ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗ.

Από τη Χούντα… στη Μεταπολίτευση… του Σήμερα…..

Στα αυστηρά ‘χωρικά’ περιθώρια ενός άρθρου για διαδικτυακή χρήση θα προσπαθήσουμε ν’ ανιχνεύσουμε-από την ταξική σκοπιά-ορισμένους παράγοντες που ερμηνεύουν την εκλογική, πολιτική και κοινωνική συμπεριφορά της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού Σήμερα.

Ας δούμε πρώτα τι ήταν η Χούντα, ως μορφή διακυβέρνησης. Πέρα από τα συνηθισμένα τα οποία έχουν λεχθεί για την αμερικανοκίνητη δικτατορία-δεν αναφέρω τη λέξη ‘επίορκοι’ γιατί εξακολουθούσαν να υπηρετούν τα ίδια αφεντικά.

Όπως αναφέρει η σ. Ελένη Μπέλλου, προλογίζοντας το βιβλίο του Ρατζάνι Πάλμε Ντατ : ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, σελ 10, :’ Η μορφή με την οποία ασκεί την κυριαρχία της η τάξη των καπιταλιστών μπορεί να είναι
 1) Η φιλελεύθερη αστική, δηλαδή η πιο τυπικά και ουσιαστικά χαρακτηριστική και ταιριαστή στην ουσία του καπιταλισμού ‘ελεύθερη’ κίνηση εργατικού δυναμικού και κεφαλαίου, πολιτική εκπροσώπηση όλων των τμημάτων που παρεμβάλλονται μεταξύ των καπιταλιστών και της εργατικής τάξης-διαφόρων τμημάτων των μεσαίων στρωμάτων και της αγροτιάς- αλλά και της ίδιας της εργατικής τάξης με κανονική τυπική λειτουργία όλων των κομμάτων και των αστικών θεσμών ( Κοινοβούλιο, Τοπικά και Περιφερειακά Συμβούλια, στις μέρες μας και Ευρωκοινοβούλιο ).
2) Η περιστολή όλων των παραπάνω, τόσο στην ‘ελεύθερη’ κίνηση εργατικού δυναμικού και κεφαλαίου όσο και στην πολιτική εκπροσώπηση, καθώς και στη λειτουργία των αστικών θεσμών με ενίσχυση του εκτελεστικού κέντρου….Δηλαδή να πάρει τη μορφή στρατιωτικού ή πολιτικού πραξικοπήματος ….
Και
 3)Ο εγκλωβισμός του ίδιου του εργατικού κινήματος στους μηχανισμούς και τους στόχους της
δικτατορίας του κεφαλαίου, όπως συνέβη με τη σοσιαλδημοκρατία αρχής γενομένης με τον ‘Α Παγκόσμιο Πόλεμο κι από τμήμα του κομμουνιστικού κινήματος σε επόμενη περίοδο….αυτή, η Τρίτη μορφή καπιταλιστικής εξουσίας είναι και η πιο άμεσα αλλά και μακροπρόθεσμα επιβλαβής για το εργατικό κίνημα, γιατί εκφράζει τον εκφυλισμό του, την προδοσία του από το ίδιο το πολιτικό τμήμα της εργατικής τάξης, οδηγεί στην αδρανοποίησή του.

Άρα, η Χούντα είναι μια μορφή άσκησης της εξουσίας από την αστική τάξη. Το κάνει συχνά αυτό η αστική τάξη σε περιόδους  οικονομικής κρίσης προκειμένου να εξασφαλίσει τα κέρδη της και να περιορίσει τη δυνατότητα παρέμβασης του εργατικού κινήματος και μάλιστα, όταν υπάρχει κομμουνιστικό κίνημα με ΤΑΞΙΚΟ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ, άσχετα αν το τελευταίο είναι νόμιμο ή παράνομο.

Βέβαια, πριν σαράντα χρόνους το επίπεδο μαρξιστικής κατάρτισης των νέων κομμουνιστών που κλήθηκαν να καλύψουν τη χαμένη γενιά στελεχών που θα είχαν προσχωρήσει στο ΚΚΕ, αν δεν είχε παρθεί η ΟΛΕΘΡΙΑ απόφαση για τη διάλυση των Κομματικών Οργανώσεων Βάσης, δεν ήταν σε αντιστοιχία με τις απαιτήσεις της εποχής. Έχω πολλές φορές υποστηρίξει σε συζητήσεις με φίλους που ρωτάνε για τη ‘διάσπαση’, ότι οι διάφοροι Καρτεροί, Ανδρουλάκηδες και σία, δεν είχαν πιστέψει στην εργατική τάξη και τον πρωτοποριακό της ρόλο, άρα και την αναγκαιότητα λειτουργίας του κόμματος νέου τύπου. Λέει χαρακτηριστικά ο Χαρίλαος Φλωράκης : Η απόφαση του Κόμματος το 1958 να διαλυθούν οι οργανώσεις του ΚΚΕ και τα μέλη τους να περάσουν στην ΕΔΑ και να δουλέψουν από κει, υπήρξε ολέθρια. Όχι μόνο γιατί στέρησε από το Κόμμα μια γενιά κομμουνιστών, όχι μόνο το υποχρεώνει να υπερπηδήσει μια γενιά για να βρει στελέχη, αλλά κι αυτά ου βρίσκει δεν έχουν ταξική συνείδηση. Έχουν μόνο πολιτική. Γιατί, πολιτικά, ανδρώθηκαν επί χούντας όπου κυρίαρχο γνώρισμα των αγώνων δεν ήταν η ταξική πάλη, αλλά η αντιδικτατορική δράση. Έτσι, ενώ για άλλα κόμματα η Γενιά του Πολυτεχνείου αποτελεί κελεπούρι, για το ΚΚΕ είναι πρόβλημα και πολύ φοβάμαι ότι κάποια στιγμή μπορεί και να το πληρώσουμε’. –από συνέντευξη του σ. Χαρίλαου στο Χρήστο Θεοχαράτο.

Γιατί όμως, ξεστράτισα; Τι σχέση μπορεί να έχει αυτή η παρατήρηση του σ. Χαρίλαου με το τότε η ακόμα περισσότερο με το  σήμερα; Σωστά, ας γυρίσουμε λοιπόν στον Ιούλη του ’74.

Τότε που η Χούντα των συνταγματαρχών, κάτω από το βάρος της εγκληματικής της δράσης στην Κύπρο, την ασίγαστη φοιτητική πάλη, τη λαϊκή δυσαρέσκεια που σε πολλές περιπτώσεις πήραν τη μορφή ανοιχτής διαμαρτυρίας-αλιεργάτες της Καβάλας, αγρότες στα Μέγαρα, όπου αντιδρούσαν στο ξεπούλημα της περιοχής τους για να γίνει το αεροδρόμιο κ.α- και πάντα σε συνεννόηση με την αστική τάξη, παρέδωσαν την άσκηση της εξουσίας ακριβώς σ’ εκείνους από τους οποίους ,υποτίθεται ότι,  θα γλύτωναν το λαό,  τους ‘φαύλους’ πολιτικούς. Απλά εδώ να σημειώσω πάλι, το ευρύ δίκτυο χαφιέδων στο οποίο στηρίχτηκε, στα στηρίγματα που είχε δημιουργήσει σε όλα τα όπλα των Ενόπλων δυνάμεων και στον κρατικό μηχανισμό, όπως επίσης ανάμεσα στον ‘επιχειρηματικό’ κόσμο και τα ΜΜΕ.

 Ας παρακολουθήσουμε τώρα τα νέα στοιχεία που έφερε η 24^η Ιουλίου 1974 στη χώρα,

1. Βρέθηκε με 9.000.000 ‘αντιστασιακούς’. Την επόμενη μέρα της ορκωμοσίας της-κατ’ ευφημισμό κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας, οι κομμουνιστές δεν συμμετείχαν, άρα δεν ήταν ‘Ενότητα’, κι ενώ ο εσμός των χουντικών ακόμα υπηρετούσε στις Ένοπλες Δυνάμεις, τα Σώματα Ασφαλείας, τον κρατικό μηχανισμό, όλοι-ΟΛΟΙ-δήλωναν αντιχουντικοί. Ακόμα και δημοσιογράφοι, άνθρωποι της Τέχνης, ‘επιχειρηματίες’ και ιδιοκτήτες εφημερίδων, οι οποίοι είχαν κάνει κολοσσιαίες περιουσίες από τις συναλλαγές τους με τους αγράμματους δικτάτορες την επόμενη μέρα σήκωσαν τη σημαία της ‘δημοκρατίας'.
2. Κι όχι μόνο δήλωναν ‘αντιστασιακοί’, αλλά και αντιαμερικάνοι, λες και δεν πέρασαν από δω οι Πιουριφόι, Χένρι Τάσκα, Τομ Καραμπεσίνης, Τομ Πάπας. Όχι, αυτοί ήταν αποκύημα της προπαγάνδας των κομμουνιστών. Ένας άνευ προηγουμένου αντιαμερικανισμός απλώθηκε πάνω από την ελληνική κοινωνία, από τους μέχρι χτες-και νυν και αεί-συνεργάτες των αμερικανών. Μάλιστα ο Χαρίλαος έλεγε συχνά: ακούω γύρω μου το λαό, ακούω και τους λεγόμενους ‘επώνυμους’. Όλοι αντιαμερικανοί μέχρι τη μύτη. Και για μεν το λαό δεν αμφιβάλλω. Υποπτεύεται ότι οι αμερικανοί φταίνε για πολλά από τα δεινά του και τα δεινά της χώρας μας. Οι επώνυμοι όμως; Οι περισσότεροι απ αυτούς ή λιβάνιζαν τους Αμερικανούς ή επιδίωκαν την εύνοιά τους, πως ξαφνικά έγιναν κι αυτοί αντιαμερικανοί; Η κατάσταση είναι πολύ σοβαρή για να είναι μόδα και έχω λόγους να φοβάμαι  ότι υποκρύπτει μια επικίνδυνη πολιτική ιδιοτέλεια-και όχι μόνο….’

3. Κι όχι μόνο αντιστασιακοί κι αντιαμερικάνοι, αλλά και λάτρεις του σοσιαλισμού. Ουδείς αναφερόταν στη δεξιά, παρά το 54 και κάτι τοις εκατό που πήρε η ΝΔ στις πρώτες μεταδικτατορικές εκλογές.

Για να δούμε τώρα και το ‘έργο’ της Κυβερνήσεως ‘Εθνικής Ενότητας’. Ο μόνος στόχος που επιτεύχθηκε ήταν η οριστική απομάκρυνση του θεσμού της βασιλείας κι η καθιέρωση της Προεδρευόμενης Δημοκρατίας, στο Πολιτειακό ζήτημα. Απομόνωσε επίσης σε ασήμαντα εκλογικά ποσοστά τα ‘βασιλικά’ παράσιτα. Από την κυβέρνηση αυτή της δήθεν Εθνικής Ενότητας προέκυψε η πρώτη κυβέρνηση του Κ Καραμανλή, η οποία απέτυχε παταγωδώς να λύσει το Κυπριακό, ενώ και στο διπλωματικό πεδίο υπέστη βαριά ήττα με την υπογραφή του Πρωτοκόλλου της Βέρνης-όπου συμφώνησε με τους Τούρκους να αποφύγουν κάθε ενέργεια στις αμφισβητούμενες περιοχές του Αιγαίου. Στο Νταβός, ο Κ.Κ συμφώνησε με τον Τ. Οζάλ  σε κάθε αποχή που θα προκαλούσε οξύτητα, πράγμα που πρακτικά η αμφισβήτηση των Τούρκων επεκτάθηκε σ’ ολόκληρο το Αιγαίο.

Έτσι φτάσαμε στην Αλλαγή…παραμέρισαν τα κοστούμια κι οι γραβάτες, ήρθαν τ’ αμπέχωνα και τα ζιβάγκο, οι ζεϊμπεκιές, το μεγάλο φαγοπότι στο δημόσιο τομέα, η εμφάνιση, εξάπλωση και η καθιέρωση της εργατικής αριστοκρατίας, του κομματικού συνδικαλισμού, των ‘κλαδικών’, η εποχή της εισόδου στο ‘πολιτικό χρηματιστήριο’ της γενιάς του Πολυτεχνείου, από το οποίο απείχε συνειδητά το ΚΚΕ.

Ας κρατήσουμε τρεις παρατηρήσεις. 1) Ο Ανδρέας Παπανδρέου αντέγραψε το μισό Πρόγραμμα του ΚΚΕ, το οποίο έθεσε ενώπιον του Λαού με την επωνυμία ‘ Το συμβόλαιο’. 2) ο Καραμανλής είχε προλάβει να κλέψει το όνομα του Προγράμματος του ΚΚΕ, το: Νέα Δημοκρατία. 3). Με την είσοδο των ‘αντιστασιακών’ στο πολιτικό χρηματιστηριακό χωνευτήρι συνειδήσεων φτάσαμε στη διαπίστωση του Χαρίλαου για την έλλειψη έμπειρων ταξικών στελεχών, πράγμα το οποίο πλήρωσε το ΚΚΕ το 1991, με την μαζική – διασπαστική δραματική αποχώρηση των μη ταξικά ώριμων στελεχών του. Μέχρι την πραξικοπηματικού τύπου αποχώρηση των οπορτουνιστών από το ΚΚΕ, δεν θυμάμαι προσχώρηση κομμουνιστή στα άδυτα της αστικής τάξης, πλην δυο ή τριών περιπτώσεων, οι οποίες είχαν ήδη αποχωρήσει από το ΚΚΕ πολύ νωρίτερα.

Σαράντα χρόνια αργότερα, το 2014, εξακολουθεί η αστική τάξη να ασκεί την εξουσία μέσω των πολιτικών της υπαλλήλων. Στα σαράντα αυτά χρόνια δικαιώθηκαν όλες οι πολιτικές επιλογές του ΚΚΕ, παρά τον διασπαστικό ρόλο των αποχωρησάντων στελεχών της, που εξακολουθούν να χύνουν χολή για το Κόμμα και την Τάξη που τους έδωσε ‘πολιτικό’ ανάστημα.

Η κοινωνίας μας στο μεταξύ έχει μεταβληθεί σε μια ‘άκριτη’, άβουλη, βολεμένη, φασίζουσα μάζα. Αυτή την στιγμή-προσωπική άποψη εκφράζω-χωνεύει τα ‘φαγωμένα’, ο καθείς κατά το μέγεθός του και τη θέση του στην ‘κομματική’ ιεραρχία.  Νέα κοστούμια ράβονται. Νέα ‘ψητά’ σουβλίζονται….καινούργια γλεντοκόπια….

Το ερώτημα: ‘Θα ‘μυρίσει’ έγκαιρα ο Λαός τι μαγειρεύεται ή θ’ απογοητευτεί και θα πάει πίσω το εργατικό κίνημα άλλα σαράντα χρόνια;  

Διατηρώ ακόμα τις ελπίδες μου στο αλάθητο λαϊκό κριτήριο και την δράση των κομμουνιστών.