http://mathworld.wolfram.com/images/gifs/rabbduck.jpg
      και λαγος και παπια

      κανονικη πυθια ο προφητης
      δινει αμφισημους χρησμους

      Διαγραφή
  4. 27 χρόνια από το γκρέμισμα του «Τείχους του Αίσχους» - Ποτέ πια κομμουνισμός!
    Από το 1948 έως τότε, πάνω από 2.600.000 Ανατολικογερμανοί είχαν δραπετεύσει στην «άλλη πλευρά του λόφου», από το Βερολίνο. Το 1961, το κύμα φυγής εντάθηκε (180.000 φυγάδες μεταξύ Ιανουαρίου και Αυγούστου, εκ των οποίων οι 47.433 μέσα στις δύο πρώτες εβδομάδες του Αυγούστου!), σε σημείο που δεν υπήρχε πλέον άλλος τρόπος για να μην… αδειάσει η Α. Γερμανία από τους δυστυχείς υπηκόους της, από την ανέγερση του Τείχους.

    28 ολόκληρα χρόνια κράτησε αυτή η κομμουνιστική αθλιότητα. Μέχρι την 9η Νοεμβρίου του 1989, όταν οι φυλακισμένοι γκρέμισαν με τα χέρια τους το αισχρό αυτό κατασκεύασμα, εκμεταλλευόμενοι την σύγχυση που επέφερε η αυτό-κατάρρευση του μπολσεβικισμού. Αυτά τα 28 χρόνια, τουλάχιστον 86 άνθρωποι βρήκαν τον θάνατο στο Τείχος, στην απέλπιδα προσπάθειά τους να το περάσουν. Το πρώτο θύμα ήταν ο 24χρονος Γκύντερ Λίτφιν, τον Αύγουστο του 1961 και το τελευταίο ο Κρις Γκέφροϋ, τον Φεβρουάριο του 1989. Αξίζει να σημειωθεί, πως το 1966 δολοφονήθηκαν δύο παιδιά, ηλικίας 10 και 13 ετών! Φυσικά, οι δολοφόνοι -και οι ηθικοί αυτουργοί- δεν τιμωρήθηκαν ποτέ (δεν αναζητήθηκαν καν), ούτε μετά το γκρέμισμα του Τείχους…

    Σήμερα, η (μόνο κατ’ όνομα) «ελληνική» αριστερά δεν έχει διδαχθεί τίποτα από τα εγκλήματα του παρελθόντος κι είναι πανέτοιμη –αν ποτέ της δοθεί η ευκαιρία- να επαναλάβει τα ίδια και χειρότερα! Ωστόσο, ας το πάρουν επιτέλους χαμπάρι, πως η εποχή που φυλάκιζαν τους λαούς με απροσπέλαστα Τείχη, τελείωσε ανεπιστρεπτί. Έρχεται η ώρα να ξημερώσει η Χρυσή Αυγή του Ελληνισμού, που θα γκρεμίσει συθέμελα όλα τα τείχη του αίσχους της μαρξιστικής κυριαρχίας!

    ΠΟΤΕ ΠΙΑ «ΤΕΙΧΗ ΤΟΥ ΑΙΣΧΟΥΣ» – ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Την αποψη σου παντως δεν τη συμμεριζονται οι ανατολικογερμανοι...


      http://www.periodista.gr/kosmos/article/19901/megali-ereyna-stis-anatolikes-chores-anapoloun-ton-sosialismo-deite-ta-pososta


      "Στη Γερμανία, το γνωστό περιοδικό Der Spiegel παραδέχτηκε πως «η εξύμνηση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας βρίσκεται σε άνοδο δύο δεκαετίες μετά την πτώση του τείχους». Ενώ, παρέθεσε δημοσκόπηση στην οποία, το 57% υπερασπίζεται τη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας. "


      Επισης το τειχος φτιαχτηκε για να προστατευσει τους ανατολικογερμανους απο τα νατοικα τανκ
      το νατο ντε, και οι ευρωπαιοι της ΕΕ, αυτοι δηλαδη που εχουν απο τοτε χτισει καμια 10αρια τειχη και ειναι ετοιμοι να χτισουν αλλα τοσα...

      Διαγραφή
    2. και βεβαια μην περιμενεις να δημοσιευθει αλλο σχολιο σου φασιστακι
      γιατι και ασχετο ηταν με τη δημοσιευση
      και ασχετο με την πραγματικοτητα
      απλα το αφησα μονο και μονο για να σου απαντησω και να σου δειξω ποσο εκτος εισαι

      Διαγραφή
    3. τον επιασε ο ανθρωπισμος τον φασιστα και ο πονος για "το τειχος την ντροπης"
      καλο και ενδεικτικο παντως το σχολιο του για να δουνε αυτοι που αναπαραγουν τις ατακες περι τειχους της ντροπης με ποιους οι αποψεις τους ταυτιζονται

      Διαγραφή
    4. Όλη η σαπίλα της κοινωνίας, από τους ρατσιστές-φασίστες αριστερούς και δεξιούς, τους φιλελέδες και τους "εθνικιστές"-"πατριώτες", τους σοσιαλδημοκράτες και "αριστερούς" ΝΑΤΟικούς μικροαστούς, τους οπορτουνιστές και τον κάθε συμβιβασμένο ανθρωπάκο του "ΤΙΝΑ", μέχρι τους ίδιους τους αστούς, τα βρίσκουν όλοι σε 2 πράγματα μόνο: 1)Στην υπεράσπιση του καπιταλισμού με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, και 2) στον αντικομουνισμό!

      Αυτό τα λέει όλα!

      Κώστας

      Διαγραφή
    5. ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΚΕΛΟΣ ΤΗΣ ΣΥΖΗΤΗΣΗΣ.
      ΑΛΛΑ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΟΤΙ ΤΟ ΤΕΙΧΟΣ ΤΟ ΚΑΝΑΝΕ ΓΙΑ ΤΑ ΤΑΝΚΣ ΤΟΥ ΝΑΤΟ!!! ΟΤΙ ΣΟΥ ΠΟΥΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ;
      ΜΑΛΛΟΝ ΔΕΝ ΠΗΓΕΣ ΣΤΡΑΤΟ. ΕΙΝΑΙ ΑΣΤΕΙΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΛΕΣ.

      Διαγραφή
    6. έχεις ακουσει ενα πραμα που λεγεται "ψυχρος πόλεμος";

      Διαγραφή
  5. Ωραίο άρθρο, καλή γελοιογραφία (σόρρυ Πόε, είμαι με την αντιπολίτευση εδώ :-)), ευκαιρία για συζήτηση. Καλύτερο απ όλα το ότι ξαναμπήκατε στο γράψιμο στα γεμάτα, Από πριν το καλοκαίρι μέχρι πριν ένα μήνα είχε πέσει τρελή ξηρασία, αφού νόμιζα πως το κλείνετε το μαγαζί...

    Άντε πάμε πάλι γερά.

    Ιάκωβος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ευχαριστω ιακωβε
      και μιλωντας για εμενα
      ειναι σαν την αναπνοη το πραγμα
      αμα συνεχει εκπνεεις εκπνεεις
      δεν σου μενει αερας και χρειαζεται να εισπνευσεις
      οποτε εισπνεειες εισπνεεις και συσσωρευεις νεες πληροφοριες
      και καποια στιγμη αρχιζει παλι το γραψιμο και η εκπνοη αφου αισθανεσαι οτι εχεις μαζεψει αρκετα για να πεις:)

      Διαγραφή

ΚΑΝΟΝΕΣ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΥ

Είμαστε ανοιχτοί σε όλα τα σχόλια που προσπαθούν να προσθέσουν κάτι στην πολιτική συζήτηση.

Σχόλια :
Α) με υβριστικό περιεχόμενο ή εμφανώς ερειστική διάθεση
Β) εκτός θέματος ανάρτησης
Γ) με ασυνόδευτα link (spamming)
Δ) χωρίς τουλάχιστον ένα διακριτό ψευδώνυμο
Ε) που δεν σέβονται την ταυτότητα και τον ιδεολογικό προσανατολισμό του blog

ΘΑ ΔΙΑΓΡΑΦΟΝΤΑΙ.

Παρακαλείστε να γράφετε τα σχόλια σας στα Ελληνικά

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.