Τα αγροτικά

Αν κάτι μας έδειξε το διήμερο της κορύφωσης των αγροτικών κινητοποιήσεων είναι ότι η «Λαϊκή Συμμαχία» και μπορεί και πρέπει ναπροωθείται μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα, χρόνο με το χρόνο. Κρίνοντας από την τελική εικόνα, μπορούμε να πούμε ότι η ΠΑΣΥ έδωσε εξετάσεις, βρέθηκε προετοιμασμένη, και τις πέρασε με άριστα. Κατάφερε σε μεγάλο βαθμό να δώσει τον τόνο, να οργανώσει, και να κερδίσει την εμπιστοσύνη ενός μεγάλου αριθμού αγροτών(και μπλόκων) οι οποίοι δεν συνδέονται κατ ανάγκη με το κόμμα ή με το ΠΑΜΕ, ενώ παράλληλα η κυβέρνηση κάτω από την πίεση των κινητοποιήσεων αναγκάστηκε να καθυστερήσει στη λήψη των αντιαγροτικών μέτρων.

Ένα ακόμα θετικό φαινόμενο σχετικά με τις πρόσφατες κινητοποιήσεις, είναι ότι ο κοινωνικός αυτοματισμός δεν κατάφερε να λειτουργήσει στο βαθμό που θα επιθυμούσε η κυβέρνηση. Διαφάνηκε ότι οι αγρότες είχαν τη συμπαράσταση-έστω και παθητικώς σε πολλές περιπτώσεις- μεγάλου κομματιού του πληθυσμού. Εγώ είμαι πρόθυμος να δεχθώ, ότι σε αυτό συνέβαλε και η προσπάθεια των καναλιών να εκβιάσουν την κυβέρνηση για το ζήτημα των αδειών, και έτσι παρατηρήθηκε το «παράδοξο» να «υποστηρίζουν»(με πολλά εισαγωγικά) και αυτά τις κινητοποιήσεις των αγροτών. Αυτό φυσικά σε πολλές περιπτώσεις έγινε με απόλυτα γραφικό τρόπο, λέγε με Αυτιά 1-2-3-4. Πάντως σε συνδιασμό με τη μεγάλη επιτυχία της τελευταίας απεργίας, δείχνει ότι υπάρχει γενικώς μια αναζωογόνηση του κινήματος, που όσο μικρό καλάθι και αν κρατάει κάποιος, σίγουρα νομιμοποιείται να νιώσει μια σχετική ικανοποίηση, έστω επειδή βγήκε καινούριος κόσμος στο δρόμο.

Υπάρχουν βέβαια πολλά ζητήματα που χρήζουν προσοχής σχετικά με τον νέο αυτό κόσμο που κατεβαίνει στο δρόμο. Ένα από αυτά για παράδειγμα, είναι το κατά πόσο τον οποιονδήποτε, και σε ποιο μείγμα, τον καθοδηγεί η οργή, ο ενθουσιασμός ή η αγωνιστική πείρα. Άνθρωποι που κατεβαίνουν για πρώτη φορά σε κινητοποιήσεις, ή που κατεβαίνουν σπάνια, είναι αναπόφευκτο να μην έχουν την ανάλογη πείρα, και έτσι να υπερισχύει ο ενθουσιασμός και η οργή, κάτι που είδαμε και στους «αγανακτισμένους του συντάγματος». Ο υπερενθουσιασμός όμως, όταν δεν υπάρχουν από κάτω γερά θεμέλια, εύκολα μετατρέπεται σε απογοήτευση, ενώ σε συνδιασμό με την τυφλή οργή μπορεί να οδηγήσει κάποιον να πέσει θύμα κάποιων άλλων «αγανακτισμένων πολιτών»[1] που κατά σύμπτωση τυγχάνει να χρυσαυγιτίζουν κιόλας. Πάντως τα φασισταριά της Χ.Α που φόρεσαν την προβιά του αγρότη, πήγαν στο σύνταγμα για μαλλί και βγήκαν κουρεμένοι(και όσοι δεν ήταν σκίνχεντς γίνανε), λαμβάνοντας την απάντηση που τους έπρεπε από τους συγκεντρωμένους αγρότες που τους πήραν στο κυνήγι.

Και τυγχάνει να είναι και αυτός ένας από τους σοβαρούς λόγους που ο αχταρμάς δεν μπορεί να θεωρηθεί καν κίνημα, πόσο μάλλον εργατικό. Εξού και η εμμονή στο να μην περάσει η οποιαδήποτε αυθόρμητη κινητοποίηση του λαού την "κόκκινη γραμμή" του αχταρμά, έτσι ώστε να δοθεί στο αστικό σύστημα χρόνος, ή για να χειραγωγήσει τις μάζες, ή για να τις καταστείλει, ή για να χάσουν αυτές από μόνες τους το ενδιαφέρον τους, ή να προκύψει ένας συνδυασμός όλων των παραπάνω. Τι να τα κάνεις τα 10000 τρακτέρ στο σύνταγμα άμα δεν υπάρχει σχέδιο, οργάνωση, προοπτική και συμπαγές μέτωπο, τι θα αλλάξει ακόμα και αν κατασκηνώσεις 3 μήνες μπροστά από τη βουλή, όταν δεν κάνεις κανένα παραπέρα βήμα, τι νόημα έχει να εξαγγείλεις 20 μέρες απεργία όταν από τη δεύτερη μέρα θα έχουν μπεί όλοι στα σπίτια τους; Είναι σαν να απειλείς κάποιον που το μόνο που τον νοιάζει είναι το να σε εκμεταλεύεται, ότι αν δεν ικανοποιήσει τα αιτήματα σου θα κρατήσεις την αναπνοή σου μέχρι να σκάσεις. Δυστυχώς δεν του κόβεις έτσι τη φόρα, χρειάζεται ενας συνδυασμός ποσότητας και ποιότητας αν θες "εσυ να πάρεις [πρέπει] την εξουσία".

Αυτόν ακριβώς το σκοπό εξυπηρετούν λογιών λογιών Εργ. Αγώνες, Καζάκηδες και λοιποί-να κάνουν την αυταπάτη κανόνα- όταν επιμένουν να χτυπούν με μανία το ΚΚΕ και τις συνδικαλιστικές οργανώσεις του, μετρώντας πόσα τρακτέρ μπούκαραν στο σύνταγμα, και βρίσκοντας τα λίγα(λες και βρισκόμασταν ένα βήμα πριν από την επανάσταση και θα χάσουμε στα σημεία) … πάλι καλά που δεν σκέφτηκαν να πουν ότι τα τρακτέρ φύλαγαν την βουλή.  Και τι μας λένε όλοι αυτοί; Οι μεν ότι το ΚΚΕ πρέπει να αναγεννηθεί από τις στάχτες του-τους ενδιαφέρουν όμως κυρίως οι στάχτες- και ο δε, να φτιαχτεί ένα μέτωπο τύπου όλοι οι Έλληνες μ/ν/αζί…(αλλά όχι με «αραπάδες» και άλλους τέτοιος βρωμιάρηδες, για αυτούς-μας λέει- θα ετοιμάσουμε ειδικά στρατόπεδα εργασίας) κατά τα πρότυπα του «μετώπου» που είχε φτιάξει και ο Μουσολίνι. Για μια Ελλάδα που τα άγρια θα συμβιώνουν αρμονικά και ειρηνικά με τα ήμερα, δλδ το κεφάλαιο θα τρώει από το ίδιο τραπέζι με τους εργάτες. Στην πραγματικότητα τους μπαίνει στο μάτι κάθε επιτυχία του οργανωμένου, ταξικού κινήματος, και κάνουν ότι μπορούν για να την κηληδώσουν, να ανακόψουν την πορεία του λαού προς αυτό, μεταχειριζόμενοι κάθε είδους αυριανισμό για Ρολεξ του Κουτσούμπα, για τον Μπούτα τον Κουλάκο κ.α.π.

Στην πράξη τα μπλόκα που έχει παρέμβαση η ΠΑΣΥ καλά κρατούν, άλλοι είναι εκείνοι που βιάζονται να παραδοθούν ανευ όρων, ή πιο σωστά, να παραδόσουν τους μικρομεσαίους αγρότες βορά στις συγκεντροποιητικές τάσεις της αγοράς. Το επιχείρημα/αίτημα τους, είναι ότι πρέπει να χωριστούν οι αγρότες σε δυο κατηγορίες, σε "επαγγελματίες" και "μη επαγγελματίες", ανάλογα με το αν το αγροτικό τους εισόδημα ξεπερνάει το 70/100 του συνολικού ή όχι. Σύμφωνα με τη λογική αυτή, οι "επαγγελματίες" θα απολαμβάνουν κάποια προνόμια, ενώ οι μη "επαγγελματίες", δηλαδή εκείνοι που είναι οι πιο αδύναμοι και αναγκάζονται να κάνουν και άλλες δουλειές για να εξασφαλίσουν τα  απαραίτητα, θα ποδοπατηθούν ανελέητα. "Νταξ, κάναμε το κομμάτι μας τώρα, μην τα θέλουμε όλα δικά μας, πάμε στο διάλογο να τα βρούμε κάπου στη μέση." Βεβαίως, οι αγροτοπατέρες που υποστηρίζουν όλα τα παραπάνω, τα έχουν βρεί από πριν με την κυβέρνηση και της έχουν υποσχεθεί ότι θα αμπαλάρουν όλους όσους αγρότες έχουν στο χέρι, και θα τους στείλουν συστημένους να τους βρεί η λεπίδα του αντιαγροτικού, κάπου στη μέση. Το τέχνασμα είναι αρκετά πονηρό, γιατί ποντάρει στο ότι θα διασπάσει τους αγρότες. Όμως, ακόμα και όσοι μπορούν σε πρώτη φάση να εξασφαλίσουν το χαρακτηρισμό "επαγγελματίας αγρότης", να είναι σίγουροι ότι αν υποχωρήσουν, πρόκειται σύντομα να απαλλοτριωθούν από τους αδηφάγους νόμους της αγοράς που επιβάλλουν ότι το μεγαλύτερο ψάρι τρώει τα μικρότερα.

Πάντως το καπιταλιστικό σύστημα από πολλούς διαφορετικούς, αλλά συγκοινωνούντες δρόμους, πιέζει τις κοινωνίες προς την φασιστοποίηση. Άνοδος Χρυσής Αυγής, αριστερά των φραχτών και των στρατοπέδων συγκέντρωσης(άραγε το Χοτ του Χοτ Σποτ παραπέμπει στους φούρνους;), σοβινιστικά κομματίδια τύπου ΕΠΑΜ κ.α. Και αυτά μόνο όσον αφορά την Ελλάδα, γιατί παρόμοια φαινόμενα παρατηρούνται σε όλη την Ευρώπη, αφού η ΕΕ και οι λοιποί ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί διευθύνουν το χάος που δημιούργησε η κερδοφορία των μονοπωλίων, και παίζουν τα νταούλια τους ζουρνάδες και τα τύμπανα του πολέμου, ενώ οι λαοί καλούνται να χορέψουν σε εξαντλητικούς ρυθμούς. Όπως το βλέπω εγώ δυο δρόμοι υπάρχουν… ο ένας είναι αυτός που περιγράψαμε στην παρούσσα παράγραφο, και ο άλλος είναι ο δρόμος του οργανωμένου αγώνα του λαού, της Λαϊκής Συμμαχίας, μια καλή γεύση της οποίας πήραμε το ΣΚ που πέρασε …και έχει ο λαός.








[1] Θέλω να παραθέσω εδώ ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Γιώργου Μαργαρίτη, «Ιστορία του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου 1946-1949», για να διαπιστώσουμε ότι η μέθοδος των «αγανακτισμένων πολιτών» τραβάει από παλιά. «Τον Σεπτέμβριο πάντως(εννοεί του 45) το ΚΚΕ ήταν σε θέση να πραγματοποιεί μεγάλες συγκεντρώσεις στην Αθήνα και να κάνει επίδειξη δυνάμεων προκαλώντας δυσάρεστες σκέψεις στους Βρετανούς. Η προσπάθεια μεταφοράς πάντως του ίδιου κλίματος στις επαρχιακές πόλεις απέτυχε. Από εδώ και στο εξής, μέχρι την πλήρη διάλυση των κομματικών οργανώσεων στην επαρχία, οι απόπειρες του ΚΚΕ να πραγματοποιήσει συγκεντρώσεις στις επαρχιακές πόλεις κατέληγαν δε ταραχές, πολύ συχνά δε σε λουτρό αίματος. Παρακρατικοί, Χωροφυλακή, Εθνοφυλακή, αρχές και, ως θρυαλλίδα, «αγανακτισμένοι πολίτες» δημιουργούσαν ένα ασφυκτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο τίποτα δεν μπορούσε να λειτουργήσει». Γιώργος Μαργαρίτης, Ιστορία του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου, 1946-1949, τόμος πρώτος, εκδ. Βιβλιόραμα, 5η έκδοση, Αθήνα 2005, σελ. 135.


Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)